ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 405

บทที่ 405
สรุปยาเป็นตัวกระสายของน้ำปัสสาวะ หรือว่าน้ำปัสสาวะเป็นตัวกระสายของยา ปัญหาจิตวิทยาแบบนี้ ทำให้เซียวอี้เชียนรู้สึกมึนงง
แต่เพียงแค่ครู่ต่อมา เขาคิดแล้วเข้าใจเหตุผลของคำพูดเย่เฉินแล้ว
เนื่องจากว่า น้ำปัสสาวะเป็นตัวกระสายยา ก็ต้องใช้น้ำปัสสาวะเป็นตัวกระสายยาอย่างแน่นอน นั่นก็หมายความว่าต้องดื่มน้ำปัสสาวะก่อน
แต่ว่า หนึ่งลิตรมันเยอะเกินไปแล้ว…………
เมื่อเซียวอี้เชียนคิดถึงจุดนี้ ก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา
ตอนนี้เย่เฉินยิ้มและกล่าวว่า “เรื่องนี้ไม่สามารถล่าช้าได้ ถ้าเกิดตรงนั้นมันเน่าจนหมด ถึงเวลาอย่าโทษผมว่าไม่ช่วยคุณ”
เซียวอี้เชียนกลัวจนตัวสั่น แล้วกล่าวว่า “ได้! ผมจะฟังคุณ!”
เย่เฉินพยักหน้า แล้วกล่าวกับเว่ยหย่งเจิ้งว่า “คุณท่านเว่ย รบกวนคุณดื่มน้ำก่อน อีกอย่าง รีบจัดคนไปเคี่ยวยา”
เว่ยหย่งเจิ้งไหนเลยจะกล้าปฏิเสธ รีบพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “อาจารย์เย่วางใจได้ ผมจะรีบไปดื่มน้ำให้มาก ๆ……….”
เซียวอี้เชียนถอนหายใจ ได้ยอมรับชะตากรรมของเขาแล้ว
สำหรับเขาแล้ว การรีบรักษาแผลเน่านั้นสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด
เวลานี้เย่เฉินอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
การรักษาแผลเน่าของเซียวอี้เชียน ไม่จำเป็นต้องใช้น้ำปัสสาวะกับยาที่มีรสขม?
จากยาที่ตนเองกลั่นเมื่อคราวก่อน เพียงแค่แบ่งเศษยามาเล็กน้อย ก็สามารถรักษาแผลเน่าของเขาได้แล้ว
ที่พูดว่ากับเขาว่า ใช้น้ำปัสสาวะของเว่ยหย่งเจิ้งเป็นกระสายยา แค่อยากจะแกล้งเขาเท่านั้น
หลังจากนั้นไม่นาน บ้านตระกูลเว่ยก็เต็มไปด้วยรสขมของยาจีน เพียงแค่ได้กลิ่นปากและคอก็ฝาดจนแห้ง ยากที่จะจินตนาการได้ว่าหากดื่มมันแล้วจะรู้สึกอึดอัดทรมานแค่ไหน
หม้อขนาดใหญ่หลายใบ เคี่ยวด้วยไฟแรงจนกลายเป็นน้ำสีดำเข้มข้นหนึ่งลิตร ดูสีแล้วไม่ต่างจากน้ำมันเลย
ยาเคี่ยวเสร็จแล้ว แต่น้ำปัสสาวะของเว่ยหย่งเจิ้งยังไม่มา
เซียวอี้เชียนกำลังรออย่างใจจดใจจ่อ เขาจึงรีบสั่งให้คนไปเร่ง
เป็นเรื่องยากสำหรับเว่ยหย่งเจิ้ง เขาอายุมากแล้ว ไตเริ่มเสื่อม ดื่มน้ำมาก ๆ ในคราวเดียว และบังคับให้ตัวเองปัสสาวะ เป็นเรื่องทรมานจริง ๆ
หลังจากรออีก 20 นาที ในที่สุดเว่ยหย่งเจิ้งก็สามารถสะสมน้ำปัสสาวะได้ครบหนึ่งลิตร เขารีบบีบจมูกตนเอง แล้วก้าวเดินเข้ามาข้างใน
“อาจารย์เย่ ผมสะสมน้ำปัสสาวะได้ครบหนึ่งลิตรแล้ว!”
เย่เฉินกลัวว่ากลิ่นจะทำให้เขาหายใจไม่ออก เขารีบก้าวถอยหลังทันที บีบจมูกตนเองแล้วกล่าวกับเซียวอี้เชียนว่า “มาดื่มกระสายยานี้ก่อน แล้วจึงค่อยดื่มยาตาม! ”
“โอเค!” เซียวอี้เชียนรีบพยักหน้า
ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงของบริเวณนั้น ทำให้เขารู้ว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องเร่งด่วนชักช้าไม่ได้อีกแล้ว ฉะนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะชักช้า เขารับของเหลวสีส้มขวดใหญ่ จากมือของเว่ยหย่งเจิ้งมาทันที
เว่ยฉางหมิงที่อยู่ด้านข้างดูจนรู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียน เมื่อเห็นว่าเซียวอี้เชียนต้องดื่มสิ่งนี้ เขาจำได้ทันทีโดยไม่ตั้งใจ เรื่องที่ตนเองเลียโถปัสสาวะที่คลับเฮาส์ฮุยหวง
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้คราวใด เขาก็อยากอาเจียนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
เซียวอี้เชียนก็อยากอาเจียนเหมือนกัน
เว่ยหย่งเจิ้งตาเฒ่าผู้ไม่ประสงค์ดีก็เต็มใจให้เหลือเกิน หนึ่งลิตรในขวดขนาดใหญ่ มองแล้วระดับของเหลวนั้นมากกว่าระดับหนึ่งลิตรด้วยซ้ำ
แต่เมื่อเขาคิดว่า สิ่งนี้สามารถช่วยชีวิตเขาได้ เขาก็ไม่กล้าที่จะชักช้าเลยสักนิด เขารีบหยิบมันขึ้นมา หลับตาแล้วกัดฟัน จากนั้นเทมันลงไปในปากทันที!
ชั่วพริบตาเดียว ปากและจมูกของเซียวอี้เชียนเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นสาบที่รุนแรง น่าขยะแขยงจนทำให้เขาอยากอาเจียน
“อ๊วกกกก…….”
เซียวอี้เชียนแทบจะกลั้นมันไว้ไม่อยู่ เกือบจะอาเจียนออกมา แต่เพราะเขากลัวว่าจะมีผลต่อฤทธิ์ของยา เขาจึงรีบปิดปาก และกลืนมันลงไปอีกครั้ง!
คนอื่นที่มองดูก็เกือบจะอาเจียนออกมา
————