ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 416

บทที่ 416
หลังจากที่เซียวอี้เชียนกลับมาถึงตระกูลเซียว เมื่อเธอเห็นเซียวอี้เชียนกลับมา ก็รีบไปต้อนรับแล้วกล่าวอย่างดีใจว่า “อี้เชียน คุณกลับมาแล้ว ตระกูลเว่ยรักษาคุณหายเป็นปกติหรือยัง?”
เซียวอี้เชียนกล่าวอย่างหงุดหงิดว่า “ตระกูลเว่ยไม่สามารถรักษาโรคของผมได้ สุดท้ายก็ผมขอร้องให้เย่เฉินช่วยรักษา”
“เย่เฉิน? ” เซียวเวยเวยรีบถามต่อไปว่า “เขารักษาคุณจนหายเป็นปกติแล้วหรือ?”
เซียวอี้เชียนถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “เพียงแค่รักษาแผลเน่าเท่านั้น แต่ยังใช้การไม่ได้…………”
เซียวเวยเวยกล่าวอย่างขุ่นเคืองว่า “คุณไม่ควรปล่อยตระกูลเว่ยไปง่ายๆ โดยเฉพาะเว่ยฉางหมิง เขาเป็นคนที่หลอกคุณกินยาที่ด้อยคุณภาพของตระกูลเว่ย ทำให้คุณได้รับความทุกข์ทรมานมากมาย ถึงยังไงก็ต้องให้พวกเขารักษาคุณจนหายเป็นปกติถึงจะได้!”
เซียวอี้เชียนกล่าวอย่างเย็นชาว่า “วันนี้เย่เฉินอยู่ ผมจึงไม่ถือสาเรื่องนี้กับตระกูลเว่ย รอให้ผมกลับไปเมืองเย่นจิงแล้ว ค่อยขอคำอธิบายจากตระกูลเว่ย!”
เมื่อเซียวเวยเวยได้ยินประโยคนี้ กัดฟันแล้วถามว่า “อี้……..อี้เชียน คุณจะกลับเมืองเย่นจิง?”
เซียวอี้เชียนมองเซียวเวยเวยแวบหนึ่ง แล้วกล่าวอย่างเรียบ ๆว่า “กลับแน่นอน ผมอยู่ในเมืองจินหลิงยังซวยไม่พออีกเหรอ?”
เมื่อเซียวเวยเวยได้รู้ว่าบ่อเงินบ่อทองจะไปแล้ว ตื่นตระหนกทันที แล้วถามอย่างฉอเลาะว่า “แต่ว่าอี้เฉียน ฉันไม่อยากให้คุณไปเลย คุณพาฉันไปเย่นจิงด้วยได้ไหม”
เซียวเวยเวยรู้ดีว่า คราวนี้ตระกูลเซียวหมดหวังที่จะกลับมารุ่งเรืองเหมือนเดิมอีกแล้ว
เซียวอี้เชียนเคยสัญญาว่าจะลงทุนให้ตระกูลเซียว 80 ล้าน แต่ลงทุนจริงเพียง10 ล้าน ซึ่งเงิน10 ล้านนี้ยังไม่เพียงพอต่อการชำระหนี้
ตอนนี้เธอรู้สึกว่า ตนเองไม่มีทางเลือกแล้ว เรื่องที่ตนเองเป็นเมียน้อยของเซียวอี้เชียน ทุกคนในเมืองจินหลิงล้วนทราบ อนาคตถ้าจะแต่งงานกับครอบครัวที่ดีในเมืองจินหลิง โอกาสแทบจะเป็นศูนย์
ฉะนั้น ตอนนี้ตนเองจะต้องจับเซียวอี้เชียนให้มั่น มิเช่นนั้นชีวิตนี้ก็ไม่สามารถพลิกชีวิตได้
แต่ว่า เซียวอี้เชียนจะพาเธอไปเมืองเย่นจิงได้อย่างไร เพราะเขามีครอบครัวอยู่แล้ว มิเช่นนั้นภรรยาของเขาก็จะอาละวาดจนบ้านแตก?
อีกอย่าง ตอนนี้เซียวเวยเวยก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะทำได้เพียงแค่มอง กินไม่ได้ มีไว้เพื่ออะไร?
ดังนั้น เซียวอี้เชียนจึงกล่าวกับเซียวเวยเวยอย่างไม่เกรงใจว่า “เมืองเย่นจิงไม่ใช่สถานที่ที่คุณสามารถไปได้ อยู่ที่เมืองจินหลิงอย่างเจียมตัวจะดีกว่า”
เซียวเวยเวยตื่นตระหนกและกล่าวมา “แล้วฉันจะทำอย่างไร?”
เซียวอี้เชียนกล่าวด้วยเสียงเย็นชาว่า “จะทำอะไรได้อีก? วาสนาของเราสองคนหมดลงแล้ว ส่วนอนาคตจะมีวาสนาอีกหรือไม่ รอผมหายเป็นปกติ แล้วกลับมาจากเมืองเย่นจิงค่อยว่ากัน”
เซียวอี้เชียนกำลังจะจากไปอย่างกะทันหัน คนทั้งตระกูลเซียวรู้สึกตกตะลึง
นายหญิงใหญ่เซียวยังคาดหวังว่าเซียวอี้เชียนจะนำเงินลงทุนมาให้ครบ 80 ล้านตามที่สัญญา ถ้าเซียวอี้เชียนจากไปในเวลานี้ ก็เท่ากับว่าเตะตระกูลเซียวดิ่งลงเหวอ
ถึงเวลานั้น ตระกูลเซียวนอกจากล้มละลายแล้ว ไม่มีทางเลือกอื่น
ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากบริษัทยังคงมีหนี้สินจำนวนมากที่ไม่สามารถชำระได้ เมื่อเวลานั้นมาถึงแม้แต่คฤหาสน์เก่าของตระกูลเซียวก็จะไม่สามารถรักษามันไว้ได้!
ฉะนั้น เซียวอี้เชียนแทบจะกลายเป็นฟางเส้นเดียวที่ช่วยชีวิตนายหญิงใหญ่เซียวได้ หากเขาจากไป ตระกูลเซียวก็จะต้องตกอยู่ในความสิ้นหวังอีกครั้ง
ดังนั้น นายหญิงใหญ่เซียวตาแดงก่ำ ขอร้องอ้อนวอนกับเซียวอี้เชียนอย่างไม่อายว่า “ประธานเชียว ถ้าคุณจากไป ตระกูลเซียวของเราจะหมดสิ้นทุกอย่าง พวกเราคือครอบครัวเดียวกัน เวยเวยเป็นคนของคุณแล้ว คุณจะทิ้งพวกเราอย่างนี้ไม่ได้!”
จากนั้น นายหญิงใหญ่เซียวรีบกล่าวต่อไปว่า “ประธานเซียว หรือไม่คุณก็พาพวกเรากลับไปที่เมืองเย่นจิงด้วย ต่อไปพวกเราจะอยู่เคียงข้างคุณ ให้คุณเป็นผู้นำ พวกเราจะทำตามคำสั่งของคุณอย่างเคร่งครัด!”
เซียวฉางเฉียนที่อยู่ข้าง ๆ ก็ขอร้องอ้อนวอนว่า “ใช่ครับ ประธานเซียว ช่วงเวลาที่คุณอยู่ที่เมืองจินหลิง พวกเราตระกูลเซียวปฏิบัติกับคุณอย่างเคารพ พ่อของผมก็เคยช่วยชีวิตพ่อของคุณ คุณก็ควรตอบแทนน้ำใจ พาพวกเราไปเมืองเย่นจิงด้วย”
เซียวอี้เชียนมองไปที่นายหญิงใหญ่เซียวกับเซียวฉางเฉียน ด้วยแววตาที่รังเกียจและเขากล่าวอย่างเย็นชาว่า “น่าขำ พวกเราไม่ใช่ญาติกัน พวกคุณจะตามผมไปเมืองเย่นจิงทำไม?”
เมื่อพูดถึงจุดนี้ เซียวอี้เชียนก็กล่าวต่อไปอีกว่า “อีกอย่าง แม้ว่าเมื่อก่อนคุณท่านเคยช่วยชีวิตพ่อของผม ผมก็ได้ลงทุนให้ตระกูลเซียวไปแล้ว10 ล้าน ก็ถือว่าได้ตอบแทนน้ำใจไปแล้ว จากนี้เป็นต้นไป พวกเราต่างก็ไม่ติดค้างกัน!”
————