พูดจบก็ชี้ไปที่กู่ชิวอี้และพูดกับอันฉีซาน “พ่อครับ นี่คุณกู่ เธอเป็นตุ๊กตาที่พี่สาวผมสั่งให้เฉินเอ๋อในตอนนั้น คุณรู้เรื่องนี้ไหม”
หญิงชราที่อยู่ข้างๆ ก็รีบพูดเช่นกันว่า “ฉีซาน คุณจำสิ่งที่ฉันบอกคุณก่อนหน้านี้ได้ไหมเฉิงซีบอกฉันตอนที่ชางอิงมีพี่ชายที่ดีมาก และให้กำเนิดลูกสาวที่อายุน้อยกว่าเล็กน้อย เฉินเอ๋อ ทั้งสองครอบครัวจัดเบบี้คิสให้ลูก”
อันฉีซานพยักหน้า: “ฉันจำได้… ฉันจำได้…”
เขาพูดด้วยสีหน้างุนงง: “แต่… แต่เฉินเอ๋ออายุแค่แปดขวบในปีนี้…เขา…เขามีคู่หมั้นตัวโตขนาดนี้ได้ยังไง… …”
เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของพวกเขาก็เศร้าทันที
ในขั้นต้น ทุกคนคิดว่าชายชราได้รับความช่วยเหลือจากเม็ดยาวิเศษ และบางทีโรคอัลไซเมอร์ก่อนหน้านี้ก็รักษาได้ด้วยยาเม็ดวิเศษ
แต่ทันทีที่เขาได้ยินว่าเฉินเอ๋ออายุเพียงแปดขวบ เขาก็ตระหนักได้ทันทีว่าความทรงจำของเขายังคงอยู่ในขณะที่ลูกสาวคนโตของเขา อันเฉิงฉี ประสบอุบัติเหตุ
ดังนั้น อันฉงชิวจึงสำลัก: “พ่อครับ คุณไม่รู้หรือว่าแม่และเราทั้งคู่แก่แล้ว?”
จากนั้น อันฉีซานก็เข้าใจ และเขาก็โพล่งออกมาด้วยความตื่นตระหนก: “คุณ…คุณเป็นอะไรไป? ฮุ่ยหยิน, ฉงซิว, ไคเฟิง…ทำไมคุณถึงแก่ขึ้นทุกที”
อย่างไรก็ตาม เขาอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ อัน จ้าวหนาน และ อัน โยโย่ และพูดด้วยความตื่นตระหนก “พวกเขา…พวกเขาคือ…”
อัน ฉงซิว กลั้นน้ำตา ดึง อัน จ้าวหนาน และ อันโยโย่ ต่อหน้าเขาและแนะนำ: “พ่อ! นี่คือ จ้าวหนาน นี่คือ โยโย่ พวกเขาก็โตขึ้นเช่นกัน…ไม่ใช่ก่อนหน้านี้ วัยรุ่นและวัยยี่สิบ สาวน้อย!”
ใบหน้าของ อัน ฉีซาน เต็มไปด้วยความสงสัย และเขาก็พึมพำ “นี่…เกิดอะไรขึ้น…”
อันฉงชิวรีบพูดว่า: “พ่อ! ยังไม่ 20 ปีที่แล้ว… พี่สาวและพี่เขยของฉันหายไป 20 ปีแล้ว… เฉินเอ๋อก็หายตัวไป 20 ปีเช่นกัน.. …”
อัน ฉีซานถามอย่างไม่เชื่อ: “เจ้าพูดอะไร! เจ้าบอกว่าเฉิงซีจากไป 20 ปีแล้ว?!
“ใช่…” อันฉงชิวชี้ไปที่ใบหน้าของเขา: “พ่อครับ ปีนี้ผมอายุห้าสิบปี…”
อันฉีซานตกตะลึงครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็โกรธจัดและตะโกนอย่างโกรธเคือง: “ขยะเพียบ ยี่สิบปีผ่านไป ไม่พบเฉินเอ๋อ! เจ้าขอให้ข้าพบเฉิงฉีหลังจากข้าตายได้อย่างไร? ฉันอธิบายให้เฉิงฉีฟังได้ไหม !”
ฝูงชนเงียบไปครู่หนึ่ง
ในเวลานี้ไม่มีใครรู้วิธีตอบคำถามของชายชรา
เป็นหญิงชราที่ร้องไห้และพูดว่า “ฉีซาน ทุกคนมองหา เฉินเอ๋อ, ฉงซิว, ไคเฟิง, จ้าวหนาน และ โยโย่ และแม้กระทั่งคุณกำลังมองหาพวกเขา แต่พวกเขาก็มองหาเขาอยู่เสมอ ฉันทำได้ แต่ไม่พบที่อยู่ของเฉินเอ๋อ…”
สีหน้าของอันฉีซานเริ่มเจ็บปวด เขาจึงปิดหน้าและพูดว่า “มันเป็นความผิดของฉัน…มันเป็นความผิดของฉันเอง!”
หญิงชรารีบจับมือเขาและสะอื้นไห้: “ฉีซาน คุณโทษตัวเองมา 20 ปีแล้ว และในที่สุดก็กลับมาจากประตูนรก หยุดทรมานตัวเองเสียที คราวนั้นไม่ใช่ความรับผิดชอบของคุณ… …”
อันฉีซานส่ายหัวเบา ๆ จากนั้นเขาก็จำบางอย่างได้ มองดูกู่ชิวอี้อย่างตื่นเต้น พยายามลุกขึ้นนั่ง และโพล่งออกมา: “สาวน้อย…คุณ…คุณบอกว่าคุณเป็นคู่หมั้นของเฉินเอ๋อ… แล้วเจ้า…เจ้าพบเฉินเอ๋อหรือไม่!”
กู่ซิวอี้ เห็นว่าชายชราเพิ่งเดินผ่านประตูนรก และกังวลอย่างมากเกี่ยวกับที่อยู่ของ เย่เฉิน ในเวลานี้ และไม่อยากโกหกเขาจริงๆ
แต่เมื่อเธอนึกถึงคำอธิบายของ เย่เฉิน เธอทำได้เพียงพูดอย่างช่วยไม่ได้: “ฉันขอโทษคุณปู่… เรายังไม่พบที่อยู่ของพี่ชาย เย่เฉิน เลย”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ความตื่นเต้นในดวงตาของ อัน ฉีซาน ก็หรี่ลงอย่างมาก
เขาอดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาร้อนรนสองบรรทัด สำลักและกล่าวว่า “ข้าเป็นปู่ ไม่พบที่อยู่ของเฉินเอ๋อมาหลายปีแล้ว แต่เมื่อมาถึงประตูนรก ข้าได้รับการช่วยเหลือจากคู่หมั้นของเฉินเอ๋อ…ละอายใจ …ละอายใจ…”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4264 พ่อตื่นแล้ว!!
บทที่ 4266 หญิงชรารู้สึกซาบซึ้งมาก
