อย่างไรก็ตาม เขาไม่ต้องการให้ หง เทียนชิ รังควาน กู่ซิวอี้ ที่นี่อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงมองมาที่เขาและพูดอย่างจริงจังว่า: “หงเทียนชิ ฉันบอกคุณไปแล้วว่าในโลกนี้ไม่ได้มีแค่ยารักษาเลือดเท่านั้น ยาเม็ด นอกจากนี้ยังมียาฟื้นฟูชนิดหนึ่งซึ่งไม่เพียงรักษาได้ทุกโรค นำคนตายกลับมา แต่ยังทำให้คนอายุน้อยกว่ายี่สิบปี ดังนั้นแทนที่จะยึดยาช่วยชีวิต คุณอาจมองหาสิ่งนี้เช่นกัน ยาเม็ด. .”
หลังจากได้ยินเรื่องนี้ หงเทียนชิ ก็ตกตะลึงและถามว่า “อาจารย์อัน คุณล้อเล่นหรือเปล่า ในโลกนี้มียาวิเศษที่สามารถชุบตัวคนได้จริงหรือ?”
อัน ฉงซิว พยักหน้าอย่างจริงจังและกล่าวว่า “ฉันเคยเยาะเย้ยเรื่องแบบนี้เหมือนที่คุณเคยทำมาก่อน ฉันไม่รู้ว่ายานี้น่าอัศจรรย์แค่ไหนจนกระทั่งฉันเห็นมันด้วยตาของตัวเอง ถ้าคุณหมกมุ่นอยู่กับยาเม็ดนี้จริงๆ , ดีกว่าที่จะมองหาเบาะแสเกี่ยวกับ ฮุยชุนดัน”
หง เทียนชิ ถามอย่างตื่นเต้น: “อาจารย์อัน คุณเห็น ฮุยชุนดัน ด้วยตาของคุณเองที่ไหน”
อันฉงชิวถ่มน้ำลายออกมาสี่คำอย่างแผ่วเบา: “ฮัวเซีย จินหลิง”
“จินหลิง!?” หง เทียนซี ใจร้อนเล็กน้อย และพูดด้วยมือทั้งสอง: “ขอบคุณ อาจารย์อัน! ปินเดาจะกลับไปที่วัดเต๋าเพื่อเตรียมตัว และออกเดินทางไปจินหลิงโดยเร็วที่สุด!”
หลังจากนั้น เขามองไปที่ยายของ เย่เฉิน อีกครั้ง และพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอับอาย: “คุณนาย ครั้งนี้ ไม่เพียงแต่ชายผู้ยากไร้เท่านั้นที่รักษานายอันไม่สำเร็จ แต่เขาเกือบทำให้เดือดร้อนเพราะความโง่เขลาของตัวเอง ซึ่งน่าละอายจริงๆ …”
หญิงชราพูดอย่างเร่งรีบ: “หง เทียนซี อย่าพูดอย่างนั้น ฉีซานป่วยหนัก คุณสามารถออกจากด่านศุลกากรได้ในครั้งแรก และในขณะเดียวกันก็หยิบยายืดชีวิตออกมาโดยไม่ลังเล ฉันเอง” ขอบคุณมากสำหรับสิ่งนี้!”
หง เทียนชิ ถอนหายใจและพูดด้วยอารมณ์: “ฉันละอายใจ… ลัทธิเต๋า ผู้น่าสงสารฝึกฝน มาหลายสิบปีแล้ว แต่ความคิดของเขายังไม่ได้รับการแก้ไขอย่างสมบูรณ์ รู้สึกละอายใจกับบรรพบุรุษจริงๆ … “
หลังจากนั้นก็นึกถึงหญิงชราอีกครั้งแล้วก็โค้งตัวและพูดอย่างจริงจังว่า “นายหญิง ในเมื่อนายอันปลอดภัย คนจนจะเกษียณก่อน!”
หญิงชราพูดอย่างเร่งรีบ: “หง เทียนฉีไม่ต้องวิตกกังวลมาก เขากินข้าวที่บ้านก่อนจะจากไป ฉันจะส่งคนรับคุณกลับไป”
“ไม่จำเป็น” หง เทียนชิ ส่ายหัวและกล่าวด้วยความคารวะ “ฉันจะรีบกลับไปเก็บของ แล้วจองตั๋วเครื่องบินไป จินหลิง เร็วที่สุดในวันพรุ่งนี้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ กู่ซิวอี้ ก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย เธอไม่ได้คาดหวังว่า หง เทียนชิ จะทำตามที่เขาพูด ถ้าเขาไปที่ จินหลิง จริงๆ เขาอาจจะสร้างปัญหาให้กับพี่ชาย เย่เฉิน
อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ เธอไม่มีทางหยุด หง เทียนชิ ได้ เธอได้แต่ถอนหายใจในใจ หลังจากที่เธอวางแผนจะกลับไปนิวยอร์ก เธอก็จะบอก เย่เฉิน เกี่ยวกับเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด และปล่อยให้เขากลับไป จินหลิง ในอนาคต ให้ระวัง หง เทียนชิ นี้
ในขณะนี้ เย่เฉิน ไม่รู้ประสบการณ์เหตุการของ กู่ซิวอี้ ในลอสแองเจลิส
ตั้งแต่ กู่ซิวอี้ ขึ้นเครื่องบินไปลอสแองเจลิส เขาก็เป็นห่วงสุขภาพของปู่ของเขา
นอกจากนี้ เย่เฉินยังกลัวว่าปู่ของเขาป่วยหนัก และกู่ชิวอี้จะไม่สามารถช่วยชีวิตเขาได้ทันเวลา
ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะส่งข้อความถึง กู่ซิวอี้
โทรศัพท์ของ กู่ซิวอี้ สั่นและซ่อนจากคนอื่นเพื่อปลดล็อกโทรศัพท์ เพียงพบว่าเป็นข้อความจาก เย่เฉิน ที่มีเพียงสี่คำเท่านั้น: “เป็นอย่างไรบ้าง”
เธอรีบตอบด้วยนิ้วของเธอว่า “คุณปู่ไม่เป็นไร แต่เขายังคงป่วยด้วยโรคอัลไซเมอร์ ความจำของเขาดูเหมือนจะเสื่อมถอย และซานเซวี่ยจิ่วซินตันไม่สามารถแก้ไขปัญหาของเขาได้…”
เมื่อเย่เฉินเห็นประโยคนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและพึมพำว่า “โรคอัลไซเมอร์เหรอ ลุงไปที่จินหลิงเพื่อถ่ายรูปฮุ่ยชุนตานเพื่อรักษาโรคของคุณปู่เหรอ?”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4270 กบที่ก้นบ่อ
บทที่ 4272 กลับสู่นิวยอร์ก
