ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 4387

ในเวลานี้ ณ สุดทางเดินนอกประตู!

เมื่อเห็นว่าปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ทั้งสี่ตายพร้อมกัน หัวหน้าโจรจึงถอดหมวกของเขาออกทันที และตะโกนอย่างตื่นเต้นที่ทางเดิน: “อัน ฉีซาน อย่าต่อสู้อย่างไร้ประโยชน์ พวกคุณทุกคนต้องตายในคืนนี้!”

เมื่อ อัน ฉีซาน และคนอื่นๆ ได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นสีซีดทันที

ดูเหมือนว่านี่ไม่ใช่การลักพาตัว ไม่ใช่การขู่กรรโชก แต่เป็นการฆาตกรรมที่มีการวางแผนมายาวนาน!

อัน ฉีซาน หลั่งน้ำตาในทันที และเขาเป็นวีรบุรุษมาตลอดชีวิต แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะประสบภัยพิบัติในปีต่อๆ มา

ถึงตอนนี้แม้ครอบครัวจะมีทรัพย์สมบัตินับล้านล้าน มันจะเป็นไปได้อย่างไร? เปลี่ยนชีวิตลูกหลานไม่ได้!

ในเวลานี้ สมาชิกครอบครัวอัน คนอื่นๆ ก็หมดหวังเช่นกัน

พวกเขาทั้งหมดตระหนักถึงความเป็นจริงในทันที สถานการณ์ของวันนี้มีความตายอยู่แล้ว!

ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ทั้งสี่ถูกสังหารแล้ว กลุ่มคนธรรมดาที่ไม่มีอำนาจผูกไก่จะหนีไปได้อย่างไร!

ในเวลานี้ พวกอันธพาลกลุ่มหนึ่งรีบวิ่งไปที่ประตู

ชายหัวโตก้าวไปข้างหน้า ยืนอยู่ที่ประตู มองอย่างเย็นชาไปยังสมาชิกครอบครัวที่ตื่นตระหนกอยู่ในห้อง และเยาะเย้ย: “โอ้ คนเยอะมาก ฉันขอโทษจริงๆ ฉันจะฆ่า! “

หลังจากนั้น เขาหยิบปืนขึ้นมาชี้ไปที่ อัน ฉีซาน และถามด้วยการเยาะเย้ย “อัน ฉีซาน คำสุดท้ายของคุณคืออะไร”

อัน ฉีซาน ยืนขึ้นและกล่าวว่าไม่ถ่อมตัวและไม่เย่อหยิ่ง: “ฉันไม่รู้ว่าฉันทำให้คุณขุ่นเคืองที่ไหน แต่ถ้าคุณมีความแค้นกับฉันจริงๆ โปรดไว้ชีวิตครอบครัวของฉันด้วย!”

ชายผู้นั้นเยาะเย้ยและพูดอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า “ไม่ใช่แค่คุณที่ฉันต้องการจะฆ่า แต่ทุกคน!”

หลังจากนั้น เขาพูดอย่างรวดเร็ว: “หยุดพูดไร้สาระกับคุณ ฉันจะส่งคุณไปเดี๋ยวนี้!”

ในขณะนั้น จู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่ด้านขวาของเขา จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเย็นชาว่า “คุณต้องการส่งพวกเขาไปที่ถนน คุณถามฉันไหม!”

เป็นเย่เฉินที่พูด!

ชายที่เป็นหัวหน้า เช่นเดียวกับทหารที่อยู่ข้างหลังเขาด้วยกระสุนจริง ต่างก็ตกใจกับเสียงของ เย่เฉิน อย่างกะทันหัน

พวกเขารู้มานานแล้วว่ามีคนโชคร้ายสองคนในห้องถัดไป และพวกเขากำลังวางแผนที่จะฆ่าครอบครัวอันทันที และฆ่าพวกเขาทั้งสอง แต่พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าคนในห้องนั้นจะออกมาด้วยตัวเอง ความคิดริเริ่ม!

ถึงกับกล้าพูดคำที่เย่อหยิ่งเช่นนั้น!

มันเหมือนกับการเล่นตะเกียงในส้วมซึม ความตาย!

หัวหน้าหันไปมองเย่เฉิน และในขณะที่ตกใจ เขาอดไม่ได้ที่จะพูดประชดประชันว่า “เจ้าหนู ต่อให้เจ้าจะติดพันกับความตาย ก็ได้แต้มก่อน! ไม่ต้องห่วง เจ้าอยู่ข้างหลังพวกเขา” , และฉันจะส่งคุณไปตามถนนหลังจากฆ่าพวกเขาเป็นการส่วนตัว!”

หลังจากนั้นเขาก็พร้อมที่จะเหนี่ยวไกและยิงสมาชิกครอบครัวอันทุกคน!

ในเวลานี้ เย่เฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “มดเพียงตัวเดียวก็สมควรที่จะตะโกนต่อหน้าฉัน คุณคิดจริงๆ เหรอว่าในมือของคุณมีไม้ไหม้อยู่ คุณอยู่ยงคงกระพันในโลกนี้!”

หลังจากนั้นก็มีแสงเย็นวาบขึ้นในมือของเขา และใบมีดคมที่มองไม่เห็นก็บินออกจากมือของเขา!

แสงอันเย็นยะเยือกนี้คือดาบเจาะวิญญาณของเย่เฉิน!

หัวหน้าไม่คิดว่าเย่เฉินจะเย่อหยิ่งนัก แต่ก่อนที่เขาจะโกรธ เขาก็รู้สึกเจ็บแปลบในอ้อมแขนของเขา!

ทันทีหลังจากนั้น ปืนในมือของเขาทิ้งด้วยมือ ข้อมือ และแขนครึ่งหนึ่งพร้อมกัน!

ดูแขนคุณอีกครั้งสิ มันหักตั้งแต่ปลายข้อศอกแล้ว!

บาดแผลนั้นดูเรียบร้อยและเป็นระเบียบ ราวกับว่ามันถูกตัดออกทันทีด้วยมีดกิโยตินที่มองไม่เห็น และเลือดก็พุ่งออกมาจากแผลแบน!

แขนที่หักทั้งสองข้างของเขาตอนนี้เป็นเหมือนเครื่องพ่นยาฆ่าแมลงสองตัว

เป็นเพียงสิ่งที่สเปรย์ฉีดนี้ไม่ใช่ยา แต่เป็นเลือด 36 องศาที่สดชื่นและอบอุ่นในร่างกายของเขา!

แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4386 จะรอดจากการไล่ล่าได้อย่างไร?
บทที่ 4388 ถึงตาฉันแล้วเหรอ?