“ฮัลโหล สวัสดีครับท่านประธาน!”
เสียงของ หวัง ดงเสวีย เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความตื่นเต้น แต่ เย่เฉิน ไม่เข้าใจ
เขาเดินตรงไปที่ประเด็นแล้วถามว่า “ตงเสวี่ย คุณรู้จัก หลิว เจียหุย บนเกาะฮ่องกงมากแค่ไหน”
“หลิวเจียหุย?” หวางตงเสวี่ยตกตะลึงครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “หลิวเจียหุยคนนี้มีชื่อเสียงและร่ำรวยมากบนเกาะฮ่องกง เขาเป็นคนโรแมนติก คุณรู้จักเขาได้อย่างไร”
เย่เฉินกล่าวว่า “ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขา แต่ฉันไม่ต้องการใช้ตัวตนที่แท้จริงของฉัน ฉันจึงอยากถามคุณว่ามีโอกาสดีที่ฉันจะพบเขาตามปกติหลังจากที่ฉันไปเกาะฮ่องกงหรือไม่”
หวัง ดงเสวีย กล่าวว่า: “ประธาน เอ็มแกรนด์ กรุ๊ป ของเราไม่มีการติดต่อทางธุรกิจกับเขา แต่ฉันจำได้ว่าธุรกิจหลักส่วนใหญ่ของเขาคือการขนส่งทางทะเล คุณอาจโทรหา จือซิว และถามว่าคุณโทรหาเขาไหม โดยใช้ชื่อ วานเอส การขนส่งไม่น่าจะมีปัญหา”
“เข้าใจแล้ว” เย่เฉินยิ้มและกล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้นข้าจะโทรหาจือชิว เจ้าน่าจะยุ่งก่อน”
หวัง ดงเสวีย ไม่คิดว่า เย่เฉิน จะวางสายเร็ว ๆ นี้และพูดอย่างไม่รู้ตัวว่า “ประธานรอสักครู่ … “
มาร์เวนเย่ ถามเธอว่า “เกิดอะไรขึ้น คุณกำลังมองหาอะไรให้ฉันอยู่หรือเปล่า”
หวางตงเสวี่ยรีบพูด “เอ่อ…นั่น…นั่นมัน…คุณรักษาการเจ็บป่วยของพ่อฉันมาก่อน พ่อแม่ของฉันขอบคุณคุณมาก และฉันไม่เคยพบโอกาสที่ดีเลย แม่ของฉันบอกฉันว่า ไม่กี่วันก่อนเธออยากจะชวนคุณไปกินข้าวที่บ้าน ฉันบอกเธอว่า คุณอยู่ที่อเมริกา และเธอถามฉันว่าเมื่อไหร่คุณจะกลับมา ถ้าสะดวกมากินข้าวที่บ้าน อาหารเย็น”
เย่เฉิน รู้ว่าครอบครัวของ หวัง ดงเสวีย รู้สึกขอบคุณเสมอสำหรับความจริงที่ว่าพ่อของ หวัง ดงเสวีย เคยถูกวางยาพิษด้วยโรคไตวายมาก่อน แต่เขายิ้มอย่างไม่เป็นทางการ: “คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพมากเมื่อคุณบอกลุงและป้าของคุณก่อนหน้านี้ ของที่ทำด้วยมือ แค่นั้นแหละ”
หลังจากพูดแล้ว เย่เฉินก็พูดอีกครั้ง: “แต่ไม่ต้องกังวล ฉันจะหาเวลาไปเยี่ยมหลังจากฉันกลับไปแล้ว”
หวางตงเสวี่ยพูดอย่างมีความสุข: “เอาล่ะท่านประธาน แล้วฉันก็บอกแม่ว่า หลังจากที่คุณกลับมาแล้ว ให้มาที่บ้านเพื่อทานอาหารมื้อเบา ๆ!”
“ตกลง” เย่เฉินตกลงอย่างง่ายดายและยิ้ม: “ตงเสวี่ย งั้นฉันจะวางสายก่อน แล้วฉันจะโทรหาจือชิว”
“ท่านประธานใจดี!”
เย่เฉินวางสายโทรศัพท์และโทรหาเหอจือชิว ซึ่งปัจจุบันดูแลบริษัท ยีซู ชิปปิ้ง
อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เฮ่อจื้อชิวรู้สึกประหลาดใจพอๆ กับหวังตงเสวี่ย และโพล่งออกมาว่า “คุณเย่…ทำไมคุณถึงโทรหาฉันช้าจัง!”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “ควรจะเป็นตอนบ่ายของคุณใช่ไหม”
“ใช่!” เหอจือชิวกล่าวอย่างเร่งรีบ “ที่นั่นดึกแล้วไม่ใช่หรือ เจ้าโทรมาหาฉันช้าไป ไม่กลัวว่ามาดามจะโกรธหรือ?”
เย่เฉินพูดอย่างสบายๆ “ไม่ ไม่ ฉันอยู่ข้างนอกเพื่อหายใจคนเดียว”
“โอ้ แค่นี้แหละ…” เฮ่อจื้อชิวเรียกความกล้าหาญและแกล้งแกล้งอย่างจงใจ: “คุณเย่ คิดถึงฉันและโทรหาฉันเพื่อคุยกับฉัน หรือคุณมีอะไรจะบอกฉันไหม”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “ฉันต้องการขอความช่วยเหลือจากคุณ”
เฮ่อจื้อชิวรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยในใจ แต่เขาพูดโดยไม่ลังเล: “ถ้าคุณมีงานต้องทำ บอกฉันมา”
เย่เฉินกล่าวว่า “คุณรู้จัก หลิว เจียหุย จากเกาะฮ่องกงหรือไม่”
“หลิว เจียหุย?” เฮ่อ จื้อชิว ถามด้วยความสงสัย “เศรษฐีผู้แสนโรแมนติกผู้โด่งดังไปทั่วเกาะฮ่องกง?”
“ใช่” เย่เฉินยิ้ม: “เขานั่นเอง”
เหอจือชิวรีบพูด: “ฉันไม่รู้จักเขา แต่บังเอิญมีผู้ช่วยของเขามาหาฉันเมื่อไม่นานมานี้ โดยบอกว่าเขาหวังว่าจะได้ไปเยี่ยมยีซู ชิปปิ้งด้วยตนเอง และพูดคุยถึงความร่วมมือในธุรกิจขนส่งทางเรือด้วย เขายังมีบริษัทภายใต้เขา บริษัทขนส่ง แต่เนื่องจากสถานการณ์ทางเศรษฐกิจและการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วของ ยีซู ชิปปิ้ง เมื่อเร็ว ๆ นี้ สภาพการทำงานของบริษัทขนส่งไม่ดีมาก เรือของเราไม่เพียงพอ แต่เรือของเขามี 30% ฉันอยากจะร่วมมือกับเขา และจ้างช่วงทรัพยากรเส้นทางบางส่วนในแผ่นดินใหญ่และญี่ปุ่น เกาหลีใต้ ยุโรป และสหรัฐอเมริกาจากเรา”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4441 ตั้งตารอที่จะมีชีวิต
บทที่ 4443 เจ้าเหนื่อยกับการพเนจรแล้ว
