หลิว หม่านฉง กล่าวอย่างเศร้า: “ทุกอย่างที่นี่เหมือนเดิม ยกเว้นว่าพวกมันแก่แล้ว ฉันโตแล้ว และแม่ของฉันไม่อยู่ที่นั่นแล้ว”
เมื่อเห็นว่าเธอเศร้าโศกเล็กน้อย เย่เฉินแสร้งทำเป็นผ่อนคลายและกล่าวว่า “พ่อแม่ของฉันจากไปเร็วมาก หลังจากที่พวกเขาจากไป ฉันกลายเป็นเด็กกำพร้าและอาศัยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นเวลาสิบปี ในการเปรียบเทียบ คุณดีกว่าฉัน มีความสุขมากขึ้น”
“คุณเป็นเด็กกำพร้าเหรอ?” หลิว หม่านฉง มอง เย่เฉิน ด้วยความประหลาดใจด้วยท่าทางไม่เชื่อ
เย่เฉินพยักหน้าและกล่าวว่า “ก่อนที่ฉันจะอายุแปดขวบ ฉันอาจจะเป็นเด็กที่มีความสุขที่สุดในโลก ฉันตกลงมาจากฟากฟ้าลงไปในบ่อโคลนในชั่วข้ามคืน จากนั้นฉันก็คลานและกลิ้งไปในบ่อโคลนตลอดทางจนกระทั่ง แล้ววันนี้..”
หลิว หม่านฉง อุทาน: “คุณยังเด็กมาก คุณสามารถเล่นตำแหน่งสำคัญใน อิซู ชิปปิ้ง ซึ่งพิสูจน์ว่าความสามารถส่วนตัวของคุณยังแข็งแกร่งมาก”
“จริงเหรอ?” เย่เฉินเกาหัวอย่างเขินอายเล็กน้อยและพูดด้วยรอยยิ้ม “ฮ่าฮ่า ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้น”
เขาไม่สามารถบอก หลิว หม่านฉง ได้ว่าจริงๆ แล้วเขาเป็นเจ้านายใหญ่ที่มีหุ้นมากที่สุดใน อิซู ชิปปิ้ง
ในเวลานี้ ชายวัยกลางคนจำนวนมากเดินเข้ามาหาทั้งสองคนอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
หัวหน้าคือลุงหนาน เมื่อกี้ ผมเห็นว่าเขายังถือกล่องใหญ่อยู่ในมือและไม่รู้ว่าข้างในมีอะไร
เมื่อทุกคนมาถึงทั้งสองคน ลุงหนานก็ยิ้มและพูดว่า “คุณหม่านฉง สุขสันต์วันเกิด!”
ท้ายที่สุด ลุงเฉิงที่อยู่ข้างๆ ก็รีบเปิดฝากล่องใหญ่ซึ่งกลายเป็นเค้กวันเกิดที่สวยงาม
ทุกคนโห่ร้องพร้อมกันและพูดพร้อมกัน “คุณหม่านฉง สุขสันต์วันเกิด!”
หลิว หม่านฉง ตกตะลึงและพึมพำ “วันนี้ไม่ใช่วันเกิดของฉัน… วันเกิดของฉันอยู่ห่างออกไปกว่าสิบวัน… ลุงหนาน ลุงเฉิง เกิดอะไรขึ้น”
ลุงหนานพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณหม่านฉง วันนี้เป็นวันที่สี่ของเดือนที่สี่ตามปฏิทินจันทรคติ และเป็นวันเกิดของคุณตามปฏิทินจันทรคติ ปกติแล้วคุณอาจจะไม่ได้อ่านปฏิทินจันทรคติ แต่สำหรับคนรุ่นเก่าของเรา สิ่งแรกที่เราทำเมื่อเราตื่นนอนทุกวันคือการมองขึ้น ฉันจำวันในปฏิทินเกรกอเรียนไม่ได้ แต่ฉันจำวันตามปฏิทินจันทรคติได้ชัดเจนมาก”
ทันใดนั้น ดวงตาของ หลิว หม่านฉง ก็เปียก และเธอก็ปิดปากและพูดเบา ๆ ว่า “ฉันไม่รู้จักตัวเอง … “
เฉิงป๋อพูดด้วยรอยยิ้ม: “เมื่อไม่กี่วันก่อน พวกเราทั้งหมดกำลังเตรียมตัวสำหรับเรื่องนี้ และเราต้องการทำให้คุณประหลาดใจเล็กน้อย ในตอนบ่ายเรากังวลว่าคุณจะไม่มาวันนี้ แต่ฉันไม่ได้คาดหวังให้คุณ ให้พาแฟนมาด้วย”
น้ำตาสองบรรทัดไหลออกจากดวงตาของ หลิว หม่านฉง คราวนี้ เธอไม่ได้อธิบายเพิ่มเติม แต่กล่าวด้วยความขอบคุณ “ขอบคุณทุกคน…ขอบคุณ…”
ลุงหนานและลุงเฉิงถือเค้กและร้องเพลงวันเกิดเป็นภาษากวางตุ้ง: “ขอแสดงความยินดีกับคุณและ เพื่อน ขอแสดงความยินดีในวันเกิดของคุณ! ทุกปีมีวันนี้ ทุกปีมีวันนี้! ขอแสดงความยินดี ขอแสดงความยินดีกับคุณ !”
ผู้คนที่ตามมาปรบมือ ลุงหนานยื่นเทียนสองเล่มและกล่องไม้ขีดหนึ่งกล่องให้เย่เฉิน และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณผู้หญิง วันนี้วันเกิดปีที่ 24 ของนางสาวหม่านฉงเป็นปีเกิดของเธอ เราจึงได้เตรียมเทียนสองเล่ม โปรดช่วยนางหม่านฉงด้วย เพื่อจุดไฟพวกมัน!”
เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย ใส่เทียนสองเล่มแล้วจุดเทียนอีกครั้ง
ทุกคนเร่งเร้าเธอให้อธิษฐานและดับเทียน
หลิว หม่านฉง เหลือบมอง เย่เฉิน หลับตา ยอมรับในความปรารถนา จากนั้นเป่าเทียนต่อหน้าทุกคน
ทุกคนส่งเสียงเชียร์อีกครั้ง จากนั้นทุกคนก็เสิร์ฟอาหารหรือของขบเคี้ยวพิเศษของ หลิว หม่านฉง และ เย่เฉิน เพราะแต่ละมื้อมีขนาดเล็กมาก เฉิงป๋อ ยังคงพูดกับพวกเขาว่า “เรารู้ คุณหม่านฉง ฉันไม่ชอบเสียเวลาดังนั้นฉันจึงเตรียมตัว ปริมาณเล็กน้อยต่อมื้อ ถ้ากินไม่พอ ขอมา เราจะเตรียมอีกจานไว้ให้พวกคุณสองคน!”
หลิว หม่านฉง พูดด้วยดวงตาสีแดง “ขอบคุณทุกคน ห่วงใยกันมาก ยังจำวันเกิดฉันได้…”
เฉิงป๋อยิ้มและพูดว่า: “ไม่เป็นไร คุณหม่านฉง ให้ฉันพูดคำระดับสูงในนามของทุกคน คุณอยู่ในสายตาของเรา เช่นเดียวกับลูกสาวของเราเอง!”
หลังจากนั้น เขาก็รีบพูดกับทุกคนว่า “ไปกันเถอะ ไปกันเถอะ อย่าไปรบกวนโลกสองคนของ นางสาวหม่านฉง!”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4488 เก็บความทรงจำที่ดีที่สุดในชีวิตไว้ด้วยกัน
บทที่ 4490 ฉันจะเก็บมันไว้ให้ดี!
