ในเวลานี้ หวาง เทียนเฉิง ผลักแว่นตาของเขาโดยไม่ต้องกลัว และก้าวไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัวทันที
ในความเห็นของเขา ตราบใดที่ หง หยวนซาน มาถึง เขาจะอยู่ยงคงกระพันในวันนี้
ที่เหลือเป็นเพียงวิธีทรมานนามสกุล เย่ เพื่อบรรเทาความเกลียดชังในใจของเขา
อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่ เย่เฉิน ยังคงนั่งอยู่บนโซฟาอย่างไม่เป็นทางการ และเขาก็ไม่รู้สึกประหม่าเลย
และ หลิว เจียหุย ที่อยู่ด้านข้างก็นั่งลงบนโซฟาในเวลานี้
เขาต้องการดึง หยาง เทียนเฉิง จริงๆ แต่น่าเสียดายที่ หยาง เทียนเฉิง คนนี้กำลังจะตกลงไปที่หน้าผาโดยไม่รู้ตัว
ฉันรีบคว้ามือข้างหนึ่งของเขาและดึงเขาขึ้นก่อน แต่เขาไม่คิดว่าเขาจะฟาดกลับที่มือของเขา
นี่เป็นการบังคับตัวเองให้ปล่อยวางจริง ๆ และไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทำได้เกี่ยวกับเรื่องนี้
ในไม่ช้า หง หยวนซาน ก็รีบเร่งด้วยไม้สีแดงสองดอกมากกว่าหนึ่งโหล
ทันทีที่เปิดประตู หง หยวนซาน สวมหน้ากากหนาซึ่งทำให้ หยาง เทียนเฉิง ประหลาดใจเล็กน้อย แต่เขาก็ยังจำหัวหน้า หงเหมิน ได้อย่างรวดเร็ว
ดังนั้นเขาจึงทักทายเขาอย่างขยันขันแข็งทันทีและชมเชย: “คุณหง ในที่สุดคุณก็มาถึงแล้ว!”
หง หยวนซาน เหลือบมองเขาแล้วตะโกนเสียงดัง “ไอ้โง่อะไรกล้าพูดจาหยาบคายใส่นายเย่!”
หยาง เทียนเฉิง ตื่นเต้นเกินไป เขาไม่ได้ตอบสนองชั่วขณะหนึ่ง เขาชี้ไปที่ด้านหลังศีรษะของ เย่เฉิน โดยไม่รู้ตัว และโพล่งออกมา “คุณหง นั่นแหละ! ใช่ เขา!”
หลังจากพูดไป จิตใจของเขาก็ดับวูบไปทันที และเขามองไปที่หง หยวนซาน อย่างว่างเปล่าและถามว่า “คุณหง คุณพูดว่าอะไรนะ เย่…คุณเย่?!”
ในเวลานี้ เย่เฉิน ลุกขึ้นยืน หันไปมอง หง หยวนซาน และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณหง เราพบกันอีกครั้ง”
เมื่อ หง หยวนซาน เห็น เย่เฉิน ขาของเขาก็อ่อนแรง
ทันทีที่สบตา ความคิดแรกของเขาคือคุกเข่าลง
เพราะเย่เฉินน่ากลัวเกินไปจริงๆ ไม่ว่าวันนี้จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ดีกว่าเสมอที่จะคุกเข่าก่อน
อย่างไรก็ตาม มันตอบสนองได้เพียงครึ่งทางเท่านั้น และเขาคิดกับตัวเองว่า “ฉันแพ้ นี่มันไม่ถูกต้อง! ครั้งนี้ฉันมาที่นี่เพื่อต่อต้าน เย่เฉิน ฉันมาที่นี่เพื่อสร้างความประทับใจที่ดีต่อหน้า เย่เฉิน ฉันกลัวอะไร!”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขามองไปที่ หยาง เทียนเฉิง ตบเขาอย่างดุเดือด และตบแว่นตาของ หยาง เทียนเฉิง ออก
เขาคำรามอย่างโกรธเคืองทันที: “ไอเหี้ย หยาง เทียนเฉิง คุณยืมความกล้ามาจากไหนคุณกล้าที่จะตะโกนใส่คุณเย่! คุณร่วมเพศฉีกหลุมฝังศพของบรรพบุรุษของตระกูลหยาง เมื่อคืนนี้และคุณอยู่กับฉัน! กล้าไหม”
หยาง เทียนเฉิง ไม่เคยคิดฝันว่าคนที่เรียกเขาว่าจริง ๆ แล้วเขาจะขยับมือบนเขาโดยไม่สมัครใจ
ดังนั้นเขาจึงปิดหน้าและโพล่งออกมา: “คุณหง คุณหมายความว่าอย่างไร ฉันมาหาคุณ และขอให้คุณช่วยฉันด้วยนามสกุลเย่ ทำไมคุณถึงทุบตีฉัน!”
หง หยวนซาน รีบวิ่งขึ้น ยกมือขึ้นตบเขาครั้งแล้วครั้งเล่า จากนั้นจึงใช้ประโยชน์จากฝีเท้าที่ไม่มั่นคงของเขาและบินขึ้นไปและเตะเขาลงกับพื้น
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4541 บางทีมันอาจจะสายเกินไปแล้ว
บทที่ 4543 ร้องออกมาด้วยความกลัว
