ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 459

บทที่ 459
หม่าหลันได้ยินดังนี้ ก็ตาเป็นประกาย！
เธอกำลังเครียดว่า ถ้าเฉินซูอี๋ไปแล้ว ตนเองจะไม่มีให้ใครกินเงินเล่นไพ่อีก ไม่คิดว่าเฉียนหงเย่นจะหาตัวสำรองมาให้กินเงินพอดี！
แล้วอีกอย่าง ฟังไปแล้ว ขาไพ่คนนี้น่าจะมีเงินมากกว่าเฉินซูอี๋เสียอีก เฉินซูอี๋แพ้วันหนึ่งกว่า9พัน ขาไพ่คนนี้แพ้วันหนึ่ง ตั้งหลายหมื่น！
เธอชอบคนที่มีเงินในกระเป๋าเยอะๆ และเล่นไพ่นกกระจอกไม่ค่อยเก่ง ช่างเป็นโชคให้ได้รวยจริงๆ เลย！
ถ้าหากว่าร่วมมือกับเฉียนหงเย่น แล้วนัดแนะโค้ดลับกัน จะต้องมีแต่ได้ไม่มีเสีย！
พอพูดถึงจุดนี้ เธอก็พอใจอย่างมาก！
คนอย่างเธอ เป็นคนรักเงินดั่งชีวิต พอเห็นเงิน ยังสนิทสนมมากกว่าพ่อแม่ตนเองเสียอีก！
ตอนนี้ได้เฉียนหงเย่นพูดเช่นนี้ เธอก็รู้สึกอดใจไม่ได้ขึ้นมาทันที
เฉียนหงเย่นเห็นเธอตื่นเต้น ก็รีบพูดต่ออีกว่า “พี่จะบอกให้นะน้องสะใภ้ พอไปที่โต๊ะไพ่ พวกเราก็ช่วยกันดูฝั่งตรงข้าม จะเอาดอกก็จับจมูก จะเอาเส้น ก็จับนิ้ว จะเอาหมื่น ก็เม้มปาก พอถึงตอนนั้น เราร่วมมือกัน แล้วกินฝั่งตรงข้าม จะชนะให้พวกหล่อนไม่เหลืออะไรเลย”
หม่าหลันได้ยินดังนั้น ก็รีบตอบรับอย่างดีใจว่า “ได้สิ ซ้อใหญ่พูดเช่นนี้ เช่นนั้นพวกเราก็ไปเล่นกันเลย！”
เฉียนหงเย่นใบหน้ายิ้มแย้ม แล้วตั้งใจพูดว่า “โอเค พี่จะบอกให้นะ ยัยคนนี้มันมีเงินเยอะ หล่อนพักอยู่ที่บ้านพักเขตTomson Riviera น้องว่าพวกเราจะไปตอนไหนดี?”
หม่าหลันรีบพูดว่า “ตอนนี้เลยก็ได้ มา นั่งรถน้องไปแล้วกัน！”
พอขึ้นรถ เฉียนหงเย่นก็เห็นใบหน้ารีบร้อนของหม่าหลัน ในใจก็ยิ้มเยาะขึ้น
เพื่อที่จะวางแผนกับหม่าหลัน เธอก็เชิญเจ้ามือมาสองคน ยังยอมจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อเช่าบ้านพักในเขตTomson Riviera ก็เพื่อจะต้องการชนะเอาทรัพย์สินของหม่าหลันมาให้หมด ให้ยัยคนนี้ไม่เหลืออะไรเลย！
หม่าหลันไม่รู้ว่าเฉียนหงเย่นกำลังวางแผนปองร้ายกับตนเอง เธอคิดแต่ว่า จะรีบไปเอาชนะเพื่อเอาเงินขาไพ่ขี้แพ้คนนั้น
ในตอนที่หม่าหลันและเฉียนหงเย่นไปถึงยังTomson Riviera เย่เฉินและพ่อตาก็เหมารถไปยังมหาวิทยาลัยจงซาน มหาลัยเก่า
พอเห็นประตูหินหยกขาวแกะสลักขนาดใหญ่ แล้วก็ตัวอักษรที่สลัก ดูแล้วมีความขลัง ที่เขียนว่า มหาวิทยาลัยจงซานแห่งชาติ เย่เฉินก็ตะลึง
ไม่คิดว่า พ่อตาตนเองที่ดูไปแล้วจะไม่เอาไหน ไม่คิดว่าจะได้เรียนมหาลัยที่มีชื่อเสียงเช่นนี้
อีกอย่าง นักศึกษาในมหาลัยดังๆ ในสมัยก่อน มีน้อยกว่าสมัยนี้และหายากมาก……..
พอเห็นสายตาที่ตกตะลึงของเย่เฉิน เซียวฉางควนก็ส่งเสียงกระแอม พูดว่า “ทำไมรึ แกคิดว่าพ่อไม่น่าจะเป็นคนที่เคยเรียนมหาวิทยาลัยใช่ไหม?”
เย่เฉินก็พยักหน้าไปตามตรง แล้วพูดว่า “พ่อครับ ท่าทางของพ่อ ไม่น่าเหมือนนักศึกษาในมหาวิทยาลัย…….”
เซียวฉางควนก็ถอนหายใจ แล้วก็พูดอย่างภูมิใจว่า “ตอนนั้น พ่อเป็นถึงคนดังในมหาวิทยาลัยเลยนะ คะแนนก็อยู่อันดับต้นๆ ตอนนั้นถ้าไม่ติดว่าจะจากบ้านไปไกล พ่อไปเรียนที่ปักกิ่งแล้ว”
เย่เฉินก็หลุดขำถามว่า “จากนั้นล่ะครับ? พอจบจากมหาวิทยาลัยดัง ทำไมถึงได้เป็นไปพ่อบ้านได้ล่ะครับ?”
เย่เฉินคิดว่า พ่อตาของตนเองคนนี้ เป็นถึงนักศึกษามหาวิยาลัยดัง ทั้งยังเป็นคุณชายรองของตระกูลเซียว สุดท้ายกลับมาเป็นผู้ชาย
ไม่เอาไหนที่ถูกหม่าหลันบ่นทุกวันได้ ช่างน่าสนใจเสียจริงๆ
เซียวฉางควนได้ยินดังนั้น ก็พูดด้วยอารมณ์ออกมาว่า “จากนั้น……เฮ้อ ต่อจากนั้นก็อย่าไปพูดถึงมันเลย มีแต่เรื่องที่ขมขื่น……”
ตอนที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันนั้น ด้านหลังประตูก็มีชายวัยกลางคน รุ่นราวคราวเดียวกับเซียวฉางควนเดินออกมา พอเห็นเซียวฉางควน ชายวัยกลางคนคนนั้นก็รีบวิ่งเข้ามากอดเขาอย่างดีใจ
“ฉางควน ไม่ได้เจอกันนานเลย ตอนนี้ดีเลยสิ แต่งตัวดีไม่เบาเลยนะ….”
————