หลังจากพูดจบ เขาก็ไม่ลืมที่จะพูดกับเย่เฉินว่า “ลูกเขยที่ดี ถ้าคุณมีใจนี้ แม่ก็พอใจมากแล้ว แต่คุณต้องจำไว้ อย่าซื้อของตามอำเภอใจ!”
เย่เฉินยิ้มและพยักหน้าเบา ๆ : “โอเค แม่ เข้าใจแล้ว”
การแสดงออกของ หม่าหลาน ค่อนข้างเศร้าโศก แต่เขายังคงอ่านบทความ แวน คลีฟ แอนด์ อาร์เปลส์ อย่างสนใจ และมุ่งความสนใจไปที่กล่องเครื่องประดับในมืออย่างรวดเร็ว
ขณะที่เธอเปิดกล่อง เธอคิดกับตัวเองว่า: “ฉันเพิ่งซื้อสร้อยคอความฝันเทพธิดา บุลการี เอมเมอรัลด์ เมื่อไม่กี่วันก่อน ฉันไม่รู้ว่าคราวนี้ เย่เฉิน ให้เครื่องประดับอะไรจาก บุลการี แก่ฉัน ถ้าเป็นสร้อยข้อมือ จากความฝันของเทพธิดามรกต มันสามารถจับคู่กับสร้อยคอของฉันได้ ซึ่งคงจะดีมาก”
คิดถึงเธออยู่ในใจ ฉันก็เปิดกล่องออกมาอย่างมีความสุข
แล้วสิ่งที่สบตาเธอทำให้เธอตกตะลึง
“นี่…นี่…” หม่าหลานมองสร้อยคอที่คุ้นเคยซึ่งวางอยู่เงียบๆ ในกล่องเครื่องประดับ และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “นี่…นี่ไม่ใช่สร้อยคอแห่งความฝันของเทพธิดามรกต?”
ตอนที่เขาเห็นสร้อยคอนี้ หม่าหลานรู้สึกผิดหวังมาก
ท้ายที่สุด เธอซื้อสร้อยคอแบบเดียวกันก่อนที่เธอจะมาถึงสหรัฐอเมริกา ดังนั้นเธอจึงรู้สึกหดหู่เล็กน้อยเมื่อได้รับของขวัญเช่นนี้อีกครั้ง
เธอเป็นคนที่ชอบความไร้สาระและเผชิญหน้ามากที่สุดถึงแม้ว่าโซ่นี้จะมีราคาแพงมาก แต่ก็น่าประทับใจเช่นกัน แต่สิ่งที่เหมือนกันสองอย่างเท่านั้นที่สามารถเสแสร้งว่าเป็นพลังได้
วันนี้ใส่อันนี้ พรุ่งนี้ใส่ ในสายตาคนอื่น ใส่เหมือนกันทั้งสองวัน
แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะแขวนสร้อยคอสองเส้นไว้ที่คอในแต่ละครั้ง ดังนั้นในสายตาของเธอ สร้อยคอที่เย่เฉินให้เธอนั้นโดยทั่วไปแล้วเหมือนกับไม่ให้มัน
ในเวลานี้ เย่เฉินได้เห็นความผิดหวังที่ซ่อนอยู่ในดวงตาของเธอแล้ว ดังนั้นเขาจึงแสร้งทำเป็นแปลกใจและถามว่า “แม่ คุณรู้เรื่องนี้ดี แต่ฉันจำชื่อไม่ได้ทั้งหมด มีชีวิตอยู่”
หม่าหลานเยาะเย้ยและพูดว่า “เฮ้ ฉันแค่กำลังหาข้อมูลอยู่!”
ขณะที่เธอพูด เธอยังคงพูดอย่างจริงจัง: “โอ้ คุณสองคนไม่รู้เลย ว่า เฉียน หงหยาน ที่ยากจนจนกินข้าวไม่ได้ ยังลากฉันไปร้านหรูๆ เหล่านี้ทุกวัน บอกตามตรง . , ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธออยู่ในหูฉันตลอดเวลา ฉันคงจำแบรนด์ต่างๆ ไม่ได้มากมายขนาดนี้”
เซียว ชูหราน รีบถาม “แม่คุณเล่นกับ เฉียน หงหยาน อีกครั้งหรือไม่”
หม่าหลาน อธิบายว่า: “มันไม่นับว่าสนุกหรอก ส่วนใหญ่เป็นเพราะหลังจากที่พวกคุณจากไป ฉันอาศัยอยู่คนเดียวที่ทอมสัน ยีปิน น่าเบื่อจริงๆ และเธอสามารถถูกมองว่าเป็นเพื่อนกันได้ในระดับหนึ่ง และตอนนี้เธอก็เป็น มันซื่อสัตย์กว่าเมื่อก่อนมาก ฉันก็เลยไปเดินเล่นกับเธอสักหน่อย”
ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น เธอมองดูสร้อยคอแห่งความฝันของเทพธิดาในมืออีกครั้ง รู้สึกเศร้าใจมากขึ้นเรื่อยๆ ในใจ
เย่เฉินยิ้มในใจ ดูเหมือนว่าการเคลื่อนไหวของเขาจะมีประโยชน์จริง ๆ และจะเห็นได้ว่าหม่าหลานรู้สึกรำคาญเล็กน้อยในเวลานี้
เซียว ชูหราน ที่อยู่ข้างๆ ไม่ได้สังเกตเห็นความแปลกประหลาดของแม่ของเขาเลย แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดกับ เย่เฉิน ว่า: “สามี ขอบคุณสำหรับของขวัญ แต่อย่าซื้อของฟุ่มเฟือยราคาแพงเช่นนี้ใน ว่ากันว่าเครื่องประดับหรูหราของผลิตภัณฑ์คุณภาพสูงดังกล่าวมีอัตราการรักษามูลค่าต่ำซึ่งค่อนข้างสิ้นเปลืองเกินไป”
เมื่อ เย่เฉิน ได้ยินคำว่า อัตราการเก็บรักษา เขาก็เกิดความคิดขึ้น ดังนั้นเขาจึงเหลือบมองมาที่ หม่าหลาน และพูดอย่างตั้งใจ: “ดูเหมือนว่าความฝันของเทพธิดานี้ ตลาดมือสองยังคงมีค่ามาก ถ้าบิลที่บรรจุเสร็จสรรพ และรักษาไว้ มันใหม่เพียงพอ และมันควรจะยังมีให้สำหรับส่วนลด 20%”
ตามที่เย่เฉินคาดไว้ เมื่อหม่าหลานได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเขาเบิกกว้างทันที และการแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนจากภาวะซึมเศร้าเป็นความตื่นเต้นสุดขีด!
ทันใดนั้น เธอก็เปิดปากพูดกับเซียว ชูหรานว่า “โอ้ สาวน้อย แม่ของฉันก็คิดถึงบ้านมาก…”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4650 ทำให้คุณประหลาดใจ
บทที่ 4652 เย่เฉิน ที่ด้านข้างหัวเราะอย่างลับๆ
