เซียว ชูหราน เห็นว่าทัศนคติของ หม่าหลาน มั่นคงแม้ว่าเขาจะค่อนข้างทำอะไรไม่ถูก
แต่หลังจากครุ่นคิดเล็กน้อย เธอก็รู้สึกว่าสะดวกและสบายใจกว่าที่แม่จะอยู่ในสหรัฐอเมริกามากกว่าที่จะกลับไป
ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากเธอต้องไปเรียนสัปดาห์ละห้าวัน เธอจึงไม่มีเวลามากพอที่จะใช้เวลากับเธอ ดังนั้นมันจะสร้างปัญหาให้กับ เย่เฉิน อย่างแน่นอน
ดังนั้น เธอจึงพูดว่า “แม่คะ วันศุกร์มะรืนนี้ เราจะขับรถไปนิวยอร์คหลังเลิกเรียน และฉันจะจองตั๋วให้คุณวันอาทิตย์”
“เยี่ยมมาก!” หม่าหลานรู้สึกตื่นเต้นและโพล่งออกมาทันที: “รีบไปช่วยแม่จองตั๋วเครื่องบิน อย่ามองย้อนกลับไปขายหมด”
เย่เฉินที่อยู่ด้านข้างพูดในเวลานี้ว่า “แม่ ให้ฉันช่วยตัดสินใจนะ”
หม่าหลานพยักหน้าอย่างรวดเร็ว: “โอเค ขอบคุณนะลูกเขยที่ดี!”
เย่เฉินเป็นคนตรงไปตรงมา หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาทันที พบเที่ยวบินกลับจากนิวยอร์กในวันอาทิตย์ และซื้อตั๋วให้เธอทันที
หม่าหลานได้รับข้อมูลตั๋วจากสายการบินในไม่ช้า หม่าหลานเห็นตั๋วยืนยันแล้ว หม่าหลาน ดีใจมาก เหมือนคนหลงทางที่ห่างหายไปนานหลายปีและในที่สุดก็มีโอกาสกลับบ้าน
หลังจากนั้น หม่าหลานก็เก็บสร้อยคอแห่งความฝันของเทพธิดาที่เย่เฉินมอบให้เธออย่างระมัดระวัง แล้วพูดกับทั้งสองคนว่า “โอ้ ฉันได้นัดไปอาละวาดด้วย และอีกไม่นานฉันจะไปสาย หนุ่มๆ สองสาวรีบเร่งในโลกของคนสองคน ฉันจะออกไปก่อน!”
เขาพูดโดยไม่รอให้ทั้งสองคนตอบ เขารีบสวมรองเท้าผ้าใบแล้วออกจากห้องไป
หลังจากที่หม่าหลานจากไป เซียวฉู่หรานพูดกับเย่เฉินด้วยความสงสัย: “สามี คุณรู้สึกว่าสภาพของแม่ฉันดูผิดไปเล็กน้อย?”
“มีอะไรผิดปกติ?” เย่เฉินถามอย่างสงสัย: “แม่คิดว่ามีอะไรผิดปกติ ฉันรู้สึกปกติ เธอเพิ่งกลับมาที่หัวใจของเธอเหมือนลูกศร”
เซียว ชูหราน ส่ายหัวอย่างจริงจังและพูดด้วยท่าทางสง่างามเล็กน้อย: “มันไม่เกี่ยวกับการกลับไปประเทศจีน แต่เป็นสร้อยคอที่คุณให้แม่ของคุณ มันไม่ถูกต้อง”
“สร้อยคอ?” เย่เฉินยิ่งงงมากขึ้นไปอีก: “สร้อยคอถูกซื้อที่เคาน์เตอร์ ไม่มีทางที่มันจะเป็นของปลอมได้”
เซียว ชูหราน รีบพูดว่า: “สามีโง่ แน่นอนฉันจะไม่สงสัยว่าคุณกำลังซื้อของปลอม ฉันแค่บอกว่าทัศนคติของแม่ของฉันที่มีต่อสร้อยคอของคุณไม่ถูกต้อง!”
อย่างที่เธอพูด เธอวิเคราะห์อย่างจริงจังว่า “สามี ฟังนะ ฉันรู้นิสัยของแม่ฉันดีที่สุด แต่เธอควรรู้ให้ดีด้วยว่าปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของคนๆ นี้คือการอวด อย่าบอกว่าให้สร้อยคอกับเธอ กำลังให้ของขวัญกับเธอ โซฟาอันมีค่า เธอรอไม่ไหวที่จะพกมันไปที่ถนน แต่คุณเพิ่งให้สร้อยคอราคาแพงกับเธอ เธอไม่ได้สวมมันทันที แต่เก็บมันไว้… นี่ .. … มันไม่แปลกเหรอ?”
เมื่อ เย่เฉิน ได้ยินการวิเคราะห์ของ เซียว ชูหราน เขาอดไม่ได้ที่จะชื่นชมภรรยาที่โง่เขลาของเขา
ดูเหมือนว่า เซียว ชูหราน จะรู้จักแม่ของเธอเป็นอย่างดี ด้วยบุคลิกของ หม่าหลาน มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะซ่อนและเก็บสิ่งดีๆ
หม่าหลานจึงเก็บสร้อยคอที่เธอให้มาอย่างระมัดระวัง พฤติกรรมนี้ ค่อนข้างจะผิดปกติสำหรับเธอ
อย่างไรก็ตาม เย่เฉิน รู้ดีว่าทำไม หม่าหลาน ถึงทำเช่นนี้
เหตุผลไม่มีอะไรมากไปกว่าเพราะผมแค่บอกว่ายิ่งคุณภาพดียิ่งคุ้มกว่าขายของมือสอง
ประมาณว่าหม่าหลาน ลังเลที่จะใส่มัน และต้องการนำมันกลับเป็นชุดใหม่และขายได้ราคาดี
ดังนั้น เย่เฉิน ยิ้มและพูดกับ เซียว ชูหราน: “ฉันวิเคราะห์แล้วแม่อาจคิดว่ามันสายเกินไปแม้ว่าเธอจะเอามันออกไป คนอื่น ๆ จะไม่สามารถมองเห็นได้ และเธอกำลังจะเข้าร่วมทีมหนี อย่าคิดมากถ้ามันไม่เหมาะกับการใส่เครื่องประดับ”
เซียว ชูหราน ส่ายหัวและพูดอย่างจริงจัง: “ฉันไม่คิดว่ามันง่ายขนาดนั้น คุณรอดูว่าพรุ่งนี้แม่ของฉันจะสวมสร้อยเส้นนั้นไหม ถ้าพรุ่งนี้เธอไม่ใส่ ฉันเดาว่าเธอต้องการขายสร้อยคอนี้.”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4653 แล้วเมื่อไรเจ้าจะจากไป?
บทที่ 4655 ตั้งตารอ
