ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 468

บทที่ 468
ในขณะนี้ ข้างนอกมีคนตะโกนว่า “ครูมาแล้ว เด็กหนุ่มสองคนรีบมาช่วยยกหน่อย”
เซียวฉางควนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดกับเย่เฉินว่า “นายรีบไปช่วยเถอะ”
เย่เฉินพยักหน้า
พันหยวนหมิงก็พูดกับจางเจี้ยน “นายก็ไปด้วย พวกเราอายุมากแล้ว ร่างกายสู้หนุ่มๆอย่างพวกนายไม่ได้ ยกไม่ไหวแล้ว”
“ครับ” จางเจี้ยนพยักหน้า และเดินออกจากประตูไปพร้อมกับเย่เฉิน
ตอนลงไปชั้นล่าง จ้างเจียนเชิดหน้าขึ้น ขี้เกียจไม่อยากมองเย่เฉิน
เย่เฉินก็ไม่อยากสนใจเขา หลานคนนี้กับบริษัทเทคโนโลยีจินหลิงต้าโจวกับเขา กำหนดแล้วว่าซ่าไม่พ้นวันนี้แน่
เพียงแต่ ตัวเองยังอยากจะหาโอกาสที่เหมาะสมใช้ไม้ตายกับเขา
สุภาษิตกล่าวไว้ว่าความสุขความดีใจเมื่อถึงขีดสุดมักนำไปสู่ความทุกข์ยากสลดใจ ตอนนี้จางเจี้ยน ยังสุขไม่ถึงสุดขีด
เมื่อทั้งสองลงมาถึงชั้นล่าง ก็เห็นชายชราอายุแปดสิบกว่าปี ชายชราผมขาวหมดศีรษะ นั่งอยู่บนรถเข็น เงยหน้ามองขึ้นไปที่อาคารเรียนหลังเก่า
ข้างๆเขามีชายวัยกลางคนยืนอยู่ เห็นเย่เฉินเดินลงมาและพูดด้วยรอยยิ้ม “ลำบากพวกคุณแล้ว พ่อผมอายุมากแล้ว ผมก็อายุมากเหมือนกัน ยกไปไหวจริงๆ มหาวิทยาลัยจงซานเก่าแก่มากแล้วจริงๆ แม้แต่ลิฟต์ก็ไม่มี หลังจากที่พ่อผมเกษียณ ก็อยากจะแวะกลับมาเยี่ยมโรงเรียนตลอด แต่ว่าขาไม่อำนวย ไม่สามารถไปไหนได้เลย ”
ชายชรายิ้มและพูดว่า “ก็เป็นเพราะพวกนายคอยดูแลฉันตลอด ไม่ยอมให้ฉันขยับเดิน ไม่งั้นฉันคลานก็จะคลานมาถึงที่นี่”
ชายวัยกลางคนหัวเราะและพูดว่า “สอนหนังสือมาตลอดชีวิต คุณยังอยู่ในโรงเรียนไม่พอหรอ”
ชายชราส่ายศีรษะและพูดด้วยความเคร่งครัดว่า “การสอนหนังสืออบรมคน เป็นเรื่องที่ต้องทำตลอดชีวิต”
ชายวัยกลางคนยิ้มแล้วพูดอย่างไม่รู้จะทำยังไง “เอาล่ะ วันนี้ก็ให้พ่อสมความตั้งใจ แล้วค่อยไปสอนนักเรียนเก่าๆของพ่อ”
เย่เฉินฟังแล้วก็แสดงความเคารพเลื่อมใสอย่างสุดซึ้ง คำสั่งสอนของผู้อาวุโส สำหรับท่าทางการสั่งสอน แทบจะเรียกได้ว่าเป็นที่น่านับถือ
บนใบหน้าของจางเจี้ยนดูเหมือนไม่สนใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา แค่เอ่ยปากพูดว่า “พวกเรารีบขึ้นไปกันเถอะ ทุกคนกำลังรออยู่”
พูดจบ เขามองไปที่เย่เฉินและพูดว่า “เฮ้คุณ มาช่วยฉันยกหน่อย!”
เย่เฉินแม้แต่มองยังขี้เกียจมองเขา พูดเบาๆ ว่า “ผมคนเดียวได้ เกรงว่าร่วมมือกับคนซุ่มซ่ามอย่างนายจะไม่สะดวก เดี๋ยวทำให้คุณท่านล้ม โดนนู้นโดนนี่”
“นายคนเดียวได้?” จางเจี้ยนแสดงสีหน้าที่ไม่เชื่อออกมา
เย่เฉินไม่สนใจเขา เดินไปที่ข้างหลังของรถเข็น สองมือกำไว้ ยกรถเข็นทั้งคันขึ้น แล้วเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างมั่นคง
สมรรถภาพทางกายของเย่เฉินแตกต่างจากคนทั่วไป ก่อนหน้านี้หลังจากสกัดยาอายุวัฒนะออกมา ตัวเขาเองก็กินเข้าไปสองเม็ด สมรรถภาพทางกายของเขาดีขึ้นอย่างมาก อย่าว่าแต่ยกรถเข็นของคุณท่านคนเดียว ถึงแม้จะมีน้ำหนักหลายเท่า สำหรับเขาก็ไม่ถือว่าเท่าไหร่
นัยน์ตาของจางเจี้ยนประหลาดใจเล็กน้อย แต่ว่าเขาไม่ต้องยก กลับช่วยเขาประหยัดแรงได้หน่อย ดังนั้นเขาที่เดินตามหลัง หัวเราะคิกๆแล้วพูดว่า “ไอ้หยา คุณมีพลังเยอะขนาดนี้ สามารถไปขนอิฐแบกปูนได้นะ! ผมมีเพื่อนคนหนึ่งทำก่อสร้าง อยากให้ผมช่วยแนะนำให้คุณไหม?”
เย่เฉินมองไปที่เขายิ้มแล้วถามว่า “นายอยากไปก่อสร้างขนอิฐแบกปูน?”
จางเจี้ยนพูดอย่างดูถูก “ผมกำลังพูดถึงคุณ!”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและพูดอย่างมีความสุขว่า “ได้สิ คุณนี่จัดการให้ตัวเองอย่างชัดเจนเลยนะ! งั้นก็ไป จากนั้นไปที่ก่อสร้างไปเป็นกรรมกรสักยี่สิบปีคุณว่าเป็นไง? ไปสถานที่ก่อสร้างแบกปูนซีเมนต์เป็นเวลายี่สิบปีคุณเห็นว่าเป็นไง?”
————