เธอมองไปที่ตำรวจหญิงด้วยสีหน้าประหลาดใจและถามว่า “ฉันเอง เป็นอะไรไป?”
ตำรวจหญิงยังคงถามต่อไปว่า: “ฉันจะตรวจสอบข้อมูลส่วนตัวของคุณกับคุณ คุณคือหม่าหลานจากเมืองจินหลิง ประเทศจีน ครั้งนี้คุณกำลังโดยสารเที่ยวบินของ คาเธ่ย์แปซิฟิค ซีเอ็ก845 จากนิวยอร์กไปยังเกาะฮ่องกงใช่ไหม”
“ใช่…” หม่าหลานยิ่งงงและถามอย่างอธิบายไม่ถูก “เที่ยวบินของฉันมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
ตำรวจหญิงพูดอย่างเย็นชา: “เที่ยวบินนี้ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่มีบางอย่างผิดปกติกับกระเป๋าเดินทางของคุณ! โปรดมาช่วยเราในการสืบสวนด้วย”
หม่าหลานรีบพูดว่า: “มีอะไรผิดปกติกับกระเป๋าเดินทางของฉัน? นอกจากเสื้อผ้าส่วนตัวแล้ว ยังมีอาหารพื้นเมืองจากนิวยอร์กอีกด้วย และฉันไม่ได้ใส่อะไรอย่างแบตเตอรี่ลิเธียมลงไปด้วย…”
ตำรวจหญิงกรีดเสียงอย่างเย็นชา: “อย่าพูดเล่นๆ ไร้สาระ มีผู้โดยสารคนอื่นๆ อยู่ที่นี่ เพื่อไม่ให้กระทบต่อเที่ยวบินของผู้อื่น โปรดใช้ความคิดริเริ่มที่จะมากับฉัน”
ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น เธอดึงกุญแจมือออกจากเอวแล้วเตือนว่า “ฟังที่ฉันพูดให้ดี เธอมีสิทธิ์ที่จะไม่พูด ไม่อย่างนั้นทุกสิ่งที่คุณพูดอาจใช้เป็นหลักฐานในการต่อต้านคุณ และเธอมีสิทธิ์ที่จะ ให้ทนายให้การเป็นพยาน ไปแสดงตัวที่การพิจารณาคดี และถ้าคุณไม่สามารถจ่ายได้ เราจะมอบหมายให้คุณ คุณเข้าใจสิทธิ์เหล่านี้หรือไม่”
หม่าหลานตื่นตระหนกและโพล่งออกมาทันที ตะโกนว่า: “คุณทำอะไร! ฉันเป็นผู้โดยสารชั้นหนึ่งที่โดดเด่น! ใครกล้าให้คุณมาที่นี่เพื่อจับฉัน? นอกจากนี้ ฉันทำกฎหมายอะไรด้วย!”
ตำรวจหญิงพูดอย่างเย็นชาว่า “หม่าหลาน ในฐานะชาวจีน ฉันขอเตือนคุณว่าที่นี่คือสหรัฐอเมริกา! อย่าพยายามต่อต้านในรูปแบบใด ๆ ที่นี่ มิฉะนั้นคุณจะต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแน่นอน!”
หม่าลานพูดอย่างโกรธเคือง: “อย่าทำกับฉันแบบนี้ หญิงชรานั่งตัวตรงและเดินไปทางขวา! ไปไหนมาไหนก็ไม่กลัวตำรวจ นับประสาสหรัฐฯ แล้วถ้าเป็นสหประชาชาติล่ะ! ย่นหนึ่ง หญิงชราขมวดคิ้วไม่เรียกว่าหม่าล่า!”
เห็นได้ชัดว่าตำรวจหญิงหมดความอดทน เธอดึงกุญแจมือออกมาแล้วพูดอย่างแรงว่า “หม่าหลาน! ตอนนี้ฉันขอให้คุณหันหลังแล้วเอามือไว้ข้างหลัง คุณต้องไม่ขัดขืนหรือวิ่งหนี ไม่เช่นนั้น เพื่อนร่วมงานของฉันอาจใช้ อุปกรณ์ที่ติดตัวคุณ รวมถึงแต่ไม่จำกัดเพียงปืนเทเซอร์ คุณควรร่วมมือกัน!”
เมื่อเห็นว่าผู้คนจำนวนมากกำลังดูอยู่ หม่าหลานรู้สึกว่าใบหน้าของเธอในฐานะแขกผู้มีเกียรติระดับเฟิร์สคลาสหายไปในทันที
จู่ ๆ ความโกรธก็ผุดขึ้นมาบนหัวของเธอ ทำให้เธอบีบเอวและตะโกนว่า “ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าทำสิ่งไร้ประโยชน์เหล่านี้กับแม่ของฉัน! แม่ของฉันใช้เงินไปมากกับตั๋วชั้นหนึ่ง ไม่ใช่เพื่อ พวกคุณในสหรัฐอเมริกา ความเย่อหยิ่งของตำรวจ! หญิงชรากำลังจะขึ้นเครื่องบินและกลับประเทศจีน ดังนั้นจงอยู่ห่างจากคนที่มีเหตุผล และอย่าชะลอการเดินทางของหญิงชรา!”
เมื่อเห็นความดื้อรั้นของหม่าหลาน ตำรวจหญิงก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ และพูดกับตำรวจชายผิวขาวสองคนที่อยู่ข้างๆ เธอว่า “พาเธอออกไป!”
ตำรวจทั้งสองยืนฟังเสียงเรียกของหม่าหลานเป็นเวลานาน แม้จะไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร แต่ก็เห็นได้ว่าท่าทีของนางหยิ่งทะนงมาก และพวกเขาก็ได้เตรียมการอย่างลับๆ
เมื่อตำรวจพูดแบบนี้ เธอก็รู้ว่าเธอเลิกติดต่อกันแล้ว ทั้งสองจึงรีบวิ่งไปข้างหน้า คนหนึ่งคว้าหม่าหลาน อีกคนกอดและโยนหม่าหลานบนพรมขนสัตว์ในห้องรับรองชั้นหนึ่ง ฉันขว้าง ขี้หมาสำหรับมาลาน
ตำรวจอีกคนหนึ่งรีบวิ่งไปคว้าผมของหม่านหม่าลานด้วยมือข้างหนึ่งแล้วดึงกลับด้วยแรง หม่าลานกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่เขาไม่สนใจเลย เขาคุกเข่าลงบนหลังของหม่าลาน กดเขาลงกับพื้นอย่างแน่นหนา
เพื่อนร่วมงานอีกคนของเขาบังคับมือของหม่าลานไว้ข้างหลังทันที จากนั้นจึงใส่กุญแจมือของหม่าหลานไว้แน่น
หม่าลานกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ตะโกนด้วยเสียงแหบ “ฆ่า! ตำรวจอเมริกันกำลังฆ่าคน! มาเลย ช่วยด้วย!”
ตำรวจผิวขาวที่คุกเข่าลงกับหม่าหลาน โพล่งออกมาอย่างโกรธเคือง “เฮ้! หุบปาก** ขึ้น!”
หม่าล่าคือคนที่ไปมหาลัยมาแล้ว ได้ยินว่า ตำรวจผิวขาว ดุด่า หุบปาก โกรธทันที!
เธอกัดฟันและดุว่า: “คุณให้ฉันหุบปากฉันกัดฟันและทนได้ แต่คุณยังร่วมเพศกับฉันอยู่! คุณอยู่กับใคร มันต่อต้านคุณ! ฟังแม่ของฉัน! ฉัน” แม่คุณสิ! กล้าดียังไง! ปากสะอาดนะจะบอกให้! “
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4686 เจ้าหน้าที่ตำรวจบุกเข้ามา
บทที่ 4688 ตื่นจากความฝันอันยิ่งใหญ่
