เย่เฉินกล่าวอีกครั้ง: “ยังมีอีกสิ่งหนึ่ง”
วันโพจุน กล่าวด้วยความเคารพว่า “คุณเย่ กรุณาพูดด้วย”
เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง: “คุณช่วยฉันตรวจสอบพรอวิเดนซ์ คนจีนชื่อ เฉิน หลีผิง ซึ่งดูเหมือนว่าเขาอายุห้าสิบ คนนี้น่าจะใช้ตัวตนปลอม แต่เธอใช้ตัวตนปลอมนี้จริง ๆ ในพรอวิเดนซ์ ไวด์เดนส์ มีชีวิตอยู่ ดังนั้นเขาจะทิ้งร่องรอยไว้อย่างแน่นอน ดังนั้นฉันต้องการให้คุณช่วยฉันค้นหาที่อยู่ปัจจุบันของบุคคลนี้โดยเร็วที่สุด”
หลังจากพูด เย่เฉิน สั่งอีกครั้ง: “นอกจากนี้ แก๊งของพวกเขาควรมีผู้ติดต่อที่นี่ในนิวยอร์ก คุณสามารถหาวิธีตรวจสอบการเฝ้าระวังที่สนามบิน แล้วดูว่าใครอยู่บนถนนกับแม่ของฉัน – ลอว์และหาวิธี หาที่อยู่ของเธอ และเป็นการดีที่สุดที่จะจับคนโดยตรง “
“ไม่มีปัญหา!” วันโพจุน พูดโดยไม่ลังเล “ไม่ต้องกังวล คุณเย่ ฝากทุกอย่างไว้ให้ลูกน้องของคุณ!”
เย่เฉินรู้ดีอยู่ในใจว่า เฉิน หลีผิง จะหาวิธีจับตามองทุกย่างก้าวของ หม่าหลาน อย่างแน่นอน ตอนนี้ หม่าหลาน ถูกจับ และเธอขาดการติดต่อกับเธอแล้ว ดังนั้นเธอจึงตื่นตัวและตระหนักว่า หม่าหลาน มี อุบัติเหตุ ในกรณีนี้ พวกเขาจะถูกอพยพออกจากที่ที่พวกเขาอาศัยอยู่เดิมในเวลาที่สั้นที่สุด
ดังนั้นจึงไม่น่าเป็นไปได้มากที่เธอต้องการไปที่ โพรวิเดนซ์ เพื่อค้นหา เฉินหลีผิง ในตอนนี้ และผู้คนในวังว่านหลงสามารถพบเธอได้ตามเบาะแสที่เธอทิ้งไว้
สำหรับผู้ติดต่อของหม่าหลาน ในนิวยอร์ก ไม่ว่าหม่าหลานจะประสบอุบัติเหตุหรือไม่ก็ตาม เธอจะหนีจากที่เกิดเหตุโดยเร็วที่สุด ดังนั้นความเป็นไปได้ที่จะจับใครซักคนในทันทีจึงน้อยมาก
เรื่องนี้โดยภาพรวมไม่สามารถเร่งได้เพียงพยายามหาทางจับกุมประชาชนโดยให้มั่นใจว่ หม่าหลานจะไม่มีเหตุการณ์ร้ายแรงเกิดขึ้น
เมื่อเบาะแสทั้งหมดถูกเปิดเผยที่วังว่านหลง และจากนั้นผู้กระทำความผิดก็ถูกนำตัวเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมทีละคน ความสงสัยของหม่าหลานก็จะหมดไป และเมื่อถึงเวลานั้น เธอจะสามารถได้รับอิสรภาพกลับคืนมา
……
ณ ตอนนี้.
รถกระบะฟอร์ดขับออกจากพรอวิเดนซ์ไปยังซีแอตเทิลอย่างรวดเร็ว
นั่งอยู่ในรถคือ เฉินหลีผิง และสมาชิกในครอบครัวสี่คนของเธอ
คนขับคือหม่าน หยิงเจี๋ย ซึ่งเล่นเป็นลูกชายของเฉิน หลีผิง
และเฉิน หลีผิง ซึ่งนั่งอยู่ในนักบินร่วมในเวลานี้ ก็ดุอย่างโกรธจัดว่า “โชคของหม่าหลานนี้ช่างเลวร้ายเหลือเกิน ฉันคิดว่าแม้เธอจะประสบอุบัติเหตุ มันต้องเกิดขึ้นหลังจากที่เธอมาถึงเกาะฮ่องกง ฉันไม่ได้คาดหวังว่าคนงี่เง่าเช่นนี้เธอจะประสบอุบัติเหตุโดยไม่ได้อยู่ที่สหรัฐอเมริกา!”
หม่าน หยิงเจี๋ย พูดอย่างเขินอาย: “ป้าเหม่ย พูดตรงๆ นะ ฉันคิดมาตลอดว่าหม่าหลานคนนี้ไม่น่าเชื่อถือ ไม่ใช่ว่าเธอจะกินสีดำ ฉันแค่คิดว่านังตัวเมียตัวนี้มันขนฟูมากเหมือนเธอ คนที่รักมี สนามแม่เหล็กธรรมชาติในร่างกายของพวกมัน”
เฉิน หลีผิงถามด้วยใบหน้าเย็นชา “อะไรคือสนามแม่เหล็กธรรมชาติ?”
หมาน หยิงเจี๋ย โพล่งออกมา: “มันเป็นสนามแม่เหล็กประเภทที่มีแนวโน้มที่จะเกิดอุบัติเหตุ! ตัวอย่างเช่นถ้า 10,000 คนกำลังเดินอยู่บนถนนและก้อนอิฐตกลงมาจากท้องฟ้า ความน่าจะเป็นที่จะชนอีก 9,999 คนคือ 50% และความน่าจะเป็น 50% ที่เหลือคือการตีเธอ”
เฉินหลีผิงตะโกนอย่างแรง: “ฉันใช้เธอที่นี่เป็นบ้าเหรอ เธอทำอะไรลงไป หม่าหลานมาทานอาหารเย็นที่แล้ว ทำไมเธอไม่พูดอะไรหลังจากที่เธอจากไป โอ้ เธอก็รู้แล้วนี่ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน” เดี๋ยวนะ ตอนที่ฉันถูกรถชนตายขณะเดิน คุณบอกว่าคุณรู้ว่าเธอจะถูกรถชน ฉันจะชุบชีวิตคุณให้กลับมาได้ไหม พูดไร้สาระไปเพื่ออะไร?”
เมื่อเห็นความโกรธของ เฉิน หลีผิง หม่าน หยิงเจี๋ย ก็หดคออย่างรวดเร็ว: “ฉันขอโทษป้าเหม่ย…ฉัน…ฉันไม่ได้ตั้งใจจะ … “
เฉินหลีผิงไม่ได้สนใจแม้แต่จะมองเขา เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา หยิบการ์ดออกมาแล้วโยนโทรศัพท์ออกไปนอกหน้าต่าง
หลังจากนั้น เฉิน หลีผิง พูดกับ หมาน หยิงเจี๋ย: “ขับต่อไปอีก 20 กิโลเมตรแล้วเลี้ยวไปทางทิศใต้”
หมาน หยิงเจี๋ย ถามด้วยความประหลาดใจ: “ป้า เหมย คุณจะไม่ไปซีแอตเทิลเพื่อหลีกเลี่ยงไฟแก็ซหรือคุณกำลังทำอะไรอยู่ทางใต้”
เฉิน หลีผิง กล่าวอย่างเย็นชา: “ฉันจะไปเม็กซิโก เรื่องของหม่าหลานนั้นเก่า และเรื่องของลูกชายของน้องสาวโจวจะต้องไม่ผิดพลาด!”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4702 ลูกน้องของคุณจะเตรียมการ
บทที่ 4704 ฉันได้สั่งให้ วันโพจุน แก้ปัญหานี้แล้ว
