หม่าหล่านไม่เคยเป็นคนดี
และเธอก็ไม่ใช่คนดีด้วย
เมื่อครู่นี้ หม่าหลานเตือนสาวจีนคนนี้โดยไม่รู้ตัวว่าอย่าทำร้ายโคลอี้
หากความเป็นมนุษย์ของหม่าหลาน เป็นหลอดไฟ แฟลชในตอนนี้อาจเป็นครั้งเดียวที่หลอดไฟนี้ถูกจุดในทศวรรษที่ผ่านมา
แต่เป็นเรื่องบังเอิญที่นักรบหญิงสามคนในวังว่านหลงกำลังคิดว่าจะใช้วิธีใดเพื่อช่วยหม่าหลานให้สนับสนุนและระบายความโกรธของพวกเขา
โดยไม่คาดคิด แฟลชนี้เต็มไปด้วยความสามารถของมนุษย์ทำให้พวกเขามีโอกาสที่ดีที่จะเล่นนอกหัวข้อ
และหลังจากนั้น หัวใจของหม่าหลานก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
สิ่งเดียวที่เธอต้องการจะทำตอนนี้คือ ทุบตีโคลอี้ให้แรงๆ และทุบตีเธอให้ตาย เพื่อทุบตีเธอให้หมด
ดังนั้น หลังจากที่เธอคำราม เธอรีบวิ่งไปหาโคลอี้ ยิ่งเธอมองดูใบหน้าที่บวมของโคลอี้เหมือนหัวหมู ยิ่งเธอโกรธมากขึ้นเท่านั้น
เธอจึงยกเท้าขึ้นโดยไม่คิด เตะแรงๆ และเตะหน้าโคลอี้อย่างแรง
คราวนี้ รอยเท้าขนาดใหญ่ถูกเตะโดยตรงบนใบหน้าของโคลอี้ และในขณะเดียวกัน สะพานจมูกของโคลอี้ก็หักด้วย และจมูกทั้งสองก็มีเลือดออกกะทันหัน
และหม่าหลานไม่ได้รู้สึกขุ่นเคืองเลย เธอขี่หน้า โคลอี้ เหมือนกับตอนที่เธอขี่ร่างกายของ เย ชางมิน ในร้านเสริมสวย ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันและดุว่า: “กล้าที่จะรังแกหญิงชรา ทุบตีและดุ หญิงชราและบังคับให้หญิงชราทำเช่นนี้กับเธอ หลายคนบีบเท้า แม่ของฉันทุบตีเธอให้ตาย ไอ้สารเลว!”
หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็ดูจะบ้าๆ บอๆ แขนของเธอโค้งมนและโค้งไปทางซ้ายและขวา
ชั่วขณะหนึ่งทั่วทั้งห้องขังก็เต็มไปด้วยเสียงสะท้อนของหม่าหลานที่ตบโคลอี้
เนื่องจากการตบนั้นหนาแน่นเกินไป เสียงสะท้อนที่เกิดจากผนังห้องจึงไม่มีเวลาตอบสนอง และสุดท้ายเสียงสะท้อนนับไม่ถ้วนก็ถูกซ้อนทับเข้าด้วยกัน ทำให้เกิดความรู้สึกของการมองเห็นราวกับว่าจุดประทัดในห้องขัง
โคลอี้ สูญเสียความเย่อหยิ่งของอดีตนางมารหญิงไปนานแล้ว เธอถูกทุบตีและกรีดร้อง ร้องไห้และพูดว่า “ฉันผิด ฉันผิด ได้โปรดหยุดทุบตีและไว้ชีวิตฉัน !”
“ยกโทษให้?” หม่าหลานชกหน้าเธออย่างโกรธจัดและดุว่า: “คุณคิดว่าคุณยายกำลังเล่นอยู่กับคุณหรือ บอกเลย นี่เป็นแค่อาหารเรียกน้ำย่อย! วันนี้ฉันจะบอกคุณ คุณรู้ไหม ตาคุณยายของคุณมี!”
หลังจากพูดจบ นางก็ดึงผมของโคลอี้ ขณะพยายามดึงมันลงมา นางก็ด่าอยู่ในปากว่า “แม่นางมารผมแดง แม่เห็นมานานแล้วว่าผมสีแดงของท่านไม่ถูกใจ ดูสิ ฉันไม่โกนให้นายหัวล้านหรอก!”
โคลอี้ รู้สึกเจ็บที่หนังศีรษะของเธอเท่านั้น จากนั้นเธอก็ดู หม่าหลาน พยายามเอื้อมมือออกไปทั้งสองข้างเพื่อทิ้งผมสีแดงที่ฉีกขาด
เธอตกใจมากจนร้องไห้และพูดว่า “อย่าดึงผม ได้โปรดอย่าดึงผมฉันเลย…”
หม่าหลานได้ฆ่าตาแดงของเธอแล้วในเวลานี้ ขณะที่เธอเปลี่ยนผมของ โคลอี้ ให้กลายเป็นหัวโล้นเหมือนผีที่โกนหัวของเธอ เธอดุฟันของเธอด้วยฟันที่ขบว่า “แม่ของคุณรู้ว่าคุณกลัวตอนนี้ ทำไมไม่ได้ คุณเห็นไหมเวลาคุณรังแกหญิงชรา ทำไมคุณถึงขี้ขลาดจังเวลาออกมา บ้าจริง ๆ ถ้าวันนี้คุณย่าหม่าทุบคุณด้วยดอกพีชให้ทั่วใบหน้า คุณไม่รู้ว่าทำไมดอกไม้ถึงแดงจัง! “
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4741 ฉันเป็นคนจิตใจอ่อน!
บทที่ 4743 คุณถูกขังอยู่ในนี่ได้อย่างไร!
