เย่เฉิน และ หลาง หงจุน ถูกฝ่ายตรงข้ามบังคับด้วยปืนและนำเข้าไปในบ้านอิฐหลังหนึ่งโดยตรง
ในบ้านอิฐหลังนี้ไม่มีเฟอร์นิเจอร์ มีแต่บันไดจมที่มีแสงไฟสว่างจ้า
ทั้งสองถูกพาตัวไปที่พื้นโดยกลุ่มอันธพาลพร้อมกระสุนจริง ซึ่งกลายเป็นว่ามีเอกลักษณ์เฉพาะตัว
ส่วนใต้ดินทั้งหมดถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนตามทางเดิน ด้านซ้ายมีห้องขังที่มีประตูรั้วเหล็ก และยังคงขังคนอยู่ 7-8 คน ด้านขวามีห้องขังเกือบสิบคน ม่านสีขาวยาวเมตร มองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นหลังม่าน
อย่างไรก็ตาม ส่วนใต้ดินทั้งหมดเต็มไปด้วยกลิ่นของยาฆ่าเชื้อซึ่งรุนแรงมากจนสำลัก นอกจากนี้ ยังได้ยินเสียงเครื่องช่วยหายใจและการทำงานของจอภาพเครื่องตรวจ คลื่นไฟฟ้าหัวใจ
เย่เฉิน ตระหนักในทันทีว่านี่ควรเป็นห้องผ่าตัดที่เรียบง่าย
และ เย่เฉิน รู้สึกว่าหลังม่านสีขาวมีผู้ป่วยที่อ่อนแอมากสองคนที่อยู่ในอาการโคม่าลึก
ในเวลานี้ ที่ปลายอีกด้านของทางเดิน ชายวัยกลางคนผิวเหลืองในวัยห้าสิบของเขาเดินลงมา ชายผู้นั้นเดินลงมาอย่างรวดเร็วและเดินข้ามทางเดินไปยังฝูงชน เขาเหลือบมองที่ หลาง หงจุน ก่อน แล้วจึงมอง ที่ หลาง หงจุน เย่เฉิน ที่อยู่ข้างๆ เขาถามชายหนุ่มว่า “อาเหลียง ตัวตนของบุคคลนี้ได้รับการยืนยันหรือไม่”
“ได้รับการยืนยันแล้ว” ชายหนุ่มที่ชื่อ อาเหลียง รีบพูดด้วยรอยยิ้มอย่างขยันขันแข็ง: “ลุงหม่า เด็กคนนี้เป็นเพียงไอ้สารเลวที่มาจากจีน และบังเอิญนั่งอยู่กับ หล่าง หงจุน บนเครื่องบิน สองคนคุยกันไปตลอดทาง และการสนทนานั้นค่อนข้างเป็นการเก็งกำไร และเขาวางแผนที่จะติดตาม หลาง หงจุน ไปเม็กซิโกในฐานะลูกเรือ แล้วเขาก็มาที่นี่”
ลุงหม่า พยักหน้าเบา ๆ มอง เย่เฉิน ขึ้นลงและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อย่าบอกนะว่าเด็กคนนี้ดูแข็งแรงและเด็ก ถ้าเขาหาคู่ที่เหมาะสมได้ เขาจะขายมันแน่นอน ราคาดี”
เขาพูดกับ อาเหลียง ว่า “ให้ ฮาร์ดิก ลงมาดู”
“โอเค ลุงหม่า รอสักครู่” เหลียงตอบอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งเหยาะๆ ออกไปด้านนอก
เย่เฉิน มองไปที่ ลุงหม่า ในเวลานี้และถามอย่างประหม่าว่า “คุณเป็นใคร คุณจะทำอะไรเมื่อคุณผูกเราไว้ที่นี่”
ลุงหม่า ยิ้ม เผยให้เห็นฟันสีเหลืองขนาดใหญ่ มอง เย่เฉิน ราวกับว่าเขากำลังดูเหยื่อ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันได้ยินมาว่าบางอย่างไม่จำเป็นต้องรู้เร็วเกินไป มันเร็วเกินไปที่จะ รู้นะ สำหรับคุณ นอกจากจะเพิ่มปัญหาให้กับคุณแล้ว มันไม่มีผลอะไรอีกแล้ว คุณแค่นอนกับฉันที่นี่ กินไปเรื่อย ๆ และคุณต้องการทำอะไรกับคุณ อีกไม่กี่วันคุณก็จะรู้เอง”
หลังจากพูดแล้ว เขามองไปที่ หลาง หงจุน ซึ่งอยู่ข้างๆ เขาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณชื่อ หลาง หงจุน ใช่ไหม ฉันจะเรียกคุณว่า เสี่ยวหลาง ในอนาคตเพื่อให้มีความจริงใจมากขึ้น”
หลาง หงจุน ถามอย่างประหม่า “คุณ… คุณเป็นใคร?”
ลุงหม่า พูดด้วยรอยยิ้มว่า “นามสกุลของฉันคือหม่า และชื่อภาษาจีนของฉันคือ หม่ากุ้ย สถานที่ที่คุณพักอยู่ภายใต้การควบคุมของฉัน ดังนั้นคุณจึงอยู่ภายใต้การควบคุมของฉัน”
ขณะที่เขากำลังพูดอยู่ อาเหลียง เพิ่งพาคนอินเดียผิวคล้ำกลับมา คนอินเดียสวมแว่นสายตาสั้นและเสื้อกาวน์แล็บสีขาว เขาดูเหมือนหมอ
ชาวอินเดียก้าวไปข้างหน้าหลายคนและถามเป็นภาษาอังกฤษว่า “ใครเป็นผู้บริจาคการผ่าตัดที่ได้มา”
อาเหลียง ที่อยู่ด้านข้างอย่างรวดเร็วชี้ไปที่ หลาง หงจุน และพูดว่า “เขาเป็น”
ชาวอินเดียมองดู หลาง หงจุน อย่างระมัดระวัง พยักหน้าและกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าเขาจะแข็งแรงดี ในช่วงสองวันที่ผ่านมา เขาต้องทานอาหารที่มีน้ำตาลต่ำ กินให้น้อยลง และอย่าให้ยาใดๆ แก่เขา “
ใบหน้าของ หลาง หงจุน ซีดด้วยความกลัวและเขาก็โพล่งออกมา “คุณจะทำอะไร! คุณจะตัดไตข้างหนึ่งของฉันหรือไม่!”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4767 ไม่สามารถทำให้สายรัดข้อมือขาดได้
บทที่ 4769 คุณจะทำอะไรกับฉัน?
