ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 4782

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ หม่ากุ้ย ก็อดไม่ได้ที่จะตามเขาไปพร้อมกับหัวเราะอย่างไม่รู้ตัวว่า “คุณเย่ ล้อเล่นจริงๆ นะ คุณไม่อยากร่วมมือกับเราเหรอ เจ้านายของเราก็ไม่ตลกเท่าคุณหรอก เซลล์ ถ้าคุณว่า ว่าเขาอาจจะเอาจริงเอาจัง”

ฮัวเรซ ซึ่งอยู่ข้างๆ เขา มอง เย่เฉิน ด้วยท่าทางเย็นชา

แม้ว่าเขาจะไม่เคยเข้าเรียนในโรงเรียนใดหรือเรียนภาษาต่างประเทศมาก่อน แต่ท้ายที่สุดแล้ว เม็กซิโกอยู่ใกล้กับสหรัฐอเมริกามาก และในกรณีส่วนใหญ่ เขาต้องอาศัยอยู่กับชาวอเมริกัน ดังนั้นชาวเม็กซิกันส่วนใหญ่ก็รู้วิธีเช่นกัน คลิกภาษาอังกฤษ

ดังนั้นเมื่อมาร์เวน เย่ พูดประโยคนั้นเป็นภาษาอังกฤษ เขาก็เข้าใจความหมายในทันที

ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ เย่เฉิน ในทันที และเขาสามารถมองเห็นได้อย่างรวดเร็วว่าดวงตาของ เย่เฉิน เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าในขณะนั้น

ท้ายที่สุด ฮัวเรซ เป็นอาหารชุบแป้งทอดเก่าแก่ที่อยู่บนแม่น้ำและทะเลสาบมาเป็นเวลานานแล้ว และเลียเลือดที่ขอบมีด เขาสามารถบอกได้ว่าเมื่อคนๆ หนึ่งมีแรงจูงใจที่จะฆ่าเพียงแค่มองดูมันเป็นอย่างไร

ดังนั้น เมื่อเขาได้ยินคำพูดของ เย่เฉิน เขาก็หยิบปืนพกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ชี้ไปที่หน้าผากของ เย่เฉิน และพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณเป็นใคร! คุณอยากทำอะไร?”

หม่ากุ้ย ที่อยู่ด้านข้างก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยในขณะนั้น และพูดกับ เย่เฉิน อย่างรวดเร็ว: “คุณเย่ อย่าล้อเล่นกับเจ้านายของเรา สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือเวลาที่คนอื่นล้อเล่นกับเขา”

เย่เฉิน มองมาที่เขา ยิ้มเล็กน้อยแล้วถามว่า “คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันกำลังล้อเล่นกับเขา และบอกคุณว่าทุกคำที่ฉันพูดนั้นจริงจัง”

ฮัวเรซ ขมวดคิ้ว จ้องไปที่ เย่เฉิน และถามว่า “เราไม่มีข้อข้องใจใด ๆ และฉันได้ยินจาก หม่ากุ้ย ว่าคุณเป็นผู้ถือบัตร ซิตี้แบงค์โกลแบลค และทรัพย์สินของคุณต้องมีมากกว่า 1 หมื่นล้านเหรียญสหรัฐ เรามาจากสองโลก ทำไมคุณถึงฆ่าเรา?”

เย่เฉิน ทิ้งรอยยิ้มของเขาและพูดอย่างเย็นชาว่า “เพราะสิ่งที่คุณทำนั้นชั่วร้ายอย่างยิ่งและให้อภัยไม่ได้ ดังนั้นทุกคนสมควรตาย!”

ฮัวเรซ อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยและพูดอย่างเหยียดหยาม: “แม้ว่าสิ่งที่ฉันทำจะถูกสาปแช่ง คุณจะทำอย่างไรกับฉัน? คุณคิดว่าคุณสามารถฆ่าพวกเราทั้งหมดด้วยตัวเองได้หรือไม่ มันเย่อหยิ่งเกินไป บาร์!”

เย่เฉิน เยาะเย้ยและพูดอย่างเฉยเมยว่า “การฆ่าพวกไก่งวงเป็นเรื่องง่ายสำหรับฉัน”

หลังจากพูดจบ เย่เฉิน ก็ถามเขาอีกครั้ง: “นอกจากนี้ ใครบอกคุณว่าฉันอยู่คนเดียว?”

ฮัวเรซ ขมวดคิ้วและโพล่งออกมา: “อะไรนะ คุณยังมีผู้ช่วยอีกได้เหรอ บอกตรงๆ ข้างนอกมีคนมากกว่า 200 คนใน กลุ่มฮัวเรซ และทุกคนติดอาวุธที่ฟันแม้ว่าคุณจะมีผู้ช่วยก็ตาม , แล้วไงล่ะ อย่าลืมว่านายยังอยู่ในมือฉัน ตราบใดที่ฉันเหนี่ยวไก นายจะตายทันที!”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ตอนนี้มีคนตายไปแล้วกว่าสองร้อยคน!”

ฮัวเรซ ไม่รู้ว่าเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ทหารชั้นยอดมากกว่า 100 นายใน วังว่านหลง ได้โจมตีคนของ ฮัวเรซ

ทหารมากกว่า 100 นายเหล่านี้ล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้โดยไม่มีข้อยกเว้น และพวกเขายังผ่านการฝึกทหารสมัยใหม่อีกด้วย ความสามารถในการต่อสู้ของทหารแต่ละคนนั้นแข็งแกร่งกว่ากองกำลังพิเศษทั่วไปมาก และมีข้อดีหลายประการ ดังนั้นสำหรับผู้ชายของฮัวเรซ มันเป็นเพียงการสังหารหมู่ฝ่ายเดียว

ทหาร วังว่านหลง ใช้อาวุธปืนที่ติดตั้งเครื่องเก็บเสียง และก่อนที่คนของ ฮัวเรซ จะสังเกตเห็น พวกเขาแก้ปัญหาได้ครึ่งหนึ่งก่อน

ด้วยการรับรู้ที่เฉียบแหลมของเขา เย่เฉิน รู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นภายนอก

เป็นเพียงว่า ฮัวเรซ อยู่ใต้ดินและไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวภายนอกเลย

เมื่อเขาได้ยินคำพูดของ เย่เฉิน เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องตลกใหญ่ และเยาะเย้ยว่า: “โดยไม่มีข้อยกเว้น คนของฉันเป็นทหารที่มีประสบการณ์ แม้ว่ามาตราส่วนของเราจะคล้ายกับของเม็กซิโก มันไม่ได้ยอดเยี่ยม แต่ความสามารถในการต่อสู้ของแต่ละคนนั้นแน่นอน ที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดากลุ่มต่างๆ ในเม็กซิโก คุณจะฆ่าคนของฉันครึ่งหนึ่งได้อย่างไร”

ทันทีที่เสียงหายไป ก็มีเสียงปืนดังขึ้นด้านนอก และมีคนตะโกนว่า: “รีบหาที่ซ่อน อีกฝ่ายไม่รู้ว่าปืนถูกยิงที่ไหน!”

บางคนยิงอย่างเมามันและตะโกนเสียงดัง: “มันนรกชัดๆ ไม่มีใครรู้ว่าที่ไหน รีบไปปราบไฟเดี๋ยวนี้!”

แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4781 คืนนี้เธอจะต้องตายกันหมด!
บทที่ 4783 อย่าปล่อยให้ใครรอด