ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 4816

ในขณะนี้ คองคอร์ด ของตระกูลเย่ กำลังรออยู่ที่ปลายรันเวย์

ลำตัวที่เพรียวบางและรูปทรงไซไฟทำให้เครื่องบินลำนี้ดูเหมือนผี

เครื่องบินลำนี้จัดโดย เย่เฉิน ล่วงหน้าและบินจากจีนไปยังเม็กซิโกเพื่อพาเขากลับ

โดยไม่คำนึงถึงการบินพลเรือนหรือเครื่องบินส่วนตัวประสิทธิภาพการหมุนเวียนช้าเกินไปการใช้เครื่องบินนี้สามารถลดเวลาเที่ยวบินโดยรวมลงครึ่งหนึ่ง

ทันทีที่รถของ เย่เฉิน ปรากฏบนรันเวย์ของสนามบิน ประตูห้องโดยสารก็เปิดจากด้านใน และร่างทั้งสองก็รีบลงจากเครื่องบินอย่างรวดเร็วและรออยู่หน้าบันไดขึ้นเครื่องด้วยความเคารพ

คนสองคนนี้เป็นมือขวาของ เย่เฉิน ใน จินหลิง: ผู้รับผิดชอบ พระราชวังจินหลิง บัคกิ้งแฮม, เฉิน เซไก; และโลกใต้ดินของ จินหลิง, หง วูเย่

ทั้งสองคนมาที่นี่ด้วยเครื่องบินลำนี้จากประเทศจีนตามคำขอของ เย่เฉิน แต่ทั้งสองคนไม่รู้ว่าทำไม เย่เฉิน ต้องโทรหาพวกเขาตลอดทางไปยังเม็กซิโก

เมื่อเห็นว่ารถที่ เย่เฉิน กำลังขับเข้ามาใกล้ หง วู อดไม่ได้ที่จะถาม เฉิน เซไก ด้วยเสียงต่ำๆ “คุณเฉิน คุณคิดว่าอาจารย์เย่ ต้องการให้พวกเรามาที่เม็กซิโกในครั้งนี้อย่างไร”

“ข้ารู้ได้อย่างไร…” เฉินเซไค ยักไหล่แล้วกล่าวว่า “ข้าเพิ่งฟังคำแนะนำของนายน้อยให้ขึ้นเครื่องบินลำนี้และมากับท่าน ส่วนการจัดเตรียมติดตามผลสำหรับนายน้อยนั้น ฉันไม่รู้ “

หงวู ตบริมฝีปากของเขาและพูดว่า: ” ฉันเห็นท่านี้ ดูเหมือนว่าอาจารย์ เย่ วางแผนที่จะบินหนีไปในชั่วข้ามคืน ฉันคิดว่าเรากำลังจะทำอะไรบางอย่างในเม็กซิโก และเขาบอกว่าเราควรไปกินเม็กซิกันทาโก้ อีกอย่าง ฉันชอบกินของแบบนั้นมาก ๆ แต่ดูเหมือนว่าของในประเทศจะไม่ค่อยเป็นของแท้ และอาหารเช่น อาหารก็ต้องกินในที่ที่มันกำเนิดขึ้นเพื่อที่จะได้สัมผัสกับรสชาติที่แท้จริง “

เฉิน เซไก ยิ้มและพูดว่า “อย่ารีบกิน ทาโก้ ฉันจะจัดการให้เมื่อคุณทำตามที่นายน้อยจัดไว้!”

เฉิน เซไก กล่าวเตือนว่า “แต่เจ้าต้องระวังในสถานที่อย่างเม็กซิโก ระวังให้ดี ที่นี่ไม่ใช่ประเทศ นับประสา จินหลิง ในสถานที่เช่นนี้ เด็กวัยรุ่นที่อยู่ริมถนนถือไว้ในของเขา พ็อกเก็ต คนจริง ตราบใดที่มีความขัดแย้ง จั่วปืนแล้วยิง”

“ไอ้เวร” หงหวู่ย่องคอแล้วโบกมือ: “ถ้าอย่างนั้นก็ไอ้บอลบ้า ฉันหง หวู่หวู่ เป็นคนน่านับถือในจินหลิงอยู่แล้ว ถ้าฉันถูกเด็กในเม็กซิโกยิงตาย ก็ช่างมันเถอะ มันเป็นเพียงความอัปยศ “

เฉิน เซไค ยิ้มและพูดว่า “ทำไมคุณไม่กิน ทาโก้ อีกต่อไป?”

หงหวู่บึ้งแล้วพูดว่า “ทาโก้ไม่ได้เป็นแค่แป้งตอร์ติญ่า มันเหมือนกันทุกที่ ฉันจะกลับไปจีนเพื่อกินทาโก้ หมูหยองรสปลาที่ปรับปรุงแล้ว”

ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน รถเก๋ง คาร์ดิแลค ที่ เย่เฉิน ขี่อยู่นั้นได้ขับเข้ามาหาเขาแล้ว

เฉิน เซไค รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตูรถและกล่าวด้วยความเคารพ “สวัสดี นายน้อย!”

ขณะพูด เขาเห็นซูรัวลี่ในรถ และรีบพูดขึ้นว่า “คุณซูก็อยู่ที่นี่ด้วย!”

ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็ไม่ลืมที่จะขยิบตาให้ หงหวู

หงหวู่เป็นคนฉลาดหลักแหลมที่สุด เขาเดินไปอีกด้านหนึ่งโดยไม่ลังเล เปิดประตูรถอีกด้านหนึ่ง และกล่าวด้วยความเคารพ “สวัสดีอาจารย์เย่ สวัสดีคุณซู!”

ซู่รั่วลี่ ไม่คุ้นเคย และกล่าวอย่างสุภาพว่า “สวัสดี คุณหง สวัสดี คุณเฉิน”

เย่เฉินลงจากรถและพูดกับทั้งสองคนว่า: “มันยากสำหรับคุณที่จะวิ่งไปไกล คุณอาจต้องทำอะไรบางอย่างในนิวยอร์กในเร็วๆ นี้ ฉันเกรงว่าจะมีคนไม่เพียงพอที่ฉันสามารถไว้วางใจได้ ฉันก็เลยโทรหาคุณที่นี่”

เฉิน เซไค พูดอย่างเคร่งขรึม: “นายท่าน หน้าที่ของเราคือรับใช้ท่าน งานนี้ถือเป็นงานหนักได้อย่างไร มันเป็นเรื่องของพวกเราเอง”

หงหวู่ ยังหัวเราะและพูดว่า: “ใช่ ท่านอาจารย์เย่ ฉัน หงหวู่ เป็นอิฐของอาจารย์เย่ของคุณ ฉันสามารถเคลื่อนย้ายมันไปทุกที่ที่คุณต้องการ และฉันเป็นก้อนอิฐที่มีขา ตราบใดที่คุณต้องการมัน ฉันทำเองได้ วิ่งมานี่”

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “หงหวู่ ฉันไม่มีเธอในช่วงเวลานี้ ในสาขาศิลปะตะวันตก ฉันไม่รู้ว่างานอักษรศิลป์ของมนุษย์หายไปเพราะเหตุนี้มากน้อยเพียงใด”

หงหวู่ยิ้ม: “อาจารย์เย่ ผู้ซึ่งไม่กลัว ฉันกลับมาที่นี่พร้อมกับมีดใกล้ตัว ดังนั้นฉันสามารถสร้างสรรค์ผลงานใหม่ได้ทุกที่ทุกเวลา!”

“ตกลง” เย่เฉินพยักหน้าและยิ้ม กวักมือเรียกทั้งสองและกล่าวว่า “ไปกันเถอะ ขึ้นไปคุยกัน!”

แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4815 ชีวิตนี้เจ้าจะได้ไม่ต้องวิตกกังวล
บทที่ 4817 ช่วยจัดเตรียมวัสดุยา