เขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ลุงอัน ฉันไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเกือบถูกฆ่าตายมาก่อนเพราะครอบครัว…”
หลังจากหยุดชั่วคราว หลี่ ย่าหลิน ก็พูดต่อ: “ฉันแค่บังเอิญเลือกที่จะร่วมสนุกไปกับคุณในวันนั้น ทุกอย่างเป็นทางเลือกของฉัน ฉันบอกได้เพียงว่าฉันโชคไม่ดีเมื่อถูกโจมตีไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม เรียกว่าใจดีกับครอบครัวอันไม่ได้…”
“และฉันรู้สึกละอายที่จะพูดว่าถึงแม้ฉันจะเกือบตายในตอนนั้น ฉันก็ไม่ได้ช่วยเหลือครอบครัวอันมากนักเลย ต่อหน้าโจรติดอาวุธหนักเหล่านั้น ฉันถูกล้มลงโดยที่ไม่มีโอกาส ตอบโต้ อย่างดีที่สุด แผ่นดินก็เป็นเพียงอาหารสัตว์ปืนใหญ่…”
อันที่จริง หลี่ ย่าลิน ยังมีเรื่องจะพูด
เขารู้สึกว่าแทนที่จะช่วย อันเจีย คนที่ช่วยชีวิตเขาจริงๆ และให้ชีวิตใหม่แก่เขาคือ เย่เฉิน หลานชายของ อันเจีย
เขาเป็นหนี้ เย่เฉิน ชีวิตของเขา และเป็นไปไม่ได้ที่จะพิสูจน์ว่าการรับเงินของครอบครัวอัน ในเวลาเช่นนี้
ในเวลานี้ ชายชราถามด้วยใบหน้าเย็นชาว่า “เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้นกับอาหารสัตว์จากปืนใหญ่ แม้ว่าคุณจะเป็นคนเลี้ยงสัตว์ด้วยปืนใหญ่ คุณก็เป็นสัตว์กินเนื้อที่ปิดกั้นกระสุนให้ครอบครัวของฉัน และตั้งรกรากเพื่อครอบครัวของฉันไม่ใช่หรือ? ฉันพูดเปรียบเทียบที่ไม่เหมาะสมอย่างคุณ ไอ้สารเลวนี้บอกว่าพวกพลีชีพที่ล้มเหลวในการฆ่าศัตรูแต่ตายด้วยปืนของผู้รุกรานไม่ตายเพื่อประเทศ ตรรกะบ้าๆ อะไรวะ?”
“นี่…ฉัน…” หลี่ ย่าหลินรู้สึกพูดไม่ออกเล็กน้อยในทันใด
มันเป็นความจริงที่คำพูดของชายชรามีเหตุผลมากกว่าของเขาจริงๆ
อันฉงชิวที่อยู่ข้างๆ เตือน: “ผู้เฒ่าหลี่ อย่าลืมว่านี่ไม่เกี่ยวกับคุณ มันเป็นมรดกของสายเลือดของตระกูลหลี่และการข้ามชั้น นอกจากนี้ คุณยังรู้นิสัยของชายชราอีกด้วย ดังนั้นอย่า อย่าต่อสู้อย่างกล้าหาญ .”
หลี่ ย่าหลิน อดไม่ได้ที่จะนึกถึงสิ่งที่ชายชราพูดกับเขาในกล่อง วีไอพี ที่สถานที่แสดง
ปล่อยให้ลูกสาวที่เกิดจากลูกสาวของเขาใช้นามสกุลหลี่ แม้ว่านี่จะค่อนข้างเก่า แต่ก็กระทบหัวใจของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย
หากต้องการส่งต่อให้ครอบครัว เงื่อนไขที่จำเป็นคือการส่งต่อนามสกุลด้วย หากเกิดเหตุการณ์นี้ คุณจะไม่ละอายใจกับบรรพบุรุษของคุณหลังจากการตายของคุณ
หลังจากคิดดูแล้ว เขาก้มมือให้ชายชราและพูดอย่างจริงใจ: “ลุงอัน ยาลินจะจดจำน้ำใจของครอบครัวคุณไว้อย่างแน่นอน!”
อันฉีซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม: “ในอนาคตอย่าพูดถึงว่าใครใจดี เราจะช่วยเหลือและสนับสนุนซึ่งกันและกันในอนาคต”
หลี่ ย่าหลิน พยักหน้าอย่างหนัก อัน ฉงซิว ก็จำอะไรบางอย่างได้ และพูดกับ หลี่ ย่าหลิน ว่า: “ยังไงก็ตาม ลาวหลี่ พี่สะใภ้ของฉันมาที่นิวยอร์กเมื่อไม่กี่วันก่อน แต่ฉันไม่รู้ว่าเธอยังอยู่ไหม ที่นิวยอร์ค ให้ฉันโทรไปถามเธอไหม”
หลี่ ย่าลิน รีบพูด “ใช่ คุณช่วยฉันถามเธอว่าเธออยู่ที่ไหน ถ้าเธออยู่ที่นิวยอร์ก ฉันจะไปหาเธอ!”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4860 นี่คือสิ่งที่อันเจียควรทำ!
บทที่ 4862 คุณคิดว่าเพียงพอหรือไม่
