“ตกลง” อันฉงชิว เห็นด้วยและถามหลี่ ย่าหลิน “ถ้าพี่สะใภ้ของฉันอยู่ที่นิวยอร์ก ถ้าเธอถามฉันว่าฉันมีข่าวอะไรเกี่ยวกับคุณไหม ฉันควรบอกความจริงหรือโกหกเธอก่อนแล้วรอ คุณจะทำให้เธอประหลาดใจด้วยตัวเอง ?”
หลี่ ย่าหลิน คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้าเธอถามคุณ คุณบอกว่าคุณพบเบาะแสบางอย่าง แต่คุณต้องการบอกเธอต่อหน้า คุณขอให้เธอพบ แล้วฉันจะทำให้เธอประหลาดใจ”
“ตกลง” อัน ฉงซิว พยักหน้า หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาทันที และโทรหา เฉิน จุนเหม่ย ภรรยาของ หลี่ ย่าหลิน
สายเชื่อมต่อแล้ว และเสียงที่ตื่นเต้นดังมาจากปลายอีกด้านของโทรศัพท์: “ฉงซิว คุณมีข่าวเกี่ยวกับ หลี่ คนเก่าของเราหรือไม่”
อันฉงชิว ตกตะลึงครู่หนึ่ง แล้วจงใจกล่าวว่า “พี่สะใภ้ ฉันมีเบาะแสบางอย่างที่นี่ คุณยังอยู่นิวยอร์กไหม ฉันจะบอกคุณแบบเห็นหน้า”
เฉิน จุนเหม่ย ที่ปลายสายถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ: “จริงสิ! เบาะแสอะไรล่ะ ตอนนี้ฉันอยู่ที่วอชิงตัน และกำลังจะกลับไปนิวยอร์ก เพื่อนร่วมชั้นของวิทยาลัยคนหนึ่งที่วอชิงตัน” ฉันไปขอความช่วยเหลือจากเธอ เครื่องบินขึ้นในครึ่งชั่วโมง ฉันจะไปถึงนิวยอร์ก ในอีกประมาณหนึ่งชั่วโมงสี่สิบนาที!”
อันฉงชิว กล่าวว่า “พี่สะใภ้บอกหมายเลขเที่ยวบินของคุณมา แล้วฉันจะจัดการให้คนมารับคุณที่สนามบิน ไว้เจอกัน”
เฉิน จุนเหม่ย ถามอย่างประหม่า: “ฉงซิว บอกความจริงกับฉันว่า ผู้เฒ่าหลี่ ของเราจะไม่เกิดอุบัติเหตุใช่ไหม”
อันฉงชิว รีบพูดว่า: “ไม่ ไม่ ฉันจะรับประกันบุคลิกภาพ ซึ่งเป็นข่าวดี! คุณบอกหมายเลขเที่ยวบินให้ฉัน และคุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับส่วนที่เหลือ”
น้ำเสียงตื่นเต้นของ เฉิน จุนเหม่ย เล็กน้อย: “เยี่ยมมาก…”
ขณะที่เธอพูด เธอพูดกับคนรอบๆ ตัวเธอว่า “หยวนหยวน ลุงอันของนายโทรมาบอกว่ามีข่าวดีเกี่ยวกับพ่อเธอ!”
“จริงเหรอ!” เสียงลูกสาวของหลี่ ย่าหลิน ดังมาจากปลายสาย เธอคว้าโทรศัพท์แล้วถามอย่างตื่นเต้น “ลุงอัน คุณไม่ได้โกหกเราใช่ไหม มีข่าวดีจริงๆ เหรอ?”
อันฉงชิว กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “หยวนหยวน บุคลิกภาพของลุงอันรับประกัน คุณคิดว่าเพียงพอหรือไม่”
“พอแล้ว!” หลี่หยวนหยวน พูดด้วยความดีใจ “ลุงอัน ไม่ขายอะไร แค่บอกเราทางโทรศัพท์…”
อันฉงชิว รีบพูดว่า: “หยวนหยวน ฉันไม่สามารถอธิบายเรื่องนี้ได้ภายในสองสามประโยค มันเกิดขึ้นที่แม่ของคุณ และสองคนกำลังจะมาที่นิวยอร์ก มาคุยกันแบบเห็นหน้ากัน แล้วฉันจะให้ทั้งหมด ข้อมูลที่ข้าพเจ้ามีอยู่ จงลงรายการทีละรายการ”
“โอเค…” เมื่อหลี่ หยวนหยวนได้ยินสิ่งนี้ เธอก็ถือว่าเป็นการปลอบโยน ดังนั้นเธอจึงไม่ถามคำถามใดๆ เพิ่มเติม และพูดอย่างมีความสุขว่า “ลุงอัน ไว้เจอกันที่นิวยอร์ก!”
“ตกลง!” อันฉงชิวกล่าว “อย่าลืมขอให้แม่ของคุณส่งหมายเลขเที่ยวบินไปที่โทรศัพท์ของฉันทีหลัง”
หลี่ หยวนหยวนกล่าวอย่างตื่นเต้น: “โอเค ลุงอัน! ขอบคุณลุงอัน!”
ในเวลานี้ ปลายสายได้ยินเสียงชายคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “อย่าร้องไห้ ภรรยาที่ดีของข้า ข้าบอกเจ้าไว้นานแล้วว่าพ่อจะสบายดี เช็ดน้ำตาให้เจ้าและ อย่าขยับ ลมยาง”
หลี่ หยวนหยวน ร้องไห้และฮัมเพลงสะอื้นไห้: “ลุงอัน ฉันจะไม่บอกคุณก่อน และฉันจะได้ยินข่าวดีของคุณด้วยตัวเองเมื่อฉันไปถึงนิวยอร์ก!”
“โอเค” อันฉงชิว พูดด้วยรอยยิ้ม “หยวนหยวน คุณต้องควบคุมอารมณ์ เพราะคุณไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป และคุณต้องดูแลทารกในท้องของคุณ”
หลี่ หยวนหยวน พูดอย่างรวดเร็ว: “ฉันรู้จักลุงอัน! ขอบคุณ!”
อันฉงชิวกล่าวอำลาหลี่ หยวนหยวนแล้ววางสาย ขณะที่หลี่ ย่าหลินกำลังร้องไห้อยู่ในขณะนี้
เขาไม่ได้คาดหวังว่าภรรยาและลูกสาวของเขา รวมทั้งลูกเขย จะยังวิ่งไปหาที่อยู่ของเขา
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4861 จดจำน้ำใจของครอบครัวคุณ
บทที่ 4863 คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพ
