“ไม่” เย่เฉินยิ้มและกล่าวว่า “ในอ่างอาบน้ำมีโคลนงามเตรียมไว้มากมาย คุณสองคนจะหลับตาและพักผ่อนเมื่อคุณนอนพัก และไม่ต้องกังวลเรื่องที่เหลือ .”
“ตกลง!” อิโตะ ยูฮิโกะ พยักหน้าอย่างหนักและกล่าวว่า “ในกรณีนี้ อย่ารอช้าเวลาของนายเย่ เรามาเริ่มกันเลย!”
เย่เฉิน พยักหน้าและยิ้ม: “เอาล่ะ คุณอิโตะ เนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดของคุณ ทำไมคุณไม่อวยพรวันเกิดล่ะ”
“นี่…” อิโตะ ยูฮิโกะ พูดอย่างเขินอาย: “ฉันอยู่บนเครื่องบินตอนที่ฉันมาถึง และนานาโกะได้ขอพรให้แล้ว…”
เย่เฉิน ยิ้มและถามว่า “ถามคุณอิโต้ว่าเขาปรารถนาอะไร?”
อิโตะ ทาเคฮิโกะ หัวเราะเยาะตัวเองและพูดว่า “จริง ๆ แล้ว ฉันไม่ได้ขอพรในตอนนั้น ฉันแค่เดินไปรอบๆ เฉยๆ”
อิโตะ นานาโกะ ที่อยู่ข้างๆ ได้ยินเรื่องนี้และพูดอย่างโกรธจัด: “โอโดซัง! คุณหลอกตัวเองได้อย่างไร!”
“ฉันมีหรือไม่” อิโตะ ยูฮิโกะ เยาะเย้ยและกล่าวว่า “ความปรารถนาเป็นเรื่องแน่นอน! ฉันต้องการขอพรเพื่อสันติภาพของโลก ฉันต้องถามชาวอเมริกันว่าพวกเขาเห็นด้วยหรือไม่ พวกเขาต่อสู้กันทั้งวัน ฉันยัง ความปรารถนาไม่สามารถเป็นจริงได้…”
อิโตะ นานาโกะ พูดด้วยความไม่เชื่อ: “โอโดซัง คุณไม่เถียงเหรอ… ใครจะขอพรที่ไม่สมจริงเช่นนี้ในวันเกิดของเขาเอง… คุณทำไม่ได้หรือความปรารถนาที่เกี่ยวข้องกับตัวเองอย่างใกล้ชิดเช่นความดี สุขภาพความสุขและอายุยืน…”
อิโตะ ทาเคฮิโกะ มองไปที่ นานาโกะ และ มาร์เวนเย่ และถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ “ฉันอยากจะขอพรว่าคุณจะสามารถแต่งงานได้ในวันพรุ่งนี้ แต่ฉันต้องถามคุณเย่ ว่าเขาเห็นด้วยไหม”
คำพูดของ อิโตะ ทาเคฮิโกะ ทำให้ทั้ง นานาโกะ และ มาร์เวนเย่ ประหลาดใจ
โหยวฉี นานาโกะ ยืนขึ้นอย่างอายและละอาย และกระทืบเท้าอย่างโกรธเคือง: “โอโดซัง! คุณ…คุณ…คุณ…”
เมื่อเห็นว่าเธอไม่สามารถพูดอะไรได้รีบร้อน อิโตะ ยูฮิโกะ จึงถามอย่างตั้งใจว่า “เป็นอะไรกับฉันเหรอ เธอขอพรไม่ได้หรือไง ฉันก็แค่ลูกสาวเหมือนนาย ฉันหวังว่านายจะแต่งงานนะ” ไม่ช้าก็เร็ว!”
อิโตะ นานาโกะพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ขอพรให้ฉันแต่งงานเร็วกว่านี้ก็ได้ แต่ทำไมคุณถึงพูดถึงเย่ เฉินจุนล่ะ!”
อิโตะ ยูฮิโกะ ไม่ได้ทำอย่างนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ชี้ไปที่ เย่เฉิน และถามเธอว่า: “อะไรนะ คุณไม่อยากแต่งงานกับคุณเย่ เหรอ”
อิโตะ นานาโกะ รีบโพล่งออกมาโดยไม่ได้คิดว่า: “แน่นอน ฉันอยาก…”
ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น จู่ๆ เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเธอพูดอะไรผิดไป และรีบพูดขึ้นว่า “ไม่… โอโดซัง แค่อยากให้ฉันแต่งงานเร็วกว่านี้ ดังนั้นขอแค่ให้ฉันได้แต่งงานเร็วกว่านี้ สำหรับใคร นี่ไม่ใช่ สิ่งที่คุณต้องกังวล … “
อิโตะ ยูฮิโกะกางมือและพูดว่า: “ถ้าเหตุผลพื้นฐานของความปรารถนาคือการบอกพระเจ้าว่าคุณต้องการอะไร คุณต้องบอกพระเจ้าให้ชัดเจนว่าฉันต้องการอะไร ฉันต้องการให้คุณแต่งงาน แต่ฉันไม่ต้องการให้คุณแต่งงานโดยไม่ได้ตั้งใจ ฉันหวังว่าคุณจะแต่งงานกับคนที่คุณรัก และคนที่ฉันชื่นชมด้วย ดังนั้นฉันต้องทำให้ชัดเจนต่อพระเจ้า ฉันหวังว่าคุณจะสามารถแต่งงานกับคุณเย่ได้ มิฉะนั้น ในกรณีที่ชายชราของพระเจ้าไม่ชัดเจน เขาก็แค่ยุ่ง ถ้าคนอื่นมาที่นี่ ฉันไม่ทำร้ายเธอเหรอ?”
อิโตะ นานาโกะ รู้สึกเขินที่ขนลุกไปทั้งตัว เธอจึงได้แต่พูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “โอโดซัง ได้โปรดหยุดที่นี่ อย่าพูดอะไรอีกเลย…”
อิโตะ ยูฮฺิโกะ หันไปมอง เย่เฉิน และพูดอย่างช่วยไม่ได้ “คุณเย่ คุณคิดว่าเธอกำลังขัดแย้งกับตัวเองอยู่หรือเปล่า”
แม้ว่า เย่เฉิน จะเขินอายเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้รับผลกระทบมากนัก เขามองไปที่ อิโตะ ยูฮิโกะ และถามอย่างจริงจังว่า “คุณอิโตะ ถ้าคุณถูกขอให้ขอพรที่เกี่ยวกับคุณเพียงอย่างเดียว คุณจะทำอย่างไร อะไร คุณสัญญาไหม?”
อิโตะ ยูฮิโกะฮัมเพลงและพูดอย่างเป็นกันเองว่า “ถ้าเป็นเรื่องของฉัน ฉันอยากได้ขาของฉันแน่…”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ อิโตะ ยูฮิโกะ ยิ้มอย่างขมขื่นและโบกมือของเขา: “ลืมไป มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบรรลุ ฉันยังไม่ยากสำหรับพระเจ้า…”
เย่เฉินยิ้มเบา ๆ และพูดว่า “พูดออกมาสิ”
“เอ๋?” อิโตะ ยูฮิโกะถามอย่างไม่เข้าใจ “นายพูดอะไรน่ะ?”
เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง: “พูดความปรารถนาของคุณ”
อิโตะ ยูฮิโกะกล่าวว่า: “การพูดอะไรที่ไม่สามารถทำได้สำเร็จก็ไร้ความหมาย…”
สีหน้าของเย่เฉินดูจริงจังขึ้นเล็กน้อย และเขาพูดช้าๆ ว่า: “อย่ากังวลว่าจะสำเร็จหรือไม่ ให้พูดอย่างกล้าหาญก่อน ถ้าเจ้าไม่กล้าพูด มันจะสำเร็จได้อย่างไร?”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4870 ไม่ว่าคุณจะมียาอะไรให้ฉันลอง
บทที่ 4872 พระเจ้าอาจจะไม่สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้
