ในขณะนั้น เขารู้ว่าไม่ว่า เย่เฉิน จะทำอะไร มันเป็นเรื่องของหลักสูตร
ไม่แปลกใจเลยที่เขาจุดบุหรี่โดยไม่ได้ตั้งใจ มองไปที่ โคอิจิ ทานากะ ที่หมดสติ และเหล่ตาของเขา กระซิบเสียงต่ำว่า “นี่ เจ้าญี่ปุ่นตัวน้อยของคุณโชคร้ายจริงๆ ยังไงซะ ขาทั้งสองข้างถูกตัดขาด และตอนนี้ก็ยังมีโอกาสเติบโตกลับมา ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณอาจารย์เย่ หากไม่ใช่เพราะใบหน้าของนางสาวนานาโกะ คุณจะได้รับสิ่งดีๆ เช่นนี้จากตาคุณไปได้อย่างไร”
ขณะที่เขาพูด เขาพ่นบุหรี่ใส่ใบหน้าของทานากะ โคอิจิ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณต้องรู้ว่าอาจารย์เย่ ไม่เคยเป็นมิตรกับเพื่อนชาวญี่ปุ่นมากนัก และพี่น้องโคบายาชิ ทั้งสองผลัดกันใช้ชีวิต ที่ฟาร์มสุนัขของฉัน ถ้าครอบครัว อิโตะ ของคุณไม่มี คุณนานาโกะ คุณจะกลายเป็น วีไอพี ของฟาร์มสุนัขของฉัน”
เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในทันที “แต่ถ้าไม่มีอะไรแล้ว คุณนานาโกะ และอาจารย์เย่ เหมาะสมกันจริงๆ ของคุณย่าของเขา ผมไม่เคยเห็นคู่ที่ดีขนาดนี้มาก่อนเลย! ถ้าสองคนนี้อยู่ด้วยกันไม่ได้ ในอนาคตมันช่างน่าเสียดายจริงๆ…”
หลังจากที่หงหวู่ เลิกสูบบุหรี่ ระดับของเหลวในอ่างอาบน้ำเกือบจะหยุดเพิ่มขึ้น
ในเวลานี้ โคอิจิ ทานากะ ซึ่งกำลังนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำยังไม่มีความตั้งใจที่จะตื่น
อย่างไรก็ตาม ทาเคฮิโกะ อิโตะ ซึ่งอยู่ข้างๆ ก็กระตุกกระทันหันสองสามครั้ง
แม่บ้านที่เป็นห่วงเขามาก ได้ใส่ใจทุกรายละเอียดของเขา เมื่อเห็นว่า จู่ๆ เขาก็กระตุกเล็กน้อย เขาก็รีบอยากจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อดู
ในเวลานี้ เปลือกตาของ อิโตะ ยูฮิโกะ สั่น และเขาค่อยๆลืมตาขึ้น เขารู้สึกราวกับว่าเขานอนหลับอย่างงดงามตลอดทั้งคืน เมื่อเขาลืมตาและเห็นแม่บ้าน เขาก็เหยียดออกโดยไม่รู้ตัวและโยนโคลนไปทุกที่
แม้ว่าแม่บ้านจะถูกทิ้งในโคลน แต่เขาไม่สนใจเลย แต่ถามด้วยความเป็นห่วงว่า “ท่านรู้สึกอย่างไรบ้าง?”
อิโตะ ยูฮิโกะ เขย่าโคลนที่มือแล้วพูดด้วยอารมณ์: “ฉันแค่รู้สึกสบายมากในการนอน ดูเหมือนว่าฉันไม่ได้นอนมาเป็นเวลานานแล้ว และฉันก็รู้สึกสดชื่นมาก”
แม่บ้านพูดอย่างรวดเร็วว่า “ท่านครับ คุณหลับได้ไม่ถึง 20 นาทีเท่านั้น”
“อะไรนะ?” อิโตะ ยูฮิโกะมองเขาอย่างไม่เชื่อและโพล่งออกมา “ฉันรู้สึกเหมือนหลับไป ไม่ถึง 20 นาทีจริงเหรอ?”
“ใช่…” แม่บ้านพูดหนักแน่น “ฉันดูเวลามาหมดแล้ว บอกตรงๆ ว่าตอนนี้ผ่านไป 18 นาทีแล้ว”
อิโตะ ยูฮิโกะสูดหายใจเข้าลึกๆ และถอนหายใจ “สามารถนอนหลับได้อย่างสบายในช่วงเวลาสั้นๆ เช่นนี้ ดูเหมือนว่ายาของนายเย่จะต้องได้ผลอย่างมหัศจรรย์…”
แม่บ้านถามอย่างระมัดระวัง “ท่านครับ นอกจากสดชื่นแล้ว ท่านยังมีความรู้สึกอื่นอีกหรือไม่”
“ไม่” อิโตะ ยูฮิโกะพูด “ทำไมคุณถึงถามอย่างนั้นล่ะ”
แม่บ้านพูดอย่างระมัดระวัง: “เมื่อกี้คุณหลับไป ฉันพบว่าแม้ว่าคุณจะไม่ขยับเลย แต่ระดับของเหลวในอ่างทั้งหมดก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งแปลกมาก เหมือนมีคนกำลังเทลงในอ่างอย่างเงียบๆ ผ่านท่อล่องหน เหมือนโคลนใหม่เยอะ…”
“จริงเหรอ” อิโตะ ยูฮิโกะพูดอย่างสบายๆ “เป็นไปได้ไหมว่ามีอุปกรณ์พิเศษสำหรับเติมโคลนใต้อ่างอาบน้ำนี้”
แม่บ้านส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่… แต่ไม่เป็นไรถ้าคุณไม่รู้สึกผิดปกติ…”
อิโตะ ยูฮิโกะ ฮัมเพลงและพูดอย่างเป็นกันเอง: “ต้องมีบางอย่างที่เหมือนกับรูฉีดน้ำ ที่ค่อยๆ เทโคลนลงไป”
เมื่อพูดอย่างนั้น อิโตะ ยูฮิโกะ ก็ยื่นมือออกมาสัมผัสข้างใน
ไม่สำคัญว่าเขาจะสัมผัสมันหรือไม่ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงสองขา
ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และเขาก็ดุอย่างไม่รู้ตัวว่า: “โอ้!! ทำไมเธอเอาขาเทียมของฉันมาแช่ในอ่าง?
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4874 ความเร็วที่เทียบเท่ากับการพิมพ์ 3 มิติ
บทที่ 4876 เป็นขามนุษย์จริงๆด้วย!
