คำพูดของ อิโตะ ยูฮิโกะ ทำให้ อิโตะ เอมี และ อิโตะ นานาโกะ ตกตะลึง!
ป้าและหลานทั้งสองมองหน้ากันอย่างไม่เชื่อสายตา
เมื่อเห็นสีหน้าตะลึงงันของทั้งสองคน อิโตะ ยูฮิโกะ ก็อดไม่ได้ที่จะยกขาสูงสักสองสามจุดแล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า “เอมิ นานาโกะ ดูสิ ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ ขาพวกนี้ไม่ใช่จริงๆ ขาเทียม มันเป็นของฉันเอง!”
อิโตะ เอมิอุทานออกมาทันที: “นานิ! โอนิจัง! นี่…มันเกิดขึ้นได้ยังไง!”
อิโตะ นานาโกะ ที่ตกตะลึงอยู่ด้านข้าง จู่ๆ ก็รู้สึกตัวขึ้น รีบไปหาพ่อของเธอ และถามอย่างตื่นเต้นว่า “โอโดซัง! ฉันฝันไปจริงๆเหรอ! ขาของคุณ…คุณ ขาของเขาฟื้นแล้วเหรอ!”
ดวงตาของ อิโตะ ยูฮิโกะ เต็มไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง และเขาพยักหน้าอย่างไม่หยุดหย่อน: “นี่คือ นานาโกะ ตัวจริง! ขาของ โอโดซัง กลับมาเป็นปกติแล้ว!”
อิโตะ นานาโกะ รู้สึกปลาบปลื้มในทันที เธอหันกลับมาโดยไม่รู้ตัว มองไปที่ มาร์เวนเย่ ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล และสำลัก “เย่เฉินจุน…คุณรักษาขาของ โอโดซัง ไว้ใช่ไหม!”
เย่เฉินยิ้ม และพยักหน้าเล็กน้อย
น้ำตาของ อิโตะ นานาโกะ ไหลออกมาทันที ในตอนนี้ เธอก็คว้าชายชุดกิโมโนด้วยมือทั้งสองแล้ววิ่งไปทาง เย่เฉิน เมื่อเธอกำลังจะวิ่งไปต่อหน้า เย่เฉิน เธอก็อ้าแขนออกและพุ่งตัวเข้าไป แขนของเขา
ในเวลานี้ นานาโกะ ไม่มีคำพูดใดที่จะแสดงความขอบคุณต่อ เย่เฉิน
ในเวลานี้ เธอเพียงต้องการใช้กำลังทั้งหมดเพื่อกอด เย่เฉิน ให้แน่น
และเย่เฉิน รู้สึกถึงร่างกายที่นุ่มนวลและหอมกรุ่นของ นานาโกะ และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารในใจ
อย่างที่ เย่เฉิน บอกกับ อิโตะ นานาโกะ ก่อนหน้านี้ การช่วยเขาให้ นานาโกะ ทำได้ทั้งหมดคือการได้เห็น นานาโกะ ดูมีความสุขและตื่นเต้นมากในตอนนี้
สำหรับตัว อิโตะ ทาเคฮิโกะ นั้น เป็นเพียงพาหนะที่ทำให้ อิโตะ นานาโกะ มีความสุข
อิโตะ นานาโกะ กอด เย่เฉิน แน่น ฝังใบหน้าของเธอไว้ในอกของเขา และไม่พูดอะไรสักคำ
คำพูดนับพันติดอยู่ในลำคอของเธอในเวลานี้ แต่เธอพูดไม่ออก เธอแค่อยากจะกอด เย่เฉิน ให้แน่น นานขึ้นอีกนิด แล้วก็ยาวขึ้นอีกนิด
นานาโกะ ที่โยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของ เย่เฉิน ดูเหมือนจะพูดกับตัวเองและกระซิบเบา ๆ ด้วยเสียงเหมือนยุง: “ขอบคุณ เย่เฉินจุน … “
เย่เฉิน ได้ยินเสียงอันละเอียดอ่อนของเธอ แต่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยกมือขึ้นแล้วตบหลังเธอสองสามครั้ง
ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรเป็นพิเศษ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเห็นด้วย และทุกอย่างก็เงียบ
ซู รัวลี เห็นทั้งหมดนี้ในดวงตาของเขา และในขณะที่อิจฉาในใจ เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ: “คุณเย่ และ คุณนานาโกะ เป็นคู่ที่คู่กันในสวรรค์ คุณเย่มีผู้หญิงมากมายอยู่รอบๆ หลงรักเขาแต่ไม่ใช่สักคน น่าอิจฉาจริงๆ ที่จะจับคู่ เย่เฉิน เหมือน นานาโกะ ได้ทุกที่…”
อิโตะ เอมี ผู้ซึ่งเป็นห่วงน้องชายของเธออดไม่ได้ที่จะกอด อิโตะ ยูฮิโกะ อย่างอ่อนโยนและร้องไห้ในขณะที่สำลัก: “โอนิซัง… ตั้งแต่ที่คุณเกิดอุบัติเหตุ ฉันตั้งตารอคุณทุกวันเพื่อเป็นกำลังใจให้ , ในที่สุดฉันก็ได้ความปรารถนาของฉันแล้ว ได้โปรดอย่าตกอยู่ในสภาพเสื่อมโทรมมาก่อน ได้โปรด!”
อิโตะ ยูฮิโกะ รู้ดีถึงความรักของพี่สาวที่มีต่อเขา และพูดซ้ำๆ ว่า “เอมิ ไม่ต้องกังวลไป โอนิจัง จะไม่มีวันรู้สึกเสียใจกับตัวเองอีกเมื่อฟ้าถล่มตั้งแต่วันนี้! ฉันจะเป็นกำลังใจอย่างแน่นอน!”
ในขณะนั้น ประตูห้องน้ำอีกห้องหนึ่งเปิดออก และโคอิจิ ทานากะ ซึ่งสวมชุดวอร์มตัวเดียวกันก็ออกมาอย่างสั่นเทา
เมื่อเขาเห็น อิโตะ ทาเคฮิโกะ เขาก็ร้องไห้ แหบแห้ง และสำลักด้วยความตื่นเต้น: “ท่าน…ท่าน…ท่านก็ฟื้นเช่นกัน!”
อิโตะ ยูฮิโกะ มองดู ทานากะ โคอิจิ ที่ยืนขึ้นและเดินออกไปด้วยตัวคนเดียว และน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่เป็นที่พอใจอีกครั้ง
เขาเอื้อมมือไปหา ทานากะ ฮิโรอิจิ ทันที และในขณะเดียวกันก็เอาขาของเขาเดินไปหาเขา
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4881 นี่ไม่ใช่ขาเทียม
บทที่ 4883 ถึงเวลาออกไปเดินเล่นด้วยกัน
