แต่ตอนนี้ ยาปรับรูปร่างที่ เย่เฉิน มอบให้ช่วยแก้ปมของ ซู รัวลี่ อย่างสมบูรณ์ และยังชดเชยข้อบกพร่องของ เฮอ หยิงซิ่ว มานานกว่า 20 ปี
สักพักแม่และลูกสาวก็โล่งใจอย่างมาก และทั้งคู่ก็ร้องไห้กับฝนดอกแพร์
สิ่งที่ทั้งสองคนไม่รู้ก็คือ ซู โชวเตา ซึ่งสวมสูทกำลังเดินไปมาในห้องนั่งเล่นอย่างประหม่า
กุหลาบสีสดใสช่อใหญ่อยู่ในมือของเขา และแหวนเพชรซึ่งเขาไม่พอใจนัก ก็นอนเงียบๆ อยู่ในกระเป๋าเสื้อที่เรียงรายไปด้วยชุดของเขา
ซู โชวเตา ไม่เคยขอแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่งในชีวิตของเขา ดังนั้นเขาจึงรู้สึกประหม่าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
เมื่อเขาแต่งงานกับตู่ไห่ชิง ไม่ใช่เพราะเขาเสนอให้ตู่ไห่ชิง แต่เพราะ ตู่ไห่ชิง เริ่มหาเขาหลังจาก เย่ฉางอิง แต่งงาน เสนอข้อกำหนดหลายประการสำหรับการแต่งงานกับเขา และกล่าวว่าตราบเท่าที่เขาสามารถตกลงกันได้ เขาจะทำมัน แต่งงานกับเขาทันที
ในขณะนั้น ซู โชวเต้า ไม่ลังเล และตกลงทันที จากนั้นพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายก็พบกัน กำหนดวันแต่งงานโดยด่วน และรีบแต่งงานให้เสร็จ
เนื่องจากความเร็วที่รวดเร็ว จึงไม่มีโอกาสที่ ซู โซวเดา จะเสนออย่างเป็นทางการ
ในขณะเดินไปมา เขาก็ท่องบทขอแต่งงานในใจอย่างเงียบๆ และในขณะเดียวกัน เขาก็คอยจับตาดูเวลาบนนาฬิกา
เมื่อเห็นว่าแม่และลูกสาวเข้ามาได้ครึ่งชั่วโมงแล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะถาม เย่เฉิน อย่างกังวลว่า: “คุณเย่ ทำไมพวกเขายังไม่ออกมาอีก”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย: “มันควรจะเร็ว ๆ นี้ คุณพร้อมหรือยัง?”
“พร้อมแล้ว…” ซู่โชวเตา ตอบอย่างไม่มั่นใจ จากนั้นปาดเหงื่อบนหน้าผากของเขา และถามเย่เฉินอย่างช่วยไม่ได้เล็กน้อย: “คุณเย่ ได้โปรดถาม ข้อเสนออยู่บนเข่าข้างหนึ่ง คุกเข่าลง ส่งดอกไม้หรือ แหวนก่อนไหม”
เย่เฉินส่ายหัวและพูดว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ซู่โชวเตา ถามอย่างไม่รู้ตัวว่า “คุณไม่รู้ได้อย่างไรว่า… คุณยังไม่แต่งงานหรือ”
เย่เฉินกล่าวอย่างแผ่วเบา: “เมื่อฉันแต่งงาน มันเป็นเรื่องการแต่งงานโดยพื้นฐาน ปู่ของภรรยาของฉันเป็นผู้นำเพียงคนเดียวและจัดการเรื่องแต่งงาน ดังนั้นจึงไม่มีกระบวนการขอแต่งงาน”
เย่เฉินถามเขาว่า “คุณกับป้าตู้ ไม่ขอแต่งงานเหรอ?”
ซู โชวเต้ายิ้มอย่างเขินอายและพูดว่า: “คุณคือการแต่งงานแบบเหมารวม ฉันเป็นคู่หมั้นแบบเหมารวม และพวกเราก็เป็นคนขี้โม้…”
เย่เฉินพยักหน้าอย่างเข้าใจและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ฉันคิดว่า ในการขอแต่งงาน ขั้นตอนแรกคือการทำขั้นตอน ‘ขอทาน’ ก่อน ดังนั้นจึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องคุกเข่าข้างหนึ่งก่อนแล้วจึงเอาออก แหวน ถามอีกฝ่ายว่าเขายินดีจะแต่งงานกับคุณไหม ถ้าอีกฝ่ายพยักหน้า คุณสวมแหวนให้อีกฝ่ายแล้วให้ดอกไม้แก่เธอ ถ้าอีกฝ่ายปฏิเสธ คุณควรยืนขึ้นเป็นสุภาพบุรุษและ เตรียมออกเดินทาง”
เมื่อ ซู โซวเดา ได้ยินเรื่องนี้ เขาก็ยิ่งประหม่าและอดไม่ได้ที่จะถามว่า “แล้วถ้าแม่ปฏิเสธฉันหลังจากแม่ของเธอไปซักพัก ฉันจะถูกจับไปดูแลที่บ้านในอนาคต ถ้าเธอปฏิเสธ ฉัน ฉันจะทำ มันน่าอายเกินกว่าจะก้มหน้ามองไม่เงยหน้า…”
เย่เฉิน กล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ฉันคิดว่าคุณเขาไม่ได้แต่งงานมาหลายปีแล้ว และเธอเลี้ยง รั่วลี่ คนเดียว และส่ง รั่วลี่ ไปเคียงข้างคุณเพื่อปกป้องคุณหลังจากที่ รั่วลี่ กลายเป็นผู้ใหญ่ อาจเป็นได้ เห็นว่าคุณอยู่ใน น้ำหนักในใจเธอสูงมาก กล่าวอีกนัยหนึ่ง เธอควรรักคุณอย่างสุดซึ้ง หากคุณขอคบกับคนที่รักคุณอย่างสุดซึ้งแล้วยังถูกปฏิเสธ คุณก็ต้องหาเหตุผลจากตัวคุณเอง”
ซู โซวเดา อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าราวกับว่าจะให้กำลังใจตัวเองและพึมพำ: “นายเย่พูดถูก … ดังนั้นตราบเท่าที่ฉันขอเสนอ หยิงซิ่ว อย่างจริงใจและแสดง หยิงซิ่ว ว่าฉันคิดในใจอย่างไร เธอควรจะ อย่าปฏิเสธฉัน ไม่ต้องพูดถึงว่าถ้า รัวลี่ อยู่เคียงข้างเธอ เธอไม่ควรปฏิเสธฉัน…”
เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็รีบมองไปที่ เย่เฉิน อีกครั้งและขอร้อง “คุณเย่ ฉันขอถามอะไรคุณอย่างหนึ่งได้ไหม”
เย่เฉินพูดเบา ๆ : “คุณพูด”
ซู โชวเดา กล่าวอย่างจริงใจ: “ถ้าแม่ของรัวลี่สัญญากับฉัน ฉันหวังว่าคุณจะอนุญาตให้เราจัดพิธีง่ายๆ และงานเลี้ยงสองสามโต๊ะในวิลล่าในจินหลิง จากนั้นให้ จือหยู และ รัวลี่ มารวมกัน!”
เย่เฉิน ยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า “ถ้านางสัญญากับท่านในวันนี้ เมื่อฉันกลับมาที่จินหลิง ฉันจะจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ให้กับคุณที่พระราชวังบักกิงแฮมใน จินหลิง จากนั้นทุกคนในตระกูลซู ก็สามารถทำได้ตราบเท่าที่พวกเขาต้องการ มาร่วมเป็นส่วนหนึ่ง รวมทั้งคุณซู ที่อยู่ห่างไกลในมาดากัสการ์ และซู จื้อเฟย ที่เดินทางไปแสวงบุญ!”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4901 ฉันขอพรอะไรในวันเกิดก่อนหน้านี้
บทที่ 4903 มีเซอร์ไพรส์ที่ยิ่งใหญ่กว่ารอเขาอยู่
