เสียงเยือกเย็นของ หม่าลาน ทำให้ โคลอี้ และ เจสสิก้า หน้าซีดด้วยความตกใจ
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ชีวิตของพวกเขาเหมือนตกนรก
สิ่งที่ทั้งสองคนทำกับ หม่าลาน ก่อนหน้านี้ ประกอบกับบุคลิกที่ดื้อรั้นของหม่าหล่าน ก็ถึงวาระที่พวกเขาทั้งสองจะไม่มีจุดจบที่ดี
และ หม่าหลาน ก็เริ่มเฆี่ยนตีและทรมานทั้งสองคน และค่อยๆ กลายเป็นความอัปยศอดสูและเป็นทาสของทั้งสองคน
อย่าปล่อยให้พวกเขากิน พบกับงานเจ๋ง ๆ ทุกประเภท และดูพวกเขาทำงานเหมือนงานหนักของเกษตรกรอเมริกันที่ถูกคุมขังโดยไม่ต้องพักหายใจ ซึ่งเป็นงานโปรดของหม่าหลาน
เช่น เวลาอากาศร้อน หม่าหล่าน ชอบเดินเท้าเปล่าในห้องขัง ทั้งสองคนจึงต้องผลัดกันเช็ดพื้นอย่างน้อยวันละ 5 ครั้ง หากฝ่าเท้าสกปรกหลังจากเดินเข้าไป กักขังอยู่วันเดียวคืนนั้นทั้งสองจะไม่อยากนอน , เมื่อคนอื่นหลับไปก็ต้องคุกเข่าลงกับพื้นเช็ดพื้นทั้งคืน
ตอนนี้ หม่าหลาน ขอให้ทั้งสองคนซักเสื้อผ้าที่สกปรก และทั้งคู่ก็ไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟัง ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงยอมรับมันอย่างเงียบ ๆ ด้วยน้ำตา
เมื่อเห็นว่าทั้งสองเริ่มเก็บผ้าปูที่นอนและผ้านวมที่ทุกคนเปลี่ยนอย่างตรงไปตรงมา หม่าหลานก็เยาะเย้ยอย่างพอใจ แล้วลุกขึ้นทักทายคนรอบข้างว่า “ไปเถอะ ไปกินข้าวกันเถอะ!”
กลุ่มคนอื่น ๆ ตามมาลานอย่างรวดเร็วและล้อมเธอออกจากห้องขัง
ระหว่างทางไม่ว่าคุณจะพบใคร ไม่ว่าตัวตน อายุ หรือสีผิวของอีกฝ่ายจะเป็นอย่างไร พวกเขาก็มักจะทักทายหม่าหลานด้วยความเคารพในภาษาจีนด้วยการทักทายพี่ลาน
ความรู้สึกตอบสนองต่อการพูดทุกประเภทนี้ทำให้หม่าหลานพอใจอย่างมากและพองตัวอย่างมาก และคนทั้งหมดก็เจ้าชู้เล็กน้อย
เมื่อพวกเขามาถึงร้านอาหาร คนที่เข้าคิวทานอาหารเย็นก็เลี่ยงไปทางซ้ายและขวาโดยทันที ผู้หญิงที่เดิมอยู่แถวแรกพูดอย่างเคารพว่า “พี่ลาน ไปก่อนนะ!”
หม่าลานฮัมฮัมก้าวไปข้างหน้า มองไปที่พนักงานคนหนึ่งแล้วถามว่า “ฉันต้องการน้ำดองมะเขือเทศกับไข่พร้อมไหม”
พนักงานพยักหน้าทันทีและพูดว่า “พี่ลานพร้อมแล้ว”
เมื่อพูดอย่างนั้น เธอจึงหยิบกล่องเก็บความร้อนจากใต้โต๊ะอาหารซึ่งเต็มไปด้วยไข่กวนกับมะเขือเทศที่ปรุงในอาหารจีน
หม่าลานพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ นี่คือสิ่งที่เธอขอให้เจ้าหน้าที่คุมขังจัดการให้เธอโดยเฉพาะ การรับประทานอาหารแบบตะวันตกที่เรือนจำจัดให้ทุกวันทำให้เธอรู้สึกเบื่อเล็กน้อย นอกจากนี้ ชาวอเมริกันยังกินเนื้อ น้ำตาลมากเกินไป และน้ำมัน มากจนตอนนี้เธอคิดถึงอาหารจีนเบาๆ ง่ายๆ อย่างมะเขือเทศและบะหมี่ไข่
หม่าลานขยิบตาให้นักโทษหญิงข้างๆ อีกฝ่าย อีกฝ่ายเข้าใจในทันที แล้วรีบเดินไปหยิบกล่องฉนวน แล้วถามหม่าหลานว่า “พี่ลาน อยากกินอะไรอีกไหม?”
หม่าหลานกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “หากมีสิ่งใด จงเตรียมสำเนาแล้วนำมา”
“เอาล่ะ!” นักโทษหญิงพยักหน้าด้วยความเคารพ จากนั้นร่วมกับนักโทษอีกคนหนึ่งจัดอาหารทุกประเภทลงในจาน จากนั้นตามหม่าหลานไปที่โต๊ะอาหารของหม่าหลาน
โต๊ะอาหารนี้อยู่ริมหน้าต่าง วิวดี สบายที่สุด ตั้งแต่หม่าลานกลายเป็นผีที่เรือนจำเบดฟอร์ดฮิลส์ เธอจึงตั้งกฎว่าจะใช้โต๊ะนี้ได้เพียงโต๊ะเดียวในอนาคต
เดิมทีแทบทุกวันจะมีการทะเลาะวิวาทและแม้กระทั่งความขัดแย้งระหว่างนักโทษสำหรับโต๊ะนี้ แต่เนื่องจากหม่าหลานกลายเป็นหัวหน้าของที่นี่ ทุกคนจะมีสติอยู่ให้ห่างจากโต๊ะนี้เพื่อหลีกเลี่ยงความโกรธหม่าลาน
ท้ายที่สุดแล้ว หม่าลาน ไม่เพียงแต่มีสามคู่หูที่มีความสามารถอย่างยิ่งยวด แต่ที่สำคัญกว่านั้น ตั้งแต่ผู้คุมเรือนจำไปจนถึงผู้คุมต้องก้มหน้าบอกเล่าว่า หม่าลาน อยู่ใน สถาบันราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลล์ ที่เป็นขาวดำ ใช้มันทั้งหมด.
หม่าลานมาที่โต๊ะที่เธอโปรดปรานและนั่งลง พนักงานทั้งสองข้างก็รีบวางจานและกล่องข้าวต่อหน้าเธอ พนักงานก็รีบนำโค้กเย็นหนึ่งแก้วมาหนึ่งแก้วและกล่าวด้วยความเคารพว่า “หลานสาว นี่น้ำตาล” -โคล่าฟรี ดื่มได้หมดกังวลเรื่องน้ำตาลในเลือด”
หม่าหลาน ฮัมเพลงด้วยความพึงพอใจ จิบโค้ก และรู้สึกสบายตัวในฤดูร้อนนี้ในทันที
เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในหัวใจของเธอ: “คนนี้ก็แปลก เขาไม่เคยต้องการดื่มโค้กเมื่อเห็นมันข้างนอก แต่ที่นี่ การดื่มโค้กน้ำแข็งนั้นน่าพอใจมาก”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4913 สบายดีไหม?
บทที่ 4915 ช้าลงอีกสักสองสามวันไม่ได้เหรอ?
