ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 500

บทที่ 500
เหอหัวเฉียงตกใจจนตัวสั่น เขาพูดกับเย่เฉินอย่างไม่ชัดว่า: “อาจารย์เย่ผมผิดไปแล้ว ผมถูกป้ารองหลอก ป้าบอกว่าจะจัดฉากหลอกแม่ยายท่าน ผมถูกป้าหลอกใช้ทั้งนั้น…”
เย่เฉินตบหน้าของเขาอย่างแรง และพูดอย่างเย็นชา: “ก่อนที่สิบสองเสียงยังไม่จบลง ถ้าแกยังกล้าพูดแม้แต่คำเดียว ฉันก็จะให้หงห้าฉีกแกเป็นร้อยชิ้น!”
เหอหัวเฉียงตกใจกับแววตาที่ดุร้ายของเย่เฉิน และหุบปากในทันที
ในตอนนี้เย่เฉินมองไปที่มือขวาของเขาที่หักทั้งห้านิ้ว แล้วพูดเบาๆ : “มือขวายังขาดอีกหนึ่งเสียง มา เตรียมตัวให้พร้อม”
พูดจบ ก็จับข้อมือของเขา และใช้แรงอย่างแรง
แกร็ก!
ข้อมือขวาของเหอหัวเฉียงหัก!
ขาทั้งสองของเหอหัวเฉียงอ่อนตัวลง และคุกเข่าลงกับพื้น
เขาอยากขอความเมตตา แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เย่เฉินพูดเมื่อกี้ ก็ไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่คำเดียว
แต่ว่า ความเจ็บปวดที่เสียดแทงนี้ มันทำให้เขาแทบสลาย
ในตอนนี้เย่เฉินกลับพูดว่า: “สิบสองเสียง นี่เพิ่งผ่านไปแค่หกเสียง ยังมีอีกหกเสียง”
พูดจบ ก็โน้มตัวลงจับมือซ้ายของเหอหัวเฉียง
เหอหัวเฉียงมองไปที่เย่เฉินด้วยน้ำตา และไม่กล้าที่จะพูด เขาจึงใช้ดวงตาที่น่าสมเพช และส่ายหัวไปมา เพื่อขอความเมตตาจากเย่เฉิน
เย่เฉินยิ้มให้เขาอย่างโหดร้าย
หลังจากนั้น เขาก็จับนิ้วหัวแม่มือซ้ายของเขา และพูดเบาๆ : “มา เสียงที่เจ็ด! ”
เหอหัวเฉียงสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด!
เย่เฉินไม่ได้ให้โอกาสเขาในการตอบโต้ และพูดต่อว่า: “มา เสียงที่แปด! ”
เหอหัวเฉียงรู้สึกเจ็บปวดและกำลังจะเป็นลม
แต่ว่า เสียงที่เก้าก็ทำให้เขาฟื้นขึ้นมา
เย่เฉินในเวลานี้ สายตาของเขา ช่างน่ากลัวและโหดร้ายราวกับชูร่าแห่งนรก!
เย่เฉินตบหน้าเขา และยิ้มจางๆ พูดว่า: “ยังมีอีกสี่เสียง อย่าพลาดโดยเด็ดขาด”
จากนั้น ก็มีเสียงแกร็กดังขึ้นอีกครั้ง!
วิธีการลงโทษอย่างช้าๆ นี้ แม้แต่ท่านหงห้าเห็นก็ยังตกใจ!
“ยังมีอีกสามเสียง!”
เหอเหลียนตกใจกลัวไปหมดแล้วในเวลานี้
เธอตระหนักได้อย่างเร็วว่า หลังจากที่หลานชายตัวเองได้รับสิบสองเสียงจบครบแล้ว คนที่ซวยก็คือตัวเอง…
เฉียนหงเย่นคิดที่จะรีบหนี แต่ในไม่ช้าก็มีลูกน้องของหงห้า ใช้ปืนจ่อไปที่หัวแล้วพากลับมา จากนั้นก็ถูกเตะลงกับพื้น
ปากกระบอกปืนสีดำจ่อที่หน้าผาก ทำให้เธอกลัววิญญาณแทบหลุดจากร่าง
ในตอนนี้ เหอหัวเฉียงได้รับไปสิบเอ็ดเสียงแล้ว
ในขณะนี้ นิ้วทั้งสิบบนมือทั้งสองของเขา เหมือนเมล็ดถั่วห้อยลงมาจากเถาวัลย์ อ่อนปวกเปียก และนิ้วทั้งสิบนี้ไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิ้วเดียว
ตอนนี้เขามีเพียงข้อมือซ้ายเท่านั้นที่ขยับได้
เย่เฉินพูดกับเขาว่า: “มาเถอะ เสียงสุดท้ายแล้ว! ”
เหอหัวเฉียงเจ็บปวดมากจนแทบจะคุกเข่าไม่อยู่ ทำได้เพียงปล่อยให้เย่เฉินจับข้อมือซ้าย และหักข้อมือของตัวเอง!
สิบสองเสียง!
เหอหัวเฉียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด
เขารู้ว่า อนาคตตัวเองเป็นคนไร้ประโยชน์ นิ้วทั้งสิบ และข้อมือสองข้างก็ไร้ประโยชน์หมด ตัวเองจะทำอะไรได้อีกในอนาคต?!
อยู่ในสังคมต่อไป?
ตัวเองยังสามารถถือมีดได้ไหม?
ถึงตอนนั้นถ้าไม่ถูกศัตรูฆ่าตาย เกรงว่าคงถูกจุดธูปฝังไปแล้ว?
ในเวลานี้เย่เฉินนั่งยองๆ มองไปที่เหอหัวเฉียง และพูดอย่างเย็นชา: “แกยังมีขาอีกสองข้าง และสองเท้า ดังนั้น หากต่อจากนี้แกไม่ตอบคำถามฉันให้ดีๆ ฉันจะมอบสิบสองเสียงให้แกอีก! ”
ใบหน้าของเหอหัวเฉียงซีดราวกับแม่คนิ้ง พูดอย่างสิ้นหวังว่า: “ไม่ว่าท่านจะถามอะไร ผมจะตั้งใจตอบ!”
เย่เฉินพยักหน้า มองไปที่เฉียนหงเย่นและเหอเหลียนที่สั่นเทา และพูดอย่างเย็นชา: “แกบอกฉันให้ชัดเจน ว่าเรื่องในวันนี้ที่จริงแล้วเป็นอย่างไร หากพลาดแม้แต่รายละเอียดเดียว ขาสองข้างของแกก็ไม่ต้องมีแล้ว! ”
————