ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 510

บทที่ 510
จู่ๆผู้หญิงคนนั้นก็หน้าซีดและโพล่งพูดออกมาว่า “ฉัน…ฉันไม่ได้มีส่วนร่วมในธุรกิจคาสิโนนั่นซะหน่อย ฉันแค่จัดการด้านการเงินเท่านั้น…”
“จัดการด้านการเงินงั้นเหรอ？” เย่เฉินพูดอย่างเฉยเมยว่า “ทำการเงินก็ถือว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดอยู่ดี ไม่ต้องมาพูดลบล้าง ตามไปชดใช้กันซะ ครอบครัวของเธอนี่มันขยะเยอะจริงๆ！”
ในตอนนั้นเอง เฉินจื๋อข่ายก็ได้พูดออกมาว่า “ท่านอาจารย์เย่ครับ ผู้หญิงคนนี้ผมรู้จัก พ่อของเธอคือจางเหล่าซื่อ เขาเปิดคาสิโนอยู่แถวนี้ ท่านต้องการให้ผมนำตัวมาไหมครับ？”
เย่เฉินจึงกล่าวว่า “ตรวจสอบหน่อยซิ ว่าพวกเขาคนใดได้ทำเรื่องโหดร้ายทารุณไร้มนุษยธรรมหรือเปล่า ถ้าทำเรื่องที่ไม่สามารถให้อภัยได้ล่ะก็ จัดการได้เลย”
ทันใดนั้นหญิงสาวก็ล้มลงกับพื้นด้วยความหวาดผวา
จากนั้นรถมินิบัสโตโยต้า คลอสเตอร์ ก็ได้มาถึงที่ Tomson Rivieraแล้ว เหอหัวเฉียงสมาชิกที่อยู่ในกลุ่มพวกคนพาลนั้นก็ได้ถูกทุบขาไปหนึ่งข้าง และเตรียมเอาตัวไปขึ้นรถ
ขณะนั้นเองเย่เฉินก็พูดกับหม่าหลันว่า “แม่ครับ เราไปกันเถอะ”
สีหน้าของหม่าหลันนั้นดูแย่เป็นอย่างมาก เธอดึงเย่เฉินมาข้างๆและกระซิบว่า “พวกมันถ่ายวิดีโอฉันอย่างว่าไว้ แกต้องช่วยฉันเอาคืนมาให้ได้นะ！”
“วิดีโออย่างว่า？”เย่เฉินขมวดคิ้วและถามว่า “หมายความว่ายังไง？”
หม่าหลันพูดอย่างร้อนใจว่า “ก็วิดีโออย่างว่าแหละ！พวกเขาให้ฉันถอดเสื้อผ้าออกแล้วพวกมันก็ถ่ายวิดีโอเอาไว้…แกต้องหาวิดีโอนั่นและลบมันออกให้ฉันนะ！ไม่อย่างงั้น ถ้าวิดีโอหลุดไปแล้วล่ะก็ ฉันก็จะไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว！”
เย่เฉินตกตะลึงไปชั่วครู่ เขาไม่คิดเลยว่าแม่ยายของเขาจะสนุกเพลิดเพลินกับอะไรแบบนี้
เขาส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็ดึงตัวเหอหัวเฉียงมา และถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เธอเป็นคนถ่ายวิดีโอใช่ไหม？”
เหอหัวเฉียงตกใจร้องไห้ออกมา “ท่านเย่ ฉันสับสนงงงวยไปอยู่พักหนึ่งเท่านั้นเอง…”
เย่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “พูดจาไร้สาระให้มันน้อยๆหน่อย บอกมา วิดีโออยู่ไหน？”
“อยู่ในโทรศัพท์ของฉัน！”
“ได้ปล่อยออกไปไหม？”
“ไม่ ไม่ ไม่ได้ทำอย่างแน่นอนเลยค่ะ！”
เย่เฉินพยักหน้า พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมาจากโทรศัพท์ของเขา พร้อมกับส่งให้หม่าหลันและพูดว่า “แม่ หาวิดีโอแล้วก็ลบเองซะนะ”
หม่าหลันรีบหยิบโทรศัพท์ไป แล้วเข้าไปในอัลบั้มเจอวิดีโอของตน จึงลบออกไปหมด
ต่อมาก็รู้สึกว่ายังไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่ จึงเอาโทรศัพท์ออกมาทุบจนแตกละเอียด
จากนั้นหม่าหลันก็กล่าวอย่างเกลียดแค้นว่า “ฉันจะรอพวกเขาขึ้นรถไปกันก่อนแล้วฉันค่อยไป”
เย่เฉินหยักไหล่พร้อมกับพูดว่า “โอเค งั้นผมจะสั่งให้พวกเขาเร็วกว่านี้แล้วกัน ฟ้าก็ใกล้จะมืดแล้ว ผมยังต้องกลับบ้านไปทำอาหารให้ชูหรันอีก”
เมื่อเห็นคนกลุ่มนั้นค่อยๆถูกนำขึ้นรถมินิบัสทั้งสามคันแล้ว หม่าหลันก็ถือว่าได้คลายความเกลียดชังลง จากนั้นโยนกุญแจรถให้กับเย่เฉินและพูดว่า “แกไปขับรถ”
เย่เฉินได้บอกว่าเฉินจื๋อข่ายและหงห้า ขึ้นไปขับรถบีเอ็มดับเบิลยูของแม่ยาย จากนั้นก็ออกจาก Tomsom Riviera
หลังจากขับออกมาจากTomsom Riviera หม่าหลันก็เริ่มร้องไห้และพูดว่า “วันนี้นี่เป็นวับสูบเลือดสูบเนื้อจริงๆ！ เงินสองล้านก็แพ้หายวับไปกับตา ได้กลับมาแค่หกหมื่น！ แถมยังมีกำไลหยกอีก…..”
หม่าหลานรู้สึกทุกข์ใจและไม่สบายใจมากขึ้นเมื่อหล่อนคิดถึงเรื่องนี้ หล่อนร้องไห้และมองไปที่เย่เฉิน แล้วด่าอย่างโกรธแค้นว่า “ทุกอย่างต้องโทษแกไอ้คนไร้ประโยชน์！แกนี่มันว่างเกินไปใช่ไหม แกให้พวกมันบริจาคเงินให้ Project Hope ทำไม? ! ทำไมไม่ให้พวกมันจ่ายเงินทั้งหมดให้ฉัน? ! ”
เย่เฉินพูดอย่างเบาๆว่า “แม่ ถ้าแม่เอาเงินพวกหล่อนมาหลังจากพวกหล่อนหายตัวไป ตำรวจก็คงพบว่าเงินของพวกหล่อนนั้นอยู่กับแม่ก่อนที่จะหายตัวไป ไม่ว่าจะแก้ต่างอย่างไร ก็ฟังไม่ขึ้นหรอกนะ ถึงตอนนั้น พ่อกับชูหรันก็คงรู้เรื่องนี้…”
ทันทีที่หม่าหลานได้ยิน เธอก็ตกใจและโพล่งออกมาว่า “เรื่องนี้ห้ามไปพูดกับพ่อหรือชูรันเด็ดขาด！ได้ยินไหม？！”
———-