หม่าหลานพยักหน้าและพูดอย่างสบายๆ ว่า “ก่อนที่ชายชราของฉันจะจากไป พวกเขาทำวันละหนึ่งห่อครึ่ง แต่คนที่อายุสามสิบต้นๆ กลับหายไป”
หลังจากพูดจบ เธอมองไปที่คนขับและถามด้วยความสงสัย “อาจารย์ ฉันคิดว่าคุณอายุสี่สิบหรือห้าสิบปีใช่ไหม”
อาจารย์หัวเราะและพูดว่า “ฉัน… ฉันอายุห้าสิบสอง…”
“ยอดเยี่ยม” หม่าหลานยกนิ้วให้และพูดอย่างจริงจัง: “คุณดีพอ คุณดีพอ ถ้าคุณกัดฟันและอดทนนานกว่าสิบปี คุณจะอายุยืนกว่าสามีฉันสองเท่า “
การแสดงออกของเจ้านายในเวลานี้น่าเกลียดยิ่งกว่าการร้องไห้
ในเวลานี้ หม่าหลานอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ: “จริงๆแล้ว การมีชีวิตยืนยาวไปเพื่ออะไร? สุภาพบุรุษของฉันออกไปก่อนเวลาและไม่ต้องกังวลกับสิ่งใด ต่างจากฉันที่เป็นทั้งพ่อและแม่ บางทีก็คิดเล่นๆ ว่าจริงๆ แล้วคนที่จากไปคือเราคงดีกว่าตายเร็วเกิดใหม่เร็วจากไปเร็วเป็นไท”
นายท่านชำเลืองมองที่ชั้นวางใต้คอนโซลกลางของรถ และเห็นซองบุหรี่จินหลิงอยู่ข้างใน รู้สึกอารมณ์แปรปรวน
เสี่ยวชูหราน ทนไม่ได้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงตบหลังที่นั่งของหม่าหลาน และพูดอย่างโกรธๆ ว่า “แม่! ทำไมคุณยังไม่เสร็จ!”
หม่าหลาน หันกลับมา และพูดด้วยความยุติธรรม: “ชูหราน ฉันกำลังระงับความปรารถนา และความเศร้าโศกที่มีต่อพ่อของคุณ โดยใช้กรณีส่วนตัวของพ่อของคุณเพื่อเตือนนายคนนี้ให้ใส่ใจกับสุขภาพของเขา ถ้าเขาฟังด้วยคำพูดเหล่านี้ ถ้าคุณเลิกบุหรี่ได้ แม้ว่าในอนาคตคุณจะสูบน้อยลงและมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่ปี คุณว่าผมช่วยชีวิตเขาไว้หรือเปล่า”
ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น หม่าหลานก็โบกมือ: “ลืมไปเลย เราไม่ได้ช่วยชีวิตเขา ช่วยชีวิตเขาครึ่งหรือหนึ่งในสี่ของชีวิต ไม่ใช่เรื่องเกินจริงใช่ไหม มีคนพูดว่า การช่วยชีวิตดีกว่าการสร้าง เจดีย์เจ็ดชั้น แม่กับแม่กำลังสั่งสมบุญบารมีให้ตัวเองใช่ไหม”
เซียวชูหรานถามเธอด้วยความโกรธ: “แล้วพ่อของฉันล่ะ? คุณไม่กลัวที่จะทำร้ายคุณธรรมของคุณเมื่อพูดถึงพ่อของฉันอย่างนั้นหรือ?”
หม่าหลานพูดอย่างจริงจัง: “เขาตายแล้ว ฉันจะว่าอย่างไรดี”
เสี่ยว ชูหราน พูดด้วยความโกรธ: “แม่! มันจะมากเกินไปที่จะพูดอย่างนั้น!”
เมื่อเห็นว่าเสี่ยวชูหราน โกรธมาก หม่าหลานก็พูดอย่างรวดเร็ว: “โอเค โอเค ฉันจะไม่พูดอะไรแล้ว หยุดพูดได้ไหม”
หลังจากพูดจบ เขาพูดกับคนขับรถว่า: “อาจารย์ครับ ผมควรจะตบคุณในอนาคต อย่าถือสาสิ่งที่ผมเพิ่งพูดไป คิดซะว่าผมแกล้งคุณก็แล้วกัน”
มุมปากของอาจารย์กระตุกสองสามครั้งและเขาพูดอย่างเชื่องช้า “เอ่อ…นั่น…โอเค…”
ในระหว่างการเดินทางต่อไปนี้ หม่าหลานดูเหมือนจะแทบหมดสติ และไม่พูดอะไรสักคำ
เย่เฉิน และ เสี่ยว ชูหราน ก็หยุดพูดเพราะบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ และพวกเขาก็พูดไม่ออกตลอดทาง
กว่าครึ่งชั่วโมงต่อมา รถแท็กซี่จอดที่หน้าบริเวณบ้านพัก ยี่ปิ่น ของ ทอมสัน
เย่เฉินจ่ายเงิน และทั้งสามคนก็ลงจากรถ
เมื่อเห็นว่าทั้งสามคนไปไกลแล้ว คนขับก็คว้าบุหรี่จินหลิงครึ่งซองแล้วโยนออกไปนอกหน้าต่าง ด่าว่า “ให้ตายเถอะ ฉันจะไม่สูบอีกแล้ว!”
ก่อนที่ เย่เฉิน จะเข้าไปในประตู เขาเหลือบไปเห็นกล่องสิ่งของที่โยนออกมาจากกระจกข้างคนขับจากมุมหางตาของเขา เขาผงะเล็กน้อยและดูเหมือนจะได้ยินเสียงในความมืด: “หม่าหลาน, ยอดบุญคือ 100 และยอดบุญปัจจุบันติดลบ 18,000…..”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 5126 ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บทที่ 5128 ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
