อิโตะ นานาโกะ พูดอย่างมีความสุข: “งั้นก็ตกลง!”
อิโตะ ยูฮิโกะ ถามเธอว่า: “ในเมื่อคุณต้องการอยู่นานกว่านี้ ฉันควรซื้อบ้านใน จินหลิง หรือไม่ ถ้าฉันอยู่ในโรงแรมตลอดเวลา ฉันเกรงว่ามันจะน่าเบื่อเกินไป”
อิโตะ นานาโกะ ถามเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง: “จริงไหม โอโดะซัง? เราสามารถซื้อบ้านใน จินหลิง ได้ไหม”
อิโตะ ยูฮิโกะ ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้: “คุณเป็นหัวหน้าตระกูลอิโตะ ดังนั้นคุณต้องเป็นคนสุดท้ายเกี่ยวกับวิธีการใช้เงิน”
“เยี่ยมมาก!” อิโตะ นานาโกะ รีบพูดกับ ทานากะ โคอิจิ: “ทานากะซัง ถ้าคุณไม่มีอะไรทำทำไมไม่ไป จินหลิง พรุ่งนี้เช้าแล้วหาบ้านที่เหมาะสมก่อน!”
ทานากะ โคอิจิ พูดโดยไม่ลังเล: “ไม่มีปัญหา คุณหนู พรุ่งนี้เช้าฉันจะออกเดินทางแต่เช้า”
หลังจากพูดจบ เขาก็ถามอีกครั้ง: “ยังไงก็ตาม คุณหนู คุณมีข้อกำหนดอะไรเกี่ยวกับบ้านหลังนี้ไหม”
อิโตะ นานาโกะ คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: “มันใหญ่กว่า เงียบกว่า และไกลแค่ไหนก็ไม่เป็นไร คุณไม่สามารถหาบ้านสไตล์ญี่ปุ่นใน จินหลิง ได้ แต่ฉันไม่ต้องการการตกแต่งที่สวยงามแบบนั้น เรียบง่ายและใจกว้างจะดีกว่า อย่างไรก็ตาม ซื้อรถสองสามคันและเลือกคนใช้สองสามคนที่เชี่ยวชาญภาษาจีนจากที่บ้านมาดูแล”
ฮิโรชิ ทานากะ พยักหน้าและพูดว่า “โอเค ครั้งนี้ฉันจะเลือกคนดีๆ มารับฉันด้วย หลังจากเลือกบ้านแล้ว หากต้องการเปลี่ยนแปลงอะไร คุณสามารถเริ่มทำได้ทันที”
อิโตะ นานาโกะ สั่ง: “เตรียมเครื่องบินเจ็ตส่วนตัว หน้ากาก และแว่นกันแดดตลอดเวลา ในสถานการณ์ปัจจุบันของคุณ คุณควรลดการเปิดรับแสงให้น้อยที่สุด นอกจากนี้ หลังจากที่คุณมาถึง จินหลิง แล้ว คุณสามารถไปทำงานได้ด้วยตัวเองและไม่ต้องรบกวน มาร์เวนเย่”
ทานากะ โคอิจิ พูดด้วยความเคารพ: “ผู้หญิงที่ดี ฉันจะตั้งใจฟัง”
อิโตะ นานาโกะ ยืนขึ้นและพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ถ้าอย่างนั้นพ่อกับฉันจะรอข่าวดีของคุณที่เกียวโต!”
หลังจากนั้นเขาก็หันหลังกลับและวิ่งออกไป
อิโตะ ยูฮิโกะ ถามเสียงดังจากด้านหลัง: “นานาโกะ ตอนนี้คุณกำลังจะไปไหน”
อิโตะ ยานาโกะ พูดโดยไม่หันศีรษะ: “ฉันจะไปวัด ศาลาทอง เพื่อขอ เครื่องราง สำหรับ มาร์เวนเย่!”
องครักษ์ของจักรพรรดิในประชากรญี่ปุ่นแทบจะเทียบได้กับเครื่องรางของ หัวเซีย
อิโตะ ยูฮิโกะ บ่นพึมพำ: “เด็กโง่คนนี้ นายเย่ มีพลังอันยิ่งใหญ่ ทำไมเขาถึงต้องการผู้พิทักษ์ของวัด คินคะคุจิ … ผู้พิทักษ์ที่ คินคะคุจิ ขออาจไม่มีคุณสมบัติพอที่จะถือรองเท้าของ นายเย่ ได้อย่างไร เครื่องรางของขลังในวัดปฐพีคุ้มครองลิง…”
โคอิจิ ทานากะ ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามจงใจลดเสียงลง และพูดว่า “นายท่าน ท่านอาจไม่รู้ว่าผู้พิทักษ์ของวัดพลับพลาทองแท้จริงแล้วเป็นสัญลักษณ์แห่งความรักสำหรับเด็กผู้หญิง พวกเขาขอเพียงผู้พิทักษ์ที่นั่นเพื่อคนรักของพวกเขา… “
“จริงเหรอ” อิโตะ ยูฮิโกะ ถามด้วยความประหลาดใจ “สมาชิกในครอบครัวไม่มีคุณสมบัตินี้หรือ”
ฮิโรชิ ทานากะ ยิ้มและพูดว่า: “คนหนุ่มสาวคิดว่าผู้ปกครองของวัด คินคะคุจิ เป็นตัวแทนของการแต่งงาน และสามารถช่วยในการแต่งงานได้ หากคุณจะขอผู้ปกครองของครอบครัว คุณสามารถเปลี่ยนไปใช้วัดอื่นได้”
อิโตะ ยูฮิโกะ ผงะเล็กน้อย และพูดด้วยรอยยิ้มที่ทำอะไรไม่ถูก: “เป็นผู้หญิงที่ไม่ต้องการอยู่จริงๆ”
หลังจากนั้น จู่ๆ เขาก็จำอะไรบางอย่างได้ มอง โคอิจิ ทานากะ อย่างประหม่าแล้วถามว่า “ทานากะ นานาโกะ กำลังจะซื้อบ้านในจินหลิง วันหนึ่งเธอจะไม่ตัดสินใจตั้งถิ่นฐานใน ฮัวเซีย ในทันทีใช่ไหม”
“เอ่อ…” ทานากะ ฮาวอี้ เกาหัวของเขาและพูดตามจริง: “เจ้านายของฉัน ฉันคิดว่าสิ่งที่คุณพูดก็เป็นไปได้เช่นกัน … แม้ว่าคุณเย่ จะแต่งงานแล้ว แต่ฉันก็เห็นได้ว่าเขาชื่นชอบหญิงสาวมาก ความรู้สึกเป็นสิ่งที่พิเศษมาก… เมื่อเวลาผ่านไป บางทีเราอาจจะได้ผลลัพธ์ที่เป็นบวกกับหญิงสาวก็ได้”
“เฮ้…” อิโตะ ยูฮิโกะ ถอนหายใจ: “ถ้าเธอได้สิ่งที่ต้องการจริงๆ ไม่ว่าเธอจะตั้งรกรากอยู่ที่ไหนในอนาคต ฉันจะสนับสนุน…”
Spread the love
