ณ เวลานี้
ซีจิน วิลล่า.
หลิน ว่านเอ๋อ กำลังฟังจักจั่นใต้ต้นไม้ในลานบ้าน
เธอวางเก้าอี้โยกสานเถาวัลย์ไว้ใต้ต้นไม้ และจัดโต๊ะน้ำชาไม้ไผ่ขนาดเล็ก บนโต๊ะชา มีเตาถ่านขนาดเล็กมากถ่านที่เสร็จแล้วจะไม่แตกหรือหักเมื่อถูกเผา และจะไม่มีควัน และฝุ่นและยังมีกลิ่นหอมเป็นพิเศษอีกด้วย
ด้านบนของเตาถ่าน มีเครื่องปั้นดินเผา สำหรับหนึ่งกำมือ และในนั้นมีหม้อต้มชาผูเอ่อร์สีแดงเข้ม
หลิน ว่านเอ๋อ ชอบดื่มชา เธอมักจะเริ่มชงชา และดื่มชาในมื้อเช้า ดื่มชาและอ่านหนังสือหลังอาหาร ทานชาในมื้อกลางวัน อ่านหนังสือในตอนบ่าย และสุ่มกินชาเล็กน้อย และแม้แต่ใน คืน ชาอยู่ในมือเสมอ
นอกจากนี้ ชาผูเอ่อร์ เป็นชาชนิดหนึ่งที่มีสีซุปเข้มข้น แม้ว่า หลิน ว่านเอ๋อ จะดื่มชาอย่างต่อเนื่องทุกวัน แต่ฟันที่สะอาดและสดใสของเธอก็ไม่เคยถูกคราบจากชา
เมื่อเธอวางหนังสือลงและหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ ก็มีเสียงเคาะประตูเบา ๆ ตามด้วยเสียงของ ซิว หยิงซาน และถามด้วยความเคารพ: “คุณสะดวกตอนนี้ไหม”
หลิน ว่านเอ้อ ยิ้ม “สะดวก เข้ามาเลย”
จากนั้น ซิว หยิงซาน ก็เปิดประตูลานบ้านอย่างระมัดระวังและเดินเข้าไปช้าๆ
หลิน ว่านเอ๋อ มองไปที่เขา และเห็นว่าเขาค่อม หอบเงียบ ๆ มีเม็ดเหงื่อที่หน้าผากและแก้ม และถามด้วยความสงสัยว่า: “ทำไมคุณต้องขึ้นมาด้วยตัวเอง ขั้นบันไดหินสูงชัน และ ด้วยร่างกายปัจจุบันของคุณ คุณยังคงต้องระวัง “บ้าง”
ซิว หยิงซาน กลืนน้ำลาย จากนั้นพูดอย่างหอบเล็กน้อยและอ่อนแอ: “ฉัน… ฉันมีบางอย่างที่ต้องทำ ฉันต้องการรายงานกับ คุณ ตัวต่อตัว … “
หลิน ว่านเอ๋อ ชี้ไปที่ต้นไม้เตี้ย ๆ ใต้ต้นไม้ เก้าอี้ไม้ไผ่พูดว่า: “นั่งลงและพูดคุยเพียงแค่ดื่มชาสักถ้วย”
ซิว หยิงซาน รู้สึกปลื้มใจพยักหน้าอย่างรวดเร็ว และแม้แต่ขยับไปสองสามก้าว เร็วขึ้น.
ก่อนอื่นเขาย้ายเก้าอี้ไม้ไผ่จากนั้นก็มานั่งลงข้างหน้า หลิน ว่านเอ๋อ และพูดด้วยความเคารพ: “คุณ… นั่นแหละ ฉัน… ฉันมีหลานสาวที่เพิ่งมาหาที่จินหลิง เพื่อสัมภาษณ์ ดังนั้นฉันจึงเชิญเธอมาที่คฤหาสน์ในฐานะแขก อย่างไรก็ตาม ทานอาหารที่ปรุงเองที่บ้าน เพราะฉันเพิ่งรู้เมื่อเช้านี้ และฉันไม่ได้แจ้งให้คุณทราบล่วงหน้า ดังนั้นโปรดอย่าตำหนิฉัน ”
หลิน ว่านเอ๋อ หยิบถ้วยชาใหม่ รินมันด้วยชา และพูดด้วยรอยยิ้ม: “นี่คือคุณ คุณเป็นเจ้าภาพ คุณต้องการรับรองแขก ทำไมคุณต้องรายงานฉัน ฉันเป็นเพียงหนึ่งในแขกของคุณ “
ซิว หยิงซาน พูดโดยไม่ต้องคิด: “คุณ นี่คือสิ่งที่สองที่ฉันอยากสัญญากับคุณ ไม่เป็นไร หายากนักที่คุณจะชอบที่นี่ และฉันก็แก่แล้ว ฉันเกรงว่าจะไม่มาที่นี่ อีกครั้งหลังจากนี้ ดังนั้นฉันต้องการมอบ ซีจิน วิลล่า ให้คุณเป็นของขวัญ และฉันหวังว่าคุณจะรับได้!”
หลิน ว่านเอ๋อ ผงะเล็กน้อย จากนั้นส่ายหัว เขายิ้มและพูดว่า: “ฉันไม่ แน่ใจว่าฉันจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน คุณควรปล่อยให้มันอยู่กับลูกหลานของคุณ”
ซิว หยิงซาน รีบพูดว่า: “คุณ ลูกหลานของฉันที่เติบโตมาอย่างร่ำรวยและแต่งตัวดี เป็นคนใจร้อนเกินไป พูดตามตรง พวกเขาไม่ ไม่สมควรได้รับสถานที่แบบนี้ และการมอบให้พวกเขาจะเป็นการเสียเงิน ดังนั้นโปรดอย่าสุภาพกับฉัน”
หลิน ว่านเอ๋อ ยักไหล่ของเธอ ยื่นชาให้เขา และพูดด้วยรอยยิ้ม: ” ในเมื่อเจ้ายืนยันเช่นนั้น ข้าจะไม่สุภาพกับเจ้าแล้ว ถ้าวันหนึ่งข้าไม่ต้องการบ้านหลังนี้ และเจ้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าจะคืนมันให้กับเจ้าของเดิม ถ้าเจ้าจากไปแล้ว ข้าก็ จะตกทอดแก่ลูกหลานของท่าน”
เมื่อ ซิว หยิงซาน ได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “มันขึ้นอยู่กับคุณแล้ว”
หลิน ว่านเอ๋อ ชี้ไปที่ถ้วยชาที่รินให้เขา และพูดอย่างใจเย็น “มี คัพ ฉันเห็นว่าคุณหายใจไม่ออก มันน่าอายมาก คราวหน้าอย่าปีนสูงนัก โทรหาฉันถ้าคุณต้องการอะไร หรือส่งข้อความ วีแชท มาหาฉัน”
ซิว หยิงซาน กุมมือของเขาด้วยความเคารพและพูดว่า: “ฉัน เชื่อฟัง!”
ขณะที่เขาพูด เขาหยิบถ้วยชาอย่างระมัดระวัง เขาจิบทีละน้อย จากนั้นมองไปที่เค้กชาข้างเตาถ่านและถามอย่างไม่แน่ใจ: “คุณหญิง ชาซงปินนี้คุณยังชอบอยู่หรือไม่”
ชานี้ถูกค้นพบโดย ซิว หยิงซาน มนุษย์ถูกดึงมาเป็นพิเศษจากเกาะฮ่องกง และเนื้อมนุษย์ถูกนำไปที่ จินหลิง และมอบให้กับ หลิน ว่านเอ๋อ
ชาผู่เอ๋อร์ เค้กชานี้มีประวัติยาวนานหลายร้อยปีและเรียกได้ว่าเป็นชาผู่เอ๋อร์ที่ดีที่สุด หลิน ว่านเอ๋อ เขียนว่าเธอต้องการเค้กชาผู่เอ๋อร์ ในรายการที่เธอมอบให้พี่สาวเซียน แต่เธอไม่ได้ระบุว่าต้องการเค้กชาแบบไหน เขาจึงซื้อ ให้ซื้อที่แพงที่สุดและดีที่สุด
หลิน ว่านเอ๋อ ยิ้มเล็กน้อยในเวลานี้และกล่าวว่า: “ราคาตลาดของชาที่สามารถขายได้หลายร้อยล้านต่อเค้กนั้นไม่ธรรมดา เอาเงินไปหามันในตลาด สิ่งนี้ควรจะแพงที่สุดและ ชาผูเอ่อร์ ที่ดีที่สุดที่คุณสามารถซื้อได้ เอาล่ะ “
ขณะที่เธอพูด หลิน ว่านเอ๋อ เปลี่ยนเรื่องและพูดด้วยรอยยิ้ม: “แต่ก็ยังห่างไกลจากเค้กชาที่ดีที่สุดของฉัน”
ซิว หยิงซาน พูดด้วยรอยยิ้ม: “ทุกอย่าง ที่สามารถซื้อได้ด้วยเงิน แน่นอนว่าไม่สามารถเทียบได้กับสมบัติของนางสาว”
หลิน ว่านเอ๋อ ยิ้มเล็กน้อยและถามเขาว่า:“ ผู้เฒ่าซิว คุณมีอะไรจะบอกฉันไหม”
ซิว หยิงซาน จากนั้นหัวเราะและพูดว่า ,“ แน่นอนว่าฉันไม่สามารถหลบหนีความเข้าใจของคุณ ได้!”
กล่าวหลังจากนั้นเขาก็พูดอีกครั้ง: “คุณในกรณีนี้ หลานสาวคนต่อไปกำลังจะไปมหาวิทยาลัยจินหลิงเพื่อสมัครเป็นวิทยากร และด้วยสภาพปัจจุบันของเธอ ครั้งนี้สมัครแน่ ฉันคิดว่าเธอจะไป มหาวิทยาลัยจินหลิง ในอนาคต เธอกำลังเรียนอยู่ เธอกำลังจะสอนที่ มหาวิทยาลัยจินหลิง มันเป็นโชคชะตาที่ได้มาที่นี่ในวันนี้ คุณอาจใช้โอกาสนี้เช่นกัน เพื่อรู้จักเธอ และบางทีเราอาจดูแลเธอได้ในอนาคต”
“งั้นเหรอ…” หลินว่านเอ๋อ ยิ้มแคบๆ พูดอย่างสบายๆ: “ในเมื่อมีชะตากรรมเช่นนั้น ก็ไม่เป็นไรที่จะทำความรู้จักกัน อื่นๆ!”
Spread the love
