ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5256 ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน

เซียว ไห่หลง ถูก เฉียน หงหยาน ตำหนิอย่างหนักจนเขาไม่กล้าปฏิเสธ เขาทำได้เพียงพยักหน้าอย่างไม่พอใจและพูดว่า: “แม่ แม่พูดถูก ฉันอหังการเกินไป…”
เฉียน หงหยาน ตะคอกอย่างเย็นชาและดุต่อไป: “ยังมีอีก! ฉันบอกคุณก่อนการถ่ายทอดสดของวันนี้ว่าคืนนี้คุณมีเพียงงานเดียว เมื่อการถ่ายทอดสดจบลง และคุณขอบคุณผู้ชมในห้องถ่ายทอดสด คุณต้องให้ ฉันน้ำตาไหล แต่เมื่อฉันเห็นคุณตอนนี้จะมีฟ้าร้อง แต่ไม่มีฝน น้ำตาของคุณอยู่ที่ไหน “

เซียวไห่หลง พูดอย่างกระวนกระวายใจ: “แม่…ผม…ผมแค่ร้องไห้ไม่ออกเมื่อคิดว่าคืนนี้คุณจะหาเงินหลายแสนได้ง่ายแค่ไหน…”

เฉียน หงหยาน ดุด้วยความโกรธ: “สวะ! ถ้าร้องไม่ได้ก็ต้องร้องไห้! ถ้าไม่ปล่อยให้คนในห้องถ่ายทอดสดสะเทือนใจ และคิดว่าพวกเขาสูงส่งมาก พวกเขาจะยินดีจ่ายเงินให้เราได้อย่างไร ?มาถ่ายทอดสดกันเถอะการเลือกในห้องล้วนแต่เป็นของถูกและไร้ค่า และราคาขายก็สูงกว่าราคาต้นทุนหลายเท่าทำไมคนถึงซื้อของของเราในราคาสูงไม่ใช่เพื่อความพึงพอใจทางจิตใจเหรอคุณ และตอนนี้พ่อของคุณเป็นอัมพาตอยู่บนเตียง ฉันคุกเข่าลงไปหาพวกเขาไม่ได้ ฉันจะปล่อยให้คุณหลั่งน้ำตาสักสองสามหยดแล้วคุณยังทำไม่ได้เหรอ!”

เซียวไห่หลง พูดอย่างอ่อนน้อม: “แม่…ผม…ผมอยากจะร้องไห้จริงๆ แต่น้ำตาผมไม่ถึง ผมอยากจะร้องไห้แต่ผมร้องไม่ออก น้ำตาไม่ไหล อะไรควร ฉันทำ…”

เฉียน หงหยาน พูดอย่างเย็นชา: “มันง่ายถ้าน้ำตาไม่ไหล พรุ่งนี้ฉันจะหยดน้ำมันลมหรือน้ำมันพริกที่อีกด้านของหมอนของคุณ! ถ้าคุณร้องไห้ไม่ได้ ให้หันหน้าไปทางอื่น ข้างนั้นอย่างเงียบ ๆ แล้วปล่อยให้น้ำมันลมหยดลงอีกด้านของหมอนของคุณ” ถูมันบนแก่นแท้และน้ำมันพริก และฉันแน่ใจว่าคุณจะต้องร้องไห้น้ำตาแตกแน่!”

เซียว ไห่หลง ผงะและรีบพูดว่า: “แม่… มันโหดร้ายเกินไป ฉันเกรงว่าตาของฉันจะบวม…”

เฉียน หงหยาน พูดโดยไม่ลังเล: “จะดีกว่าถ้าตาบวม แดงและบวม บวกกับน้ำตา นั่นคือความสมบูรณ์แบบที่แท้จริง!”

เซียว ไห่หลง ยังคงต้องการร้องขอความเมตตา แต่ เฉียน หงหยาน ไม่ให้โอกาสเขาพูดอะไรเลย และตะโกนตรงๆ: “ฉันบอกคุณแล้ว ไห่หลง อย่าพูดเรื่องไร้สาระกับฉันที่นี่ ตอนนี้ฉันมีนัดสุดท้ายแล้ว พูดในตระกูลนี้ ถ้าเจ้าไม่ฟัง ข้าจะโยนเจ้าออกไปนอกประตู และเจ้าจะปกป้องตัวเอง!”

เซียวไห่หลง หดคอด้วยความตกใจและพูดอย่างรวดเร็ว: “อย่าครับแม่…ผมสัญญากับแม่ไม่ได้นะครับ…”

เฉียน หงหยาน จ้องมาที่เขา จากนั้นมองไปที่หญิงชรา เซียว และพูดอย่างเย็นชา: “และคุณก็หญิงชรา! คุณรู้วิธีที่จะโค้งคำนับต่อหน้ากล้องทุกวัน! ลิงที่เล่นบนถนนในช่วงปีแรก ๆ เป็นเพียง อย่างคุณ!พรุ่งนี้คุณให้ทางฉันอีกทางหนึ่งเมื่อการถ่ายทอดสดกำลังจะจบลงคุณจะคุกเข่าลงและโค้งคำนับทุกคน!”

หญิงชราเซียวพูดอย่างกระวนกระวาย: “หงหยาน…ฉัน…ฉันแก่แล้ว ขาและเท้าของฉันไม่ค่อยสะดวกนัก ถ้าคุณขอให้ฉันคุกเข่าและคุกเข่า ฉันเกรงว่าฉันจะทำไม่ได้ ที่จะมา.…”

เฉียน หงหยาน พูดอย่างเย็นชา: “ถ้าคุณมาไม่ได้ คุณต้องมา! คุณไม่ใช้เงินที่ฉันหามาเหรอ? คุณไม่กินสิ่งที่ฉันซื้อมาเหรอ? คุณไม่ใช้มันเหรอ? ถ้าคุณทำไม่ได้ คุณกลับไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อฉีกถุงพลาสติกให้บาร์คนอื่น!”

เมื่อหญิงชราเซียวได้ยินสิ่งนี้ เธอรีบพูดว่า: “หงหยาน อย่าโกรธ ฉันเคาะ ฉันเคาะไม่ได้…”

เฉียน หงหยาน ตะคอกและไม่สนใจเธอ

ในเวลานี้ เซียว ฉางอัน บนเตียงพูดอย่างประจบสอพลอ: “ภรรยาที่ดี คุณคิดว่าการแสดงของฉันในคืนนี้ยังดีมากอยู่หรือไม่ เมื่อฉันกินข้าวซีเรียล รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้นได้รับการออกแบบมาอย่างดี ซึ่งสะท้อนให้เห็นอย่างเต็มที่ว่าฉันเป็นคนอัมพาต . คนไข้บนเตียงชอบซีเรียลนี้มากและอยากกินซีเรียลนี้!”

Spread the love