ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 624

บทที่624
แม่ของหลิวหมิงได้ยินแบบนี้ ก็ไม่กล้าพูดอะไรมากทันที เธอก็รู้ว่าเรื่องมันร้ายแรงมาก เลยรีบเก็บของ
ทันใดนั้นหลิวกว่างก็ถามหลิวหมิง:”ดูว่าติ๊กต็อกมีอะไรไหม เย่เฉินลงคลิปของพวกเรายัง?”
หลิวหมิงแบมือแล้วพูดว่า:”มือถือของผมอยู่ที่เย่เฉินไง เย่เฉินใช้มือถือผมถ่ายเอง”
“แม้งเอ้ย”หลิวกว่างล้วงมือถือตัวเองออกมา โยนให้หลิวหมิง แล้วพูดว่า:”รีบโหลดติ๊กต็อกมาดูเร็ว!”
หลิวหมิงรับมือถือมา แล้วโหลดติดตั้งติ๊กต็อกทันที
เลื่อนดูคลิปในติ๊กต็อกดูสองสามคลิป เห็นว่าไม่มีรายการเล่นตลกของตนกับพ่อ เขาโล่งใจ แล้วพูดว่า:”เย่เฉินยังไม่ลงครับ”
“งั้นก็ดี”หลิวกว่างพยักหน้า แล้วพูดว่า:”พวกเราอย่าเสียเวลาเลย รีบไปกันเถอะ!อีกครึ่งชั่วโมงออกเดินทาง!”
พูดจบ เขาก็สั่งภรรยาของตนว่า:”ของที่เอาไม่หมดก็ไม่ต้องเอาแล้ว เดี๋ยวเธอโทรหาแม่ ให้แม่ขายเป็นเงินสด จากนั้นก็เอาไปแลกเป็นดอลลาร์ที่ตลาดมืดให้พวกเรา พอถึงมาเลเซีย เงินหยวนจะใช้ไม่ได้ ต้องใช้ดอลลาร์ถึงจะได้!”
ภรรยาของเขารีบพยักหน้า:”เดี๋ยวจะจะรีบโทรหาแม่ แม่มีกุญแจสำรองบ้านเราพอดีเลย!”
……
และในเวลานี้เอง จางจื่อโจวและอีกห้าคนที่แขนหัก ก็กลับมายังโรงแรมป๋ายจินฮ่านกงแล้ว
แขนของทั้งห้าคนหักหมดแล้ว ขับรถไม่ได้ ได้แต่โบกรถคันรถสองคัน
ตอนโบกรถ มีคนขับรถหลายคนเห็นก็ไม่กล้ารับ รีบหนีไปอย่างรวดเร็ว
เพราะยังไงห้าคนนี้ก็น่ากลัวมาก แต่ละคนเลือดไหลเต็มหน้า และที่สำคัญก็คือ บนหน้าผากพวกเขาแม่งยังสลักตัวอักษรไว้ด้วย นี่มันเหมือนโรคจิตเลย!
ต่อมา จางจื่อโจวเครียดมาก ที่จริงค่ารถสิบหยวน แต่ต้องจ่ายหนึ่งหมื่นหยวน ถึงจะโบกรถได้สักคัน
หลังจากหยุดรถได้ ทั้งห้าคนก็เบียดเข้ามา
คนขับรีบพูดว่า:”โอ้ย รถของฉันสามารถรองรับคนขับและผู้โดยสารได้ไม่เกินห้าคน พวกคุณเกินมาหนึ่งคน ลงไปโยกอีกคันเถอะ!”
จางจื่อโจวพูดอย่างโมโห:”แม่งเอ้ยพูดมากจริงๆ กูให้มึงไปหนึ่งหมื่นหยวน เกินหนึ่งคนจะเป็นไรไป?”
เมื่อคนขับได้ยินเช่นนี้ เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทน พยักหน้าและพูดว่า:”ถ้าอย่างนั้นพวกคุณที่นั่งข้างหลังสี่คนเบียดกันหน่อย เดี๋ยวปิดประตูไม่ได้”
ทั้งสี่คนนั่งเบียดกันแถวหลัง จางจื่อโจวนั่งข้างคนขับ พูดด้วยสีหน้าบึ้งตึงว่า:”ไปโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง ขับเร็วหน่อย!”
คนขับพูดขึ้นโดยไม่รู้ตัว:”พวกคุณทั้งห้าคน ได้รับบาดเจ็บขนากนี้ ไปโรงพยาบาลก่อนไหม?”
“ถ้ามึงพูดมากอีก กูจะอัดมึง!”
จางจื่อโจวทำหน้าไม่พอใจมาก
คนขับหดคอด้วยความตกใจ
ลูกน้องคนอื่นๆอดไม่ได้ที่จะพูดว่า:”พี่ใหญ่ เราไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ อย่างน้อยก็ห้ามเลือดก่อน แล้วดูว่าไหล่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม……”
“ช่วยบ้าไร!”จางจื่อโจวพูดด้วยสีหน้าบึ้งตึง:”ไม่ว่าหมอกระดูกจะเก่งแค่ไหนก็ไม่สามารถรักษาเราได้ เราต้องให้พ่อลูกตระกูลอู๋รู้ ว่าพวกเราเป็นแบบนี้ก็เพราะพวกมัน จะยังไงพวกมันก็ต้องให้ค่าตั้งถิ่นฐาน อีกอย่าง เราต้องให้พวกมันรู้ เย่เฉินดูถูกมันมากเพียงใด เยาะเย้ยขนาดไหน มีแต่วิธีนี้เท่านั้น ที่จะให้มันฆ่าเย่เฉินอย่างไม่สนใจอะไร และล้างแค้นให้พวกเรา”
อีกคนหนึ่งถามว่า:”พี่ใหญ่ ตัวอักษรเหล่านี้บนหน้าผากของเรา ถ้าประธานอู๋และคุณชายใหญ่เห็น พวกเขาจะไม่โกรธเราเหรอ?”
“จะเป็นไปได้ไงล่ะ?”จางจื่อโจวพูดว่า:”ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเย่เฉินสั่งให้หงห้าสลัก เป็นหนี้ต้องจ่าย เป็นคนร้ายก็ต้องชดใช้กรรม หลักการนี้ประธานอู๋ยังแยกออกได้นะ!”