ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 734

บทที่ 734
“จะอธิบายอย่างไรได้?” เซียวฉางควนพูดว่า “ต่อให้อธิบายไป เรื่องของพ่อกับหม่าหลันมันเกิดขึ้นแล้ว หานเหม่ยฉิงเป็นคนรักความสะอาด ชีวิตประจำวันรักความสะอาด ด้านความรักก็รักสะอาด เธอก็รู้ว่าพ่อนั้นถูกหม่าหลันมอมเหล้า แต่เธอรู้สึกว่าตนเองรับในตัวที่เป็นแบบนี้ไม่ได้ ดังนั้นก็เลยเลิกรากันไปไม่หวนคืน แล้วก็ไปอมเริกา”
เย่เฉินตั้งใจถามว่า “แล้วในใจพ่อยังคิดถึงเธออยู่หรือเปล่าครับ?”
เซียวฉางควนก็พูดเปิดอก พูดออกมาตรงๆ ว่า “คิดถึงสิ จะไม่คิดถึงได้อย่างไร เธอเป็นผู้หญิงคนแรกของพ่อ และเป็นคนที่พ่อรักมากคนเดียว ไม่งั้นพ่อคงไม่เปลี่ยนรหัสโทรศัพท์เป็นเลขวันเกิดของเธอหรอก……”
เย่เฉินก็พยักหน้าแสดงถึงว่าเข้าใจ แล้วก็ถามว่า “แล้วพ่อได้สืบเรื่องชีวิตความเป็นอยู่ของเธอบ้างหรือเปล่า?”
“เคยสืบอยู่” เซียวฉางควนกล่าว “แต่ก็ไม่ได้ความอะไร หลายปีก่อนก็ได้ยินว่าเธอนั้นแต่งงานกับคนอเมริกาไปแล้ว ลูกชายคนหนึ่ง ได้ยินว่าชีวิตความเป็นอยู่ในครอบครัวดีมาก แต่รายละเอียดมากกว่านี้ก็ไม่มีใครรู้แล้ว เพราะเพื่อนเก่าสมัยเรียนที่ติดต่อกับเธอก็มีไม่มาก ต่อมาก็ได้เลิกติดต่อกับพวกเพื่อนของเราไป”
เย่เฉินก็หยักหน้าเบาๆ ในใจก็คิดว่า ถ้าหากหานเหม่ยฉิงรู้ว่าตอนนี้เซียวฉางควนกลายเป็นคนที่ขี้ขลาดเช่นนี้ เกรงว่าตอนนั้นก็คงจะไม่อยากรู้สึกดีอะไรกับเขา
เซียวฉางควนเห็นเย่เฉินยังไม่ดื่ม ก็เลยพูดอย่างไม่พอใจว่า “ไอ้ลูกเขย ทำไมไม่ดื่มหน่อยล่ะ? ให้พ่อดื่มคนเดียวอยู่ได้！”
เย่เฉินก็ยิ้มๆ แล้วยกแก้วขึ้น พร้อมพูดว่า “ครับๆๆ เดี๋ยวผมดื่มเป็นเพื่อน”
เพิ่งพูดจบ โทรศัพท์ของเซียวฉางควนก็ดังขึ้น
โทรศัพท์ขึ้นเบอร์ที่ไม่รู้จัก เขาก็ขมวดคิ้วพูดว่า “เวลานี้แล้ว ใครมันโทรมากันเนี่ย”
พูดจบ เขาก็รับโทรศัพท์
ในโทรศัพท์ส่งเป็นเสียงผู้หญิงที่อ่อนโยน แล้วแกล้งถามว่า “ไม่ทราบ ใช่เซียวฉางควนไหมคะ?”
เซียวฉางควนก็นิ่งไป แล้วถามอย่างตื่นเต้นว่า “คุณ……คุณคือ……..”
ฝั่งตรงข้ามก็ยิ้มๆ แล้วพูดยิ้มๆ ว่า “ฉันคือเหม่ยฉิงไง หานเหม่ยฉิง”
เซียวฉางควนก็อึ้งไปยกใหญ่！
เขาอึ้งจนโง่ไปพักใหญ่ แล้วก็ถามอย่างตื่นเต้นออกมาว่า “เหม่ยฉิงหรือนี่? เป็นคนจริงใช่ไหม？！”
“ก็ฉันน่ะสิ” ฝั่งนั้นก็พูดหัวเราะๆ ว่า “เสียงแก่ไปใช่ไหม ก็เลยจำกันไม่ได้? แต่ฉันฟังเสียงคุณยังไม่เปลี่ยนไปเลยนะ”
เซียวฉางควนก็พูดอย่างลนๆ ว่า “คือผม…เอ่อคุณ…..พวกเราไม่ได้ติดต่อกันหลายปีเลยนะ ทำไมคุณถึงมีเบอร์ผมได้ล่ะ ผม…เมื่อครู่ผมยังพูดถึงคุณกับลูกเขยผมอยู่เลย…..”
“งั้นหรอ?” ฝั่งนั้นก็ถามว่า “ทำไมคุณถึงได้พูดถึงฉันกับลูกเขยคุณล่ะ? คงไม่เอาเรื่องเก่าๆ ไปเล่าให้ลูกเขยคุณฟังหรอกนะ?”
“เปล่าๆ” เซียวฉางควนร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด รีบพูดว่า “ก็ผมกำลังดื่มกับลูกเขยอยู่ เริ่มมึนๆ แล้ว ก็เลยพูดพล่ามเรื่องในใจออกไป”
พูดไป เซียวฉางควนก็ถามว่า “เหม่ยฉิง….ทำไมคุณถึงติดต่อผมมาได้ล่ะเนี่ย?”
หานเหม่ยฉิงก็พูดยิ้มๆ ว่า “ฉันวางแผนจะกลับไปอยู่ประเทศเราแล้ว ดังนั้นก็เลยติดต่อกับคุณ แล้วก็เพื่อนคนอื่นๆ เสียหน่อย เดี๋ยวพอฉันกลับจินหลิง จะชวนคุณมากินข้าว เพราะทุกคนไม่ได้เจอกันมา20กว่าปีแล้วนิ………”
————