ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 929

เซวหนานซานกล่าวอย่างหวาดกลัว: “น้องชาย อู๋ตงไห่ พี่เขยของฉัน นับว่าเป็นคนมีหน้ามีตาในเจียงหนาน ถ้าคุณฆ่าฉัน เขาจะไม่ปล่อยคุณไปอย่างแน่นอน แทนที่จะจองเวรจองกรรม ทำไมไม่เลือกเปลี่ยนสงครามเป็นสันติภาพล่ะ”
เย่เฉินยิ้มอย่างเยือกเย็น แล้วพูดว่า: “ขอโทษทีนะ ต้องการเปลี่ยนการต่อสู้เป็นสันติภาพ คุณไม่คู่ควร! แม้แต่อู๋ตงไห่ก็ไม่คู่ควร! อู๋ตงไห่เป็นพระเจ้าในสายตาของคุณ แต่ในสายตาของฉันเขาเป็นแค่ก้อนอึ!”
หลังจากนั้น เขาพูดอีกว่า “คนสกุลคือเซว ไม่ต้องกังวลไป ฉันจะส่งพี่น้องของคุณไปสู่สุขคติก่อน แล้วค่อยคุยกับคุณอีกที!”
ทันใดนั้น เย่เฉินมองไปทางชายอ้วนในรถเมอร์เซเดส-เบนซ์ และพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณลักพาตัวและค้าเด็ก ไร้มโนธรรม ช่วยคนชั่วก่อกรรมทำเข็ญ มนุษย์ทุกคนล้วนต้องได้รับผลกรรม วันนี้ฉันจะรับหน้าที่แทนสวรรค์ให้คุณได้รับกรรมในสิ่งที่คุณทำมา คุณไม่ชอบรถเมอร์เซเดส-เบนซ์ของคุณคนนี้เหรอ คุณไม่ชอบที่จะนั่งอยู่ในนั้นเหรอ ดีล่ะ ก็ให้รถคันนี้เป็นโลงศพของคุณแล้วกัน ให้พี่ใหญ่ของคุณส่งคุณไปตายสิ!”
พอเขาพูดจบ ก็มองไปที่เซวหนานซาน และพูดอย่างเย็นชาว่า “มาเลย คุณร้องเพลงเสียงดัง ๆ สักเพลง ร้องเพลงอิตาเลียน ‘ลาก่อนเพื่อน’
เซวหนานซานสั่นโดยไม่รู้ตัว และพูดอย่างหวาดกลัวว่า “ฉัน…ฉันจะไม่ … ”
เย่เฉินดุด่าออกไปว่า “กล้าหลอกฉันเหรอ ใครจะร้องเพลงคลาสสิกแบบนี้ไม่ได้บ้าง?”
เซวหนานซานร้องเพลงนี้ได้อย่างแน่นอน เขามักจะร้องเพลงนี้ในคาราโอเกะ แต่ในเวลานี้เขาจะเต็มใจร้องเพลงนี้ได้อย่างไร?
ชายหนุ่มตรงหน้าของเขา จับลูกน้องสำคัญของเขาคนหนึ่งขังตายในรถเมอร์เซเดส-เบนซ์ และยังบอกว่าต้องการให้รถคันนี้เป็นโลงศพของเขา ก็หมายความว่าลูกน้องของเขากำลังจะตายในรถ
ฉันไม่สามารถช่วยพี่น้องของฉัน และไม่สามารถร้องเพลงบอกลาเพื่อนตอนที่เขาตายได้?
เมื่อเย่เฉินเห็นว่าเขาไม่ได้พูด ก็ตะโกนในทันทีว่า “มือปืนสไนเปอร์ยิงขาขวาของมันซะ!”
ทันทีที่สิ้นเสียงคำสั่งนั้น เสียงปืนก็ดังขึ้น!
ทันใดนั้น เซวหนานซานก็ทรุดลงบนพื้น
เข่าขวาของเขากลายเป็นเพียงชิ้นเนื้อ ความเจ็บปวดทำให้เขาคร่ำครวญไม่หยุด
เย่เฉินพูดต่อไปว่า “ฉันจะนับ หนึ่ง สอง สาม ภายในสามวินาที ถ้าคน ๆ นี้ยังไม่ร้องเพลง ก็ยิงขาอีกข้างของเขาด้วย!”
“หนึ่ง!”
“สอง!”
เซวหนานซานได้ยินดังนั้นก็กลัวจนร่ำไห้คร่ำครวญ “อย่ายิง อย่ายิง พี่ชาย ฉันจะร้องเพลง ฉันจะร้องเพลงเดี๋ยวนี้!”
ท้ายที่สุด เขาต้องทนความเจ็บปวดอันเสียดแทงที่เข่าขวา แล้วร้องเพลงด้วยเสียงสั่นเครืออย่างละล่ำละลัก “โอ้ ลาก่อนเพื่อนรัก โอ้ ลาก่อนเพื่อนรัก โอ้ ลาก่อนเพื่อนรัก ลาก่อนเพื่อนรัก ลาก่อน ลาก่อน…”
เย่เฉินมองไปที่ชายอ้วนในรถเมอร์เซเดส-เบนซ์ และถามเขาด้วยรอยยิ้มว่า “คุณได้ยินไหม พี่ใหญ่ของคุณกำลังร้องเพลงส่งคุณ คุณสามารถตายได้อย่างสบายใจแล้ว!”
ชายอ้วนทรุดตัวลงอย่างเจ็บปวด ตบกระจกรถแล้วตะโกนว่า “ฉันไม่อยากตาย ได้โปรดไว้ชีวิตฉันด้วย ฉันไม่อยากตายจริงๆ…”
เย่เฉินไม่สนใจเขาอีก แต่ตะโกนเสียงดังว่า: “เฮลิคอปเตอร์ขนาดใหญ่ยกรถเมอร์เซเดส-เบนซ์คันนี้!”
เฉินจื๋อข่ายสั่งการต่อไปในทันที
ชายอ้วนตัวใหญ่ในรถบ้าคลั่งอย่างสมบูรณ์ เขาตบตีหน้าต่างอย่างขาดสติ พลางร้องไห้อ้อนวอน “พี่ใหญ่ ลุง ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ ฉันยังเด็ก ฉันไม่อยากตาย ฉันมีแม่อายุแปดสิบ ลูก สามขวบ ถ้าฉันตาย พวกเขาก็ลำบาก!”
เย่เฉินกล่าวอย่างเยาะเย้ยว่า “ก่อนที่คุณจะทำธุรกิจนี้ คุณควรคิดได้ว่าตัวเองจะต้องจบลงแบบนี้!”
เฮลิคอปเตอร์ขนาดใหญ่ผูกรถเมอร์เซเดส-เบนซ์คันนี้ด้วยสายเคเบิล แล้วค่อย ๆ ยกมันขึ้นไปกลางอากาศ
…