หวังตงเสวี่ยอาศัยอยู่ในชนบทมาตั้งแต่เด็ก เมื่อตอนที่เธอยังเป็นเด็ก เธอเคยตกปลาในน้ำเพื่อหาเลี้ยงชีพ ดังนั้นเธอจึงมีความสามารถในการดำน้ำที่ดีเยี่ยม มิฉะนั้น เธอจะไม่ดำน้ำโดยตรงเพื่อช่วยฉินจุน
โชคดีที่มันอยู่บนสะพาน ไม่อย่างนั้นเธอคงจะไม่มีที่ให้หนีจริง ๆ
หลังจากลงไปในน้ำ เป้าจื่อและคนอื่น ๆ ก็ขี่มอเตอร์ไซค์ไล่ตามกัน บางคนเคยเล่นหัวรถจักร สมรรถนะของรถดีมาก และการออฟโรดก็ไม่มีปัญหา
มีคนวิ่งไล่ตามแม่น้ำหลายคน แม้จะเดินผ่านภูเขาและน้ำ แต่ก็เร็วกว่าว่ายน้ำแน่นอน
หลังจากว่ายน้ำนานกว่าสิบนาที หวังตงเสวี่ยก็เหนื่อยเล็กน้อย แม่น้ำเริ่มไหลเชี่ยว และไม่สามารถว่ายน้ำได้อีกต่อไป ถ้าเธอยังไปต่อ เธออาจจะจมน้ำตายที่นี่
ในความสิ้นหวัง หวังตงเสวี่ยปีนขึ้นฝั่ง และรีบออกไป
แต่ความเร็วของเธอจะเทียบกับมอเตอร์ไซค์ได้อย่างไร?
เป้าจื่อพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็ว และกระแทกร่างกายของหวังตงเสวี่ยโดยตรง
“อ้า!”
หวังตงเสวี่ยรู้สึกเจ็บแปลบที่ท้องน้อยของเธอ ด้วยเสียงกรีดร้อง จากนั้นจึงกระเด็นออกไป และล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวดทั่วร่างกายของเธอ
เมื่อลืมตาขึ้น เธอเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคย เหมือนกับผู้ชายที่เธอช่วยชีวิตในวันนั้น และหลังจากนั้นหวังตงเสวี่ยก็ไม่รับรู้
ฉินจุนมองดูหญิงสาวที่อยู่บนพื้นด้วยความสงสัย นี่ไม่ใช่หวังตงเสวี่ยเหรอ?
เขาเพิ่งกลับจากโรงพยาบาล และไม่คิดว่าจะได้พบเธออีกบนท้องถนน
ครั้งที่แล้ว เด็กสาวคิดว่าเขากระโดดลงไปในแม่น้ำ แต่เธอกลับลงไปช่วยคนอื่น แม้ว่าจะเป็นความเข้าใจผิด แต่ฉินจุนก็รู้สึกประทับใจในตัวเธอ
ครั้งสุดท้ายที่ตนเองดูการถ่ายทอดสดของเธอ ตนเองจะไม่ให้รางวัล แต่ไม่คิดว่าจะได้พบกันอีกเร็ว ๆ นี้
“เฮ้ ไอ้หนู ออกไปซะ นั่นเป็นผู้หญิงที่ฉันชอบ”
เป้าจื่อขับมอเตอร์ไซค์ และล้อมรอบฉินจุนอยู่ริมแม่น้ำในถิ่นทุรกันดารและภูเขานี้ หากพวกเขาทำจริง ๆ พวกเขาจะไม่มีความรอบคอบ
ฉินจุนกล่าวอย่างเย็นชา มองดูความไร้ความปรานีของคนหลายคน
“ออกไปซะ ก่อนที่ฉันจะโกรธ”
เป้าจื่อและคนอื่น ๆ ขมวดคิ้ว พวกเขาเคยเตือนหวังตงเสวี่ยครั้งหนึ่ง แต่เมื่อพวกเขาเห็นว่าเธอสวยมาก พวกเขาก็ประทับใจ ตอนนี้หวังตงเสวี่ยอยู่ในอาการโคม่า มันเป็นโอกาสที่ดี และพวกเขาจะไม่สามารถพลาดมันไปได้อย่างธรรมชาติ
“เจ้าหนู แกกำลังรนหาที่ตายอยู่ใช่มั้ย?”
พูดจบเป้าจื่อก็สวมหมวกกันน๊อค หยิบสนับมือออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วสวมมัน
หลังจากพูดคำหนึ่ง เขาก็ขี้เกียจเกินกว่าจะพูดเรื่องไร้สาระกับฉินจุน เขารีบพุ่งตรงไป แล้วชกหน้าของฉินจุนด้วยหมัด
ฮู่!
เป้าจื่อจอมป่วนโลก ลงมือเร็วมาก แต่ก็ดุดันมากด้วย
อย่างไรก็ตาม ด้วยการหวดหมัดนี้ว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์
ฉินจุนค่อย ๆ หันข้าง และชกหลังมือของเขา!
ใบหน้าของเป้าจื่อมีความเยาะเย้ย โง่เขลา แต่ตนเองสวมหมวกกันน็อค!
การออกหมัดค่อนข้างดี ถ้ามีเรื่องทะเลาะวิวาทกับใครสักคน จะดีมากถ้าใส่หมวกกันน็อคเพื่อต่อสู้โดยตรง
อย่างไรก็ตาม ในวินาทีถัดมา มีบางอย่างที่ทำให้เป้าจื่อตะลึงงัน
ด้วยหมัดนี้ ฉินจุนทุบหมวกของเขาโดยตรง!
ตูม!
หมวกก็แตกออก และอาฟเตอร์ช็อกของหมัดนี้ก็พุ่งเข้าใส่เป้าจื่อโดยตรง และกระทั่งทำให้เขาอาเจียนเป็นเลือด ก่อนที่จะใช้ค้อนทุบที่หัวของเขาโดยตรง
ถ้าไม่สวมหมวกกันน็อค หมัดนี้ฆ่าเขาได้แน่!
มีคนอีกหลายคนอยากจะขึ้นไปช่วย แต่เมื่อเห็นฉากนี้ พวกเขาทั้งหมดก็อยู่ที่เดิม ไม่มีใครกล้าทำเป็นเผด็จการ
หมวกกันน็อคมอเตอร์ไซค์แข็งแค่ไหน?
หมัดเดียวก็เจาะหมวกกันน็อคมอเตอร์ไซค์ได้ นี่มันหมัดแบบไหนกัน?!
ถ้าโดนแบบนี้จะรอดมั้ย?
“พี่ใหญ่ เราเพิ่งผ่านไป เราไปก่อนนะ!”
หลายคนรีบวิ่งหนีโดยไม่คำนึงถึงความจงรักภักดีของพี่ชาย
เป้าจื่อนอนอยู่บนพื้นเหมือนคนตาย แม้ว่าเขาจะมีสติ แต่เขาไม่กล้าเคลื่อนไหว
ฉินจุนไม่สนใจที่จะสนใจเขา ดังนั้นเขาจึงอุ้มหวังตงเสวี่ยโดยตรง และเดินกลับบ้าน
ยังมีระยะห่างจากบ้านอยู่บ้าง หวังตงเสวี่ยถูกตีอย่างแรง ฉินจุนไม่ลืมที่จะไปที่บ้านของเขา มีโรงแรมอยู่ข้าง ๆ เขา ฉินจุนเข้าไป และเปิดห้องโดยตรง
เมื่อเข้าไปในโรงแรมพร้อมกับหวังตงเสวี่ยอยู่ในอ้อมแขนของเขา พนักงานเสิร์ฟมองเขาด้วยท่าทางแปลก ๆ ด้วยความรังเกียจในสายตาของเขา
“ไม่มีห้องธรรมดา มีแต่ห้องสวีทสุดหรู”
นี่เป็นกฎของทางโรงแรมที่ไม่ได้พูดไว้ แขกที่มากลางดึกจะบอกว่าไม่มีห้องธรรมดามีแต่ห้องดีลักซ์สวีท
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ชายประเภทนี้ และผู้หญิงหนึ่งคนภายใต้สถานการณ์ปกติ พวกเขาจะสั่งโดยตรง
นอกจากนี้ ฉินจุนยังอุ้มผู้หญิงอยู่ และบริกรก็ต้องการจะฆ่าเขาโดยธรรมชาติ
ฉินจุนขมวดคิ้ว “ห้องสวีทสุดหรูมี 2 เตียงมั้ย”
บริกรถูกผงะ สองเตียง? นี่จะทำอะไรน่ะ? เป็นไปได้ไหมที่คนเหล่านี้เป็นพี่น้องกัน?
“สามารถเพิ่มเตียงเสริมได้”
“โอเค เสริมเตียงให้หน่อย”
ปกติแล้วฉินจุนจะไม่ตระหนี่เรื่องเงิน เขาเปิดห้องสวีทสุดหรูแล้วเข้าไปข้างใน เดิมทีห้องชุดสุดหรูนี้เป็นเตียงกลม เมื่อดูจากแผนผังของโรงแรมแล้ว ดูเหมือนห้องที่สนุกสนาน
ฉินจุนไม่สนใจ และหลังจากวางหวังตงเสวี่ยลง เขาก็ให้ชีพจรเธอ
ฉันถูกกระแทกและบาดเจ็บเล็กน้อยที่ผิวหนัง สาเหตุหลักของอาการบาดเจ็บคือ ตื่นตระหนก ไม่ได้สร้างปัญหาร้ายแรงใด ๆ
ฉินจุนถอดเสื้อคลุมของเธอออก และขอให้พนักงานเสิร์ฟนำผ้าพันแผลและผ้าก๊อซมา และเพียงแค่รักษาบาดแผลที่ด้านในของแขนและต้นขาด้านในของเธอ แล้วพรุ่งนี้เธอก็จะหายดี
หลังจากทำให้ถูกต้องแล้ว ฉินจุนก็ผล็อยหลับไปบนเตียงข้าง ๆ
เช้าวันรุ่งขึ้น ฉินจุนตื่นขึ้นด้วยเสียงกรีดร้อง
หวังตงเสวี่ยเห็นห้องเลิฟโฮเทลตรงหน้าเขา เตียงทรงกลมขนาดใหญ่ และเสื้อผ้าบนร่างของนางก็ถูกถอดออกอีกครั้ง ทันใดนั้น เธอคิดว่าตนเองถูกล่วงละเมิดจึงกรีดร้อง
อย่างไรก็ตาม เธอสงบสติอารมณ์ลง และพบว่าสถานการณ์ตรงหน้าไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด เสื้อผ้า ที่สวมอยู่บนตัวเธอเองมีเพียงเสื้อแจ็คเก็ตเท่านั้นที่ถอดออก และเสื้อด้านในก็ยังอยู่ที่นั่น
และมีผู้ชายเพียงคนเดียวในห้องนี้ ที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงข้าง ๆ เธอ ราวกับว่าเขาไม่ได้ล่วงละเมิดเธอ
“เป็นคุณนั้นเอง?”
ในที่สุด หวังตงเสวี่ยก็จำฉินจุนได้แล้ว และเธอก็โล่งใจ ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะช่วยเธอไว้?
บังเอิญเขาค่อนข้างตั้งตรง สัมผัสบาดแผลบนร่างกายของเขา และในที่สุดก็รู้สึกโล่งใจ
ฉินจุนเอ่ย “คุณช่วยผมครั้งหนึ่ง และผมช่วยคุณครั้งหนึ่ง เราหายเป็นหนี้บุญคุณกัยรึยัง?”
หวังตงเสวี่ยหน้าแดง เมื่อนึกถึงการช่วยหายใจครั้งก่อนอย่างอธิบายไม่ถูก และพูดอย่างเขินอาย
“ครั้งที่แล้วคุณเข้าใจผิด ฉันไม่ได้ช่วยคุณมากหรอก ขอบคุณนะคะ ฉันชื่อหวังตงเสวี่ยค่ะ”
“ผมรู้”
“หือ? คุณรู้ได้ยังไง”
“เอ่อ ฉันดูถ่ายทอดสดของคุณแล้ว” ฉินจุนพูดด้วยรอยยิ้ม
หวังตงเสวี่ยเขินมากขึ้น “ฉันไม่คิดว่าคุณจะดูถ่ายทอดสดของฉัน ฉันไม่มีแฟนคลับเลย คุณชื่ออะไรคะ?”
“ผมชื่อฉินจุน”
หวังตงเสวี่ยผงะไปครู่หนึ่ง นามสกุลของเขาคือฉิน?
เธออ่อนไหวต่อผู้คนที่ชื่อฉินมากขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ ทรราชท้องถิ่นตัวใหญ่ที่ให้รางวัลกับเธอเรียกว่าป้าฉินเฟิง
อย่างไรก็ตาม ความคิดนี้หายไปอย่างรวดเร็วในหัวของเธอ ชื่อของชาวเน็ตอาจมาจากการสุ่ม และไม่สามารถเอาจริงเอาจังได้
