หลิวลู่ลองโทรศัพท์ดู ผลลัพธ์กลับกลายเป็นว่านัดอาจารย์ของเธอออกมาได้จริง ๆ
อาจารย์มหาวิทยาลัยต่างก็มีความสามารถกันทั้งนั้น มีอาจารย์หลายท่านที่นอกจากงานในมหาวิทยาลัยแล้ว ยังมีธุรกิจของตัวเอง
เพราะฉะนั้นควรจะผูกมิตรกับอาจารย์มหาวิทยาลัยจริง ๆ
อาจารย์ที่ปรึกษาของหลิวลู่ชื่อว่าเหยาตัน ปีนี้อายุ 36 ปี และถือว่าเป็นคนที่ประสบความสำเร็จคนหนึ่งเลย
พอพบหน้ากัน ซุนเอ๋อเหม่ยก็รู้สึกเกรงใจมาก ๆ
“อาจารย์เหยา ขอบคุณมาก ๆ นะคะที่ช่วยดูแล ลูกสาวของดิฉันสร้างความเดือดร้อนให้คุณแย่เลย”
เหยาตันยิ้มบาง ๆ “พี่สาว คุณเกรงใจกันเกินไปแล้วค่ะ ตอนอยู่ที่มหาวิทยาลัยผลการเรียนของหลิวลู่ดีมาก ฉันชอบเธอมากค่ะ”
พอได้ยินอาจารย์ชมลูกของตัวเอง ซุนเอ๋อเหม่ยเองก็ยิ้มอย่างปลื้มใจ
“อาจารย์เหยาคะกว่าเราจะได้เจอกันแต่ละครั้งไม่ง่ายเลย ถ้าอย่างนั้นมื้อนี้ฉันเลี้ยงอาหารคุณแล้วกันนะคะ ปะ เราไปกันเถอะค่ะ！”
ซุนเอ๋อเหม่ยใจป้ำมาก คล้องแขนเหยาตันเดินเข้าไปในร้านอาหารด้วยท่าทางสนิทสนม
ถึงแม้ว่าผู้ปกครองนักเรียนจะเลี้ยงอาหาร แต่มาร้านอาหารระดับหรูขนาดนี้เธอก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่
อีกอย่างเห็นซุนเอ๋อเหม่ยแต่งตัวธรรมดา ๆ เธอเป็นอาจารย์แน่นอนว่าเธอต้องรู้อยู่แล้วว่าฐานะครอบครัวของหลิวลู่เป็นอย่างไร เด็กจากชนบท ที่บ้านไม่ได้ร่ำรวยอะไร
ซุนเอ๋อเหม่ยกลับไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เลี้ยงอาหารอาจารย์เหยาทั้งที จะไปกินร้านอาหารกระจอก ๆ ได้ยังไง ไปค่ะ ต้องไปกินร้านนี้！”
สามสาวเดินเข้าไป พอถึงหน้าประตูก็เอ่ยกับพนักงานว่า
“ขอห้องวีไอพีค่ะ”
พนักงานเอ่ยอย่างมีมารยาท “สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง พอดีว่าตอนนี้ห้องวีไอพีเต็มหมดเลยค่ะ เหลือที่ว่างแค่โถงด้านนอก”
ซุนเอ๋อเหม่ยขมวดคิ้วเอ่ยถาม “พวกเธอไม่รู้จักฉันหรือไง？เมื่อวานฉันเพิ่งมากินอาหารที่นี่กับลูกเขย รีบไปหาห้องวีไอพีให้ฉันเดี๋ยวนี้！”
อุตส่าห์เลี้ยงจะอาหารอาจารย์ กลับไม่ไว้หน้ากันแบบนี้ ทำเอาซุนเอ๋อเหม่ยค่อนข้างโมโห
พนักงานเองก็เริ่มมีน้ำโห “ขอโทษด้วยนะคะ ตอนนี้ห้องวีไอพีไม่มีเหลือแล้ว ไม่ว่าใครมาก็ไม่มีให้ทั้งนั้นค่ะ”
เหยาตันที่ยืนอยู่ด้านข้างก็รู้สึกทำตัวไม่ถูก “พี่ซุนคะ ถ้าอย่างนั้นก็ช่างมันก็ได้มั้งคะ นั่งกินที่โถงข้างนอกก็ดีออกนะคะ”
เหยาตันพูดมาขนาดนี้แล้ว ซุนเอ๋อเหม่ยก็ไม่มีทางเลือก จ้องหน้าพนักงานอย่างเอาเรื่องก่อนจะเดินไปหาที่นั่ง
เนื่องจากบริเวณโถงมีคนจำนวนมาก พวกเธอจึงได้ที่นั่งหน้าประตู ต่างกับห้องวีไอพีเมื่อวานลิบลับ
พอรับเมนูมา เหยาตันก็เลือกเมนูอาหารเตรียมจะสั่ง
ซุนเอ๋อเหม่ยก็เอ่ย “อาจารย์เหยาคะ ไม่ต้องดูเมนูหรอกค่ะ สั่ง ๆ อาหารมานิดหน่อยก็พอ พวกเขาจะมีเมนูแถมให้ค่ะ”
เหยาตันชะงักไป มีอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ？นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอมาร้านอาหารเหอซุ่น ร้านอาหารระดับหรูขนาดนี้ จะมีแถมฟรีได้ยังไง？
“เอ่อ ถ้าอย่างนั้นเราสั่งสักหน่อยดีไหมคะ ถ้าเผื่อเขาไม่แถมล่ะ？”
ซุนเอ๋อเหม่ยพูดด้วยท่าทางมั่นใจเหมือนมีแผน “อาจารย์วางใจเถอะค่ะ อาหารที่เขาแถมเรากินแทบไม่หมด ไม่ต้องสั่งเยอะขนาดนั้นหรอกค่ะ”
ซุนเอ๋อเหม่ยพูดอย่างมั่นใจขนาดนี้ เหยาตันก็หมดทางเลือก เธอจึงสั่งไปเพียงแค่ถั่วลิสง กับยำผัก
เหยาตันเปิดดูหน้าเครื่องดื่มสุราก็เอ่ย “พวกเราดื่มเหล้าอะไรกันดีคะ ไวน์ร้านนี้ไม่เลวเลยนะคะ เป็นของมีคุณภาพทั้งนั้น”
เหยาตันค่อนข้างชอบดื่มไวน์ มาร้านอาหารเหอซุ่นทั้งที ถ้าไม่ดื่มไวน์ก็น่าเสียดาย
ซุนเอ๋อเหม่ยรีบโบกไม้โบกมือใหญ่ “ไม่ต้องค่ะ ๆ เดี๋ยวเขาแถมให้เรา คุณเคยดื่มไวน์ราฟีตปี96ไหมคะ อร่อยมาก ๆ อร่อยยิ่งกว่าไวน์องุ่นที่หมู่บ้านของเราผลิตเองมากเลยค่ะ！”
เหยาตันชะงักไปครู่หนึ่ง “คุณแน่ใจเหรอคะ？พวกเขาจะแถมราฟีตปี96ให้พวกเรา？”
เพราะต่อให้ร้านอาหารแถมไวน์แดงให้ มากสุดก็แค่แถมไวน์แดงขวดละร้อยสองร้อยให้ อีกอย่างจะต้องจ่ายแพงมากถึงจะมีแถมให้
มีที่ไหนสั่งแค่อาหารออเดิร์ฟไม่กี่อย่าง แล้วจะแถมทั้งอาหารทั้งไวน์ราฟีตให้？นี่มันไม่ใช่เรื่องราวในเทพนิยายนะ？
ซุนเอ๋อเหม่ยกลับมั่นใจมาก “คุณวางใจเถอะค่ะ เมื่อวานฉันเพิ่งมากินอาหารที่นี่ไป”
พนักงานเมื่อสักครู่ต้องจำเธอไม่ได้แน่ ๆ อีกสักครู่เธอจะไปคุยที่เคาท์เตอร์สักหน่อย เขาต้องแถมให้แน่ ๆ
เมื่อวานนี้ลูกเขยของเธอยังมีหน้ามีตาอยู่เลย วันนี้จะไม่มีแล้วหรือไง？
ไม่นานถั่วลิสงกับยำก็มาเสิร์ฟ บนโต๊ะมีแค่อาหารออเดิร์ฟสองอย่าง ดูแล้วกระจอกมาก ๆ ทำเอาเหยาตันรู้สึกอับอายเล็กน้อย
พอเห็นว่าพนักงานไม่ได้เข็นรถเข็นมา เพียงแค่ถืออาหารออเดิร์ฟทั้งสองมาเสิร์ฟด้วยมือเปล่า ซุนเอ๋อเหม่ยก็ขมวดคิ้ว
“ทำไมไม่มีแล้วล่ะ？”
พนักงานมองดูเมนูอาหารที่สั่งก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ
“คุณผู้หญิงคะ ถั่วลิสงและยำที่คุณสั่งมาครบหมดแล้วค่ะ”
สีหน้าของซุนเอ๋อเหม่ยไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จึงเลียบ ๆ เคียง ๆ ถาม
“พวกคุณไม่มีอะไรแถมเหรอ？”
พนักงานเผยสีหน้าดูถูกออกมาเบา ๆ ภายในใจก็คิดว่ายาจกจากที่ไหนเนี่ย？มากินข้าวที่ร้านอาหารหรูขนาดนี้ยังจะมาถามหาของแถม？ยังมียางอายอยู่ไหม？
“ขอโทษด้วยค่ะคุณผู้หญิง ทางร้านเราไม่มีกฎนั้นค่ะ”
เสียงของซุนเอ๋อเหม่ยค่อนข้างดัง และดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมากในทันที ทำให้น่าอับอายมากขึ้นไปอีก
ซุนเอ๋อเหม่ยโมโหเล็กน้อย ทำไมเมื่อวานที่เธอมามี แล้ววันนี้มาถึงไม่มีแล้ว? พนักงานพวกนี้นี่ไม่รู้เรื่องเอาเสียเลย
“ไปเรียกผู้จัดการมาสิ!”
พนักงานหันหลังเดินกลับไป เธอเองก็ไม่อยากจะสนใจลูกค้าประเภทนี้ ไม่นานผู้จัดการร้านก็มาถึง
ชายวัยกลางคนสวมใส่สูทเดินเข้ามา เอ่ยถามอย่างนอบน้อม
“คุณผู้หญิงมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ？”
เมื่อสักครู่เป็นเพียงพนักงานอาจจะไม่มีอำนาจอะไร ครั้งนี้เป็นผู้จัดการน่าจะไม่มีปัญหาอะไรมั้ง？
ซุนเอ๋อเหม่ยเอ่ย “ลูกเขยของฉันคือหวังจี้ไห่ พวกเรามาทานอาหารที่ร้านของคุณ มีอะไรมอบให้ไหม？”
ผู้จัดการร้านชะงัก ภายในใจก็คิดว่าใครคือหวังจี้ไห่？
แต่ว่าถึงอย่างไรเขาก็เป็นผู้จัดการ มีลูกค้ามากมายมองมาขนาดนี้ วุ่นวายจนดูแย่ และส่งผลต่อชื่อเสียงของร้านอาหาร
“เอาอย่างนี้ดีไหมครับคุณผู้หญิง คุณผู้หญิงสั่งอาหาร จากนั้นผมจะมอบส่วนลดให้คุณผู้หญิง？”
สีหน้าของซุนเอ๋อเหม่ยดีขึ้นมาหน่อย ถึงแม้ว่าข้อเสนอจะไม่ดีเท่าเมื่อวาน แต่ว่าลดราคาก็ไม่เลว
“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะสั่งอาหาร”
ซุนเอ๋อเหม่ยสั่งอาหารจำนวนมาก ซึ่งอาหารก็เสิร์ฟในเวลาแป๊บเดียว และทั้งสามคนก็เริ่มรับประทานอาหารกัน
บนโต๊ะอาหาร ซุนเอ๋อเหม่ยเอ่ยถาม
“อาจารย์เหยาคะ คุณคิดว่า ปัญหาการทำงานของลูกสาวดิฉัน？”
เหยาตันยิ้มและกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวลเลยค่ะคุณแม่ หลิวลู่เด็กคนนี้ดิฉันเอ็นดูมาก ทำงานต้องไม่มีปัญหาแน่นอน”
“โอ้โห ถ้าอย่างนั้นต้องขอบคุณอาจารย์มาก ๆ เลยนะคะ รบกวนคุณจริง ๆ มาค่ะ ดิฉันรินไวน์ให้!”
หลังจากอิ่มกับไวน์และอาหารแล้ว ซุนเอ๋อเหม่ยก็ลุกขึ้นไปชำระเงิน
“น้องช่วยคำนวณให้ทีว่าหลังลดแล้วเหลือเท่าไหร่”
ซุนเอ๋อเหม่ยทำท่าทางทะนงตน สีหน้าอวดดีวางมาด
พนักงานพูดว่า “สวัสดีครับคุณผู้หญิง ค่าอาหารทั้งหมดของคุณผู้หญิงคือหนึ่งหมื่นหยวน ลดไปแล้วเหลือเก้าพันเก้าร้อยหยวนครับ”
ซุนเอ๋อเหม่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “อะไรนะ! เก้าพันเก้า？ นายล้อเล่นหรือไง ผู้จัดการของพวกนายเพิ่งบอกว่าให้ส่วนลดฉัน!
พนักงานกล่าวว่า “ใช่ครับ ผู้จัดการของเราให้ส่วนลดแก่คุณ ส่วนลด 10% ลดไปหนึ่งร้อยหยวน”
ซุนเอ๋อเหม่ยโมโหทันที “นี่มันอะไรกัน! ลูกเขยของฉันคือหวังจี้ไห่นะ ฉันมากินอาหารที่ร้านของพวกนาย ไม่แถมอาหารแถมไวน์ก็ช่างมัน ให้พวกนายให้ส่วนลดก็ลดให้แค่ร้อยเดียว ไปเรียกเจ้าของร้านมาเดี๋ยวนี้!”
