ผู้รักษาสุดแกร่ง – ตอนที่ 145 ส่งของขวัญอีกครั้ง

เรื่องโสมปลอมคราวที่แล้ว ทำให้หวังหรุ่ยไม่พอใจมาก ๆ

เพราะเดิมทีเธอไม่ได้ดำรงตำแหน่งรองผู้อำนวยการเพราะความสามารถ แต่เพราะได้รับการแต่งตั้ง ผลสุดท้ายเป็นเพราะว่ายัยตัวดีนี่ ทำให้ท่านประธานโมโห

หวังหรุ่ยไม่อยากจะเห็นหน้ายัยหวังหยุนนี่เลยด้วยซ้ำ

“ฉันยุ่งไม่มีเวลาว่างค่ะ”

หวังหยุนเองก็รู้ว่าตัวเองทำผิด ทำให้คนอื่นโมโห ทำได้เพียงก้มหน้าก้มตาเอ่ย

“รองผู้อำนวยการหวังอย่าโมโหเลยนะคะ เรื่องคราวที่แล้วต้องโทษให้เป็นความผิดของฉันเอง ลูกสาวของดิฉันหลินหลินทำงานที่บริษัทยาเหวินเหอ บริษัทของพวกเราสองคนก็เหมือนเป็นบริษัทพี่บริษัทน้อง ฉันเลยอยากจะเลี้ยงอาหารคุณสักมื้อเพื่อเป็นการขอโทษคุณจะว่ายังไงคะ？”

หวังหรุ่ยขมวดคิ้ว คิดไม่ถึงเลยว่าหวังหยุนคนนี้จะเป็นแม่ของประธานจู้หลินหลิน

บริษัทยาเหวินเหอสำหรับซวนหยวนกรุ๊ปแล้ว ถือว่าเป็นบริษัทที่สำคัญแห่งหนึ่งเลย ท่านประธานออกคำสั่งมาแล้วว่าต้องช่วยเหลือบริษัทยาเหวินเหออย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะเป็นทั้งเรื่องเงินทุนหรือทรัพยากรทุน

แต่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างท่านประธานใหญ่กับประธานจู้ไม่ธรรมดา

ในเมื่อเรื่องมันเป็นอย่างนี้ หวังหรุ่ยเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี “ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ ตอนเที่ยงเราไปทานด้วยกันสักมื้อก็ได้”

พอนัดสถานที่เสร็จ หวังหรุ่ยกับหวังหยุนก็ไปที่ร้านอาหารระดับหรูแต่ไม่ค่อยได้รับความนิยมแห่งหนึ่ง หลังจากทั้งสองนั่งลง หวังหยุนก็ขอโทษขอโพยยกใหญ่ ถึงทำให้สีหน้าของหวังหรุ่ยดีขึ้นมาไม่น้อย

หลังจากทานอาหารไปนิดตามด้วยไวน์อีกหน่อย หวังหยุนก็เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าลำบากใจ

“รองผู้อำนวยการหวังคะ คือว่าเรื่องเมื่อครั้งที่แล้วทำให้ท่านประธานของคุณไม่พอใจเท่าไหร่ ครั้งนี้ดิฉันเลยเตรียมของขวัญมาอยากจะมอบให้ท่าน หวังว่าท่านจะหายขุ่นเคืองใจ”

พูดจบ หวังหยุนก็หยิบกล่องเล็ก ๆ ออกมา เปิดกล่องเผยให้เห็นจี้หยกเจ้าแม่กวนอิมที่อยู่ด้านใน

เดิมทีหวังหรุ่ยอยากจะแนะนำเธอสักหน่อยว่า ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรอย่าส่งของขวัญให้ท่านประธานเลย ที่ส่งโสมให้เป็นของขวัญครั้งก่อน เธอรู้สึกว่าอย่าส่งเลยจะดีเสียกว่า ทำไปจะเสียเรื่องเปล่า ๆ

แต่ว่าพอเห็นจี้หยกเจ้าแม่กวนอิมในกล่อง หวังหรุ่ยก็ชะงักไปครู่หนึ่ง

เพราะถึงอย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิง ค่อนข้างรู้เรื่องอัญมณีพวกนี้ แค่เห็นหยกเจ้าแม่กวนอิมอันนี้เธอก็รู้เลยว่าราคาต้องไม่ธรรมดาแน่นอน อีกอย่างหยกเจ้าแม่กวนอิมอันนี้ก็บริสุทธิ์มาก ๆ ดูก็รู้ว่าเป็นหยกบริสุทธิ์ธรรมชาติไม่ได้ผ่านโรงงาน เป็นงานฝีมือ

ดูจากสีแล้วน่าจะได้รับการเก็บรักษามาเป็นอย่างดี ถ้านำมาห้อยจะต้องมีแต่สิ่งดี ๆ แน่นอน

ดีกว่าโสมคราวที่แล้วเป็นไหน ๆ

หวังหรุ่ยพยักหน้า “หยกนี่ดูดีมากเลยค่ะ ที่คุณต้องการมอบของขวัญให้ท่านประธานของเราคราวนี้ ต้องการจะทำอะไรคะ？”

คงจะไม่มีใครให้ของขวัญเปล่า ๆ โดยไม่ต้องการอะไรตอบแทนหรอกมั้ง？

หวังหยุนถอนหายใจ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ก็คงต้องบอกความจริงออกไป ไม่อย่างนั้นรองผู้อำนวยการหวังคงไม่ช่วยเธอ

“คืออย่างนี้ค่ะ ลูกสาวของดิฉันอายุก็ถึงวัยที่เหมาะสม แถมยังโสดไม่ได้แต่งงาน ดิฉันได้ยินมาว่าท่านประธานของพวกคุณก็ยังโสด อีกอย่างทั้งสองคนก็ดูเหมือนจะมีใจให้กัน แต่ไม่ได้เปิดเผยออกมา ฉันคิด ๆ ดูแล้ว ฉันเป็นผู้ใหญ่ก็แค่อยากจะแสดงท่าทีก่อน ไม่ได้ขอร้องให้ทำอะไร เพียงแค่อยากจะสานสัมพันธ์นิดหน่อย”

หวังหรุ่ยพยักหน้าอย่างเข้าใจทันที ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

ข่าวลือของท่านประธานใหญ่และประธานจู้ได้แพร่กระจายไปทั่วซวนหยวนกรุ๊ป และทุกคนรู้ดีว่าไม่แน่จู้หลินหลินแห่งบริษัทยาเหวินเหอคนนั้นอาจจะเป็นภรรยาท่านประธานใหญ่ในอนาคตก็ได้ แต่เรื่องนี้ก็ยังไม่มีมูล

“ก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะช่วยไปส่งให้คุณอีกสักครั้ง แต่หวังว่าคุณจะไม่ทำหาเรื่องเดือดร้อนอะไรให้ฉันอีก ถ้าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก ฉันจะไม่ยุ่งแล้ว”

หวังหรุ่ยรับหยกเจ้าแม่กวนอิมมาเก็บไว้ พอทานอาหารเสร็จ ก็ตรงไปที่บ้านของฉินจุนทันที

ฉินจุนในตอนนั้น กำลังนั่งกังวลใจอยู่ในห้องนั่งเล่น เขาพลิกเสื้อผ้าหาหลายรอบแล้วก็หาจี้หยกที่แม่ของหวังตงเสวี่ยมอบให้มาไม่เจอ

นั่นมันหยกมรดกตกทอดของคนอื่นเชียวนะ ไม่ว่าราคามันจะถูกหรือแพง แต่ว่ามันมีคุณค่าทางจิตใจมหาศาล

เมื่อกี้เห็น ๆ กันอยู่ว่ามันยังอยู่ในบ้าน มันจะหายไปได้ยังไงกัน？

“น้าเฝิงช่วยผมหาดี ๆ อีกสักรอบหน่อยครับ”

“ได้ค่ะคุณชาย คุณชายวางใจเถอะค่ะ ถ้าหายในบ้านยังไงก็ต้องหาเจอ”

ฉินจุนนั่งอยู่บนโซฟาอย่างพูดไม่ออก มีคนมาที่บ้านอยู่แค่สองคนเท่านั้น จู้หลินหลิน หวังหยุน บวกกับน้าเฝิงทั้งหมดสามคน

จู้หลินหลินกับน้าเฝิงไม่มีทางขโมยของของเขาแน่นอน ส่วนหวังหยุนนั้น

ถึงอย่างไรหวังหยุนก็เป็นถึงคุณนาย ไม่น่าจะทำเรื่องแบบนี้ได้ ถ้าหากว่าหยกเจ้าแม่กวนอิมนี้หายจริง ๆ หวังตงเสวี่ยต้องโกรธมาก ๆ แน่เลย

ในตอนที่ฉินจุนกำลังหัวเสียอยู่นั้น หวังหรุ่ยก็เดินเข้ามาจากด้านนอก

“ท่านประธานฉินคะ！”

ฉินจุนค่อนข้างกลัดกลุ้มใจ “มีอะไรหรือเปล่า คุณมาถึงที่นี่？”

หวังหรุ่ยเอ่ย “คนที่ชื่อหวังหยุนเมื่อคราวก่อน วานให้ฉันนำของขวัญมามอบให้คุณอีกแล้วค่ะ”

ฉินจุนขมวดคิ้ว “เธออีกแล้วเหรอ ถ้าหากครั้งหน้าเธอมาหาคุณอีกไม่ต้องไปสนใจเธอ”

หวังหรุ่ยรีบพยักหน้า “ได้ค่ะ ๆ ครั้งนี้ดิฉันเห็นว่าของขวัญของเธอไม่เลวเลย ท่านน่าจะชอบ ดิฉันจึงนำมามอบให้ ท่านลองดูสิคะ ถ้าหากว่าไม่ถูกใจดิฉันจะได้นำไปคืนเธอซะ”

หวังหรุ่ยรีบนำกล่องไม้จันทน์แดงนั่นออกมาวางบนโต๊ะ จากนั้นก็เปิดออก

ดูจากจี้หยกเจ้าแม่กวนอิมแล้ว เธอคิดว่าครั้งนี้ท่านประธานฉินน่าจะชอบนะ ยัยหวังหยุนนี่ลงทุนจริง ๆ เลยนะ

ใครจะรู้ว่า พอฉินจุนเห็นหยกเจ้าแม่กวนอิมในกล่องที่คุ้นเคย ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

จากนั้นก็ตบโต๊ะอย่างแรง！

เพล้ง！

โต๊ะน้ำชาที่อยู่ตรงหน้าถูกฉินจุนตบลงจนแตกกระจายเสียงดังเพล้งลั่นห้อง ทำเอาหวังหรุ่ยตกใจแทบช็อก

ยัยหวังหยุน บ้าไปแล้วจริง ๆ ！

ขโมยของของเขา เอามาใส่กล่องเพื่อนำมามอบเป็นของขวัญ？

สีหน้าของหวังหรุ่ยซีดขาวทันที ไม่คิดเลยว่าท่านประธานฉินจะโมโหทำลายข้างของขนาดนี้ ตีจนโต๊ะแตกเป็นเสี่ยง ๆ เลยทีเดียว

“ทะ ท่านประธานฉิน เป็นอะไรไปครับ ไม่ชอบของขวัญชิ้นนี้หรือคะ？”

แต่ต่อให้ไม่ชอบ ก็ไม่ควรโมโหขนาดนี้หรือเปล่า？

ฉินจุนชี้ไปที่ประตูแล้วเอ่ย

“บอกเธอว่าไสหัวไปซะ ต่อไปไม่ต้องส่งอะไรมาให้ผมอีก คุณก็ไสหัวไปด้วย！”

หวังหรุ่ยตัวสั่นเทาพยักหน้าระรัว

“ค่ะ ๆ ๆ”

พูดจบก็รีบวิ่งขาขวิดออกไปทันที หัวใจเธอเต้นระรัวจนแทบจะกระเด็นออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นท่านประธานฉินโมโหมากขนาดนี้

หวังหรุ่ยขับรถออกมาด้วยความโมโห พอกลับมาถึงบริษัทก็เห็นหวังหยุนอยู่ที่หน้าประตู

หวังหยุนที่มีสีหน้ากระวนกระวายใจรอคอยผลลัพธ์ ครั้งนี้ของขวัญของเธอดีขนาดนี้ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมั้ง？

แต่ไม่คิดเลยว่าหลังจากหวังหรุ่ยเดินลงจากรถมา สีหน้าของเธอดำทะมึน ดูแล้วท่าไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย

“รองผู้อำนวยการหวังเป็นยังไงบ้างคะ ท่านประธานของพวกคุณว่ายังไงบ้าง？”

หวังหรุ่ยเดินหน้ามุ่ยตรงเข้าบริษัทไปไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย

หวังหยุนรู้สึกมึนงงทันที รีบตามเข้าไปถาม

“รองผู้อำนวยการหวัง สรุปมันเป็นยังไงบ้างล่ะคะ คุณบอกฉันสิ？”

พอเห็นว่าหวังหรุ่ยเินเร็วมากจนเธอตามแทบไม่ทัน เธอจึงคว้าแขนของหวังหรุ่ยเอาไว้

ทันใดนั้นหวังหรุ่ยก็ระเบิดทันที หันกลับไปตบเข้าที่หน้าของหวังหยุนทันที

เพี๊ยะ！

พอเสียงดังขึ้น ใบหน้าของหวังหยุนก็มีรอยฝ่ามือแดง ๆ ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน

“รองผู้อำนวยการหวัง นี่คุณ……”

หวังหรุ่ยชี้หน้าด่าเธอหน้าดำหน้าแดง

“ไสหัวไปซะ！ต่อไปอย่ามาขอให้ฉันช่วยทำอะไรทั้งนั้น ท่านประธานของฉันบอกแล้วว่าต่อไปนี้เธอไม่ต้องส่งอะไรไปให้ท่านอีก ไสหัวไป！”

พูดจบ หวังหรุ่ยก็เดินเข้าตึกสำนักงานไปทันที

หวังหยุนได้แต่ยืนงงอยู่ที่หน้าบริษัท

นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้โมโหขนาดนี้？

หยกเจ้าแม่กวนอิมนั่นมีปัญหาหรือยังไง？