จู้หลินหลินอย่างเย็นชา “อาคะ คุณถุยน้ำลายใส่คนอื่นได้จริง ๆ คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น คุณก็พูดได้เต็มปากว่าหนูใส่ร้ายคุณอาเหรอคะ?”
หญิงชราขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เธอมองไปที่พี่หูและถาม
“จู้หมิงเป็นลูกชายของฉัน เขาจะจ้างแกมาทุบบ้านเราได้ยังไง?”
พี่หูกล่าวว่า “ได้ครับ เป็นจู้หมิงจริง ๆ ครับ เขาบอกให้ผมทำแบบนี้ เขาไม่ได้บอกว่าเหตุผลคืออะไร แต่เอายังเอาเงินไปทำสิ่งต่าง ๆ โดยไม่ถามว่าทำไม”
“นี่คือหลักฐานการโอนที่จู้หมิงโอนให้ผม ฉันไม่ได้แตะต้องสองแสนนี้เลย”
หลังจากพูดไปแล้ว พี่หูเปิดสลิปการโอนเงินธนาคาร และส่งให้กับพวกเขาดู
หญิงชราดูน่าเกลียดมากทันที เมื่อเห็นข้อมูลในบันทึกการโอน
“จู้หมิง!”
ใบหน้าของจู้หมิงราวกับตับหมู เขาก้มศีรษะลง และศีรษะปกคลุมไปด้วยเหงื่อที่เย็นยะเยือก
“แม่ครับ ผมขอโทษ มันเป็นแรงกระตุ้นของผม ผมสับสนครับแม่!”
ทุกคนในครอบครัวจู้เงียบ จู้หมิงทำเกินไปจริง ๆ เพื่อจัดการกับจู้หลินหลิน เขาจ่ายเงินตัวเองเพื่อเทน้ำสกปรกบนอาคารของเขา
ใบหน้าของหญิงชราจมลงราวกับน้ำ เธอหยิบไม้ค้ำ และเคาะไม้ที่ศีรษะของจู้หมิง
ทันใดนั้นหน้าผากของจู้หมิงก็เลือดก็ไหลอาบแก้มของเขา เขายืนอยู่ที่นั่น และไม่กล้าขยับ
“คุณย่า คุณอาเคยเล่นอุบายร้าย ๆ กับหนูไม่ใช่แค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งที่สองแล้วค่ะ เขาใช้กลอุบายร้ายกาจนี้ก่อนที่คุณจะกลับมา หนูหวังว่าคุณย่าจะเห็นได้อย่างชัดเจนนะคะ!”
หญิงชราเงียบไป ทุกวันนี้เกินเลยจริง ๆ หากเป็นการดิ้นรนภายในของพวกเขา หญิงชราก็มีเหตุผลที่จะพูดออกไป แม้ว่าจะลำเอียงต่อใครก็ตามก็ไม่เป็นไร
แต่ตอนนี้ จู้หมิงนี้กำลังทำลายผลประโยชน์ของตระกูลจู้ของพวกเขา เรื่องนี้มันแตกต่างออกไป ผู้คนจำนวนมากกำลังเฝ้าดู ถ้าจู้หมิงไม่ได้รับการลงโทษ เกรงว่าจะเป็นการยากที่จะโน้มน้าวผู้อื่น
แต่หญิงชราคนนั้นกลับลำเอียงจริง ๆ และทนไม่ได้ที่จะลงโทษอย่างรุนแรงเกินไป
“ฉันได้สอนบทเรียนแก่แกแล้วเมื่อครู่นี้”
“ในอนาคต นายรับประกันได้มั้ยว่าคุณจะไม่ขี้โกงอีก!?”
จู้หมิงพูดอย่างรวดเร็วว่า “แม่ครับ ไม่ต้องห่วง คราวนี้ผมจะจำไว้นาน ๆ เลยครับ และผมจะไม่ใช้กลอุบายแบบนี้อีก”
ใบหน้าของหญิงชราคลี่คลายเล็กน้อย และกล่าวว่า
“โชคดีที่แกไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับตระกูลจู้ของเรา มาทำกันเถอะ คราวนี้บริษัททั้งสามของเรารวมเข้าด้วยกัน และงานขนย้ายทั้งหมดจะเหลือให้นาย โอเคใช่มั้ย?”
“โอเคครับแม่ ผมจ่ายค่าขนย้ายให้เอง!”
หญิงชราพยักหน้า มองไปที่จู้หลินหลิน และถาม
“หลินหลิน เธอพอใจมั้ยถ้าฉันจัดการกับเขาด้วยวิธีนี้?”
ความพึงพอใจ?
แน่นอนไม่พอใจ
บริษัทขนย้ายมีค่าใช้จ่ายเท่าไร? หญิงชราตีไม้ค้ำยันเจ็บแค่ไหน? การเล่นกลอุบายของจู้หมิงเป็นกลอุบายที่น่าละอาย และเธอสามารถยกเลิกสถานะผู้ถือหุ้นของเขาได้โดยตรง
แต่คุณย่าทำให้ชัดเจนว่าเธอไม่ต้องการมีอคติ และจู้หลินหลินไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องพยักหน้า
“คุณย่าจัดการได้ดี หลินหลินชื่นชมค่ะ”
ทุกอย่างจบลงแล้ว และใบหน้าของหญิงชราก็คลี่คลายลงมาก “โอเค พวกเธอกลับไปเถอะ ช่วงเวลาที่เหลือ ไปทำธุระเถอะ”
…
ระหว่างทางกลับบ้าน หวังหยุนสาปแช่งอีกครั้ง แม้ว่าเธอจะไม่กล้าพูดอะไรต่อหน้าหญิงชรา แต่เธอก็รู้สึกไม่พอใจในใจเช่นกัน
จู้หลินหลินกลอกตา “เอาล่ะแม่ แม่ไม่อายที่จะพูดบ้างเหรอ!”
แม่คนนี้พอแล้วจริง ๆ พอเกิดอุบัติเหตุวิ่งเร็วกว่าใคร แต่ตอนนี้ไม่พอใจ
“แม่จะวิ่งหนี และเพิกเฉยต่อผู้อื่นได้ยังไงตอนเกิดเรื่อง? ถ้าวันนี้พี่เสี่ยวจุนได้รับบาดเจ็บจะเป็นยังไง!”
หวังหยุนส่งเสียงอย่างเย็นชา “ทำไมล่ะ ตอนนี้ถึงตาแกแล้วที่จะสอนฉัน ฉันเป็นแม่ของแกหรือเป็นแม่ของฉัน ฉันจะบอกแกให้ว่า ถ้าวันหนึ่งที่ฉันอยู่ อย่าได้คิดว่าจะอยู่กับนายฉินนั้นอย่างมีความสุข เด็กนั่น ไม่เจียมตัวเป็นหมาวัดมองเครื่องบิน!”
จู้หลินหลินพูดไม่ออก เธอเป็นแม่ด้วย เธออดไม่ได้จริง ๆ แต่ทัศนคติของเธอมองพี่เสี่ยวจุนผิดไปมาก
…
หลังจากกลับถึงบ้าน ฉินจุนได้รับโทรศัพท์จากป้ารองของเขา
“เสี่ยวจุน วันเกิดของเยว่เหยามะรืนนี้ มาสนุกกันมั้ย?”
“โอเคครับ ป้ารอง” ถุงบิสกิตที่หลินเยว่เหยาให้ฉินจุนก่อนหน้านี้ยังคงอยู่ที่เมิ่งเหวินกัง มีคำเชิญให้ไปงานวันเกิดอยู่ในนั้น ดังนั้นเขาจึงไม่เห็นด้วยซ้ำ และเขาไม่รู้
“อ่อ นายไม่ได้มากินข้าวที่บ้านนานแล้ว พรุ่งนี้มานี่ล่วงหน้า เยว่เหยามีแฟนแล้ว พรุ่งนี้เจอกันที่บ้านนะ”
“โอ้ จริงเหรอ?” เขาไม่นึกเลยว่าหลินเยว่เหยาจะพูดถึงแฟนหนุ่มของเธอ แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะค่อนข้างมั่นใจในตัวเอง แต่เธอก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉินจุน และเขาก็ยังหวังว่าเธอจะมีเวลาที่ดี
ถังหมิ่นกล่าวต่อ “เยว่เหยาบอกว่าปรมาจารย์ฉินก็เป็นแพทย์ด้วย ดูเหมือนว่าจะดีมาก นายอาจจะสามารถคุยกับเขาถูกคอ”
ฉินจุนตกตะลึง ปรามาจารย์ฉิน?
ในโลกการแพทย์ของตงไห่ มีปรมาจารย์ฉินคนอื่นด้วยเหรอ?
ทั่วประเทศ ผู้ที่เรียกได้ว่าเป็นปรมาจารย์ ล้วนแต่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์แผนจีนทั้งสิ้น มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น และหายาก
ในตงไห่ทั้งหมด และแม้แต่ในมณฑลฮั่นตงทั้งหมด มีเพียงคงฟานหลินเพียงคนเดียว ซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์แผนจีนที่อายุน้อยที่สุดในประเทศ
สำหรับฉินจุน เขาไม่มีข้อมูลเหล่านี้ เหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงถูกเรียกว่าเป็นอาจารย์ มันเป็นโดยแพทย์ผู้เฒ่าเหล่านั้นด้วยความเคารพมากกว่า
หลินเยว่เหยาดูเหมือนจะชื่นชมปรมาจารย์ฉินมาเป็นเวลานาน แต่ฉินจุนไม่ได้บอกตัวตนของเธอ เขาไม่รู้ว่าปรมาจารย์ฉิน ที่มาครั้งนี้ เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรือไม่
หลังจากนัดดเวลากับป้ารองแล้ว ฉินจุน ก็ไปที่เมืองเพื่อซื้อของขวัญ อย่างไรก็ตาม ลูกพี่ลูกน้องไม่สามารถไปมือเปล่าในวันเกิดของเธอได้
หลังจากวางสาย หลินเยว่เหยากลอกตาด้วยความโกรธ
“แม่คะ ถ้าฉินจุนต้องการมา ก็ปล่อยให้เขามาวันมะรืนนี้ พรุ่งนี้เขาจะมาทำอะไร?”
พรุ่งนี้เป็นวันพบปรมาจารย์ฉิน เธอไม่อยากยุ่งอีกเพราะฉินจุน
ถังหมิ่นกลอกตา “ให้ลูกพี่ลูกน้องของคุณมาช่วยเช็กด้วยนิดหน่อย แกไม่เคยเห็นปรมาจารย์ฉินมาก่อน หากแกไม่สังเกตให้ดี ฉันสามารถมั่นใจได้ยังไง?”
หลินเยว่เหยาพูดไม่ออก “เขาจะไปมองอะไรออก ปรมาจารย์ฉินเป็นหมอของเราที่น่าเคารพนับถือที่โรงพยาบาลของเรา แม้แต่ประธานเมิ่งก็เคารพเขา กับฉินจุนเขามีคุณสมบัติอะไรในการตัดสินคนอื่น เขาจะมาในวันพรุ่งนี้ ได้ ปล่อยให้เขาพูดน้อยลงดีกว่า”
หลังจากพูดจบ หลินเยว่เหยายังคงคุยกับปรมาจารย์ฉินด้วยโทรศัพท์มือถือของเธอ
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ปรมาจารย์ฉินก็เพิ่มเธอในวีแชทเมื่อคืนนี้ และบอกว่าเขาเพิ่งได้รับของขวัญจากเธอ เขารู้ว่าอีกไม่นานจะถึงวันเกิดเธอ และต้องการพบเขา
ทั้งสองคุยกันวันเดียวข้ามคืน หลินเยว่เหยาเหมือนเด็กผู้หญิงกำลังคิดถึงฤดูใบไม้ผลิ ชื่นชมปรมาจารย์ฉินเป็นอย่างมาก ตอนนี้พวกเขากำลังพูดคุยกันบนวีแชท ราวกับเป็นคู่รัก เมื่อพวกเขาคิดถึงการพบกันในวันพรุ่งนี้ หลินเยว่เหยารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
…
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น หลินเยว่เหยาตื่นก่อนหกโมงเย็นเพื่อแต่งหน้า แต่งตัวอย่างระมัดระวัง แล้วทักทายข้างนอก
ผลลัพธ์ปรมาจารย์ฉินไม่ได้รับ แต่เป็นฉินจุน
หลินเยว่เหยากลอกตา เสียเซลฟ์เล็กน้อย
“วันนี้สวยจัง” ฉินจุนชมอย่างเป็นกันเอง
หลินเยว่เหยาอารมณ์ดีในวันนี้ และหายากที่เธอจะไม่โกรธฉินจุน
“ถือว่านายมีแววในดวงตา อีกเดี๋ยวปรมาจารย์ฉินจะมา ถ้านายมีเรื่องอะไรด้านการแพทย์ เตรียมตัวให้ดี รีบถาม อย่าซ่อนมันไว้ โอกาสแบบนี้หาได้ยากมาก”
