ผู้รักษาสุดแกร่ง – ตอนที่ 163 ใครสนใจสิ่งของของคุณ

นี่คือกิจวัตรประจำวันของฉินเฟิง เขาไม่ยอมรับหรือปฏิเสธ แต่ยังรักษารูปลักษณ์ที่ถ่อมตน ทำให้ผู้คนมีท่าทีและฝึกฝนตนเอง ดังนั้นหลินเยว่เหยาจะถูกหลอกในไม่ช้า

อย่างไรก็ตาม การใส่ร้ายแบบนี้ ย่อมมีแรงจูงใจซ่อนเร้น

ไม่ว่าจะโกงเงินหรือนอกใจ และหลินเยว่เหยามีทั้งคู่

แม้ว่าความสัมพันธ์กับหลินเยว่เหยาจะไม่ค่อยดีนัก แต่เธอก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉินจุน และเป็นลูกสาวของป้ารอง ดังนั้นเขาจะไม่นั่งดูเฉยๆ

ฉินจุนตบฉินเฟิงบนไหล่ และพูดอย่างเย็นชาด้วยความแข็งแกร่งในมือของเขา

“อย่าคิดผิดจะดีกว่า ไม่งั้นจบไม่สวย”

ไหล่ของฉินเฟิงกำลังดิ้นรน ใบหน้าของเขาซีด และมีเหงื่อเย็นไหลออกมาจากหน้าผากของเขา เขาไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะมีความแข็งแกร่งขนาดนี้ เป็นไปได้ไหมที่เขาฝึกฝนศิลปะการต่อสู้?

“ผม ผมรู้ …”

ฉินจุนไม่กล้าที่จะอยู่อีกต่อไป และลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “เยว่เหยา ผมยังมีสิ่งที่ต้องทำ ผมจะไปเดี๋ยวนี้!”

หลังจากพูดจบ ฉินจุนก็หนีไปทันที

เมื่อหลินเยว่เหยาได้ยินเสียง และรีบวิ่งไป ฉินเฟิงได้ปิดประตูแล้วและจากไป

หลินเยว่เหยาดูว่างเปล่า แล้วขมวดคิ้ว ใบหน้าของเธอน่าเกลียดเล็กน้อย

“ฉินจุน นายบอกเขาว่าอะไร ทำไมปรมาจารย์ฉินถึงไปเร็วนัก?”

ฉินจุนยิ้ม “ฉันไม่ได้พูดอะไร แค่คุยกันเฉย ๆ ”

“แค่คุยกันเฉย ๆ? เมื่อกี้ที่ฉันยังอยู่ตรงนี้มันยังดีอยู่เลย ทำไมนายคุยเฉย ๆ เขาก็ไปแล้ว? นายพูดอะไรกันแน่!”

หลินเยว่เหยาโกรธเล็กน้อย และน้ำเสียงของเธอก็ไม่ค่อยเป็นมิตรอีกต่อไป

ฉินจุนส่ายหัว “ฉันไม่ได้พูดอะไรจริง ๆ คนแบบนี้ เธอติดต่อกับเขาให้น้อยลงจะดีกว่านะ”

ชามในมือของหลินเยว่เหยากระแทกกับพื้น และพูดอย่างโกรธจัด

“ฉินจุน! นายบ้าเหรอ มันเป็นเรื่องของฉันที่ฉันยินดีจะติดต่อด้วย มันต้องให้นายเข้ามายุ่งรึไง ฉันใจดีชวนนายมากินข้าวด้วย และก็หาเรื่องเดือดร้อนให้ฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า นายมันบ้า!”

ฉินจุนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “เธอจะรู้ในภายหลัง”

ฉินเฟิงเป็นคนโกหก แต่หลินเยว่เหยาอุปทานแล้ว ฉันเกรงว่าเธอจะไม่เชื่ออยู่ดี

ฉินจุนหยิบกล่องของขวัญจากกระเป๋าของเขา แล้ววางลงบนโต๊ะ

“นาฬิกาเรือนนี้เป็นของขวัญสำหรับเธอ ตัวชี้นี้มีปุ่มพิเศษ กดสามครั้งแล้วฉันจะได้รับสัญญาณความทุกข์ หากเธอตกอยู่ในอันตราย ฉันสามารถช่วยเธอได้”

“ใครสนเรื่องของนาย!”

หลินเยว่เหยาหยิบนาฬิกาขึ้นมา และโยนลงไปที่พื้น!

“ออกไป ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”

หลินเยว่เหยาโกรธจริง ๆ โอกาสครั้งก่อนที่จะพบกับปรมาจารย์ฉินถูกทำลายโดยฉินจุน แต่เธอไม่ได้หมายความอย่างนั้นมาก่อน และหลินเยว่เหยาไม่สามารถพูดอะไรได้

แต่คราวนี้ ฉินจุนจงใจ! หลินเยว่เหยาให้อภัยไม่ได้!

ฉินจุนถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และออกจากบ้านของป้ารอง

หลินเยว่เหยามองไปที่ห้องว่าง และนั่งบนโซฟาด้วยท่าทางหดหู่บนใบหน้าของเธอ

ถังหมิ่นยืนดูฉากนี้ ขมวดคิ้ว และพูดว่า

“เยว่เหยา ใจเย็น ๆ เธอไม่คิดว่าปรมาจารย์ฉินมีอะไรผิดปกติเหรอ?”

หลินเยว่เหยาขมวดคิ้ว “มีปัญหาอะไรคะ?”

“ฉันเพิ่งไปตรวจที่โรงพยาบาลเมื่อวานนี้ หมอบอกว่าฉันเป็นโรคความดันเลือดต่ำ น้ำตาลในเลือดต่ำ และขอให้ฉันกินของหวานเพิ่ม แต่ปรมาจารย์ฉินตรวจชีพจรฉันเมื่อกี้นี้ และเขาก็พูดจริง ๆ ว่า ว่าฉันเป็นโรคความดันโลหิตสูง”

การแสดงออกของหลินเยว่เหยาเปลี่ยนไปเล็กน้อย “นี่ … อาจจะเป็นมือที่เย็น การวินิจฉัยชีพจรผิดพลาด อย่างไรก็ตาม มันคือแพทย์แผนจีน ยังคงมีอัตราการยอมรับข้อผิดพลาดบางอย่างสำหรับการวินิจฉัยชีพจร”

ถังหมิ่นถอนหายใจ “เธอโน้มน้าวตัวเองด้วยคำพูดเหล่านี้อยู่เหรอ?”

หลินเยว่เหยาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “การผ่าตัดทั้งสองของปรมาจารย์ฉินนั้นเป็นของจริง ทุกคนในโรงพยาบาลของเรากำลังลือกันไปทั่ว แม้แต่ผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็เคารพเขา สิ่งนี้สามารถเป็นของปลอมได้เหรอคะ?”

ถังหมินส่ายหัว “แกไม่รู้เรื่องนี้ แต่แกอาจเข้าใจพี่เสี่ยวจุนผิด”

“เข้าใจเขาผิดเหรอ เขามาเพื่อสร้างปัญหาหนูโดยตั้งใจ!”

ถังหมินกลอกตา

“จงใจสร้างปัญหาให้แก?” ถังหมิ่นหยิบนาฬิกาขึ้นมาบนพื้น แล้วยื่นให้ “ดูนาฬิกาเรือนนี้ที่เสี่ยวจุนซื้อให้สิ เขาจงใจสร้างปัญหาให้แกเหรอ?”

หลินเยว่เหยาหยิบนาฬิกาขึ้นมา และตกใจ

“Rolex?”

นี่คือนาฬิกา Rolex รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นสำหรับสุภาพสตรี ราคาเดิมน่าจะมากกว่าสองแสนหยวน ของขวัญราคาแพงขนาดนี้?

เมื่อครู่หลินเยว่เหยาทำตกลงไปที่พื้นอย่างแรง นาฬิกาเรือนนี้ไม่ได้เสียรูปเลย ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน เห็นได้ชัดว่าคุณภาพดีมาก และแน่นอนว่าไม่ใช่สินค้าที่มีข้อบกพร่อง

และการถือไว้ในมือก็มีผิวสัมผัสที่ละเอียด และเพชรข้างในก็เปล่งประกายด้วย

หลินเยว่เหยายังคงไม่เชื่อ “แม่คะ เครื่องตรวจจับเงินตัวน้อยของแม่อยู่ที่ไหน?”

เธอหยิบตะเกียงอัลตราไวโอเลตขนาดเล็กจากถังหมิ่น และถ่ายภาพที่หน้าปัดของนาฬิกา และพบว่าเพชรข้างในเปล่งประกาย

เป็นการตรวจจริง!

เพชรเป็นของจริง นาฬิกาก็ต้องเป็นของจริงด้วย

ฉินจุนคนนี้จะให้ของขวัญราคาแพงกับเธอจริง ๆ เหรอ?

“แม่ครับ เปิดคลินิกได้กำไรมากไหม”

ถังหมิ่นส่ายหัว “ถามหน่อย เธอเป็นหมอเหรอ พี่ชายของเธอคงใช้เงินเก็บไปมากมายเพื่อซื้อของขวัญให้เธอ เธอจะปฏิบัติต่อเขาแบบนี้ได้ยังไง?”

หลินเยว่เหยารู้สึกอับอายเล็กน้อยกับสิ่งที่ถังหมิ่นพูด แต่ก็ยังแข็งทื่ออยู่เล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้น เขาก็ไม่สามารถทำให้ปรมาจารย์ฉินกลับไปได้ …”

หลังจากลังเล หลินเยว่เหยาสวมนาฬิกาที่ฉินจุนมอบให้เธอ หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ส่งข้อความวีแชทถึงฉินจุน

“พรุ่งนี้วันเกิดฉัน ปรมาจารย์ฉินเชิญคณบดีและหัวหน้าผู้เชี่ยวชาญของโรงพยาบาลใหญ่ ๆ มาที่นี่ ดังนั้นนายต้องมาที่นี่ด้วย”

…

กลับบ้าน ฉินจุนได้รับวีแชท และทันใดนั้นก็เยาะเย้ย

เชิญปรมาจารย์ฉิน?

นั่นคือฉินเฟิงหรือไม่?

แม้จะมีทักษะทางการแพทย์ของแมวสามขา เขาสามารถเชิญผู้อำนวยการโรงพยาบาลใหญ่ ๆ ได้หรือไม่? มันไร้สาระ

ลืมมันไปเถอะ ในเมื่อหลินเยว่เหยาต้องการมีงานเลี้ยงวันเกิด ให้เขามาเถอะ

ด้วยเหตุนี้ ฉินจุนจึงหยิบโทรศัพท์ออกมา และโทรหาเมิ่งเหวินกัง

“ศิษย์น้อง สั่งอะไรว่ามา”

“พรุ่งนี้ลูกพี่ลูกน้องของฉันหลินเยว่เหยา จะมีวันเกิดของเธอที่โรงแรมจื่อจิงฮวา นายจะช่วยฉันเชิญคณบดีและผู้เชี่ยวชาญจากโรงพยาบาลใหญ่ ๆ ได้มั้ย?”

“ตกลง!”

…

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น หลินเยว่เหยาเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่เช้า และมาที่โรงแรมจื่อจิงฮวา ผู้อำนวยการและผู้นำของโรงพยาบาลใหญ่ ๆ ต่างก็มาทีละคน จนทำให้เธอปลื้มใจ

“ผู้อำนวยการจาง! คุณก็มาด้วย ขอบคุณมากนะคะ!”

“ผู้อำนวยการหลิว ขอบคุณสำหรับของขวัญค่ะ”

“…”

ผู้นำของโรงพยาบาลที่ไม่ได้พบเห็นในวันธรรมดา ต่างก็มาฉลองวันเกิดของหลินเยว่เหยา และนำของขวัญล้ำค่ามากมายมาให้หลินเยว่เหยา น่าประหลาดใจจริง ๆ

ความเข้าใจผิดของปรมาจารย์ฉินเมื่อวานนี้ ก็หายไปอย่างสมบูรณ์

ถ้าปรมาจารย์ฉินเป็นคนที่เสียชื่อเสียงไปจริง ๆ จะมีคนมาเชียร์เขามากมายขนาดนี้ได้ยังไง?