การรังแกหวังตงเสวี่ยนี้ หลิวผิงผิงเป็นผู้บงการแต่เพื่อนร่วมชั้นเหล่านี้ก็ไม่สามารถหนีไปได้
เมื่อฉินจุนยืนอยู่ที่นั่นพวกเขารู้สึกกลัวทุกคนตัวสั่นและไม่กล้าพูดอะไร
“ตบตัวเองเดี๋ยวนี้ ถ้าฉันไม่ได้บอกให้หยุดก็ห้ามหยุด”
หลังจากที่ฉินจุนพูดจบเพื่อนร่วมชั้นหญิงก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและจากนั้นก็เริ่มตบใบหน้าของพวกเธอทีละคน
เมื่อเทียบกับหลิวผิงผิงและเพื่อนของเธอการตบนี้เป็นการลงโทษที่ค่อนข้างเบา
หลิวผิงผิงซึ่งนอนอยู่ข้างนอกดูน่าเกลียดมาก รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหานายน้อยคุน
“นายน้อยคุน! ฉันถูกทำร้าย รีบเรียกคนมาที่โรงเรียนเดี๋ยวนี้เลย!”
เมื่อนายน้อยคุนได้ยิน เขาก็รีบตบรับทันที
หลิวผิงผิงนั่งลงกับพื้นราวกับว่าเธอกำลังนอนอยู่บนพื้นเธออยากจะตายด้วยความเจ็บปวด
แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังกัดฟันและพูดอย่างชั่วร้าย
“หวังตงเสวี่ย! พวกแกรอดูอีกไม่นานหรอก พวกแกได้เจอดีแน่!”
ฉินจุนกอดหวังตงเสวี่ยและเดินผ่านพวกเขาไป
“ได้สิ แล้วฉันจะรอ”
หลังจากพูดแล้วฉินจุนก็พาหวังตงเสวี่ยเข้าไปในรถ
ไม่กี่นาทีต่อมารถตู้ก็มาจอดที่ประตู ประตูเปิดออกและผู้ชายที่ดุร้ายสองสามคนก็เดินลงมาจากรถตู้นำโดยนายน้อยคุนซึ่งก่อนหน้านี้เคยนั่งกับฉินจุนในร้านอาหาร
เมื่อเห็นหลิวผิงผิงถูกทำร้ายอย่างรุนแรงนายน้อยคุนก็โกรธจัด
“แม่งเอ้ย! ไอ้สารเลว แกกล้าที่จะแตะต้องผู้หญิงของฉัน แกมันรนหาที่ตาย!”
เมื่อเสียงลดลงคนไม่กี่คนก็ล้อมฉินจุนทันที
และนั้นมันก็เป็นสังคมอันธพาลและอารมณ์ของนักเรียนแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ทันทีที่คนเหล่านี้ปรากฏตัว นักเรียนโดยรอบก็ถอยกลับทันทีและไม่กล้าเข้าใกล้
นักเลงในกลุ่มนั้นคนหนึ่งรู้สึกคุ้นๆกับฉินจุน แต่เขาไม่กล้าที่จะคิดไปเอง เขาก้าวถอยหลังอย่างเงียบ ๆ ถ่ายรูปด้วยโทรศัพท์และส่งไปให้หลงอี้ฮุย
“ท่านหลง คนผู้นี้ดูคุ้นๆ ท่านดู…”
หลงอี้ฮุยโทรมาทันที
“นี่มันอาจารย์ฉิน พวกแกรนหาที่ตายหรือ!”
สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน อาจารย์ฉิน? คนที่ท่านหลงเรียกว่าอาจารย์ฉิน มันไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถจะเทียบเทียมได้
เมื่อได้ยินดังนั้น เขาก็รีบถอยห่างจากที่นี่ทันที
ผู้คนที่นายน้อยคุนพามานั้น ต่างคนต่างปลีกวิเวก และพวกเขาก็กระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบ ดังนั้นต่อให้เขาจะพูดอะไรก็ไม่มีประโชน์ พวกเขารีบวิ่งหนีไป โดยไม่สนใจว่าพวกเขาจะเป็นหรือตายแล้ว
หากหาเรื่องอาจารย์ฉิน คนเหล่านี้อาจจะจบเห่ที่นี่ก็ได้
เมื่อเห็นใครบางคนวิ่งหนี นายน้อยคุนก็ถอนหายใจอย่างเย็นชา พวกอันธพาลกลุ่มนี้ไม่มีความจงรักภักดีเอาซะเลย เอาเงินไปแล้ว ก็วิ่งหนีเนี้ยนะ? เรื่องนี้มันน่าขำซะจริง
กลุ่มคนหลายคนล้อมรอบคนๆเดียว แต่กลับกลัวคนแค่คนเดียวเนี้ยนะ?
นายน้อยคุนรีบช่วยหลิวผิงผิงอย่างรวดเร็ว
“ไอ้หมา กล้าแตะต้องผู้หญิงของฉัน ถ้าแกไม่คุกเข่าให้ฉันร้อยรอบ ฉันจะฆ่าแก!”
ไม่นานหลังจากที่นายน้อยคุนพูดจบ ทันใดนั้นก็มีรถสองคันเข้ามา รถแลนด์โรเวอร์หนึ่งคันและโตโยต้าอีกคัน
ทั้งหมดเป็นรถวิบากและส่งเสียงแหลมด้วยความเร็วที่รวดเร็วมากๆและหยุดอยู่ที่ประตูโรงเรียน
เมื่อประตูเปิดออก ก็มีคนกระโดดลงจากรถอย่างรวดเร็ว เขาสวมชุดสูทสีดำและแว่นกันแดด ดูแล้วเป็นคนมีฐานะ รีบก้าวยาวๆเข้ามาที่จุดนั้นทันที และบนหน้าผากของเขาก็เหงื่อหยดลงมา
เมื่อเดินไปหาฉินจุน หลงอี้ฮุยรีบก้มศีรษะลงและกล่าวว่า “อาจารย์ฉิน ขอโทษด้วยเป็นเพราะการจัดการที่ไม่เรียบร้อยของฉัน ที่ทำให้เจ้าพวกเล็กน้อยพวกนี้มากรบกวนอาจารย์ได้ ”
ออร่าของหลงอี้ฮุยนั้นแข็งแกร่งกว่าพวกอันธพาลมาก
แต่นายน้อยคุนขมวดคิ้วและตะโกนขึ้น
“แกเป็นใครอีกหวะ มาทำอะไรที่นี่?”
หลงอี้ฮุยหันไปและมองนายน้อยคุนอย่างเย็นชา
“ไม่รู้จักฉันใช่ไหม?”
นายน้อยคุนถอนหายใจอย่างเย็นชาและกล่าวว่า”ตัวละครไร้ค่าอย่างแกคู่ควรที่ฉันจะรู้จักงั้นหรือ?”
หลงอี้ฮุยกระตุกปาก กำหมัดแน่น และกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง
ทันใดนั้นก็มีอีกคนลงมาจากรถ
“ฉันต้วนเป่าตง คู่ควรที่คุณจะรู้จักหรือยัง?”
เมื่อเสียงนั้นเงียบไป และคนบนรถโตโยต้าก็ลงมาสองสามคน
“และฉัน เพ่ยเหลียง!”
ทันใดนั้น พวกอันธพาลที่ล้อมรอบฉินจุนก็พากันตกตะลึง
พี่ตง บอสเพ่ย!
นี่มันท็อปไลน์อะไรกันเนี่ย!
ก็เหมือนกับความรู้สึกเวลาที่บริษัทอีคอมเมิร์ซธรรมดาเห็นหม่าหยุน ก็ตกใจและพูดไม่ออก
แม้ว่านายน้อยคุนจะไม่ใช่คนในวงการนักเลง แต่เขาก็เคยได้ยินชื่อต้วนเป่าตงและบอสเพ่ยอยู่บ้าง เขาพูดด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย
“พี่ตง บอสเพ่ย นี่พวกคุณ…”
ทั้งสองไม่สนใจเขา แต่เดินตรงไปที่ฉินจุนและกล่าวด้วยความเคารพ
“อาจารย์ฉิน! ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?”
เกี่ยวกับเรื่องนี้หวังตงเสวี่ยก็เดินลงจากรถและสวมเสื้อผ้าของฉินจุนแม้ว่าน้ำตาของเธอจะยังไหลอยู่ก็ตาม
“พี่ฉิน ฉันสบายดี เรื่องนี้พวกเราปล่อยไปเถอะ?”
ฉินจุนหันไปมองและชี้ไปที่หวังตงเสวี่ยและกล่าวว่า
“นี่คือแฟนของฉัน และฉันหวังว่าเธอจะไม่ได้รับบาดเจ็บแบบนี้อีก”
น้ำเสียงที่ไม่ดีของฉินจุนทำให้ต้วนเป่าตงและเพ่ยเหลียงตกใจ และพูดอย่างรวดเร็วและพูดด้วยความเคารพ
“ครับ!”
หลังจากพูดแล้วต้วนเป่าตงและเพ่ยเหลียงก็หันไปและสั่งลูกน้องของพวกเขาทันที
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทุกวันจัดคนสี่คนประจำที่ประตูโรงเรียน ผลัดกันปกป้องแฟนท่านฉิน หากมีอะไรเกิดขึ้น ฉันจะเก็บพวกแกมาถามเรียงตัว! ”
“ครับ!”
หลังจากพูดจบ ต้วนเป่าตงมองดูผู้คนที่ยืนอยู่รอบๆ ฉินจุนอย่างเย็นชาและขมวดคิ้ว
“พวกขยะ ยังจะยื่นนิ่งอยู่ที่นี่อีก?”
พวกอันธพาลสั่นสะท้านตกใจและรีบวิ่งหนีไปทันที
ต้วนเป่าตงหยิบไม้กอล์ฟส่วนตัวออกมาจากท้ายรถ เดินขึ้นไปหานายน้อยคุนแล้วตีอย่างดุเดือด
เสียงแตกร้าวขอร่างกาย
“อ๊ะ!!”
นายน้อยคุนกรีดร้องและคุกเข่าลงกับพื้น แม้ว่าต้วนเป่าตงจะไม่เก่งเท่าฉินจุน แต่เขาก็เป็นครอบครัวฝึกหัด ในขณะนี้เขาเกือบจะฆ่านายน้อยคุนแล้ว นายน้อยคุนรู้สึกว่าต้นขาของเขาถูกหักและเขาก็นอนอยู่บนพื้นและกรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำอีก
“กล้ายั่วโมโหอาจารย์ฉินงั้นเหรอ?”
“ฉันผิดแล้ว ฉันผิดไปแล้ว ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว!”
ฉินจุนเดินขึ้นไปหาเขา ยกเท้าขึ้นและเหยียบหัวของนายน้อยคุนและพูดขึ้นอย่างเย็นชา
“คุกเข่าลง ถ้าไม่คำนับฉันร้อยครั้ง ฉันจะฆ่าแก ”
นี่เป็นคำพูดที่นายน้อยคุนเพิ่งพูดไปเมื่อกี้ ท่าทางของนายน้อยคุนนั้นน่าสมเพชมาก แต่เขาทำได้แค่กัดฟันและคุกเข่าลงกับพื้น และเริ่มคำนับ
ในขณะที่นายน้อยคุณคำนับอยู่ ดวงตาของฉินจุนก็กวาดไปทั่ว มองดูฝูงชนและพูดอย่างเย็นชา
“รู้หรือไม่รู้ วันนี้ก็ได้ยินแล้ว ฉันเป็นแฟนของหวังตงเสวี่ย ถ้ามีใครกล้ารังแกเธออีก ฉันสัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้รอดไปได้อย่างแน่นอน!”
หลังจากพูดจบ ฉินจุนก็เดินไปหาหลิวผิงผิงและเพื่อนๆหยิบเข็มเงินสามอันออกมาแล้วแทงไปที่หัวเข่าของขาขวาของพวกเธอ
ทันใดนั้นทั้งสามสาวก็กรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่าออกมาอย่างเจ็บปวด
