หวังตงเสวี่ยคุยกับฉินจุนอย่างมีความสุข เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย เธอหัวเราะอย่างเคอะเขิน ความโมโหก็ผ่านไป
เว่ยเจี้ยนจวินเยาะเย้ย “พี่ฉินคนนี้ ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ได้ให้เครื่องประดับกับแฟนมากนัก จะให้นาฬิกาปลอมสำหรับผู้หญิงไม่ได้หรอกนะ คุณต้องมีเครื่องประดับให้ดูดีอยู่เสมอ”
หวังตงเสวี่ยโบกมือ “ไม่ต้อง ๆ ฉันไม่ชอบเครื่องประดับมากนักหรอก”
ถังโหรวกล่าวว่า “ทำไมผู้หญิงถึงไม่ชอบเครื่องประดับล่ะ ตงเสวี่ยเธอไว้หน้าของเขาไว้ใช่ไหม ไม่จำเป็นหรอก พวกเราทั้งหมดเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ใครจะสามารถดูถูกใครได้ล่ะ?”
“สามีฉันขายเครื่องประดับ เพราะฉะนั้น หากมีสินค้าที่ชำรุด ของราคาพิเศษ หรือของขวัญ ฉันจะเก็บไว้ให้เธอนะ ประหยัดเงินด้วย ลองพิจารณาดูก็แล้วกัน”
สิ่งที่ถังโหรวพูดนั้นเรียกได้ว่าประชดประชัน ถ้าคุณซื้อเครื่องประดับ ก็ดี เมื่อหวังตงเสวี่ยซื้อเครื่องประดับ เธอต้องซื้อสินค้าที่มีข้อบกพร่องและข้อเสนอพิเศษได้แค่นั้นไม่ใช่เหรอ?
มันไม่มากเกินไปใช่มั้ย?
เพื่อนของเธอหลายคนอารมณ์เสียเล็กน้อย และพวกเขาจ้องมองพวกเขา ราวกับว่าพวกเขากำลังจะต่อสู้
ฉินจุนยิ้มจาง ๆ “เครื่องประดับเป็นสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวัน ไม่จำเป็นต้องส่งเป็นพิเศษ ถ้าคุณชอบ สามารถให้ได้ทุกเมื่อ”
หลังจากฉินจุนพูดจบ ถังโหรวก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ใครที่คุยโม้ไม่ได้ ให้ส่งไปเมื่อไรก็ได้ คิดว่ามันจะง่ายเหมือนหยิบขวดน้ำตามข้างถนนรึไง?”
หลังจากพูดจบ ถังโหรวเตะถุงพลาสติกของฉินจุนลงบนพื้น
เตะแบบนี้ก็ดีเช่นกัน เพราะมันทำให้ของที่อยู่ในกระเป๋ากระเด็นออกมาด้วย แต่อันเป็นกล่องเครื่องประดับเล็ก ๆ ที่ประณีต
เมื่อเห็นกล่องเครื่องประดับเหล่านี้ ทุกคนก็ตกตะลึง
“นี่คืออะไร?”
ฉินจุนหยิบถุงพลาสติกออกมาวางบนโต๊ะ และเห็นว่ามีกล่องเครื่องประดับขนาดใหญ่และเล็กอยู่ข้างใน
“ฉันได้ยินมาว่าเพื่อน ๆ ของตงเสวี่ยใจดีกับเธอ เพื่อแสดงความขอบคุณ ฉันจะให้ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ แก่คุณ เพื่อให้เกียรติ”
ถึงตอนนี้ทุกคนต่างตกใจ ปรากฏว่าของขวัญเหล่านี้ไม่ใช่ของหวังตงเสวี่ย แต่สำหรับเพื่อนร่วมชั้นของเธอ?
พวกเขามีส่วนแบ่งจริงเหรอ?
หวังตงเสวี่ยยิ้มและพูดว่า “ตอนที่ฉันมาเรียนพวกเธอดูแลฉันดีมากจริง ๆ ค่ะ แต่ว่าเงื่อนไขของฉันไม่ดีนัก จะเลี้ยงข้าวพวกเธอมันก็ยากสำหรับฉัน ของเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้พวกเธอรับไว้นะ พวกเราเป็นเพื่อนกัน”
ถิงถิงยิ้มและปรบมือ “ให้เราเหรอ สุดยอดมาก!”
เว่ยเจี้ยนจวินเยาะเย้ย “มันเป็นแค่เครื่องประดับปลอม เธอมีความสุขมากเลยเหรอ?”
เสี่ยวยวี่แค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา “ของปลอมแล้วมันทำไมล่ะ ถึงเป็นของปลอมฉันก็ไม่เคยเห็นเธอส่งของแบบนี้ให้เพื่อนเลยสักครั้ง”
เว่ยเจี้ยนจวินแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา “ฉันไม่สนที่จะให้ของขวัญปลอม”
ฉินจุนหยิบกล่องเครื่องประดับออกมา แล้วยื่นให้ทีละชิ้น
หลังจากหยิบออกมาสามอันก่อน ถิงถิง เสี่ยวยวี่และอาชูแทบรอไม่ไหวที่จะเปิดพวกมัน
“แม่เจ้า!”
ทันทีที่ถิงถิงเปิดกล่อง เธอก็ตกใจ ภายในกล่องของเธอมีสร้อยข้อมือประดับเพชร แต่ละเม็ด ๆ มีมากกว่าห้าสิบขึ้นไป เกือบจะหนึ่งกะรัตแล้ว ทั้งเส้นนี้ หลายสิบเม็ด ระยิบระยับจนแทบจะลืมตาไม่ได้
“นี่คือเพชรแท้เหรอ เพชรปลอมจะเฉิดฉายแบบนี้ไม่ได้แน่!”
เว่ยเจี้ยนจวินขมวดคิ้ว เขาดูเหมือนเพชรจริง ๆ ไม่รู้จริง ๆ ว่าเด็กคนนี้ได้ของปลอมที่เหมือนจริงมาจากไหน
ต่อมา เสี่ยวยวี่เปิดกล่องที่สอง ที่มีสร้อยคออยู่ข้างใน
ห่วงโซ่แพลตตินั่มที่มีเพชรห้าเม็ดอยู่ข้างใต้
อันเล็ก ๆ สี่อันอยู่ด้านข้างเหมือนกระดาษฟอยล์ และเพชรสีชมพูขนาดเท่าเล็บมือก็ห้อยอยู่บนนั้น แพรวพราวมาก
“ชมพู … เพชรชมพู?”
อันใหญ่ขนาดนี้ พูดอย่างน้อยก็ต้องมีสองกะรัตได้
ในบรรดาเพชรหลาย ๆ เม็ด เพชรสีชมพูมีราคาแพงที่สุด เพชรสีชมพูเม็ดโต ๆ แบบนี้ต้องมีค่ามากใช่มั้ย?
และที่สำคัญคือ เพชรสีชมพูนี้ดูใส ๆ แวววาว ดูไม่เหมือนของปลอมเลยเหรอ?
เพชรชนิดพิเศษนี้แยกแยะได้ง่ายกว่าเพชรทั่วไปมาก และคุณสามารถบอกได้ว่า เป็นเพชรแท้หรือปลอมในชั่วพริบตา
อาชูยังเปิดกล่องเครื่องประดับของเขา ซึ่งมีสร้อยข้อมือสีเขียวมรกต
ผู้หญิงอาจไม่ค่อยรู้จักเพชร ทอง และเงินมากนัก แต่สามารถเห็นกำไลได้
สร้อยข้อมือนี้ใสดุจคริสทัล ปราศจากสิ่งเจือปน ดูเหมือนหยกราคาแพงมาก ซึ่งมีค่ามาก
เรื่องแบบนี้แม้แต่คนทั่วไปก็ยังเห็นว่ามันเป็นเรื่องจริง มันเป็นเรื่องจริงโดยธรรมชาติ
ทุกคนตกใจทันที ที่ของขวัญทั้งสามนี้ถูกนำออกไป
“ตงเสวี่ย นี่แพงเกินไปรึเปล่า?”
หวังตงเสวี่ยไม่ได้คาดหวังว่าฉินจุนจะซื้อของขวัญราคาแพงเช่นนี้ เขาจะจ่ายความโปรดปรานนี้ได้อย่างไร
ฉินจุนยิ้ม “มันไม่มีค่าอะไรเลย ตราบใดที่พวกคุณชอบมัน”
“ฉันชอบมัน แน่นอนฉันชอบมันมาก!”
“เฮ้ ตงเสวี่ย พวกเราอ่า พวกเราก็ดีกับเธอนี่เนอะ!” เด็กผู้หญิงข้าง ๆ อิจฉาเล็กน้อย
หวังตงเสวี่ยยิ้ม “คุณก็มีส่วนแบ่งเช่นกัน”
เธอรับกระเป๋าโดยตรง และส่งไปทีละชิ้น หวังตงเสวี่ยส่งให้ทุกคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเธอมาก่อน
แต่คนที่ช่วยถังโหรวพูดด้วยความเห็นถากถางดูถูกที่หวังตงเสวี่ยวและฉินจุน ในตอนนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้
หลังจากที่ทุกคนเปิดดูก็ไม่ผิดหวัง ทุกคนประหลาดใจ เครื่องประดับทุกชิ้นมีมูลค่ามหาศาล นับประสาอะไรมันต้องมากกว่าห้าหมื่นหยวนอย่างแน่นอน
ด้วยเครื่องประดับมากมาย แฟนหนุ่มของหวังตงเสวี่ยคนนี้รวยเกินไปแล้วใช่มั้ย?
“หือ? ยังมีอีก …”
หวังตงเสวี่ยเปิดเครื่องประดับชิ้นพิเศษ และเห็นข้างในเป็นสร้อยคอเพชรสีน้ำเงิน ซึ่งคล้ายกับสร้อยคอที่สวมบนคอของถังโหรว ยกเว้นว่ามันสว่างกว่า มีสีที่ดีกว่า และมีขนาดใหญ่กว่า
“แบบพิเศษนี่?”
หวังตงเสวี่ยมองไปที่ฉินจุน และถาม
ฉินจุนมองไปที่กล่อง และพูดว่า
“อ้อ นี่ควรเป็นของขวัญน่ะ เก็บไว้ไปที่บ้าน เอาไปให้คุณน้าก็ได้”
จู่ ๆ บรรยากาศในห้องส่วนตัวก็แปลกไป
ให้เอากลับบ้าน …
ในขณะนี้ ทุกคนต่างจ้องมองไปที่สร้อยคอที่คอของถังโหรว
ในอดีตถังโหรวเสียดสีว่าฉินจุนสามารถซื้อผลิตภัณฑ์ที่มีตำหนิหรือข้อบกพร่องได้เท่านั้น แต่ตอนนี้ ของที่เขาซื้อมาได้ดีกว่าเขาอย่างมาก!”
น่าเสียดายที่ถังโหรวประโคมอย่างมากในตอนนี้ และพายุแห่งการให้ของขวัญก็เหมือนกับการขอแต่งงาน ด้วยเหตุนี้ ของขวัญฟรีจากถุงของฉินจุนจึงมีราคาแพงกว่าของตนเอง!
ใบหน้าของถังโหรวซีดเซียว
“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้! นายไปเอาอัญมณีพวกนี้มาจากไหน!”
เว่ยเจี้ยนจวินหยิบกล่องเครื่องประดับขึ้นมาบนโต๊ะ มองดูอย่างระมัดระวัง ใบหน้าของเขาทรุดลง และพูดว่า
“นี่คงเป็นกล่องเครื่องประดับของร้านเครื่องประดับตระกูลเฝิงเหรอ? ฉันก็ว่าทำไมมันคุ้นตาขนาดนี้ ที่แท้ก็เป็นเครื่องประดับที่ร้านของตระกูลเฝิงเป็นคนขายนี่เอง!”
ทุกคนตะลึงงันมองหน้ากัน กลายเป็นเครื่องประดับของร้านเครื่องประดับตระกูลเฝิง แบรนด์ดังระดับโลก ราคาของจิวเวลรี่นี้แพงกว่ายี่ห้ออื่น
เว่ยเจี้ยนจวินตบโต๊ะทันที ชี้ไปที่ฉินจุนแล้วพูด
“พูดมาซิ! เครื่องประดับเยอะขนาดนี้ ขโมยมาใช่มั้ย?!”
