ผู้รักษาสุดแกร่ง – ตอนที่ 216 กุญแจ

ใบหน้าของหวังหยุนก็ดูไม่ค่อยดีนัก เธอขมวดคิ้วและจ้องไปที่ฉินจุนอย่างจริงจัง หากพวกจวงต้าเหนียนไม่อยู่ที่นี่ พวกเขาจะถูกดุไปนานแล้ว

เด็กคนนี้กำลังทำอะไร? นอกจากคฤหาสน์ชิงเหมยแล้ว ไม่มีบ้านอื่นในบริเวณใกล้เคียง

เป็นไปได้ไหมว่าบ้านที่ฉินจุนซื้อนั้น อยู่ห่างไกลจากตงไห่ไปแล้ว?

ด้วยความสงสัยบนใบหน้าของทุกคน รถมินิบัสหยุดที่ประตูคฤหาสน์ชิงเหมย

เมื่อผ่านไปเพียงตอนนี้ สายตาของทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะมองเข้าไปข้างใน แม้แต่จู้หลินหลินก็อดไม่ได้ที่จะเห็นว่ามันเป็นอย่างไรในคฤหาสน์ชิงเหมยที่มีชื่อเสียงแห่งนี้

แต่เมื่อรถหยุด ทุกคนก็ตกตะลึง

“เร็วเข้า! หยุดที่นี่ทำไม มันจะจบเห่แน่ถ้ามีคนรู้!”

ผู้ที่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ชิงเหมยได้จะต้องรวยหรือมีระดับไม่ธรรมดา พวกเขาได้เข้าไปในดินแดนของคนอื่นแล้ว หากพวกเขาถูกขับไล่ออกไป มันคงน่าอายจริง ๆ

อย่างไรก็ตาม คนขับมินิบัสกลับทำท่าทีหูหนวก และเปิดประตูโดยตรง

ฉินจุนเอ่ย “ลงจากรถเถอะครับ”

หลังจากพูดจบ ฉินจุนก็เป็นผู้นำต่อไป

จวงต้าเหนียนหัวเราะ “น้องหวังหยุนคุณสามารถหลอกฉันจริง ๆ อย่าบอกนะว่าบ้านหลังใหม่ที่คุณซื้อคือคฤหาสน์ชิงเหมย?”

ใบหน้าของหวังหยุนซีดเซียว ฉินจุนคนนี้สามารถก่อความเสียหายได้มากมายจริง ๆ!

คนเหล่านั้นลงจากรถด้วยความโกรธ และยืนอยู่หน้าคฤหาสน์ชิงเหมย พวกเขารู้สึกอับอายเล็กน้อย หวังหยุนเดินไปหาฉินจุน และดึงเสื้อผ้าของเขาแล้วพูด

“นายฉิน! นายจะบ้าเหรอ? พาเรามาทำอะไรที่นี่ นายจงใจทำให้เราขายหน้าใช่มั้ย?”

แม้ว่าฉินจุนซื้อบ้านมือสองธรรมดา ๆ แต่หวังหยุนก็บอกว่า พาจวงต้าเหนียนมาดูเรื่องตลก

แต่ตอนนี้ ฉินจุนพาพวกเขามาที่นี่จริง ๆ คฤหาสน์ที่มีชื่อเสียงเช่นนี้ ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเจ้านายใหญ่ในตงไห่ เป็นไปได้อย่างไรที่ครอบครัวเล็ก ๆ อย่างพวกเขาจะมีส่วนร่วม?

จู้หลินหลินยังคงอึดอัดเล็กน้อย “แม่ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว พี่เสี่ยวจุน เรากลับกันเถอะ”

ฉินจุนยิ้ม หยิบกุญแจออกมา แล้วยื่นให้จู้หลินหลิน

“มาถึงแล้ว จะไปทำไม?”

จู้หลินหลินรับกุญแจ และตกตะลึง

“อะไรคะ?”

สิ่งนี้หมายความว่า?

กุญแจนี้ดูเหมือน … คือกุญแจสู่ประตูคฤหาสน์ชิงเหมยเหรอ?

จู้หลินหลินมึนงงเล็กน้อย เมื่อมองไปที่ดวงตาที่มั่นใจและมั่นคงของฉินจุน เธอเดินขึ้น และสอดกุญแจเข้าไป

ผลลัพธ์คือใส่กุญแจเข้าไปได้จริง ๆ และมันลงตัวพอดี!

หลังจากนั้น จู้หลินหลินก็บิดมือ

ด้วยการคลิก ล็อกประตูก็เปิดออก

แก่ะ ๆ

พร้อมกับการบิดของกุญแจ ประตูเหล็กขนาดใหญ่เปิดออกอย่างช้า ๆ ทั้งสองข้าง ประตูซึ่งเป็นระบบไฟฟ้าและอัตโนมัติตลอด

ประตูเปิดออก และสิ่งที่คุณเห็นคือทัศนียภาพที่เหมือนแดนสวรรค์บนดิน

นกและดอกไม้หอมหวน ดอกไม้หลายร้อยดอกบานสะพรั่ง

สวนสาธารณะที่สวยที่สุดในตงไห่ไม่สามารถเทียบกับสวนนี้ได้

ดวงตาของหวังหยุนเบิกกว้าง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความน่าเหลือเชื่อ

นายฉินนี้ มีกุญแจสู่คฤหาสน์ชิงเหมยได้อย่างไร?

เขาเช่าคฤหาสน์ชิงเหมย?

หรือหลินหลินเช่ามา?

ณ เวลานี้ หวังหยุนไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้อีกต่อไป ไม่ว่าใครจะเช่า เธอก็ภูมิใจกับมันได้ในที่สุด

“คุณจวง บ้านใหม่ของฉัน ดีมั้ย?”

จวงต้าเหนียนตกตะลึง ใบหน้าของเขาซีดเซียว

ครอบครัวจู้ยอดเยี่ยมถึงขนาดซื้อคฤหาสน์ชิงเหมยได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันi?

ต้องรู้ว่า การซื้อบ้านหลังนี้ไม่ได้เป็นเพียงคำถามเรื่องเงิน แต่ยังเป็นสัญลักษณ์แสดงสถานะด้วย

มีคนมั่งคั่งมากขึ้นเรื่อย ๆ คฤหาสน์ชิงเหมยแห่งนี้มีราคาสี่ถึงห้าพันล้านหยวน ในตงไห่ ครอบครัวใหญ่หลายครอบครัวมีทรัพยากรทางการเงินที่จะซื้อ แต่ไม่ใช่ทุกครอบครัวมีสิทธิ์ที่จะซื้อ

ทำไมถึงเป็นตระกูลจู้ที่ซื้อได้?

ครอบครัวของจวงต้าเหนียนยังคงไม่เชื่อ “คุณไม่รวมตัวกันเพื่อโกหกเราใช่มั้ย คุณเช่าบ้านหลังนี้มาใช่มั้ย?”

ฉินจุนยิ้มจาง ๆ “เข้าไปข้างในและเยี่ยมชมเถอะ”

หลายคนเดินเข้าไปข้างใน

มีพนักงานบางคนในคฤหาสน์ที่ดูแลดอกไม้ ต้นไม้ และทรัพย์สิน เมื่อเห็นฉินจุน พวกเขาหยุดลง พยักหน้าและยิ้มทักทายอย่างสุภาพ

ระหว่างทาง หลายคนรู้สึกเหมือนได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นจักรพรรดิ

หวังหยุนยิ่งปรารถนาในหัวใจของเธอมากขึ้น ไม่น่าแปลกใจเลยที่หญิงชรายังคงคิดถึงสถานที่นี้ ถ้าเธอสามารถอยู่ที่นี่ได้จริง ๆ นั่นคงจะดีมาก

เมื่อเดินเข้าไปในห้องสามชั้นที่อยู่ตรงกลางที่สุด ฉินจุนกล่าวกับจู้หลินหลิน

“นี่คือห้องที่สงวนไว้สำหรับคุณ เข้าไปข้างในกันเถอะ”

จู้หลินหลินยังคงไม่ได้สติ หายใจเข้าลึก ๆ เปิดประตูห้อง แล้วเดินเข้าไป

หากอาคารสามชั้นขนาดเล็กนี้ตั้งอยู่ด้านนอก มันจะเป็นวิลล่าขนาดเล็กที่แยกจากกัน แต่ในคฤหาสน์ชิงเหมยมันเป็นเพียงห้องธรรมดา

มีหลายร้อยห้องเช่นนี้ในคฤหาสน์ทั้งหมด และไม่รวมสถานที่ที่คนงานอาศัยอยู่จะเท่ากับวิลล่าเล็ก ๆ หลายสิบหลัง การรองรับครอบครัวใหญ่สี่หรือห้าครอบครัวไม่ใช่ปัญหา

ภายในห้องตกแต่งด้วยไม้จริงทั้งหมด เมื่อเข้ามา จะได้กลิ่นไม้กฤษณาที่แผ่วเบา ทำให้รู้สึกสดชื่นและสบายตัวมาก

จู้หลินหลินชอบสไตล์ของไม้เนื้อแข็ง ดังนั้นเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดในห้องนี้เป็นไม้เนื้อแข็ง

ทุกคนเดินเข้ามาดู ท้ายที่สุด มันคือคฤหาสน์ชิงเหมย การตกแต่งของห้องพักทุกห้องมีมาตรฐานสูงสุด ไม่มีใครตำหนิได้ ยกเว้นความหรูหราหรือความโอ่อ่า

ตรงกลางห้องนั่งเล่น หลังโซฟา มีรูปถ่ายอยู่

ภาพนี้เป็นภาพหมู่ของจู้หลินหลินและฉินจุน เมื่อตอนที่เธอยังเด็ก

เมื่อทั้งสองยังเป็นเด็ก พวกเขาดูเหมือนอายุแปดหรือเก้าขวบ

จู้หลินหลินจับแขนของฉินจุน ดวงตาของเธอแคบลงเป็นพระจันทร์เสี้ยว และฉินจุนล้วงมือทั้งสองข้างไว้ในกระเป๋าของเขาเพื่อล้อเล่นอย่างเท่ ๆ

จู้หลินหลินยืนอยู่หน้ารูปถ่ายตะลึงงัน

รูปภาพนั้นไม่มีอะไร เธอมีมันด้วย และเธอก็แสดงมันให้เห็นเป็นครั้งคราว

แต่ประเด็นคือ ภาพนี้ไม่ได้พิมพ์ออกมา และฝังอยู่ในกรอบ

พิมพ์บนกระดานไม้ และติดตั้งบนผนัง!

ถ้าเช่าคฤหาสน์ ค่าเช่าก็แพงเกินไป จริงไหม?

ผนังพื้นหลังเพียงด้านเดียวนี้ใช้เงินเป็นจำนวนมากใช่มั้ย?

และเจ้าของคฤหาสน์ชิงเหมย จะอนุญาตให้ใส่รูปภาพของผู้อื่นได้อย่างไร

ถ้าถึงเวลารื้อ จะเดือดร้อนขนาดไหน?

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เจ้าของคฤหาสน์ชิงเหมยจะเช่าบ้านสุดหรูเพื่อหากำไรหรือไม่?

คนที่สามารถซื้อบ้านแบบนี้จะขาดเงินเหรอ?

จู้หลินหลินเบิกตากว้าง และมองไปที่ฉินจุนด้วยใบหน้าที่น่าทึ่ง

“พี่เสี่ยวจุน คุณซื้อคฤหาสน์ชิงเหมยนี้จริง ๆ เหรอ?”

ฉินจุนยิ้ม “ฉันไม่ได้บอกคุณก่อนหน้านี้เหรอ?”

“นี้ …”

ใช่แล้ว ฉินจุนพูดมันมานานแล้ว ราวกับว่าตนเองบอกจู้หลินหลินเมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว แต่เธอคิดว่าฉินจุนพูดเล่น เธอจึงไม่จริงจัง

ใครจะคิดว่า สิ่งที่ฉินจุนพูดเป็นความจริง!

หวังหยุนมีความสุขมาก เธอไม่คิดว่านายฉินคนนี้จะอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ชิงเหมย ซึ่งเป็นบ้านหรูหราแบบที่เธอไม่เคยอาศัยอยู่มาก่อนเลย

“คุณจวง เป็นไง บ้านของพวกเราก็ไม่เลวใช่มั้ย ไปเที่ยวชมในห้องอื่นกันมั้ย?”