ไม่มีทางแล้ว เธอสามารถซื้อสีชมพูนี้ได้เพียงเท่านั้น
คืนถัดมา เรือสำราญจินไท่เปิดตัวแล้ว
หวังตงเสวี่ยและฉินจุนรวมตัวกันที่บ้านของเธอ
หวังตงเสวี่ยลงไปข้างล่างพร้อมชุดสองตัว และเข้าไปในรถของฉินจุน ทั้งสองขับรถไปที่ประตูของเรือสำราญจินไท่
“พี่ฉิน นี่คือชุดสำหรับคุณ”
ฉินจุนรับไป และทั้งสองกำลังจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัวภายในเรือสำราญ อย่างไรก็ตาม หากคุณสวมชุดราตรีบนถนน คาดว่าอัตราการหันกลับมามองจะสูงมาก
ที่ฐานของเรือสำราญจินไท่ พนักงานหลายคนกำลังตรวจสอบตั๋ว ฉินจุนหยิบตั๋วสองใบออกมา ซึ่งดูเหมือนกับที่หวังตงเสวี่ยชนะเมื่อวานนี้ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าสิ่งที่เธอทำเมื่อวานนี้เป็นความจริง!
ข่งหลิงหลิงคนนั้นฉีกตั๋วของเธออย่างจงใจ
หลังจากบอกฉินจุนว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวานนี้ ฉินจุนก็ขมวดคิ้ว มีคนแบบนี้ด้วยเหรอ?
หลังจากตีสามสาวในโรงเรียนครั้งที่แล้ว ไม่มีใครกล้ารังแกหวังตงเสวี่ยเป็นเวลานาน แต่ไม่คาดคิดมีคนกล้าสร้างปัญหาตอนนี้ ฉินจุนกำลังสงสัยว่าเ ขาควรหาบอดี้การ์ดให้ผู้หญิงคนนี้หรือไม่
อย่างไรก็ตาม หวังตงเสวี่ยเป็นเพียงนักศึกษาวิทยาลัย และเขาไม่ใช่ดารา มันเกินจริงไปหน่อย ที่จะหาผู้คุ้มกัน ดังนั้นตนเองจึงสามารถพูดคุยได้ในระยะยาวเท่านั้น
เมื่อตั๋วถูกตรวจสอบที่ประตู ฉินจุนก็มอบมันให้
เพราะเขาพาหวังตงเสวี่ยมาเที่ยวเล่น ฉินจุนต้องการเพียงตั๋วธรรมดาสองใบเท่านั้น และเขาไม่ได้สร้าง VIP ที่มีสิทธิพิเศษเช่นนี้
เมื่อหวังตงเสวี่ยผ่านการตรวจสอบความปลอดภัยแล้ว เสียงขอข่งหลิงหลิงก็มาจากด้านหลัง
“หวังตงเสวี่ย! ทำไมเธอถึงยังกล้ากลับมา?”
หวังตงเสวี่ยหันศีรษะ และขมวดคิ้ว เมื่อเห็นข่งหลิงหลิง
มันจะบังเอิญอะไรขนาดนี้ มีคนมากมายเธอก็ยังเห็นเธอ
เมื่อเห็นหวังตงเสวี่ยกำลังตรวจสอบตั๋ว ข่งหลิงหลิงก็เดินขึ้นอย่างรวดเร็ว ชี้ไปที่เธอ และพูดกับเจ้าหน้าที่
“ตั๋วของเธอเป็นของปลอม!”
พนักงานขมวดคิ้ว “คุณผู้หญิงครับ ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร”
ข่งหลิงหลิงแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา “ฉันเห็นตั๋วของเธอขาดเป็นสองชิ้นด้วยตาของฉันเอง มันขาดไปครึ่งหนึ่ง ตั๋วจะใช้ไม่ได้ใช่มั้ย?”
พนักงานหยิบตั๋วที่ไม่เสียหายในมือ และขมวดคิ้ว
“คุณผู้หญิง คุณอาจระบุผิดคน โปรดกลับไปรอในแถวเพื่อตรวจสอบตั๋วครับ”
เมื่อเห็นตั๋วสองใบที่ยังไม่เสียหาย ข่งหลิงหลิงก็ตกตะลึงครู่หนึ่ง
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
ตั๋วของเธอถูกฉีกไม่ใช่เหรอ?
เธอคิดว่าหวังตงเสวี่ยจะต้องเก็บตั๋วที่ฉีกขาดไว้ แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าตั๋วของหวังตงเสวี่ยจะยังไม่เสียหาย
เรือจินไท่สามารถทำตั๋วทดแทนได้หรือไม่?
เธอดูเหมือนจะไม่เคยได้ยินเรื่องนี้
ข่งหลิงหลิงไม่กล้าสร้างปัญหาที่นี่ เธอจึงไปยืนข้างหลัง และยืนเข้าแถวอย่างตรงไปตรงมา
การขึ้นเรือสำราญก็เหมือนกับการเข้าไปในโรงแรมหรูขนาดใหญ่ โดยที่ไม่รู้สึกเหมือนอยู่บนเรือเลย
“ตงเสวี่ย ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนเถอะ แล้วเดี๋ยวเราจะไปรวมตัวกันที่ล็อบบี้ทีหลัง”
“ค่ะพี่ฉิน”
ทั้งสองแยกทางในห้องโถง และไปที่ห้องแต่งตัวของบุรุษและสตรีตามลำดับ
ทันทีที่พวกเขาขึ้นเรือ ทุกคนก็เปลี่ยนเสื้อผ้า ชุดแต่ละแบบแต่ละสีเมื่อสวมเข้าไปบนร่างกายแล้ว เหล่าสาวสวยแต่ละคนก็กลายเป็นเจ้าหญิงและราชินี
หวังตงเสวี่ยหยิบชุดเจ้าหญิงของเธอออกมาอย่างมีความสุข เธอลองหลายครั้งที่บ้านเมื่อคืนนี้ และชอบของขวัญชิ้นนี้มาก
พอถอดเปลี่ยนก็ถ่ายในกระจกก็พอใจมาก ทับทิมที่เหอเนี่ยนอิงให้มา ยิ่งสวยขึ้นไปอีก
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ข่งหลิงหลิงก็เดินออกจากห้องแต่งตัวที่อยู่ถัดไป และยืนอยู่หน้ากระจก
ทั้งสองสวมเสื้อผ้าและยืนใกล้ชิดกัน และใบหน้าของข่งหลิงหลิงก็ทรุดลงทันที
ชุดหนึ่งเป็นชุดเจ้าหญิง อีกชุดเป็นชุดแม่บ้าน
หวังตงเสวี่ยสูงกว่าเธอ ขาวกว่าเธอ และสวยกว่าเธอ
ในเวลานี้ ข่งหลิงหลิงดูเหมือนจะเป็นกระดาษฟอยล์ยืนอยู่ข้างหวังตงเสวี่ย
ฉากแบบนั้นมันน่าอายจริง ๆ
อย่างที่หวังตงเสวี่ยพูดที่โต๊ะเดียวกัน จริง ๆ แล้วชุดทั้งสองนี้เป็นหนึ่งชุด เหมือนกับการรวมกันของเจ้าสาวและเพื่อนเจ้าสาวในงานแต่งงาน
แต่ที่งานเลี้ยง ไม่มีใครอยากเป็นตัวที่ขับให้โดดเด่น หากข่งหลิงหลิงออกมาที่สนามคนเดียว ก็ไม่มีอะไร แต่เมื่อมีหวังตงเสวี่ยมายืนด้วยกัน ก็จะเป็นคนที่ทำขับให้โดดเด่น เหมือนกับการที่เธอเป็นแม่บ้าน ทำให้ข่งหลิงหลิงไม่พอใจ
เธอไม่เคยคาดหวังว่า ชุดนี้จะถูกซื้อโดยหวังตงเสวี่ย!
ทั้งสองยืนอยู่หน้ากระจก และบรรยากาศก็น่าอายมาก
ใบหน้าของข่งหลิงหลิงเริ่มมืดมนมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอเดินผ่านไปทีละก้าว คว้าเสื้อผ้าของหวังตงเสวี่ย และพูดอย่างเย็นชา
“เอาเสื้อผ้ามา!”
หวังตงเสวี่ยพยายามดิ้นรน “นี่คือเสื้อผ้าของฉันนะ …”
ข่งหลิงหลิงแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา “เสื้อผ้าเธอแล้วมันยังไง ก็แค่สองหมื่นเองไม่ใช่เหรอ ฉันเงินเธอก็พอแล้ว ถอดมาให้ฉัน!”
“ไม่ ฉันไม่ขาย …”
หวังตงเสวี่ยชอบชุดนี้มาก และเธอก็ซื้อเองด้วย ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ ใครไม่อยากใส่มันอย่างสวยงาม แน่นอนว่าเธอไม่ต้องการขายมัน
ข่งหลิงหลิงสูดอากาศเย็น ๆ คว้าเสื้อผ้าที่หน้าอกของหวังตงเสวี่ย แล้วพูด
“เธอจะไม่ขายฉันเหรอ? งั้นฉันจะฉีกมัน ให้เธอโป๊ออกไป!”
“เธอ …”
ข่งหลิงหลิงดึงเสื้อผ้าของเธอด้วยรูปลักษณ์ที่ชั่วร้าย ถ้าหวังตงเสวี่ยไม่เห็นด้วย เธออาจจะฉีกเสื้อผ้าของเธอออกจริง ๆ
ข่งหลิงหลิงไม่สนใจ ตราบใดที่หวังตงเสวี่ยไม่ได้สวมชุดนี้ ชุดสีชมพูของเธอก็ไม่เป็นไร
ภายใต้การข่มขู่ของข่งหลิงหลิง เสื้อผ้าของหวังตงเสวี่ยถูกกระชากไป
เมื่อสวมชุดเจ้าหญิงสีขาวนี้แล้ว ข่งหลิงหลิงก็พอใจเป็นอย่างมาก เธอเหลือบมองสร้อยคอที่คอของหวังตงเสวี่ย จู่ ๆ ก็กลายเป็นคนโลภ และดึงสร้อยคอออก
“อันนี้ก็ต้องให้ยืม”
ข่งหลิงหลิงหยิบสร้อยคอ และวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่ได้นะ!”
หวังตงเสวี่ยออกไปไล่ตามไป แต่เธอแต่งตัวไม่เรียบร้อย แน่นอนว่าเธอออกไปไม่ได้
ด้วยความสิ้นหวัง เธอรีบสวมชุดสีชมพูตัวเล็ก แล้วไล่ออกไป
นอกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า หวังตงเสวี่ยเห็นฉินจุนรออยู่ที่มุมห้องโถงแล้ว แต่หวังตงเสวี่ยไม่ขึ้นไป เธอต้องการเห็นฉินจุนในท่าทางที่สวยงามที่สุด
หวังตงเสวี่ยหันหน้าไปทางด้านข้าง ปิดหน้าผากด้วยมือของเธอ เดินออกจากห้องโถงอย่างรวดเร็ว และไล่ไปที่ชั้นสอง
“ข่งหลิงหลิง! เธอคืนของให้ฉันซะ!”
ในเวลานี้ ข่งหลิงหลิงสวมเสื้อผ้าของหวังตงเสวี่ย และสวมสร้อยคอของหวังตงเสวี่ย นั่นเรียกได้ว่ามีความสุขเพราะได้หน้ามาก สีหน้าเต็มไปด้วยความภูมิใจ และเอ่ยอย่างเย็นชา
“ฉันไม่เข้าใจที่เธอพูด”
หวังตงเสวี่ยเดินไปด้านหน้า และต้องการเอื้อมมือออกไปคว้าสร้อยคอ ข่งหลิงหลิงขมวดคิ้วและผลักอย่างแรง เธอผลัก หวังตงเสวี่ยลงไปที่พื้นโดยตรง
ต่อมาข่งหลิงหลิงเรียกชายคนหนึ่ง
“นายน้อยติง!”
ติงหางเดินเข้ามาหลังจากได้ยิน “หลิงหลิง วันนี้สวยมากเกินไปแล้ว เรียกฉันมีอะไรเหรอ?”
ข่งหลิงหลิงชี้ไปที่หวังตงเสวี่ย และพูดว่า “ผู้หญิงคนนี้จะส่งให้คุณเอาไปเล่นเป็นไง?”
ติงหางก้มศีรษะลง และเหลือบมอง ดวงตาของเขาเป็นประกายขึ้นมาทันที
ยอดเยี่ยม!
ทั้งขาวทั้งสวย หุ่นนี้ และขายาวนี้ มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว
และดูหวานเหลือเกิน ริมฝีปากเล็ก ๆ เหล่านี้ …
แต่ติงหางสงบลง และพูดอย่างช่วยไม่ได้
“หลิงหลิงอย่าเล่นกับฉัน นี่คือจินไท่นะ ไม่ใช่คุณผู้หญิงก็ต้องเป็นคุณหนูผู้สูงส่งทั้งนั้น ฉันจะกล้าทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าได้ยังไง?”
ข่งหลิงหลิงยิ้ม “คนนี้ไม่ใช่คุณหญิงหรือคุณหนูผู้สูงส่งอะไร ตั๋วของเธอ เธอชนะรางวัลมา นี่เป็นเพื่อนร่วมห้องเรียนของฉัน เทอมที่แล้วยังขอทุนการศึกษาแบบยากจนอยู่เลย”
