ก่อนอื่นเลยการปลูกถ่ายผิวหนังในโรงพยาบาลศัลยกรรมพลาสติกมักจะเอาการปลูกถ่ายผิวหนังจากตัวเอง ผู้หญิงคนนั้นพับแขนเสื้อขึ้นขณะพูดโดยเปิดแขนออก
ผิวแขนของเธอก็เป็นเหมือนกับใบหน้าของเธอ
ไม่ใช่แค่แขน แต่จริงๆ แล้วทุกส่วนของร่างกายเธอก็เป็นแบบนี้ ไม่ใช่แค่หน้าตา มือ เท้า หรือแม้แต่ก้นของเธอก็เป็นแบบเดียวกัน การทำศัลยกรรมพลาสติกจึงเป็นไปไม่ได้
ข่งฝานหลินถอนหายใจ นี่ไม่มีทางไหนที่จะรักษาแล้ว
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มจาง ๆ เธอมองออกจากการถอนหายใจของข่งฝานหลินว่าโรงพยาบาลนี้ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ แต่เธอก็ชินกับมัน เธอหยิบเงิน 500หยวนออกจากกระเป๋าเงินของเธอแล้ววางลงบนโต๊ะ และเตรียมตัวเดินจากไป
ฉินจุนพูดขึ้นทันทีว่า “โรคนี้รักษาด้วยเงินห้าร้อยหยวนไม่ได้
การเคลื่อนไหวของผู้หญิงที่กำลังจะลุกขึ้นหยุดกะทันหัน จากนั้นเธอก็นั่งลงบนเก้าอี้แล้วมองที่ฉินจุนด้วยความอยากรู้
คุณหมายถึง มันมีทางรักษางั้นเหรอคะ?”
ฉินจุนยิ้มจาง ๆ “แน่นอน ถ้าในมือของผม ไม่มีโรคไหนที่รักษาไม่หาย”
คำพูดของฉินจุนฟังดูเย่อหยิ่งมาก มีแพทย์กี่คนในโลกนี้ที่กล้าพูดว่ารักษาได้ทุกโรคเช่นนี้?
แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะดูไม่ค่อยเชื่อ แต่เธอรู้สึกว่า ฉินจุนแตกต่างจากแพทย์คนอื่นๆ เล็กน้อย และเริ่มสนใจในตัวเขา
“งั้นคุณลองว่ามา จะรักษาอย่างไร? ”
ฉินจุนตอบ “ไม่ต้องรีบ ผมมีเรื่องหนึ่งอยากจะถามคุณก่อน”
ทันทีที่เสียงหายไป ก็มีคนอีกคนหนึ่งอยู่นอกประตู
ชายในชุดลำลองระดับไฮเอนด์เดินเข้ามา เขาดูดีในชุดของเขา รองเท้าหนังเงาเพียงอย่างเดียวมีราคา 50,000 ถึง 60,000หยวน
หมอครับ ผมปวดท้อง ขอยาหน่อย! ”
เมื่อชายคนนั้นทำเช่นนี้ และบนร่างกายมีกลิ่นเหล้า และดูแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นผลจากอาการเมาค้าง
เขานั่งลงข้างหญิงสาวแล้วพูดว่า “รีบหน่อยเถอะ ผมรีบ”
ทันทีที่นั่งลง เขาก็ได้กลิ่นแปลกๆ บนร่างกายของผู้หญิงคนนั้นทันที และเมื่อมองย้อนกลับมาดูเขาก็ตกใจมาก
“เชี่ย!”
ชายขี้เมารู้สึกรังเกียจผิวของผู้หญิงคนนั้นและรู้สึกขยะแขยง “หน้าตาทุเรศแบบนี้ แล้วยังไม่รู้จักใส่หน้ากากอนามันปกปิดอีก ต้องการให้ผู้คนตกใจตายหรือไง!”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็กลอกตาและมองไปที่ข่งฝานหลิน
“หมอครับ ตรวจให้ผมทีครับ”
ฉินจุนพูดอย่างเย็นชา “คุณต้องเข้าคิวไปพบแพทย์นะครับ”
ชายคนนั้นขมวดคิ้ว “อาการป่วยของผมมันง่าย ขอยาแก้ท้องเสียให้ผมก็พอแล้ว”
ฉินจุนพูดอย่างเย็นชา “ผมบอกว่า เข้าแถว”
“แม่ง ประสาทหว่ะ เสแสร้งเก่ง”
เมื่อพูดจบชายคนนั้นก็ลุกขึ้นเดินจากไป
ตั้งแต่ต้นจนจบ ผู้หญิงคนนั้นไม่พูดอะไรสักคำ
ชายผู้นั้นเดินออกจากประตูไป และก่อนที่เขาจะไปไกล ทันใดนั้นก็มีชายชุดดำที่แข็งแกร่งสองสามคนเดินเข้ามา
ชายคนนั้นตกใจ “พวกนายจะทำอะไร…”
คนใส่ชุดดำหลายคนดูเฉยเมย “กล้าที่จะดูหมิ่นประธานหลิว แกมันรนหาความตาย!”
หลังจากพูดเสร็จ คนพวกนั้นก็กดเขาลงกับพื้นและหักที่มือและเท้าของเขา
แน่นอน ฉินจุนและคนอื่นๆ ไม่เห็นสิ่งภายนอก พวกเขาแค่คิดว่าชายผู้นี้หยาบคายเกินไป แม้ว่าเขาจะไม่ยอมไป เขาก็อาจถูกไล่ออกไป
ฉินจุนพูดต่อโดยมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นแล้วถาม “เกล็ดเหล่านี้บนร่างกายของคุณปรากฏขึ้นทีละจุดหรือปรากฏทั่วร่างกายตั้งแต่คุณเกิด?”
ผู้หญิงคนนั้นตกตะลึงครู่หนึ่ง ดูเหมือนหมอจะมีความสามารถจริงๆ และเธอก็ตอบประเด็นนั้นทันที
“ปรากฏเป็นทีละจุดค่ะ”
ผู้หญิงคนนี้เมื่อยังเป็นเด็กไม่ใช่แบบนี้ เมื่อเธอยังเด็กมีเพิ่งไม่กี่จุด และเธอคิดเสมอว่ามันคือปาน
อย่างไรก็ตาม เมื่อเราอายุมากขึ้น รอยประทับแบบนี้จะมีมากขึ้นเรื่อยๆ และครอบคลุมทั่วร่างกายช่วงตอนอายุ 20 ปี
ฉินจุนเคาะนิ้วลงบนโต๊ะเป็นจังหวะ ครุ่นคิดอยู่นาน
“เรื่องนี้ไม่ง่ายที่จะจัดการ ”
ผู้หญิงเลิกเขียนคิ้ว ยากที่จะจัดการ? ถ้าพูดอีกมุมหนึ่งก็คือ จัดการได้?
ตอนที่เธออยู่ในโรงพยาบาลอื่น แพทย์ส่วนใหญ่จะส่ายหัวและบอกว่าตอนนี้ไม่มีทางรักษา
แต่ฉินจุนเปิดโอกาสให้เธอราวกับว่ามีความหวัง
“หมอคะ คุณแน่ใจหรือว่ารักษามันได้”
ฉินจุนบอก “มันยากที่จะพูดนะครับ คุณสะดวกที่จะเข้าไปข้างในผมขอตรวจสังเกตให้ระเอียดอีกครั้งได้ไหมครับ?”
ผู้หญิงคนนั้นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ด้ค่ะ”
ฉินจุนพาคนไข้ไปทางด้านหลังแล้วปิดม่าน ให้เธอนอนอยู่บนเตียง
“ผมต้องดูอาการของคุณ คุณต้องถอดเสื้อผ้าผมถึงจะดูให้ได้ครับ”
เพราะมีความแตกต่างระหว่างชายและหญิงฉินจุนจึงถามอีกครั้ง
ผู้หญิงคนนั้นลังเลเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม เธอยังคงสงวนตัวมาก แต่หลังจากคิดอีกครั้ง แต่สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ ผู้ชายคนไหนอยากเห็นร่างกายของเธอกัน?
ผู้หญิงคนนั้นจึงค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อผ้าของเธอ เหลือเพียงส่วนสำคัญบางส่วนที่ต้องปกปิด
ทั้งที่รู้ว่านี่คือการไปพบแพทย์ แต่ก็ยังเขินอายอยู่นิดหน่อยที่ต้องยืนต่อหน้าผู้ชายแบบนี้
ไม่รู้จะเอามือไปไว้ไหน อดใจไม่ไหว แก้มแดงไปหมด
ฉินจุนไม่เหล่มอง และสแกนร่างกายของเธออย่างรวดเร็ว สิวและรอยแผลเป็นบนร่างกายของเธอมีร่องลึกและตื้นอย่างเห็นได้ชัดไม่เติบโตไปพร้อม ๆ กันทั่วร่างกาย และแทบไม่มีบริเวณไหนที่เรียบเนียนเลย
แม้ว่าเขาจะยังสวมเสื้อผ้าอยู่สองชิ้น แต่ฉินจุนก็สามารถเดาได้ว่าเป็นอย่างไรโดยไม่ต้องดู
“โอเคครับ ใส่เสื้อผ้าได้ครับ”
ผู้หญิงคนนั้นรีบสวมเสื้อผ้าและถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หลังจากออกมาจากห้องวินิฉัน ทั้งสองก็นั่งลง ฉินจุนบอกว่า
“คุณผู้หญิง ผมต้องเรียงคุณว่าอะไรครับ?”
“นามสกุลของฉันคือหลิว หลิวชิงชิง”
“คุณหลิว ตอนนี้มีสองแผนที่จะทำให้คุณหายดี”
คำพูดของฉินจุนทำให้หลิวชิงชิงตกตะลึง
หานดีเหรอคะ? รักษาได้จริงหรือคะ?
เธอเดินทางไปทั่วประเทศและไม่มีใครกล้าพูดว่าเธอสามารถรักษาหายได้ ยิ่งไปกว่าฉินจุนยังบอกว่ามีสองทางเลือกอีก?
แค่ทางเดียวเธอก็ขอบคุณพระเจ้าแล้ว แต่นี่มีถึงทางเลือก?
“เชิญพูดเถอะคะ”
ฉินจุนบอกว่า “ประเภทแรกส่วนใหญ่เป็นยาต้มและเสริมด้วยการฝังเข็มและ moxibustion สิวบน ร่างกายของคุณจะได้รับการซ่อมแซมทีละเล็กทีละน้อยเช่นเดียวกับที่มันเติบโตขึ้นทีละน้อย ถ้าผมเพิ่มยาความเร็วจะเร็วขึ้น ประมาณห้าปีหรือมากกว่านั้นก็สามารถทำให้คุณหายได้และผิวของคุณก็เหมือนกับคนปกติ”
คำพูดของฉินจุนทำให้หลิวชิงชิงตื่นเต้นอย่างมาก และมือของเธอก็สั่นไปหมด แต่เธอก็ยังต่อต้านและถามต่อไป
“แล้วอันที่สองล่ะคะ?”
“แบบที่สอง…” ฉินจุนลังเล “ผมไม่ควรพูดแบบที่สอง แต่สำหรับผู้หญิง ห้าปีนั้นไม่สั้นเลย ดังนั้นให้ผมพูดเพื่อให้คุณคิดเท่านั้น”
“ประเภทที่สองคือการใช้มีดเฉือน! การใช้มีดผ่าตัดเพื่อตัดสิวบนร่างกาย ร่วมกับเข็มไฟ สามารถกำจัดสิวส่วนใหญ่ในร่างกายได้ในเวลาอันสั้น”
“แต่สำหรับประเภทที่ 2 มันจะเจ็บปวดมาก ซึ่งคนธรรมดาจะทนไม่ได้ และคุณไม่สามารถทานยาสลบได้ มันจะเจ็บปวดมากยิ่งกว่า”
“คุณลองคิดดูดีๆ”
หลังจากฉินจุนพูดจบหลิวชิงชิงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นเวลาหลายสิบวินาทีก่อนที่จะพูดอย่างหนักแน่น
“ฉันเลือกอันที่สอง!”
มีเหตุผลที่เธอต้องทนมานานกว่า 20 ปี ไม่น้อยกว่าห้าปี แต่เมื่อหลิวชิงชิงรู้ว่าเธอสามารถรักษาให้หายขาดได้ เธอไม่สามารถทนได้แม้แต่นิดเดียว
แม้ว่ามันจะเป็นความเจ็บปวด แต่เธอก็เต็มใจที่จะอดทน!
ฉินจุนพยักหน้า “เนื่องจากนี่เป็นทางเลือกของคุณ ดังนั้นผมก็เคารพการตัดสินใจของคุณ ครั้งแรกที่ผมจะกำจัดรอยด่างบนร่างกายของคุณได้ประมาณ 80% ผมจะพยายามลบรอยบนใบหน้าของคุณทั้งหมด ส่วนที่กำจัดออกไม่ได้ผมก็จะทิ้งไว้ในพวกตำแหน่งที่ไม่เด่นมาก”
“โอเคคะ!” หลิวชิงชิงตื่นเต้นมากจนไม่มีอะไรจะพูดเพิ่มเติม และสองมือของเธอก็ประสานกันแน่น
