จู้ซานเตาตะลึงไปเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าฉินจุนจะมีความมั่นใจในตัวเองเช่นนี้ แต่เขาเองก็ไม่ได้พูดอะไร มีเขาอยู่ ก็ไม่มีใครสามารถรังแกฉินจุนได้
บรรยากาศภายในบ้านแปลกประหลาดมาก ยิ่งกว่านั้นพวกจู้หมิงก็พูดจาทำสิ่งต่างๆไม่ย่ำแย่ จู้หลินหลินไม่ชอบเล็กน้อย
ถือโอกาสในตอนที่ทุกคนเดินเข้าห้องไป จู้หลินหลินเดินไปข้างหน้าฉินจุน พูดเสียงเบาว่า
“พี่เสี่ยวจุน พวกเราออกไปกินของข้างนอกกันเถอะ เดินเล่นซื้อของกัน”
ในระยะเวลาช่วงนี้จู้หลินหลินรู้สึกว่ามีความกดดันหนักมาก อยากหาโอกาสไปผ่อนคลาย
ฉินจุนเองก็เห็นด้วยอย่างยินดี
ออกนอกประตูไป ฉินจุนขึ้นบนรถของจู้หลินหลิน
ทั้งสองคนมาถึงห้างสรรพสินค้าที่มีชื่อเสียง จู้หลินหลินคล้องแขนของฉินจุน ร่าเริงเต็มไปด้วยความสุข เหมือนคู่รักคู่หนึ่งอย่างไรอย่างนั้น
ฉากนี้ เหมือนกลับไปเมื่อสิบปีก่อน สิบปีก่อนที่วิ่งเล่นด้วยกัน ราวกับเป็นเมื่อวานอย่างไรอย่างนั้น
เดินเล่นอยู่ในห้างสรรพสินค้าครู่หนึ่ง กินของกินเล่นนิดหน่อย ทั้งสองคนก็เดินมานั่งลงข้างน้ำพุเล็กๆในห้างสรรพสินค้าครู่หนึ่ง
จู้หลินหลินพูดกลั้วหัวเราะ “พี่เสี่ยวจุน เสื้อผ้านี้… ควรจะเปลี่ยนได้แล้วไหม?”
ฉินจุนชะงักไป ก้มหน้ามองเสื้อผ้าของตนเอง ดูเหมือนจะเก่าๆหน่อยแล้ว
“ผมเพิ่งจะลงเขามาได้ไม่นาน ดังนั้นก็เลยไม่มีเวลาซื้อเสื้อผ้า”
อยู่บนเขามาสิบปี แม้ว่าฉินจุนจะลงเขามาออกตรวจอยู่บ่อยๆ แต่นั่นก็แค่บางครั้ง
อยู่บนเขาทุกวัน เจอหน้ากับอาจารย์ แต่งตัวใส่ชุดอะไรก็ไม่ได้มีความสนใจขนาดนั้นโดยปริยาย และก็ไม่ได้มีนิสัยชอบแต่งตัวด้วย
“แต่ตอนนี้ไม่ได้แล้ว ในตอนนี้คุณใส่อย่างนี้ก็กลายเป็นของแปลกแล้ว ไปกัน พวกเราไปดูเสื้อผ้า ฉันจะซื้อให้คุณ”
เสียงพูดของจู้หลินหลินอาจจะดังเล็กน้อย ดังนั้นมีคนจำนวนไม่น้อยเบนสายตามองมา อยากดูว่าผู้ชายที่ต้องให้ผู้หญิงซื้อเสื้อผ้าให้นั้นเป็นใคร
ทันใดนั้น ผู้หญิงคนหนึ่งก็ร้องทักขึ้นอย่างแปลกใจ
“จู้หลินหลิน?”
หันหน้ามองไปตามเสียงที่ดังมา เห็นเพียงผู้หญิงที่หน้าตาธรรมดาคนหนึ่ง ทั้งร่างเต็มไปด้วยเครื่องประดับแพรวพราว ดูแล้วฐานะทางบ้านจะดีมาก แต่งตัวทันสมัยอย่างมาก อายุประมาณจู้หลินหลิน แต่ออร่ากลับต่างกันราวฟ้ากับดิน
จู้หลินหลินขมวดคิ้ว
“อู๋ฟาง? ทำไมคุณอยู่ที่นี่?”
อู๋ฟางมองฉินจุนที่อยู่ด้านข้างทีหนึ่ง ดวงตาพลันวาววับ
“นี่! จู้หลินหลิน ไม่ใช่ว่าคุณบอกว่าจะไม่เป็นเหมือนฉันเหรอ สุดท้ายคุณก็ไม่ใช่ว่าเลี้ยงผู้ชายเหมือนกันเหรอ? ฮ่าๆ ยังมาพูดว่าฉันอีก ฉันเห็นว่าคุณเองก็ไม่ใช่ว่าเป็น‘สัตว์กินเนื้อ’เหรอ?”
จู้หลินหลินขมวดคิ้ว “คุณอย่าพูดจามั่วซั่ว!”
อู๋ฟางคนนี้เป็นคุณหนูของตระกูลอู๋ ไม่พูดถึงที่วันๆเธอเอาแต่ยโสโอหัง ไม่เป็นโล้เป็นพายเลยสักนิด ในสมองเต็มไปด้วยผู้ชาย
เพราะหน้าตาธรรมดา แน่นอนว่าเรื่องคบหากับใครก็คงไม่ได้ราบรื่นขนาดนั้น ดังนั้นก็เลยตัดบท อู๋ฟางใช้เงินฟาด เลี้ยงผู้ชายทุกหนทุกแห่ง
เลือกหลากหลายรสชาติ หน้าตาหล่อเหลา ร่างกายกำยำ ใช้จ่ายเงินไปมาก เล่นด้วยไม่กี่เดือนก็โล๊ะทิ้ง ตอนนี้เหมือนเสพติดไปแล้ว
ลูกหลานตระกูลคนรวยเหล่านี้ล้วนมีคนแบบนี้ปะปนคละเคล้ากันไป แต่เมื่อจู้หลินหลินรู้ว่าเธอมีนิสัยเช่นนี้ก็เลยปฏิบัติกับเธออย่างเคารพนับถือแต่ไม่ขออยู่ใกล้
คิดไม่ถึงว่าวันนี้กลับเจออยู่ที่นี่ได้
แม้ว่าอู๋ฟางกำลังพูดอยู่กับจู้หลินหลิน แต่สายตากลับสำรวจอยู่บนร่างกายของฉินจุนอยู่ตลอดเวลา
ผู้ชายคนนี้ตรงสเป็คเธอมากเลย หน้าตาดี รูปร่างดี ทั้งยังให้ความรู้สึกเย็นชาอย่างนั้นอีก ไม่เหมือนผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินคนอื่นพวกนั้น แค่เห็นเงินก็แทบจะคลานหมอบบนพื้นเลียเท้าของเธอทันทีอย่างทนรอไม่ไหว
แล้วก็ ทั่วทั้งร่างด้านบนด้านล่างของฉินจุนไม่มีของมีค่าเลยสักชิ้น แค่เห็นก็รู้ว่าออกมาจากภูเขาจนๆ คนแบบนี้ อ่อนไหวต่อเงินมาก ใช้เงินฟาดย่อมไม่มีปัญหาแน่นอน
อู๋ฟางอยากได้ใจจะขาด พูดกับจู้หลินหลินอย่างไม่เลี่ยงคำพูดใดๆแม้แต่น้อย
“คุณเลี้ยงเขามานานเท่าไหร่แล้ว? เล่นพอแล้วใช่ไหม อย่างนี้นะ คุณเอาให้ฉัน ฉันจะแนะนำคนที่ใหญ่ถึงใจไม่กี่คนให้ หรือไม่ ฉันให้เงินคุณก็ได้!”
พูดคำที่ไม่รู้จักอายอย่างนี้ออกมาต่อหน้าทุกคน ทำให้จู้หลินหลินเกิดความรู้สึกไม่พอใจจริงๆ
“คุณจะบ้าเหรอ นี่คือเพื่อนของฉัน!”
อู๋ฟางหัวเราะเสียงเย็น “เสแสร้งอะไรน่ะ เมื่อกี้ฉันได้ยินหมดแล้ว คุณจะใช้เงินซื้อเสื้อผ้าให้เขา อย่างนี้นะ คุณซื้อมาเท่าไหร่ฉันคืนให้คุณหมดเลยก็ไม่ได้เหรอ?”
“ถ้าคุณยังเล่นสนุกไม่พอ ฉันรอคุณสักไม่กี่วันหน่อยก็ได้!”
จู้หลินหลินถูกทำให้รู้สึกรังเกียจเข้าแล้วจริงๆ เป็นลูกสาวคนรวยเหมือนกัน แต่เธอไม่สามารถเข้าใจได้จริงๆ ทำไมอู๋ฟางถึงเปลี่ยนไปเป็นอย่างนี้ได้
“พี่เสี่ยวจุน พวกเราไปกันเถอะ อยู่ไกลๆจากเธอหน่อย”
เห็นทั้งสองคนลุกขึ้นยืน อู๋ฟางก็ร้อนรน ขวางอยู่ตรงหน้าของทั้งสองคนในพริบตา
“ไม่ได้ พวกคุณห้ามไป!”
เห็นจู้หลินหลินไม่เห็นด้วย อู๋ฟางก็หันไปพูดกับฉินจุนตรงๆเลย
“เธอให้เงินคุณเท่าไหร่ ฉันให้คุณสองเท่า… ไม่ สามเท่า!”
ในตอนนี้ฉินจุนก็เข้าใจแล้วว่าสิ่งที่อู๋ฟางพูดนั้นหมายถึงอะไร พลันขมวดคิ้ว พูดอย่างเย็นชาว่า
“ไสหัวไป”
อู๋ฟางสบถดังเฮอะอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง ชี้จมูกของฉินจุนแล้วพูดว่า
“ไม้อ่อนไม่ชอบต้องใช้ไม้แข็ง ก็เป็นแค่ผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินคนหนึ่ง มาเล่นตัวอะไรล่ะ! ยังไงก็ได้เงินมาเหมือนกัน ปรนนิบัติรับใช้เหมือนกัน? ฉันให้โอกาสอีกครั้งหนึ่งกับคุณ คุณบอกราคามา!”
ผู้หญิงที่คิดว่าตนเองถูกต้องตลอดเวลาเช่นนี้ ฉินจุนก็เพิ่งจะพบเจอเป็นครั้งแรก รู้สึกไม่ชอบใจอยู่นิดหน่อย
“ผมเองก็จะพูดอีกครั้ง ไสหัวไป”
อู๋ฟางโกรธจนหน้าอกเคลื่อนไหวขึ้นลงไม่หยุด เป็นแค่ผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินคนหนึ่ง กลับกล้าที่จะเลือกอีก
หรือว่าตระกูลอู๋ของพวกเธอสู้ตระกูลจู้ไม่ได้หรือ?
“คุณอย่ามาพูดจาไม่ดีกับฉัน ถ้าฉันให้เกียรติอีกครั้งแล้วยังทำตัวไม่ดีอีก เชื่อไหมว่าฉันจะฉีกเสื้อผ้าคุณต่อหน้าทุกคนที่นี่?!”
พูดไปแล้ว อู๋ฟางก็เดินขึ้นหน้าจะฉีกเสื้อผ้าของฉินจุน
เมื่อก่อนตอนที่เธอเลี้ยงผู้ชายนั้น เคยทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้มามาก อย่างคนบ้านนอกเช่นฉินจุนนี้ จะสามารถกล้าต่อต้านคุณหนูตระกูลอู๋อย่างเธอได้ยังไงกัน?
อู๋ฟางพุ่งเข้ามา สีหน้าของฉินจุนพลันเย็นชา ยกเท้าขึ้นมาถีบออกไป!
ตึง!
ร่างกายของอู๋ฟางลอยออกไปเหมือนลูกปืนใหญ่อย่างไรอย่างนั้น เสียงดังตึง กระแทกกับกำแพง รู้สึกเพียงแค่ว่าเหมือนอวัยวะภายในถูกทำให้แหลกอย่างไรอย่างนั้น
แม้ว่าฉินจุนจะดูถูกการทำร้ายผู้หญิง แต่อู่ฟางคนนี้น่ารังเกียจอยู่บ้างจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเขายั้งมือ ฝ่าเท้าเดียวก็สามารถเอาชีวิตของเธอมาได้!
อู๋ฟางล้มนอนลงไปบนพื้น สีหน้าซีดขาวอย่างที่สุด
“คุณทำร้ายฉัน! คุณกล้าทำร้ายฉัน? ไอ้ชั่ว คุณจบแล้ว คุณจบแล้ว!”
จู้หลินหลินขมวดคิ้ว มีความกังวลนิดหน่อย
“พี่เสี่ยวจุน พวกเราไปกันดีกว่ามั้ย?”
ฉินจุนพยักหน้า ผู้หญิงอย่างนี้ไม่จำเป็นจะต้องเสียเวลาด้วยจริงๆ
“ห้ามไป! พวกคุณหยุดนะ ถ้าพวกคุณกล้าเดินอีกก้าวเดียว ฉันจะให้พี่ชายของฉันฆ่าพวกคุณทั้งบ้าน!”
ฝีเท้าของจู้หลินหลินหยุดนิ่ง หันหน้าไปพูดกับฉินจุนว่า
“พี่เสี่ยวจุน พี่ชายของเธอชื่อว่าอู๋เฉียง เป็นลูกเขยของตระกูลซู…”
ตระกูลซู?
ฉินจุนเองก็หยุดเดิน
ในปีนั้นสี่ตระกูลใหญ่ฉินฉีซูฮว่า ตระกูลฉินถูกทำลาย ผู้นำคนร้ายกระทำผิดย่อมเป็นสามตระกูลใหญ่ที่เหลือ
คนสมองพิการอย่างอู๋ฟางนี้ เดิมทีฉินจุนก็ไม่เห็นด้วยที่จะเสียเวลาอยู่กับตัวเธอ
แต่ ในเมื่อพวกเขามีความสัมพันธ์เกี่ยวกันกับตระกูลซูแล้ว เช่นนั้นก็ต้องเล่นให้สนุกสักหน่อย
“ให้เวลาคุณห้านาที เรียกคนมาเถอะ”
อู๋ฟางตะลึงไปครู่หนึ่ง “แน่ใจนะ? คุณกล้าให้ฉันโทรศัพท์เรียกพี่ชายมา? ดี รอไว้เลยนะ!”
อู๋ฟางเอาโทรศัพท์ออกมา รีบกดเบอร์โทรศัพท์ของอู๋เฉียงในทันที
“พี่!! ฉันถูกทำร้ายอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าของพวกเรา พี่รีบมาช่วยฉัน ฮือๆๆ…”
น้ำเสียงของอู๋ฟางเกินเบอร์ไปมาก เห็นอยู่ชัดๆว่าไม่ได้มากมายอะไร เหมือนกับถูกคนทำร้ายแทบจะตายอย่างไรอย่างนั้น
และก็พอดี เพราะห้างสรรพสินค้านี้เป็นกิจการของตระกูลอู๋ อู๋เฉียงเองก็กำลังอยู่ที่นี่พอดีด้วย
ในเวลาไม่ถึงห้านาที ผู้ชายคนหนึ่งก็ออกจากลิฟต์เดินเข้ามาฉับๆอย่างรวดเร็ว บนใบหน้ามีความโกรธเกรี้ยวอยู่
ออกมาจากลิฟต์ เห็นอู๋ฟางพิงอยู่บนกำแพง ไม่ได้มีอะไรมากมาย ถึงจะเป่าลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกได้
“เสี่ยวฟาง เกิดอะไรขึ้น?”
อู๋ฟางชี้ไปที่พวกฉินจุนทั้งสองคน แล้วพูดว่า
“พี่! ฉันต้องการซื้อเขา จู้หลินหลินไม่ยอมให้ฉัน!”
