ฉินจุนเพิ่งเดินเข้าห้องได้ไม่นาน น้าเฝิงที่อยู่ด้านนอกพลันวิ่งเข้ามา
“คุณชาย! ไม่ดีแล้ว ด้านนอกมีคนมาไม่น้อย!”
…
“ไอ้ชั่ว กล้าทำร้ายลูกชายผม เขาหาเรื่องตายจริงๆ!”
ในเวลานี้อู๋เฟิงเหนียนโมโหอย่างที่สุด เดิมทีตระกูลอู๋ของเขาก็มีลูกหลายไม่มาก คนในนั้นที่มีอนาคตมากที่สุดก็คืออู๋เฉียง
บุ๋นบู๊ทั้งสองด้าน มีความกล้ามีแผนการ เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในการสืบทอดกิจการใหญ่ของตระกูลอู๋ของพวกเขามาแต่ไหนแต่ไร
ตลอดมา อู๋เฟิงเหนียนเองก็เลี้ยงเขามาโดยคิดว่าเขาเป็นผู้สืบทอด
แต่ตอนนี้ แขนขาสี่ข้างของอู๋เฉียงถูกทำให้ใช้งานไม่ได้ กลายเป็นคนพิการ!
เมื่อสักครู่ตอนที่พาอู๋เฉียงไปส่งโรงพยาบาล หมอหมดหนทาง ขาข้างนั้นที่ถูกบัตรธนาคารทำให้ใช้ไม่ได้ก็ยังดีอยู่ เป็นเพียงแค่กระดูกแตกธรรมดาทั่วๆไป
แต่สามข้างที่เหลือ ถูกเข็มเงินทิ่มเข้าไป พวกเขาไม่มีวิธีรักษาเลยแม้แต่น้อย
หลังจากกำจัดเข็มเงินทิ้งไป เส้นลมปราณของไหล่สองข้างหัวเข่าข้างหนึ่งของอู๋เฉียงก็ไม่สามารถใช้งานได้ทันที ไม่มีสิ่งใดหลงเหลือให้เอากลับมาได้
ผู้เชี่ยวชาญเก่งกาจทุกคนล้วนมองอย่างโง่งม เพียงแค่เคยได้ยินมาว่าเข็มเงินรักษาชีวิต แต่ไม่เคยได้ยินมาว่าเข็มเงินทำร้ายคน เข็มเงินเข็มเล็กๆ กลับสามารถเกิดผลลัพธ์ขนาดใหญ่ได้!
ครั้งนี้อู๋เฟิงเหนียนก็พายอดฝีมือมาด้วยสองคน
ฝีมือของอู๋เฉียงเป็นยังไงเขาก็รู้ดี เพราะยังไงก็เป็นถึงแชมป์ศิลปะการต่อสู้ของทั้งมณฑล
คนที่สามารถทำให้อู๋เฉียงพ่ายแพ้ได้ แน่นอนว่าก็ต้องเป็นคนที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้
ดังนั้นอู๋เฟิงเหนียนจึงจ่ายเงินหนักๆตามหาอาจารย์สองคนเข้ามาช่วยเหลือ
“อาจารย์หง อาจารย์หลิน ลูกของผมถูกคนทำร้ายจนพิการ วันนี้ผมต้องการให้เขาร้องขออย่างอยู่ก็ไม่ได้ตายก็ไม่ได้ ทั้งสองท่านไม่ต้องยั้งมือ เกิดผลลัพธ์อะไรบ้างผมจะรับผิดชอบเอง! เงินที่นอกเหนือจากนี้ผมไม่ให้น้อยๆแน่นอน!”
อาจารย์ทั้งสองท่านเองก็พยักหน้า
“ท่านผู้นำตระกูลอู๋ไม่ต้องเกรงใจ เสี่ยวเฉียงเองก็เป็นลูกศิษย์ของพวกเราสองคน แก้แค้นให้เขาก็เป็นเรื่องที่สมควรทำ”
อาจารย์สองท่านนี้ เป็นผู้อาวุโสฝีมือสูงส่งไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางโลก ได้ยินว่าเป็นลูกศิษย์ของวัดเส้าหลิน เป็นคนที่ชำนาญกังฟูอย่างแท้จริง
ปัจจุบันในสังคมเหล่าแชมป์ศิลปะการต่อสู้พวกนั้น ต่อสู้กับทุกคน ฝึกฝนจนเป็นนักกังฟูภายนอก ถึงจะเก่งกาจมากขึ้นไปอีก แต่ก็เก่งกาจเพียงภายนอกเท่านั้น
แต่อาจารย์หงและอาจารย์หลินทั้งสอง ฝึกฝนจนเป็นนักกังฟูที่ยอดเยี่ยมจากภายในที่แท้จริง
เดิมทีมีดดาบธรรมดาก็ทำร้ายพวกเขาไม่ได้ อาวุธเย็นก็แทบไม่มีผลอะไรเลย
ยอดฝีมือเช่นนี้ แน่นอนว่าคนที่ยุ่งเกี่ยวกับทางโลกไม่สามารถต่อกรได้
ทั้งสามคนมาถึงหน้าประตูบ้านตระกูลฉิน ประตูใหญ่เปิดกว้าง
อู๋เฟิงเหนียนส่งเสียงเฮอะเย็นชาทีหนึ่ง เดินเข้าไปอย่าโกรธจัด แทบจะทนไม่ไหวอยากจับตัวฉินจุนให้ได้ แล้วก็สับเขาให้เป็นชิ้นๆ!
เข้าไปข้างใน เห็นฉินจุนนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายตัวหนึ่ง ถือแก้วชาไว้ ดื่มอย่างสบายอารมณ์
และด้านข้าง มีผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งยืนรับใช้อยู่
ภาพๆนี้ เหมือนกับภาพเมื่อสิบกว่าปีก่อนของทุกคนในตระกูลเหล่านั้นกำลังพักผ่อนอยู่ในบ้านหลังอาหารเที่ยงอย่างไรอย่างนั้น
“คุณคือแซ่ฉินเหรอ?”
อู๋เฟิงเหนียนกำหมัดแน่น ดวงตาปรากฏความโหดเหี้ยม
ฉินจุนเงยหน้า มองอู๋เฟิงเหนียนทีหนึ่ง แล้วถามว่า
“คุณเองก็คือหมาของตระกูลซู?”
“บังอาจ!”
อู๋เฟิงเหนียนโกรธจัด “เด็กเวร ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ วันนี้ผมจะต้องทำให้คุณร้องขอชีวิตอยู่ก็ไม่ได้ตายก็ไม่ได้! อาจารย์ทั้งสองท่าน!”
อาจารย์หงและอาจารย์หลินพยักหน้า เดินขึ้นหน้าไป
มองแล้วก็เป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่ง ทันใดนั้นความสนใจก็พลันหายไป
สามารถทำให้อู๋เฉียงพ่ายแพ้ได้ จะต้องมีความสามารถอยู่บ้างจริงๆ
แต่นั่นก็สำหรับคนธรรมดาเพียงเท่านั้น สำหรับพวกเขาที่เป็นยอดฝีมือภายในแล้ว เดิมทีความสามารถของอู๋เฉียงก็ไม่พอให้มองดู ดังนั้นสำหรับฉินจุนพวกเขาเองก็ไม่ได้วางไว้ในสายตาเลย
“ไอ้หนุ่ม ชาติหน้า ก่อนลงมือก็ดูตัวเองหน่อยนะว่ามีความสามารถไหม!”
อาจารย์หงคำรามเสียงต่ำทีหนึ่ง หนึ่งหมัดกระแทกไปทางฉินจุน
หมัดดุดัน เสียงดังเกิดลม แต่ฉินจุนกลับไม่มีรอยเคลื่อนไหว กระทั่งว่าแก้วชายังอยู่ข้างปาก จิบน้ำชาเบาๆ
หว่างนิ้วที่มือขวามีใบชาใบหนึ่งประดับอยู่ นิ้วดีดเบาๆ
ตุบ!
เสียงอู้อี้หนึ่งดังขึ้น อาจารย์หงคุกเข่าลงบนพื้นดังตุบ
ความเจ็บปวดบนหัวเข่า ทำให้เขาช็อกอย่างที่สุด
เกิดอะไรขึ้น!
ในสายตาของคนธรรมดาทั่วไป แม้แต่การขยับฉินจุนก็ยังไม่ได้ขยับ แต่เขาก็คุกเข่าลงบนพื้นแล้ว
แต่ทั้งสองท่านนี้เป็นถึงยอดฝีมือระดับภายใน เมื่อสักครู่พวกเขาเห็นการกระทำของฉินจุนว่าที่บนมือดีดเบาๆ เพียงแต่ว่า เขาดีดอะไร?
หรือว่า… เป็นใบชา?
ใบชาขาดๆเล็กๆใบหนึ่ง จะใหญ่สักแค่ไหน? เกรงว่าแม้แต่เล็บของนิ้วก้อยก็ยังไม่ถึง
ใบชาอ่อนแอไร้เรี่ยวแรง ทั้งยังแช่น้ำมาแล้วใบหนึ่ง กลับสามารถทำร้ายเขาจนเป็นแบบนี้ได้?
เมื่ออาจารย์หงคุกเข่าอยู่บนพื้น ทำให้ทุกคนช็อกอย่างที่สุด
อาจารย์ทั้งสองท่านเสียวสันหลังวาบ ในใจเกิดความหวาดกลัวขึ้นสายหนึ่ง
ใบชาใบเดียวก็สามารถทำร้ายคนได้ ความสามารถเช่นนี้ เกรงว่าจะแข็งแกร่งกว่าพวกเขามากนัก
ไม่กล้ายั้งมือใดๆอีก อาจารย์หงอาจารย์หลินพุ่งขึ้นมาพร้อมกัน
อดทนความเจ็บปวดบนหัวเข่า อาจารย์หงถอยหลังก้าวหนึ่ง แล้วพุ่งไปลงมือบนท้องของฉินจุน อาจารย์หลินถีบเข้าไปที่ส่วนหัวของฉินจุน
ทั้งสองคนร่วมมือกัน คนหนึ่งด้านหนึ่ง อีกคนด้านหนึ่ง
มุมปากของฉินจุนปรากฏรอยยิ้มเย็นชา ยังคิดว่าเป็นยอดฝีมืออะไร นี่ก็เป็นแค่กังฟูของคนที่ไม่มีความสามารถเหมือนแมวสามขาเท่านั้น
แก้วชาในมือของฉินสุดสาดออกมา หยดน้ำจำนวนนับไม่ถ้วนกระจายออกไป เป็นเหมือนกับลูกกระสุนอย่างไรอย่างนั้น กระทบลงบนร่างกายของทั้งสองคน
ผัวะๆๆ!
ตามจากการที่ฉินจุนสะบัดมือ ทั้งสองคนก็ลอยปลิวล้มออกไป!
น้ำชาธรรมดาๆแก้วหนึ่ง ทำให้ทั้งสองคนล้มระเนระนาดอยู่บนพื้น
เสียงดังตึงเสียงหนึ่ง ล้มลงไปบนพื้นอย่างหนัก ทำให้ก้อนอิฐบนพื้นแตกระแหงออก สามารถเห็นได้ถึงพละกำลังที่มาก
หลังจากนั้น ฉินจุนลุกขึ้น สองขาแยกกันเหยียบลงบนน่องของอาจารย์ทั้งสองท่าน
กร๊อบ!
“อ๊าก!”
ตามจากเสียงกระดูกแตก อาจารย์ทั้งสองท่านแทบจะคำรามออกมาในเวลาเดียวกัน
ดูเหมือนจะเหยียบเบาๆ แต่ในความจริงแล้วกลับหนักมาก ความเจ็บปวดบนขากระจายไปทั่วร่าง อาจารย์ทั้งสองท่านพลันมีเหงื่อเย็นๆหลั่งออกมาเหมือนเม็ดฝน เจ็บจนแยกเขี้ยวยิงฟันทำหน้าตาดุร้าย
ฉินจุนพูดพลางยิ้มเย็นชาว่า “ชาติหน้า ก่อนลงมือก็ดูตัวเองหน่อยนะว่ามีความสามารถไหม”
คำพูดอย่างเดียวกัน ฉินจุนพูดกลับไปครบจำนวนเดิม!
ทั้งสองคนอึ้งงันแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่า คนคนนี้กลับยากที่จะต่อกรด้วยเช่นนี้
เอาใบไม้ใบหญ้า มาทำเป็นอาวุธได้
ใช้เจินชี่ทะลุผ่านเคลื่อนไหวใบไม้ ทำร้ายคนให้บาดเจ็บ!
ยอดฝีมือเช่นนี้ เดิมทีก็ไม่ใช่คนที่พวกเขาสามารถต่อกรได้ คนเขาใช้นิ้วๆเดียวก็สามารถเอาชีวิตพวกเขาได้แล้ว!
“ปรมาจารย์… ปรมาจารย์ไว้ชีวิตด้วย!”
ถูกฉินจุนเหยียบไว้ใต้เท้า ทั้งสองคนพลันยอมแพ้ราบคาบ ถ้ายังไม่ร้องขอชีวิตอีก เกรงว่าขาของพวกเขาก็จะต้องใช้ไม่ได้แล้ว!
“ปรมาจารย์ไว้ชีวิตด้วย พวกเราเองก็แค่เอาเงินมาแล้วทำงาน ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลอู๋เลยทั้งสิ้น!”
ฉินจุนพูดว่า “พวกคุณไม่ใช่อาจารย์ของอู๋เฉียงหรือ?”
สีหน้าอาจารย์หงเปลี่ยนไป รีบอธิบายในทันที
“ปรมาจารย์ พวกเราสองคนเป็นศิษย์อาจารย์กับคนมากมายมหาศาล เอาเงินมาสอนกังฟู ล้วนเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ ไม่เกี่ยวข้องมีความรู้สึกใดๆด้วยแม้สักเสี้ยว ต่อไปนี้ไม่กล้าเป็นศัตรูกับปรมาจารย์อีกแล้ว!”
สิ่งที่อาจารย์หงพูดนี้เองก็เป็นความจริง สาเหตุที่พวกเขาช่วยตระกูล หลักๆก็เป็นเพราะตระกูลอู๋ลงมืออย่างใจใหญ่ เงินที่ให้ก็ค่อนข้างมากเพียงเท่านั้น
วันนี้ตระกูลอู๋มีเรื่องกับฉินจุนที่เป็นปรมาจารย์เช่นนี้ แน่นอนว่าพวกเขาจะต้องหลีกหนีให้ไกล ต่อไปก็ไม่กล้าขัดแย้งด้วยอีกแล้ว
ฉินจุนยกเท้าขึ้น พูดอย่างเย็นชาว่า
“ไสหัวไปเถอะ”
ทั้งคนพลันเกิดความโล่งใจ รีบยืนขึ้น หนีหัวซุกหัวซุนไปอย่างกะโผลกกะเผลก
ตอนที่ไปนั้น ไม่แม้แต่จะมองอู๋เฟิงเหนียนสักทีหนึ่ง กลัวว่าจะถูกลากเข้าไปเกี่ยวอีก
ใบหน้าอู๋เฟิงเหนียนกลายเป็นสีดำคล้ำ คิดยังไงเขาก็คิดไม่ถึงว่า แม้แต่อาจารย์ทั้งสองท่านก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉินจุน
