ผู้จัดการพูดออกมาว่า “ฉีเกอวางใจ เดี๋ยวฉันจะให้คนมาทำความสะอาดให้เดี๋ยวนี้แหละ!”
“พอๆๆ ไม่ต้อง!”
ฉีเกอโบกมือและส่ายหน้า เขาเดินเข้าไปหาอาฉินคนรองด้วยท่าทางโอหัง “นายออกไปซะ อย่ามารบกวนความสนใจของฉันที่นี่เลยดีกว่า”
สมองของอาฉินคนรองไม่ค่อยดี ตอนที่อยู่ที่ทำงานเขามักจะถูกคนอื่นแกล้งอยู่เป็นประจำ เมื่อได้ยินแบบนั้น เขาก็พยักหน้า จากนั้นก็เดินออกไปด้านนอก
“เอ้ย รอเดี๋ยว!”
จู่ๆฉีเกอก็พูดออกมาด้วยความสนใจ “นายไม่ต้องไปแล้ว ห้องอาบน้ำก็ใหญ่ขนาดนี้แต่ไม่มีใครอยู่เลย นายมาถูหลังให้ฉันหน่อย เดี๋ยวเสร็จแล้วฉันให้เงิน”
อาฉินคนรองพยักหน้า จากนั้นก็เดินไปด้านหลังของฉีเกอ
ผู้จัดการพูดออกมาอย่างอึดอัดว่า “ฉีเกอ สมองของเขาไม่ค่อยดี ที่นี่ก็มีพนักงานอยู่แล้ว ให้พนักงานเป็นคนถูหลังให้แทนได้ไหม?”
ฉีเกอโบกมือ “พอได้แล้ว นายไม่ต้องพูดมาก”
พูดจบฉีเกอก็ลงไปตรงบ่อน้ำ และให้อาฉินคนรองเป็นคนถูหลังให้กับเขา
ท่าทางของอาฉินคนรองเหมือนกับคนไม่เต็ม ฉีเกอจึงยิ้มและพูดออกไปว่า “ตรงนี้นายมีปัญหาเหรอ?” เขาชี้ไปที่หัวสมอง
อาฉินคนรองยิ้มและตอบกลับไปว่า “ใช่ ใช่ ใช่”
ฉีเกอเองก็หัวเราะ “คนปัญญาอ่อนเองก็มาอาบน้ำ น่าสนใจ มา นายเห็นสร้อยทองที่ฉันใส่อยู่ไหม? ถ้านายกินน้ำหมดอางนี้ ฉันจะยกสร้อยเส้นนี้ให้กับนาย”
ฉีเกอชี้ไปที่น้ำในอาง หัวเราะและพูดออกมา
อาฉินคนรองหัวเราะและตอบกลับมาว่า “ไม่เอา”
ฉีเกอขมวดคิ้ว “ทำไมหละ ไม่ให้เกียรติฉัน? รีบกินซะ ไม่อย่างนั้นอย่ามาหาว่าฉันไม่ดี!”
อาฉินคนรองหัวเราะและพูดว่า “คุณอย่าทำร้ายฉันเลย ฉันไม่กิน”
ฉีเกอลุกขึ้น “โอ้ว นายจะเอากับฉันใช่ไหม? เป็นแค่คนปัญญาอ่อนแต่กลับมาต่อรองกับฉัน? มา วันนี้ฉันจะให้แกกินน้ำให้หมดนี่เลย!”
พูดจบฉีเกอก็ใช่แรงกกดไปที่หัวของอาฉินคนรอง หัวของอาฉินคนรองจมลงไปในบ่อน้ำพุร้อน
กูลูกูลู อาฉินคนรองเริ่มดิ้นรน อย่างไงเขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง อาฉินคนรองออกแรงดันกลับมา ทำให้ฉีเกอยืนไม่มั่นคงและล้มลงไปในอางน้ำ สำลักน้ำไปสองสามอึกก่อนที่เขาจะลุกขึ้นมาด้
“แม่งเอ้ย! แกกล้าผลักฉัน แกต้องตาย ฉันจะฆ่าแก!”
ฉีเกอที่เดิมเหล้าไปแต่แรก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เขาจับอาฉินคนรองขึ้นมาและทุบตี
ถึงแม้ว่าสมองของอาฉินคนรองจะไม่ค่อยดี แต่เขาก็รู้จักวิธีการต่อสู้ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีชีวิตอยู่มาได้เป็นสิบๆปี
อาฉินคนรองไม่ทนอีกต่อไปเขาลุกขึ้นและวิ่งออกไป ฉีเกอตะโกนออกมาว่า
“ผู้จัดการ จับเขาไว้!”
ผู้จัดการพาพนักงานเข้ามาสองสามคน เมื่อเห็นฉากที่เกิดขึ้นเขาก็รียสั่งให้จับอาฉินคนรองกดลงกับพื้น
ในตอนนี้คนมีเงินเท่านั้นที่จะเป็นผู้ยิ่งใหญ่ ฉีเกอคนนี้เป็นเจ้าของบริษัทและมาใช่งานที่นี่อยู่เป็นประจำ จะทำให้เขาไม่พอใจไม่ได้ และดูไปดูมาอาฉินคนรองก็เป็นแค่คนบ้าคนหนึ่ง ไม่มีใครเห็นเขาอยู่ในสายตาอยู่แล้ว
ฉีเกอตวาดออกมาอย่างเยือกเย็น “เจ้าบ้านี่มันจะขโมยสร้อยคอของฉัน จัดการมันซะ!”
เมื่อพนักงานที่ได้ยินแบบนั้น นี่มันเป็นไปได้ยังไง เข้ากล้าจะฉกสร้อยคอของฉีเกอ?
พนักงานเหล่านั้นจับอาฉินคนรองกดไว้และกระทืบไปอย่างเมามัน!
เมื่อเห็นอาฉินคนรองถูกลมกระทืบ ใบหน้าของฉีเกอก็เต็มไปด้วยความสุข
“ใครที่กระทืบมัน ฉันจะเลี้ยงอาหารคืนนี้!”
“ขอบคุณมากครับฉีเกอ!”
“ต้องรบกวนฉีเกอแล้ว!”
“ฉีเกอไว้ไจได้เลย!”
คนเหล่านั้นลุมกระทืบอาฉินคนรองอย่างรุนแรง ถึงแม้ว่าฉีเกอคนนี้จะไม่ได้ให้รางวัลอะไรพวกเขามากมาย แค่เหล้าและอาหารเล็กน้อย แต่พวกเขาชอบเป็นสุนัขรับใช้ของคนรวย ยิ่งมีเงินมากเท่าไหร่ พวกเขาก็จะทำอย่างไม่คิดอะไร
หลังจากนั้นอาฉินคนรองก็ลุกขึ้นและวิ่งออกไป ต้องบอกเลยว่าร่างกายของอาฉินคนรองยังดีอยู่ ถ้าหากเป็นคนธรรมดา สิบปีที่ผ่านมาอาจจะโดนกระทืบตายไปแล้ว
แต่ด้วยสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอาฉินคนรองก็ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว
ในตอนที่เขาเพิ่งจะวิ่งออกไป ก็เห็นฉินจุนกำลังลงจากรถและซื้ออาหารมาให้
เมื่อเห็นอาฉินคนรองวิ่งออกมาอย่างรีบร้อน สีหน้าของฉินจุนเปลี่ยนไปอย่างมาก เขารีบถอดเสื้อผ้าของเขาและเอามาคลุมให้อาฉินคนรอง
“อาฉินคนรอง เกิดอะไรขึ้น?”
ถึงแม้ว่าสมองของอาฉินคนรองจะไม่ค่อยดี แต่เขาก็รู้ว่าฉินจุนคนนี้ดีกับเขา เขาหลบด้านหลังของฉินจุน ก้มหน้าไม่พูดอะไร ท่าทางของเขาเต็มไปด้วยความกลัว
ไม่นานก็มีคนหลายคนเดินออกมาจากที่อาบน้ำ นั่นก็คือพวกของผู้จัดการ
“ไปซ่อนอยู่ที่ไหน?”
พูดจบผู้จัดการก็มองเห็นฉินจุน เขาขมวดคิ้วและถามออกมาว่า “เจ้าหนุ่ม หลบหน่อย ตาแก่นั่นกล้ามาขโมยของในสถานที่ของพวกเรา นายยังจะไปช่วยเขาอีกนะ?”
ฉินจุนเก็บความโกรธที่มีเอาไว้ในใจ จากนั้นก็พูดออกไปด้วยความเยือกเย็น
“ขโมยของ? ขโมยอะไรของพวกนาย?”
ในตอนนั้นฉีเกอนุ่งผ้าเช็ดตัว และเดินออกมาด้วยท่าทางหยิ่งผยอง
“ขโมยสร้อยคอของฉัน!”
ฉินจุนขมวดคิ้ว “โซ่ล่ามคอหมาของนาย มันก็ยังอยู่ที่คอของนายไม่ใช่เหรอ?”
ดวงตาของฉีเกอเบิกกว้าง “นายคงไม่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม กล้ามาบอกว่าฉันใส่โซ่ล่ามคอหมา? จัดการมัน!”
เมื่อได้ยินคำสั่ง พนักงานเหล่านั้นก็พุ่งเข้าไปหาฉินจุนทันที พวกเขามีจำนวนมากขนาดนี้ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ไปชกต่อยกับใครบ่อยๆ แต่คนตัวเล็กๆอย่างฉินจุนก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของพวกเขา
ในตอนนั้นพนักงานร่างใหญ่ที่วิ่งเขามาคนแรกก็ถูกฉินจุนจับไว้ด้วยมือข้างเดียว
ถึงแม้ว่าเขาจะสูงกว่าฉินจุนเล็กน้อย ร่างกายดูกำยำกว่า
แต่ในตอนนี้เขาถูกฉินจุนบีบคอด้วยมือข้างเดียว เหมือนกับลูกไก่ในกำมือ เขาไปไหนไม่ได้วิ่งอยู่ตรงที่เดิม
จากนั้นฉินจุนยกเท้าขึ้นและเตะไปที่เข่าขวาของเขส
แกร๊ก!
เสียงกระดูกหักดังขึ้น แระดูกที่หักทุ่มออกมาจากเนื้อของเขา!
ชายที่สูง 185 เปราะบางราวกับไม้ขีดไฟเมื่ออยู่ต่อหน้าฉินจุน เขาเตะไปเพียงครั้งเดี๋ยวก็ทำให้กระดูกของอีกฝ่ายหักไปอย่างรุนแรง
“อ้า…!”
ชายคนนั้นร้องโหยหวน ทุกคนต่างตื่นตกใจ ไม่เคยเห็นขาของใครหักแบบนี้มาก่อน มันช่างเป็นอะไรที่น่าตกใจอย่างยิ่ง
จากนั้นฉินจุนก็ยกเท้าขึ้นและเตะไปที่ขาซ้ายของเขาในตำแหน่งเดียวกัน ทันใดนั้นกระดูกของเขาก็หักทันที
ครั้งนี้ฉินจุนบีบคอเขาไว้ ทำให้เขาไม่สามารถส่งเสียงร้องออกมาได้ ใช้แรงของนิ้วมือทั้งห้าในการขย้ำ คอของพนักงานเริ่มบิดเบี้ยว และตายลงในทันที
ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่กล้าแม้แต่ขยับตัว ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความกลัวอย่างสุดขีด
