“หวันเอ๋อจ๋า คุณก็อย่าไว้ตัวอีกเลย ผมรู้ว่า นี่คือการเล่นตัวเดี๋ยวห้ามเดี๋ยวยอมเป็นวิธีที่ผู้หญิงอย่างพวกคุณชอบใช้ที่สุดใช่ไหม มาเถอะ ให้อาจารย์เอ็นดูคุณ…”
เย่หวันเอ๋อตกใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่า ภายใต้กลางวันแสกๆ หลิวหมิงเต๋อกลับทำเรื่องสกปรกอย่างนี้ออกมาได้!
“คุณอย่าเข้ามานะ ถ้าคุณเข้ามาอีกล่ะก็ฉันจะเรียกคนแล้ว!”
หลิวหมิงเต๋อหัวเราะ “ที่นี่เป็นคลินิกนะ ในคลินิกเกิดเสียงร้องสักหน่อยก็ไม่ใช่เป็นเรื่องปกติหรือ? ไม่เป็นไร คุณร้องให้สุดเถอะ ยิ่งคุณทำแบบนี้ผมก็ยิ่งตื่นเต้น ฮ่าๆๆ…”
หลิวหมิงเต๋อหัวเราะเสียงดัง พุ่งเข้าไปหา
ที่นี่คือคลินิกแพทย์แผนจีน ข้างตัวของเย่หวันเอ๋อไม่มีแม้แต่กรรไกร
“ช่วยด้วย!!”
เย่หวันเอ๋อตะโกนประโยคหนึ่ง หลบไปด้านหลังอย่างสุดชีวิต
แต่ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น กลับพบว่าหลิวหมิงเต๋อไม่ขยับแล้ว ยืนอยู่ตรงนั้น สองมือยังคงมีท่าทางถอดกระดุมเสื้อ แต่ดวงตาเซื่องซึม ไม่สามารถขยับได้เลย
“หมอหลิว?”
เกิดเรื่องผิดปกติเช่นนี้ต่อหน้าต่อหน้า ทำให้เธอตกใจมากจริงๆ
ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ทางด้านหลังของหลิวหมิงเต๋อ มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมา
ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ร่างกายสูงใหญ่ ดูแล้วก็รู้สึกคุ้นเคยอยู่บ้าง
“น้องหวันเอ๋อ ไม่เจอกันนานเลยนะ”
มองดวงตาล้ำลึกคู่นั้นของชายหนุ่ม เย่หวันเอ๋ออ้าปากค้าง ไม่มีสติกลับมาเป็นเวลานาน
“ฉิน… คุณคือพี่เสี่ยวจุน?!”
ไม่ได้เจอกันสิบปี ถ้าไม่ใช่ฉินจุนเอ่ยปากก่อน เธอก็ไม่กล้าที่จะคิดว่ารู้จักเขาอย่างแน่นอน
เย่หวันเอ๋อเองก็เปลี่ยนไปมากจากในปีนั้น จากเด็กสาวสะสวยตัวน้อย เปลี่ยนไปเป็นหญิงสาวสะสวยในปัจจุบันนี้
“พี่เสี่ยวจุน คุณคือพี่เสี่ยวจุนจริงๆด้วย!”
เย่หวันเอ๋อเดินขึ้นหน้าไป ดีใจจนไม่รู้ว่าต้องทำอะไร มือและเท้าไม่รู้ว่าควรจะวางไว้ตรงไหน
“พี่เสี่ยวจุนมาที่นี่ได้ยังไง?”
ฉินจุนใช้มือขยี้หัวของเย่หวันเอ๋อ
“โชคดีที่ผมมาทันเวลา ต่อไปก็อย่าทำงานอยู่ที่นี่อีกเลย”
เย่หวันเอ๋อบุ้ยปาก ไม่พอใจที่ฉินจุนทำให้ผมของเธอยุ่งเหยิง ก็ไม่ใช่เด็กน้อยแล้วนะ…
หันหน้าไป มองหมอหลิวที่ยืนนิ่งไม่ขยับอยู่ตรงนั้นทีหนึ่ง
พบว่าบนหลังคอของเขา มีเข็มเงินเข็มหนึ่งเสียบไว้อยู่
เข็มเงินนี้ ปักอยู่ที่หลังต้นคอ เห็นชัดเจนมาก
เย่หวันเอ๋อเองก็ทำงานอยู่ที่คลินิกแพทย์แผนจีนมาสักระยะเวลาหนึ่งแล้ว แม้ว่าหลิวหมิงเต๋อคนนี้จะใจคด แต่เพื่อที่จะตีสนิทกับเย่หวันเอ๋อ ก็ได้สอนเธอมาน้อย เธอเองก็สามารถมองบางสิ่งบางอย่างออกมาได้บ้าง
“ฝังเข็มเงิน?”
ถ้าใช้ประโยชน์ของการฝังเข็มอย่างที่สุด ทิ่มแทงเข้าที่จุดฝังเข็มของร่างกาย ควบคุมเรี่ยวแรงและความเร็วได้อย่างดีล่ะก็ นั่นก็สามารถทำให้ร่างกายด้านชา มือเท้าขยับไม่ได้ การกดตรงจุดฝังเข็มที่แสดงในละครเองก็ไม่ได้อยู่ดีๆก็มีมา
แต่ทักษะที่สูงล้ำเช่นนี้ แม้แต่หลิวหมิงเต๋อก็ยังทำไม่ได้ ฉินจุนทำได้ยังไง?
ฉินจุนยื่นมือออก ทำให้เข็มเงินเล่มนั้นหลุดออกมา
ร่างกายของหลิวหมิงเต๋ออ่อนยวบ ล้มคลานอยู่บนพื้นเหมือนหมากินอึ สีหน้าซีดขาว บนหน้าผากเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ
“คุณ… คุณเป็นใคร!”
ฉินจุนดึงเข็มเงินมา แต่ไม่ได้เก็บกลับไป
“ผมเป็นใคร คุณยังไม่มีสิทธิ์รู้”
เห็นฉินจุนราวกับว่ายังต้องการลงมืออีกครั้ง เย่หวันเอ๋อจับแขนของเขาไว้ พูดเสียงเบาว่า
“ช่างเถอะ เขาเองก็ไม่ได้ทำอะไรฉัน”
สุดท้ายแล้วเย่หวันเอ๋อก็ยังจิตใจดี แม้ว่าหลิวหมิงเต๋อคนนี้จะไม่ใช่คนดี แต่ก็ให้เงินเดือนไม่กี่เดือนนี้กับเธอ
ไม่งั้นจากการศึกษาจบระดับมัธยมปลายของเธอ มีสถานพยาบาลน้อยมากที่จะให้เธอทำงานได้
ก็ในเวลานี้เอง หน้าประตูพลันมีชายชุดดำไม่กี่คนพุ่งมาอย่างกะทันหัน ดุร้ายมาก ถีบประตูใหญ่เข้ามา
“หลิวหมิงเต๋อล่ะ! ไสหัวออกมา! รักษาหัวหน้าของผมไปเสียเปล่า ดูท่าว่าคุณคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว!”
ผู้ชายร่างกายสูงใหญ่กำยำไม่กี่คน แต่ละคนดูแล้วโหดร้ายป่าเถื่อน มาอย่างดุร้าย
หลิวหมิงเต๋อนอนอยู่บนพื้น เมื่อเห็นคนไม่กี่คนนี้ ฉับพลันก็รู้ว่าเกิดเรื่องแล้ว
รีบยื่นมือชี้ไปที่เย่หวันเอ๋อ พูดว่า
“ไม่ใช่ผม เป็นเธอ เธอเป็นคนหยิบยาให้หัวหน้าพวกคุณ! เป็นเธอที่ทำร้ายหัวหน้าพวกคุณ!”
ผู้ชายไม่กี่คนนั้นขมวดคิ้ว มองเย่หวันเอ๋อทีหนึ่ง แล้วพูดว่า
“พวกคุณทุกคน คนหนึ่งก็ห้ามหลุดไปได้ พาไปให้หมด!”
หมอเถื่อนทำร้ายคน!
ถ้าไม่มีเรื่องของเย่หวันเอ๋อ ฉินจุนเองก็ขี้เกียจจะไปสนใจแล้ว บนโลกนี้หมอเถื่อนเยอะขนาดนั้น เขาเองก็สนใจไม่ไหวหรอก
แต่คิดจะพาเย่หวันเอ๋อไปด้วย ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา คิดจะจับแขนของเย่หวันเอ๋อ
ฉินจุนยกมือขึ้น จับไหล่ของเขาไว้
“ผมแนะนำว่าทางที่ดีคุณอย่าขยับตัวมั่วๆ”
รู้สึกได้ถึงเรี่ยวแรงบนมือของฉินจุน ผู้ชายคนนั้นก็ผงะไป บนหน้าผากพลันมีเม็ดเหงื่อชั้นบางๆ
เขารู้สึกได้ว่าฉินจุนจิกไหล่ของเขา ไม่กี่นิ้วมือนั้นราวกับจิกเข้าไปในกระดูกแล้ว เพียงแต่เขาใช้แรงอีกนิด แขนข้างนี้ก็ใช้งานไม่ได้แล้ว!
ฟันๆแทงๆในโลกตลอดทั้งปี เขาก็สามารถรู้ได้ว่า ผู้ชายตรงหน้าสายตาคนนี้ ไม่ธรรมดา!
“คุณ… คุณทำอะไร! หัวหน้าผมถูกสถานพยาบาลของพวกคุณรักษาไปเสียเปล่า พวกคุณยังคิดปฏิเสธน้ำขุ่นๆอีก!”
เย่หวันเอ๋อได้ยิน พลันขมวดคิ้ว
“คนที่พวกคุณพูดถึง ก็คือคุณผู้ชายต้วนต้วนเป่าตง?”
“ไม่ผิด ครั้งก่อนพี่ตงมารักษาที่นี่ หลังจากกลับไปแล้วก็ไม่ลุกขึ้นจากเตียงอีกเลย พวกคุณอย่าคิดว่าจะทิ้งความรับผิดชอบไปได้ง่ายๆ!”
สีหน้าของเย่หวันเอ๋อหนักหน่วง “ครั้งก่อนที่คุณผู้ชายต้วนมา เป็นฉันที่หยิบยาให้เขา หยิบให้ตามใบสั่งยา ถ้าคุณผู้ชายต้วนกินยานี้ไม่ขาด ไม่น่าจะเกิดปัญหาถึงจะถูก”
หลิวหมิงเต๋อได้ฟัง รีบใช้ประโยชน์จากช่องว่างระหว่างคำพูดทันที
“ได้ยินไหม! เป็นเธอ เป็นเธอที่หยิบยาผิด พี่ตงของพวกคุณถึงได้เกิดปัญหา ทั้งหมดล้วนเป็นความรับผิดชอบของเธอ ไม่เกี่ยวกับผม!”
แม้ว่าชายชุดดำคนนั้นจะถูกฉินจุนกดไหล่ไว้อยู่ แต่สีหน้ายังคงเย็นเยียบอยู่ “เฮอะ ถ้าพี่ตงเกิดเหตุร้ายขึ้น ในพวกคุณก็ไม่มีใครที่จะหนีไปได้!”
ฉินจุนได้ฟังจนเข้าใจแล้ว คนกลุ่มนี้ราวกับไม่ได้จงใจเข้ามาหาเรื่อง ดูท่าว่าคนไข้จะเกิดปัญหาขึ้นจริงๆ
“หวันเอ๋อ คุณเป็นคนให้ยา?”
“พี่เสี่ยวจุน ฉันเอง ฉันหยิบยาตามใบสั่งยา ไม่ได้หยิบมั่วๆแน่นอน!”
เย่หวันเอ๋อเข้าใจอะไรไม่มาก ใบสั่งยาเองก็ดูเข้าใจได้อยู่นิดหน่อยอย่างพื้นๆเพๆ ดังนั้นที่เธอหยิบยา เธอหยิบชั่งตวงตามใบสั่งยาอย่างเคร่งครัด ไม่กล้ามีความแตกต่างใดๆ
ฉินจุนปล่อยมือ มองชายชุดดำคนนั้น
“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ พาผมไปดูหน่อย”
ชายชุดดำคนนั้นขยับไหล่ที่สูญเสียการรับความรู้สึกไปแล้วนิดหน่อย ดวงตาที่มองไปทางฉินจุนมีความหวั่นเกรงเล็กน้อย พูดเฮอะเสียงเย็นคำหนึ่ง
“ทางที่ดีพวกคุณต้องรักษาลูกพี่ผมให้หายดี!”
ฉินจุนและเย่หวันเอ๋อเดินออกนอกคลินิก เดินขึ้นรถ ผู้ชายไม่กี่คนนั้นก็ดึงหลิวหมิงเต๋อลากออกไปพร้อมกันด้วย
ขับรถตู้ มาถึงเขตวิลล่าชานเมืองฝั่งตะวันตก เดินเข้าไปในคฤหาสน์หลังหนึ่ง
บ้านหลังนี้ราคาแพงมาก ทั้งที่หากมีเงินก็ยังซื้อได้ยาก สามารถอยู่ที่นี่ได้ จะต้องทั้งร่ำรวยและเป็นคนมีชื่อเสียง
ดูท่าว่า‘พี่ตง’ที่ได้ยินมาก็ไม่ใช่คนธรรมดานะ
เดินเข้าในคฤหาสน์ ด้านในมีคนนั่งอยู่ไม่น้อย มีบางคนสวมเสื้อคลุมยาว มีบางคนสวมเสื้อกาวน์สีขาว ดูแล้วมีทั้งแพทย์จีนแพทย์ตะวันตก
ฐานะของต้วนเป่าตงไม่ธรรมดา ถูกอาการปวดหัวเล่นงานอยู่หลายปี ตามหาหมอที่มีชื่อเสียงก็ไม่สามารถรักษาให้หายได้
และมาหาหลิวหมิงเต๋อ อาศัยใบสั่งยาของหลิวหมิงเต๋อ ควบคุมอาการปวดหัวไว้ได้ ดังนั้นจึงมักไปที่นั่นเพื่อเอายา
ใครจะรู้ เมื่อวาน อาการปวดหัวของต้วนเป่าตงพลันหนักขึ้น ปวดจนต้องบิดเร่าตัว ถึงโรงพยาบาลก็หมดหนทางแล้ว
ปวดจนรวดร้างไปทั้งภายใน เมื่อถึงจุดที่ยากจะทนได้อีก ต้วนเป่าตงก็จะอาละวาดใหญ่โต ทำร้ายคนอื่น
ดังนั้นแม้แต่โรงพยาบาลก็ยังไม่สามารถอยู่ได้ ทำได้เพียงกลับมาที่บ้านเชิญหมอมารักษา
หมอไม่กี่คนที่อยู่ที่นี่ล้วนหมดหนทาง หมอชราคนหนึ่งที่ไว้เคราแพะใส่เสื้อคลุมยาวนั่งอยู่ข้างตัวของต้วนเป่าตง จับเคราพร้อมวัดชีพจร
“หมอเทวดาหนิง อาการของลูกพี่ไม่หนักแล้วใช่ไหม?”
หมอเทวดาหนิงส่ายหน้า และก็ไม่ได้สบตา
“ไฟตับลุก ภาวะไตพร่อง จำเป็นต้องเพิ่มปราณเข้าไป ผมสามารถออกยาอย่างหนึ่งให้ได้ แต่สถานการณ์นี้ของคนไข้ ราวกับยากที่จะดื่มยาต้มได้”
“ตอนนี้ผมมียากลอนจำนวนหนึ่งที่ปรุงขึ้นเอง แต่ว่าราคานั้น จะแพงสักหน่อย”
ลูกน้องของต้วนเป่าตงรีบพูดทันทีว่า “หมอเทวดาหนิงไม่จำเป็นต้องกังวลใจ เรื่องเงินไม่เป็นปัญหา”
หมอเทวดาหนิงพยักหน้า ปล่อยการจับชีพจร หยิบขวดรูปน้ำเต้าเล็กๆชิ้นหนึ่งออกมา ด้านในบรรจุเม็ดยากลอนไว้ไม่กี่เม็ด
“ยานี่ของผม ใช้ตู๋หัว รากกล้วยน้ำว้า หมาป่าจีนและสมุนไพรอื่นๆมาผ่านการต้ม หล่อเป็นเม็ดยา เข้าปากก็ละลาย เหมาะสมกับสถานการณ์ป่วยของคุณผู้ชายต้วนมาก ยากลอนในขวดน้ำเต้านี้ไม่ควรจะขาย แต่เห็นแก่คุณผู้ชายต้วน ผมจะคิดราคาต้นทุนให้กับพวกคุณไปก่อน สองล้านแล้วกัน”
หา…
ทุกคนปล่อยลมออกมาอย่างตกใจ
ยากลอนไม่กี่เม็ดนี้ราคาถึงสองล้าน!
สมกับที่เป็นหมอเทวดาหนิง ลงมือก็ใช้ราคาสูงเช่นนี้ ถ้าเปลี่ยนเป็นพวกเขา กล้าต้องการราคาแพงเช่นนี้ จะต้องถูกคนคิดว่าเป็นคนหลอกลวงแน่นอน!
ฉินจุนได้ยินคำพูดแล้ว ก็หัวเราะเสียงหนึ่ง
เสียงไม่ดังมาก แต่ทุกคนกลับได้ยินเข้าแล้ว
เสียงหัวเราะนี้แหลมมาก เต็มไปด้วยความดูถูกเยาะเย้ย
หมอเทวดาหนิงขมวดคิ้ว มองดูฉินจุน พูดอย่างเย็นชา
“ที่คุณหัวเราะเมื่อกี้ หมายความยังไง?”
บรรยากาศพลันเปลี่ยนเป็นหนักหน่วงขึ้นมา
น้ำเสียงของหมอเทวดาหนิงที่พูดตอนนี้ แสดงให้เห็นว่าโกรธแล้ว
สอดปากขึ้นไม่ดูเวลา หมอเทวดาหนิงเพิ่งจะพูดจบ คุณก็ส่งเสียงหัวเราะเยาะเย้ยออกมาในที่นี้? นี่ไม่ใช่เป็นการหาเรื่องตายเหรอ?
ถ้าเปลี่ยนเป็นพวกเขา ตอนนี้รีบขอโทษก็ไม่แน่ว่าจะยังทันอยู่ ยังไงก็เป็นเพียงแค่วัยรุ่น ถ้าหมอเทวดาหนิงอารมณ์ดีไม่คิดเล็กคิดน้อยก็แล้วกันไป
แต่ถ้าหมอเทวดาหนิงคิดเล็กน้อยขึ้นมา ความโกรธของเขา ไม่ใช่สิ่งที่เด็กหนุ่มอายุยี่สิบกว่าปีสามารถรับได้ไหว
สายตาก็ประสานกันแล้ว ฉินจุนมองหมอเทวดาหนิงอย่างเหยียดหยามทีหนึ่ง พูดว่า
“ผมหัวเราะที่คุณโง่”
