ผู้รักษาสุดแกร่ง – ตอนที่ 316 ปรมาจารย์ลงมือเอง

รถของหัวเฉิงเหยียบคันเร่ง มันเร่งเต็มแรง

ประสิทธิภาพของแลนโรเวอร์คันนี้เกือบจะมาถึงขีดสุด มันสามารถพุ่งตัวออกไปได้มากกว่าหนึ่งร้อยห้าสิบเมตรในเวลาเพียงไม่กี่วินาที ความเร็วนี้เกินขีดจำกัดความเร็วสูงสุดบนทางหลวง ถ้าหากว่าชนใครเข้ามันก็สามารถทำให้เค้าตายได้เลยในทันที

เมื่อเห็นฉินจุนที่อยู่ตรงหน้า มันก็เห็นเพียงแค่ชายชราที่กำลังลงมาจากรถ

บอดี้การ์ดหลายคนผงะไปซักพัก “เค้าลงมาแล้ว!”

หัวเฉิงหัวเราะเยาะเย้ยขึ้นมา “ไม่ต้องสน ก็ตายๆ ไปด้วยกันนี่แหละ!”

แม้ว่ามันจะวิ่งหนีไป เค้าก็จะขับไล่ตามแล้วตายๆ ไปพร้อมกัน แต่มันไม่สามารถที่จะทิ้งหลักฐานอะไรเอาไว้ได้เลย

ในเวลาเพียงแค่ชั่วพริบตาเท่านั้น แลนด์โรเวอร์ก็พุ่งไปข้างหน้า ชายชรานั่นก็ยกมือขึ้นมา

มันเกิดลมกระโชกแรงขึ้นมาที่ตัวเค้า!

แขนเสื้อของหมอนั่นก็พองตัวขึ้นมาโดยไม่มีลมเลยซักนิด หญ้าที่อยู่รอบๆ มันก็แกว่งไปตามลม หากมองลงมาจากด้านบน มันจะพบว่าหญ้ากับฝุ่นที่อยู่รอบตัวเค้ามันหมุนเป็นวงกลมและจุดศูนย์กลางของวงกลมคือชายชราในเสื้อคลุมสีขาว!

ฮู้วววว!

รถมันแล่นมาพร้อมกับลม มันพุ่งเข้าไปที่ชายชรานั่น

จู่ๆ ชายชราก็ยกมือของเค้าขึ้นมา!

ตูม!

เค้ากดลงไปที่รถแลนโรเวอร์ตรงหน้า

มันกระแทกเข้ากับรถแลนโรเวอร์ในทันที! รถทั้งคันมันก็บุบไป!

มันราวกับชนเข้ากับภูเขาขนาดใหญ่

ฝ่ามือของชายชราทำให้แลนด์โรเวอร์คันนี้ยุบ!

เครื่องยนต์ด้านหน้าพัง กระจกด้านหลังแตกเป็นเสี่ยง รถทั้งคันถูกยุบและทุกคนที่อยู่ข้างในนั้นก็เสียชีวิตไปในทันที

รถที่อยู่ข้างหลังต่างก็ตกตะลึง เมื่อเห็นชายชราใช้มือของเค้าหยุดรถที่พุ่งมาด้วยความเร็ว 150 ไมล์ต่อชั่วโมง ชายชรานั่นไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลยด้วยซ้ำ เค้าดูเฉยเมยอย่างน่าขนลุกเป็นอย่างมาก

นี่มันคนหรือเทพเจ้ากันแน่!

ประธานหัวตายแล้ว!

ในตอนนี้พวกเค้าก็ไม่กล้าที่จะหยุดพักเลย พวกเค้าเกียร์ถอยหลัง คันเร่งถูกเหยียบจนมิดและรถก็ถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตามชายชราก็ยิ้มจางๆ เค้าโบกแขนเสื้อและเหวี่ยงเข็มเงินสองสามอันออกไป

หวือหวือ!

เสียงของเข็มเงินที่พุ่งออกไปในอากาศ หลายคนในรถเอนหลังหลบและเข็มเงินก็เจาะกระจกหน้ารถอย่างแม่นยำ มันจิ้มไปตรงกลางคิ้วของพวกเค้า

ด้วยพลังของมันนี้เอง พวกเค้าทั้งหมดถูกฆ่าตายในทันที!

มันเป็นแบบเดียวกับวิธีการที่ฉินจุนใช้เลย แต่มันเฉียบคมและแม่นยำกว่ามาก!

ในเวลาเพียงแค่สิบนาทีเท่านั้น ทุกคนในรถสองคันนี้ก็ถูกฆ่าตาย

ชายชราหยิบใช้มือเพียงข้างเดียวจับฉินจุนกับฉินเฟยหยูขึ้นมาแล้ววางไว้บนหลังวัว เค้าจูงวัวและเดินไปที่หมู่บ้านเล็กๆ ที่เชิงเขา

…

ไม่รู้เลยว่าฉินจุนได้สติมาตอนไหนกัน หลังจากที่ลืมตาขึ้นมา เค้ารู้สึกสบายตัวขึ้นมากขึ้น ร่างกายและแข็งแรงของเค้ามันไม่อ่อนแอเหมือนเมื่อก่อน

มันไม่น่าจะเป็นแบบนี้ไปได้?

สูญเสียแก่นแท้และเลือดไปสองหยด ยิ่งไปกว่านั้นมันก็กลิ้งลงมาตามไหล่เขา แม้ว่าเค้าจะไม่ตาย แน่นอนว่าเค้าจะต้องสูญเสียชีวิตไปครึ่งหนึ่ง แต่ตอนนี้ไม่เพียงแต่เค้ายังสบายดี แต่ยังดีกว่าเดิมอีกมากด้วย?

ฉินจุนเงยหน้าขึ้นมาและเห็นชายชรานั่งอยู่บนเก้าอี้ในสวน สีหน้าของเค้าก็ดูมีความสุขขึ้นมาในทันที

“อาจารย์!”

ชายชราหันหน้ามาแล้วยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

“เสียสละเลือดสองหยดพร้อมพลังของตัวเองเพื่อช่วยใครสักคน เค้าคงจะไม่ใช่พ่อของเธอใช่ไหม?”

ฉินจุนยิ้ม “นี่คืออารองของผม”

อาจารย์ก็คืออาจารย์ เพียงแค่มองดูอาจารย์ก็สามารถบอกได้ในทันทีเลยว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเค้า

ฉินจุนยิ้มเล็กน้อย “อาจารย์ อาจารย์ฉลาดมากเลย ได้โปรดช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของอารองของผมด้วย”

เย่ซวนหยวนก็ยิ้มขึ้นมาอย่างเย็นชา “ต้องให้เธอมาพูดอย่างงั้นเหรอ? ฉันรักษาพวกเธอทั้งสองแล้ว เก็บข้าวของของพวกเธอแล้วรีบไสหัวออกไปซะ”

เมื่อฉินจุนได้ยินแบบนี้ เค้าก็ล้มตัวลงไปนอนแล้วถอนหายใจออกมา

“ไม่ อาจารย์ อาการของผมยังค่อนข้างรุนแรง เหล้าจินเส่อของอาจารย์ ให้ผมดื่มมันหน่อยสิ”

เมื่อได้ยินฉินจุนพูดมาแบบนั้น เย่ซวนหยวนก็จ้องเขม็ง “ไอ่เด็กนี่อย่ามาพูดแบบนี้กับฉัน แกขโมยเหล้าจินเส่อของฉันไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ไม่ละอายบ้างเลยหรือไง?”

ทรัพย์สินของฉินจุนเพียงแค่อย่างเดียวก็รวยกว่าประเทศคู่แข่งแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเย่ซวนหยวนเลย ความมั่งคั่งของเค้ามันไม่สามารถจะจินตนาการได้เลย

ใครจะคิดว่าพี่เลี้ยงและเด็กฝึกงานที่รวยมากเหล่านี้จะต่อรองและวางอุบายด้วยการจิบไวน์

เหล้าจินเส่อของเย่อซวนหยวนมันไม่ธรรมดาเลย เย่ซวนหยวนเลี้ยงงูจินเส่อด้วยตัวเอง เค้าใช้เวลากว่า 20 ปีในการบ่นเหล้าในลูกน้ำเต้า เย่ซวนหยวน เก็บน้ำเต้าไว้ 2 ลูก เค้าเก็บไว้ใช้ในภายหลัง แต่ฉินจุนก็แอบดื่มมันทั้งหมด

อาจารย์กับลูกศิษย์เถียงกันอยู่ซักพักแล้วฉินจุนก็พูดขึ้นมาว่า

“ท่านอาจารย์ ท่านอยากไปตงไห่กับผมไหม พวกรุ่นน้องเค้าก็อยากจะเจออาจารย์นะครับ”

เย่ซวนหยวนเหลือบมองที่จุนฉิน เค้าลังเลแล้วก็พยักหน้า

“เอาล่ะ อีกสองสามวันค่อยไป ร่างกายของเธอมันยังต้องได้รับการพักฟื้นอีกสองสามวัน”

มันไม่เหมือนกับลุงรองของเค้า ร่างกายของเค้าสามารถที่จะฟื้นตัวได้ยากมาก

ทั้งสองเหมือนภาชนะสองใบ อารองฉินคือถ้วย แม้จะว่างเปล่า แต่ก็สามารถเติมน้ำได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

และฉินจุนก็เหมือนกับรถถังขนาดใหญ่ มันต้องการการฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์ แม้แต่เย่ซวนหยวนเองก็ต้องใช้เวลามากพอสมควร

ฉินจุนกับอารองฉินของเค้ายังคงต้องอยู่ที่ชนบทไปก่อนซักพัก พวกเค้าติดตาม เย่ซวนหยวนไปปลูกผักและเลี้ยงปศุสัตว์ มันราวกับว่าพวกเค้าได้กลับไปใช้ชีวิตอันเงียบสงบเมื่อหลายสิบปีก่อน

แต่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ตงไห่ก็มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เกิดขึ้น

ข่าวการเสียชีวิตของซูจินเลี่ยกับหัวเฉิงมันทำให้ทั้งสองตระกูลใหญ่โกรธมาก พวกเขาไปที่เชิงเขาชิงเหมย เพื่อตรวจสอบอย่างละเอียด แต่ไม่พบศพของฉินจุนกับอารองฉินเลย

ซูเฉิงกั๋ว ผู้อาวุโสของตระกูลซูก็มองขึ้นไปบนยอดเขาชิงเหมย จากนั้นก็มองไปที่รถแลนด์โรเวอร์ที่ถูกทุบเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เค้าถอนหายใจออกมาอย่างเย็นชา

“เกรงว่า อากับหลานชายสองคนที่นามสกุลฉินนั่นน่าจะถูกหมาป่าลากไปแล้ว”

มันกลิ้งลงมาจากเนินสูงชันและถูกรถแลนด์โรเวอร์คันนี้ชนอีกครั้ง มันจะไม่ตายได้ยังไงกัน?

หัวเหวินหยู ผู้อาวุโสของตระกูลหัว ก็พูดขึ้นมาในทำนองเดียวกันว่า “ครั้งนี้เราสองตระกูลก็สูญเสียมากเกินไปแล้ว อย่างงั้นตระกูลฉินเองก็ต้องถูกทำลายเหมือนกัน”

ชูเฉิงกั๋วก็พยักหน้า “ตงไห่นี่ มันคืออาณาเขตของพวกเรา”

ความรู้สึกของทั้งสองตระกูลใหญ่เย็นชาเป็นอย่างมาก ผู้อาวุโสทั้งสองเสียคนไปคนหนึ่งกับลูกชายอีกหนึ่งคน ในตอนนี้เองพวกเค้าต่างก็กังวลเกี่ยวกับเรื่องของผลประโยชน์

ในตอนที่ซูเฉิงกั๋วขับรถมานี้เอง เค้าก็ขับมาที่ถนนโซนขายาจีนแผนโบราณก่อน หลังจากลงจากรถ พวกเค้าก็เห็นว่าร้านขายยาซวนหยวนรีบปิดประตู ซูเฉิงกั๋วก็ยิ้มขึ้นมาอย่างเย็นชา

“ทุบมันซะ”

…

หลังจากนั้นเจ็ดวัน ในที่สุดฉินจุนก็หายเป็นปกติ

เย่ซวนหยวนมองดูผลน้ำเต้าเปล่าของเค้า มันเศร้ามาก เหล้าจินเส่อของเค้า ไอ่เด็กนี่แอบดื่มไปหมดแล้ว

เย่ซวนหยวนมองไปที่อารองฉินที่นั่งพิงต้นไม้ใหญ่และกำลังร้องเพลง เค้าก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว

“ในวัยแบบนี้ เกรงว่าการเรียนแพทย์แผนจีน มันจะยาก”

ในช่วงเจ็ดวันที่ผ่านมา เย่ซวนหยวนเองก็หลงใหลในพรสวรรค์ของอารองฉินจนต้องยอมรับเค้าเป็นศิษย์

เดิมทีฉินจุนก็เป็นศิษย์ มันมีเหตุผลว่าที่ว่า เย่อซวนหยวนจะไม่ศิษย์อีก แต่เค้าก็มองเห็นพรสวรรค์ในเด็กคนนี้

อารองฉินก็ได้เรียนรู้เกี่ยวกับเย่ซวนหยวนทุกวัน เค้าก็ได้รู้ว่าความสามารถของฉินจุนนั้นมาจากปรมาจารย์คนนี้และแน่นอนว่าเค้าเองก็ต้องการเรียนรู้จากอาจารย์คนนี้เหมือนกัน

แม้ว่าความจำของอารองฉินจะฟื้นคืนกลับมาแล้ว แต่มันก็ผ่านมาแล้วกว่าสิบปี เส้นสายของเค้าในตอนนี้มันก็ใช้อะไรไม่ได้แล้ว ความสัมพันธ์ ความมั่นคั่ง มันไม่มีแล้ว

หากคุณต้องการทำให้ตระกูลฉินกลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง มันก็ต้องมีวิธีการพิเศษ

มันไม่สามารถปล่อยให้หลานทำอยู่คนเดียวได้แล้วก็ยังพึ่งพาแต่หลานของเค้าอีกด้วย