ขณะที่ฉินจุนกำลังจะหยิบแก้วเหล้า เหล่าฉวนก็ตกใจ ถ้าคุณฉินดื่มเพื่อให้เกียรติเขาจริงๆ พี่หงจะไม่ฆ่าเขาเมื่อเขากลับไปเหรอ
เหล่าฉวนรีบลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ขอโทษนะครับ ผมมาสาย ทุกคนไม่ต้องเคารพผมหรอก ผมจะลงโทษตัวเองด้วยการดื่มสามแก้ว!”
หลังจากพูดแล้ว เหล่าฉวนก็หยิบหนิวหลานซานขึ้นมา และดื่มเหล้าให้ตัวเองสามแก้ว โดยดื่มทีละแก้วติดต่อกัน
ปริมาณการดื่มของเหล่าฉวนนั้นดีจริง ๆ ดื่มเหล้าสามแก้วไม่มีหยุด หลังจากกลืนทั้งหมดแล้ว เขาก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก และนั่งลงอย่างรวดเร็ว
เซี่ยหัวเฉียงตกตะลึงอีกครั้ง นี่เกิดอะไรขึ้น? ดื่มอีกสามแก้ว?
เมื่อครู่นี้ เฉินตี้หาวก็ทำโทษตัวเองสามแก้ว และตอนนี้ เขาก็ลงโทษตัวเองสามแก้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
เกิดอะไรขึ้นกับคนมีอำนาจเหล่านี้? พวกเขาทั้งหมดชอบที่จะลงโทษตัวเอง?
นี่ไม่ใช่เหล้าที่ดีนะ หนิวหลานซาน ขวดละเจ็ดหยวน ในสายตาของคนทั่วไป นี่คือเหล้าระดับต่ำสุด เป็นไปไม่ได้ที่ผู้มีอำนาจเหล่านี้จะรักเหล้าประเภทนี้
หวังหยุนยังงงงวยเล็กน้อย ทำไมคนมีอำนาจเหล่านี้จึงแตกต่างจากที่พวกเขาจินตนาการไว้ในปัจจุบันเล็กน้อย
“พี่ฉวน แม้ว่าฉันจะอายุมากกว่าคุณ แต่หากนับตามมารยาท ฉันยังจำเป็นต้องเรียกคุณว่าพี่ เจอหน้ากันครั้งแรกไม่ได้มีของขวัญอะไรมาให้ นาฬิกานี้เป็นของแทนน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ค่ะ ”
หลังจากพูดจบ หวังหยุนวางนาฬิกาไว้บนโต๊ะ หมุนไปยังด้านหน้า แล้วหมุนช้า ๆ
“พี่ฉวน นี่เป็นนาฬิกา Rolex Submariner Blue ผลิตในปี 1763 แต่ไม่มีวางขายในท้องตลาด เป็นนาฬิกาเรือนเดียวในโลกค่ะ”
เธอจำการแนะนำตัวของเจ้านายฟางได้มาก่อน และเธอก็พูดพล่ามขึ้น
เหล่าฉวนขมวดคิ้ว ยิ่งมองดูนาฬิกาเรือนนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งคุ้นเคยมากขึ้นเท่านั้น นาฬิกาเรือนหนักในมือของเขาเป็นนาฬิการาคาแพงมาก
เมื่อมองไปที่ข้อมือของฉินจุนอีกครั้ง มันว่างเปล่า เหล่าฉวนก็รู้ว่านี่คือนาฬิกาของคุณฉิน?!
เหล่าฉวนตกตะลึง และรีบลุกขึ้นยืน และสวมนาฬิกากลับคืน
“ขอโทษที ฉันรับไว้ไม่ได้ เหอะ ๆ ฉันยังมีสิ่งที่ต้องทำ ฉันจะต้องไปเดี๋ยวนี้!”
พูดเสร็จเหล่าฉวนก็หันหลังเดินจากไป
เหล่าฉวนเป็นคนแก่ต่อโลก และเขาสามารถบอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในทันที คนเหล่านี้ไม่รู้จักตัวตนของคุณฉินอย่างชัดเจน และพวกเขาก็ยังดูห่างเหิน
เหล่าฉวนไม่ควรปะปนกันที่นี่ ออกไปก่อนดีกว่า เพื่อไม่ให้คุณฉินไม่พอใจ
เมื่อเหล่าฉวนจากไปอย่างกะทันหัน ทุกคนต่างก็สูญเสีย
“นายน้อยเซี่ย พวกเราหยาบคายเหรอ?”
หวังหยุนไม่เข้าใจกฎของคนใหญ่คนโต เธอคิดว่ากฎบางอย่างถูกทำลาย และเธอก็ตัวสั่น
เซี่ยหัวเฉียงขมวดคิ้ว และมันก็ไม่ชัดเจน ดังนั้น มันจึงมีเหตุผลว่าวันนี้ไม่มีสถานที่ที่ไม่สุภาพ การดื่มเพื่อให้เกียรติ ให้ของขวัญ และความบันเทิงทั้งหมดเสร็จสิ้นตามกระบวนการ
ทำไมพี่ฉวนถึงวิ่งหนีไป
เซี่ยหัวเฉียงหันศีรษะ เมื่อเห็นฉินจุนสวมนาฬิกาอีกครั้ง จึงขมวดคิ้ว
“เพราะนายเท่านั้น! ตอนที่นายกำลังดื่มให้เกียรติพี่ฉวน ทำไมนายไม่ยืนขึ้นและไม่เสิร์ฟแก้ว นายคงโกรธพี่ฉวน ความสามารถที่จะทำให้งานสำเร็จนั้นมีไม่พอแต่ความสามารถที่จะทำลายงานนั้นมีอยู่เหลือเฟือ”
เซี่ยหัวเฉียงไม่มีอะไรจะพูด และเปลี่ยนความรับผิดชอบทั้งหมดไปที่ฉินจุนโดยตรง
เมื่อหวังหยุนได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเธอก็ทรุดลง และเธอก็พูดด้วยความโกรธ
“ฉันรู้ว่าการพานายมามันเป็นความคิดที่ไม่ดี เดิมทีไม่สร้างปัญหาก็ดีแล้ว เลยพามาเปิดหูเปิดตาดูโลก! สุดท้ายเป็นไงล่ะงามไส้ ทำคนที่มีอำนาจของพวกเราหนีหายไปหมด! ฉินจุน นายกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่!”
หลังจากที่หวังหยุนพูดจบ จู้หลินหลินก็ขมวดคิ้ว
“แม่ แม่กำลังพูดเรื่องอะไร มันไม่ใช่ความผิดของเสี่ยวจุนนะ!”
หวังหยุนโกรธมาก เธอต้องการผูกมิตรกับคนมีอำนาจสองสามคน และช่วยเหลือพวกเธอในอาชีพการงานในอนาคตของพวกเธอ
ส่งผลให้แค่ได้พบเจอกับคนมีอำนาจ แต่ไม่ได้คบหากัน เขาดื่มเหล้าไปสองสามแก้ว แล้วรีบจากไปโดยไม่ทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้!
มิตรภาพแบบนี้คืออะไร?
แน่นอน ไม่มีเหตุผลพิเศษใดที่เฉินตี้หาวและเหล่าฉวนไม่ทิ้งข้อมูลติดต่อไว้ เพราะทั้งคู่มีหมายเลขโทรศัพท์ฉินจุน ไม่จำเป็นต้องฝากโทรศัพท์ให้คนอื่นอีกใช่มั้ย
“ทำไมจะไม่ใช่ความผิดของเขา! จู้หลินหลิน! เธอหลงมันจนบ้าไปแล้ว เธอลืมไปแล้วเหรอว่าเขาไปที่ฉ่ายอี้คลับ? เธอยังยกโทรให้ ฉันว่าสมองของเธอมันมีแต่น้ำเต็มไปหมดแล้ว!”
หลังจากพูดจบ หวังหยุนหยิบถ้วยขึ้นแล้วโยนลงกับพื้น เสียงดังเพล๊ง ถ้วยก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
หวางหยุนลุกขึ้น และเดินออกไปด้วยความโกรธ
“น้าหวัง ผมไปส่งคุณ!” เซี่ยหัวเฉียงรีบตามไปเพื่อเป็นการเอาใจ
มีเพียงฉินจุนและจู้หลินหลินเท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ในห้อง และบรรยากาศก็น่าอายเล็กน้อย
จู้หลินหลินพูดขึ้นมาทันทีว่า “พี่เสี่ยวจุน คุณกำลังทำอะไรอยู่ในฉ่ายอี้คลับเหรอ?”
หลังจากถามประโยคนี้ จู้หลินหลินรู้สึกเสียใจ มีเรื่องอะไรที่เหล่าบรรดาผู้ชายจะทำได้บ้าง เมื่อเขาไปที่ฉ่ายอี้คลับ เขาจะไปหาผู้หญิงเพื่อความสนุกไม่ใช่เหรอ?
อย่างไรก็ตาม จู้หลินหลินยังคงเต็มใจที่จะเชื่อฉินจุน โดยเชื่อว่านี่เป็นเรื่องโกหก เธอจึงถาม
ฉินจุนผงะไปครู่หนึ่ง แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าจู้หลินหลินจะถามเรื่องนี้ และขาก็ยังสงสัยว่าเธอรู้ได้อย่างไร
“หลินหลิน ฉันจะไปที่นั่นเพราะฉันมีบางอย่างที่ต้องทำ มันไม่สะดวกที่จะบอกคุณ มันเป็นธุรกิจ”
จู้หลินหลินพยักหน้า สีหน้าเศร้าเล็กน้อย “ฉันรู้ ฉันจะกลับไปก่อน”
หลังจากนั้น จู้หลินหลินก็เดินออกไปคนเดียว
ตาเป็นสีแดงเล็กน้อย และรู้สึกผิดหวังในใจ พี่เสี่ยวจุน ทำไมคุณถึงไม่อยากโกหกล่ะ โกหกฉันสักหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก
…
ฉินจุนไม่มีทางเลือก ตอนแรกนอกจากต้องฆ่าเกาเฉินเมื่อเขาไปที่ฉ่ายอี้คลับ แม้ว่าข่าวการเสียชีวิตของเกาเฉินจะแพร่กระจายไปทั่วจังหวัด แต่รายละเอียดในการฆาตรกรรมก็ไม่มีใครรู้
ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ยกเว้นต้วนเป่าตงและเพ่ยเหลียง แม้ว่าจะเป็นเพ่ยเหลียงที่ปกคลุมท้องฟ้าในเมืองหลวงของจังหวัด เขาก็ไม่รู้ว่าใครฆ่ามัน
ดังนั้น ยิ่งคนรู้เรื่องเรื่องนี้น้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดี ฉินจุนกลัวว่าพวกเขาตกอยู่ในอันตราย
อย่างไรก็ตาม จู้หลินหลินดูเหมือนเธอจะเข้าใจผิด ไม่เป็นไร ถ้าเข้าใจผิดก็แค่เข้าใจผิด ถ้ามีโอกาสจะอธิบายอีกครั้ง
ขณะกำลังจะออกไป โทรศัพท์ก็ดังขึ้น และมันคือจ้าวลี่คุนผู้อำนวยการของ CCTV
“ผู้อำนวยการจ้าว?” ฉินจุนสงสัยว่า ทำไมผู้อำนวยการจ้าวถึงโทรมา
“ปรมาจารย์ฉิน พรุ่งนี้จะมีการแข่งขันหมอวิเศษในเมืองหลวง ฉันไม่รู้ว่าคุณต้องการเข้าร่วมมั้ย? แน่นอนว่าคราวนี้ไม่มีรายการทีวีอะไรทั้งนั้น ฉันแค่ชวนคุณมาน่ะ”
ฉินจุนยิ้ม “ผมไม่ไปหรอก ผมไม่ต้องการมีส่วนร่วมในกิจกรรมอย่างการแข่งขัน”
ฉินจุนไปงานประชุมแพทย์แผนจีน เพื่อส่งเสริมการแพทย์แผนจีน หากเป็นการแข่งขัน เขาจะไม่ไป
พูดตามตรง ถ้ามองที่ประเทศจีนแล้ว มีคนเพียงไม่กี่คนที่มีคุณสมบัติที่จะแข่งขันกับเขาได้
ดังนั้น ฉินจุนจึงปฏิเสธโดยตรง จ้าวลี่คุนไม่สนใจ และทั้งสองก็วางสาย
หลังจากออกจากโรงแรม ฉินจุนก็กลับไปที่ศูนย์การแพทย์ซวนหยวน
ตอนนี้ศาลาแพทย์ได้ปรับปรุงใหม่แล้ว ดูหรูหราขึ้นกว่าเดิม หลังจากการประชุมแพทย์แผนจีนครั้งนั้นก็มีผู้ป่วยเพิ่มขึ้น
และนอกจากผู้ป่วยแล้ว ยังมีเพื่อนร่วมงานอีกมากมายที่นี่
แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าปรมาจารย์ฉินเป็นใคร แต่พวกเขารู้จักข่งฟางหลิน
